รู้ว่ามีอยู่ก็สายไป T^T

ตามหัวข้อเลยนะคะ T^T

เมื่อ2ปีก่อน จขกท. มีโอกาสได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งทางเฟสบุ๊ค พี่เค้าชื่อต้นค่ะ คุยกันแบบไม่มีสถานะมานานเกือบ3เดือน แต่ก็เป็นห่วงกัน คอยส่งเข้านอนฝันดีกันทุกวันทำงานเหนื่อยๆก็มีมาอ้อน มาขอกำลังใจกันแบบนี้ทุกวัน จนเข้าเดือนที่ 4 เราเลยนัดเจอกันที่ผับแห่งหนึ่ง วันนั้น จขกท. ประทับใจในตัวพี่เค้ามาก ไม่ลวนลาม คอยดูแลเราตลอด จนขากลับพี่ต้นอาสาไปส่งที่ห้องเพื่อน เราก็อยากลองใจว่าพี่ต้นจะเป็นคนยังไง ก็โอเครขับรถไปส่งก็คุยกันไปไม่มีอะไร พอมาถึงหน้าห้องเพื่อนก็จอดรถคุยกัน พี่ต้นก็บอกว่าชอบเรา ขอเราคบค่ะ ตอนนั้นยอมรับว่าตื่นเต้นมาก เรยตอบตกลงไป ก่อนกลับเลยมีจูบลากัน ตลอดเวลาที่คบกัพี่เค้าเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายมากค่ะ เคยดีกับเรายังไงพี่เค้าก็เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เราเป็นคนติดเที่ยว บางวันเมากลับองไม่ได้พี่ต้นทำงานอยู่ก็ต้องลางานมารับเราไปส่งบ้าน วันหยุดก็ชวนไปดูหนัง กินข้าว เป็นคนที่เอาใจใส่แฟนดีมากเรยนะคะ   
   
       แต่จุดเปลี่ยนก็มาถึง ช่วงนั้นเราเจ้าชู้เอง คุยกับคนอื่น แล้วบอกเลิกพี่ต้นทั้งๆที่พี่ต้นไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับเราเรย พี่ต้นก็ยังเป็นคนดีเหมือนเดิมยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่เราตัดสินใจ ตลอดเวลาที่เราคบกับแฟนใหม่ พี่ต้นก็จะมาถามบ้างเป็นบางครั้งบางคราว สบายดีไหม? เค้าดูแลดีหรือป่าว? เวลาที่เราทะเลาะกับแฟนพี่ต้นคือคนแรกที่เข้ามาถาม มาให้กำลังใจ มาคอยสอนคอยเตือนตลอด

       ผ่านมา 1 ปี เราก้เลิกกับแฟนใหม่คนนี้ค่ะ ก็ยังเป็นพี่ต้นที่เข้ามาคอยปลอบใจ เรามีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งที่งานมิตติ้งรถ พี่ต้นก็ยังมาคุยมาถามเหมือนเดิม ความรู้สึกเก่าๆมันหลั่งไหลเข้ามาในใจ มันจุกทุกครั้งที่นึกถึงวันเวลาดีๆที่พี่ต้นเคยทำให้  อยากกลับไปคบไปคุยกันเหมือนเดิม
แต่ข้างๆพี่ต้นตอนนี้มีผู้หญิงอีกคนมาแทนที่เราแล้ว  ความรู้สึกที่พึ่งคิดได้ในวันที่สายไป รู้สึกว่าตัวเองโง่ที่ทิ้งสิ่งที่ดีที่สุดไป ทิ้งความสุขไป ทั้งๆที่เจอแล้วแต่กลับทิ้งมันไป วันนี้รู้ว่ามีอยู่มันก็สายเกินไป

** ความรู้สึกในใจของคนโง่คนนึง