เมื่อเริ่มกลัวการขึ้นเครื่องบิน
เนื่องจาก จขกท เป็นคนที่ขึ้นเครื่องบินบ่อยมาก เริ่มต้นเมื่อประมาณสิบปีก่อน จขกท ได้ไปเรียนศึกษาอยู่ ตปท ซึ่งใช้เวลาบินทีละ 10ชม+ และมีการบินกลับบ้านแทบทุกปิดเทอม แม้บางทีจะกลับมาแค่ 5 วัน หรือเพียง 10วันก็ตาม ก็จะขอคุณพ่อคุณแม่บินกลับมาทุกทีไป ฉะนั้นระหว่างที่ศึกษาอยู่บินไปๆกลับๆนี่ก็เป็นสิบๆรอบ ยังไม่นับถึงขึ้นเครื่องบินเที่ยวภายในประเทศหรือเที่ยวประเทศข้างเคียง จนกระทั่งเรียนจบได้กลับมาเมืองไทย ก็ยังขอคุณพ่อว่าอยากขอเที่ยวอยู่สักพัก ระหว่างนั้น ก็ตะลอนทั่วเลยค่ะ ที่ไหนที่ไม่เคยไปก็ไป ประเทศไหนที่ยังไม่เคยไปก็ลอง การเดินทางทั้งหมดเดินทางโดย “เครื่องบิน” ทั้งหมดคะ เวลาเลือกจะไปไหนก็คิดแค่ว่าตรงนั้นมีสายการบินอะไรไปลง หรือถ้าเป็นเดินทางในประเทศถ้าจังหวัดนี้ไม่มีสนามบิน แม้จะต้องขับรถต่อไปอีกเพียง1-2ชม ก็จะเปลี่ยนใจเลือกที่ๆมีสนามบินลงแล้วเที่ยวได้เลยดีกว่าซะทุกที
จนกระทั่งได้เริ่มทำงานค่ะ ในส่วนของการทำงานก็ยังได้มีโอกาสเดินทางออก ตปท อีก ไม่ใช่ปัญหาของ จขกทเลยค่ะ ชอบมากกกกกกกกก ทำงานเสร็จเที่ยวต่อเลยทันที หรือแม้บาง ส อา ที่หยุด เคยบินไปประเทศใกล้ๆตอนดึกแล้วบ่ายอีกวันกลับก็เคยบ่อยมากๆค่ะ เรียกว่าเหมือนเสพติดการท่องเที่ยวเลย คือเป็นแบบนี้มาหลายปีมาก จนกระทั่ง………….
เมื่อปีที่แล้วค่ะ มีข่าวเครื่องบินตก สูญหาย เกิดอุบัติเหตุ ขัดข้อง บลาๆ ซึ่ง จขกท เดิมทีเป็นคนที่ไม่สะเทือนกับข่าวอะไรพวกนี้เลยค่ะ เพราะยังคงมั่นใจว่า เครื่องบินเป็นยานพาหะนะที่ปลอดภัยที่สุดในโลก แต่ ข่าวเกี่ยวกับเครื่องบินยังคงเกิดขึ้นต่อเนื่องค่ะ ยังคงมีเครื่องบินตกเรื่อยๆ ยังไม่รวมพวกเกิดเหตุขัดข้องที่เกิดขึ้นถี่ยิบ ถ้าใครขึ้นเครื่องบินบ่อยๆและตามข่าว จะทราบเลยค่ะว่าปีที่แล้วเกิดขึ้นบ่อยมากๆ การขึ้นเครื่องระยะหลังๆก็จะกังวลนิดหน่อย ค่ะแค่นิดหน่อย เพราะยังมีความมั่นใจอยู่มากค่ะ เราขึ้นมาเยอะ มันปลอดภัย มันปลอดภัยยยยยยยยย จนกระทั่งได้ขึ้นเครื่องบินไกลช่วงปลายปีที่แล้วค่ะ ขาไปไม่มีเหตุให้กังวลอะไร แต่ขากลับค่ะ เครื่องบินตกหลุมอากาศ ซึ่งจริงๆแล้ว จขกท เจอเหตุการณ์ตกหลุมอากาศนี่มาเยอะมากๆ เครื่องเขย่ามากๆก็เคย โยกหนักๆก็เคย แต่ครั้งนี้มันรู้สึกไม่เหมือนเดิมค่ะ จากการที่เราเสพข่าวเกี่ยวกะอุบัติเหตุมากๆ พอรอบนี้เครื่องบินตกหลุมค่อนข้างแรง ขนาดที่ว่าแอร์โฮเตสยืนอยู่ก็ล้มลงไปกับพื้นเลย เสียงกรีดร้องไปทั้งลำ……………. ความรู้สึก จขกท ได้เปลี่ยนไปทันทีค่ะ
หัวใจเต้นแรง เหงื่อออก ค่ะ เกิดความกลัวมากค่ะทีนี้ ดีที่ว่าทั้งหมดเกิดต่อเนื่องแค่ราวๆไม่ถึง1นาที เหตุการณ์โยกแรงๆก็หายไป มีบ้างแค่โยกนิดหน่อย แต่ก็ไม่เท่าไหร่ค่ะ ตัวเองยังคงประคองความรู้สึกว่า โอเค เราโอเค
หลังจากไฟล์ทนั้น จขกท ยังคงต้องขึ้นเครื่องบินเกือบจะทุกอาทิตย์ มาตลอดหลายเดือน เกิดความกังวลทุกครั้งค่ะ เวลาตกหลุมอากาศที ใจไม่ดีเลยค่ะ หัวใจเต้นเร็วมาก แม้ว่าเครื่องจะนิ่งแล้วก็ยังคงกลัวอยู่ เป็นความรู้สึกภายในใจเลยค่ะ แน่นอนค่ะ ข่าวอุบัติเหตุตั้งแต่ปีนี้มาน้อยลง แต่ยังมีพวกข่าวเครื่องบินลงจอดไม่ได้ หรือ แม้กระทั่งข่าวเครื่องบินนี้นั้นไม่ผ่านมาตรฐาน บลาๆ จขกท ถึงขนาดเสริชหาอ่าน ประวัติอุบัติเหตุของแต่ละสายการบิน และตกเพราะอะไร หรือแม้กระทั่งการบินผ่านสภาพอากาศแปรปรวน มีโอกาสแค่ไหนที่ทำให้เครื่องบินขัดข้องจนกระทั่งไม่สามารถบินต่อได้ ยอมรับค่ะว่าอ่านเยอะมาก ยิ่งอ่านก็ยิ่งกังวลค่ะ แต่จะให้เลิกอ่านทำไม่ได้ค่ะ เพราะรู้สึกว่า เราต้องรู้ไว้ จนกระทั่งเดือนที่แล้วค่ะ ได้มีโอกาสบินไป จว ทางภาคใต้ ระหว่างที่เครื่องบินเทคออฟ ไต่ระดับความสูงอยู่นั้น เครื่องบินเหมือนมีการเสียการทรงตัวค่ะ ไม่ใช่ว่าโยกลงนิดหน่อยแบบทั่วไป คือมันร่วงลงมา จนกรี้ดแตกทั้งลำค่ะ โอ้โห ฟางเส้นสุดท้ายแห่งความเข้มแข็งได้ขาดผึงลงไปแล้วค่ะ ตลอดการบินไฟล์ทนั้น ไม่ว่าจะบินผ่านเมฆ ลดระดับเครื่อง อะไรเพียงนิดเดียวที่ทำให้เครื่องสั่นเพียงนิดหน่อย ทำให้รู้สึกกลัวมากค่ะ หน้ามืด ในสั่น เหงื่อออกทั้งตัว ทุกอย่างจะหายไปหลังจากเครื่องแลนด์พื้นค่ะ
