เพื่อนๆคนไหนเคยเพ้อฝัน จินตนาการ เหมือนนิยายพูดออกมาคนเดียว เป็นเรื่องเป็นราวบ้างครับ

สวัสดีค่ะคือเรามีปัญหาอย่างหนึ่งที่เราเองก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร เราเป็นนักเขียนนิยายตั้งแต่สองปีที่แล้วเราเป็นคนชอบจินตนาการ เพ้อฝัน คิดเป็นตุเป็นตะ ไม่ว่าจะเห็นอะไรหรือพบเจออะไรมาก็จะสามารถนำมาแต่งเ

เราชอบอ่านนิยายว่างก็แค่หยิบมาอ่านเท่านั้นเองแต่คนรอบข้างชอบบอกว่าเราเป็นพวกเพ้อฝัน จินตนาการ เยอะ แล้วมันผิดหรอที่เราชอบอ่าน ?

เราเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัว หลังจากที่เจอปัญหาๆหนึ่งมาค่ะ ซึ่งมันค่อนข้างหนักมากเลยสำหรับเรา เราอยู่กับปัญหานี้ในตอนที่มันหนักๆมา 6-7 เดือนเลย (มันเคยเกิดหลายรอบละ แต่รอบล่าสุด นานและหนัก) หลังจากนั้น

กระผมเคยเกิดความหลงไหลในเรื่องราวนี้มาก แต่ผมก็มักจะคิดหาเหตุเเละผลขึ้นมาหักล้าง เพราะผมอิงจากความเป็นจริง แต่ส่วนนี้ไม่สำคัญ ประเด็นมันอยู่ที่ว่า “การเดินทางข้ามเวลา” มีจุดเริ่มต้น แนวคิด

ณ ร้านขายหนังสือ ชายนิรนามคนหนึ่ง ถามหาหนังสือเล่มหนึ่งกับพนักงานสาวสวย “น้องครับ หนังสือ วิธีปราบเมีย อยู่ตรงไหนครับ?” พนักงานสาวเงยหน้ามามองชายหนุ่ม นึกอยู่สักครู่ จึงตอบกลับไปว่า &ld

คือเมื่อวานเราไปซื้อหนังสือวรรณกรรมเยาวชน(Percy Jackson)มาอ่าน เพื่อนๆที่ไปด้วยกันชอบหาว่าเราเป็นเด็ก ไม่รู้จักโต :( เราก็เลยบอกไปว่า อ่านหนังสือ มันดีกว่าไปนั่งแชทมือถือนะเธอ เราอ่านแล้วมีความสุข ผ

คือเราชอบจินตนาการต่างๆเพื่อให้ตัวเองมีความสุข มีการจินตนาการในเรื่องเพ้อฝัน  จินตนาการว่าทำร้ายตัวเองและมีความคิดที่รุนเเรง จินตนาการในสิ่งที่เราอยากจะทำอยากจะพูด เราต้องทำไงดีค่ะ

เราชอบเพ้อฝันจนมันกระทบต่อชีวิตประจำวันเราค่ะ 1.เราจินตนาการแทบจะตลอดเวลา​ เช่น​ตอนเดินไปด้านนอก​ กินข้าว​ ฟังเพลง​หรือนั่งเล่น 2.เราชอบเพ้อประมาณว่าเราเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ​แต่ในชีวิต​ ทำสิ่งที่เ

ณ ร้านขายหนังสือ ชายนิรนามคนหนึ่ง ถามหาหนังสือเล่มหนึ่งกับพนักงานสาวสวย “น้องครับ หนังสือ วิธีปราบเมีย อยู่ตรงไหนครับ?” พนักงานสาวเงยหน้ามามองชายหนุ่ม นึกอยู่สักครู่ จึงตอบกลับไปว่า &ld