และหลังจากนั้นอีกหลายๆไฟล์ทก็ยังคงมีอาการแบบด้านบนค่ะ แม้บางไฟล์ทจะไม่มีเหตุอะไรให้น่ากลัวเลย จขกทเริ่มกลัวตั้งแต่เดินเข้ามาในเครื่อง พอนั่งรถแล้วรัดเข็มขัดนี่เหมือนเข้าสู่โหมดกลัวเลยค่ะ คือกลัวมากจริงๆ กลัวมากจนรู้สึกว่าจะทำยังไงดีให้ความรู้สึกพวกนี้หายไป เพราะยังคงใช้เครื่องบินในการเดินทางทั้งในท่องเที่ยว และทำงาน
จากคนที่ไม่เคยคิดหรือกังวลเลย กลายเป็นคนกลัวเครื่องบินจริงๆแล้วค่ะ
ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกัน หรือแนวทางว่า จขกท ควรจะทำอย่างไรให้กลับสู่โหมดปรกติ หรือความรู้ใดๆเกี่ยวกับเครื่องบิน สภาพอากาศที่อาจทำให้ จขกท คลายกังวลได้ รบกวนขอเป็นความรู้หน่อยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
กลัวการขึ้นเครื่องบิน
เนื่องจาก จขกท เป็นคนที่ขึ้นเครื่องบินบ่อยมาก เริ่มต้นเมื่อประมาณสิบปีก่อน จขกท ได้ไปเรียนศึกษาอยู่ ตปท ซึ่งใช้เวลาบินทีละ 10ชม+ และมีการบินกลับบ้านแทบทุกปิดเทอม แม้บางทีจะกลับมาแค่ 5 วัน หรือเพียง 10วันก็ตาม ก็จะขอคุณพ่อคุณแม่บินกลับมาทุกทีไป ฉะนั้นระหว่างที่ศึกษาอยู่บินไปๆกลับๆนี่ก็เป็นสิบๆรอบ ยังไม่นับถึงขึ้นเครื่องบินเที่ยวภายในประเทศหรือเที่ยวประเทศข้างเคียง จนกระทั่งเรียนจบได้กลับมาเมืองไทย ก็ยังขอคุณพ่อว่าอยากขอเที่ยวอยู่สักพัก ระหว่างนั้น ก็ตะลอนทั่วเลยค่ะ ที่ไหนที่ไม่เคยไปก็ไป ประเทศไหนที่ยังไม่เคยไปก็ลอง การเดินทางทั้งหมดเดินทางโดย “เครื่องบิน” ทั้งหมดคะ เวลาเลือกจะไปไหนก็คิดแค่ว่าตรงนั้นมีสายการบินอะไรไปลง หรือถ้าเป็นเดินทางในประเทศถ้าจังหวัดนี้ไม่มีสนามบิน แม้จะต้องขับรถต่อไปอีกเพียง1-2ชม ก็จะเปลี่ยนใจเลือกที่ๆมีสนามบินลงแล้วเที่ยวได้เลยดีกว่าซะทุกที
จนกระทั่งได้เริ่มทำงานค่ะ ในส่วนของการทำงานก็ยังได้มีโอกาสเดินทางออก ตปท อีก ไม่ใช่ปัญหาของ จขกทเลยค่ะ ชอบมากกกกกกกกก ทำงานเสร็จเที่ยวต่อเลยทันที หรือแม้บาง ส อา ที่หยุด เคยบินไปประเทศใกล้ๆตอนดึกแล้วบ่ายอีกวันกลับก็เคยบ่อยมากๆค่ะ เรียกว่าเหมือนเสพติดการท่องเที่ยวเลย คือเป็นแบบนี้มาหลายปีมาก จนกระทั่ง………….
เมื่อปีที่แล้วค่ะ มีข่าวเครื่องบินตก สูญหาย เกิดอุบัติเหตุ ขัดข้อง บลาๆ ซึ่ง จขกท เดิมทีเป็นคนที่ไม่สะเทือนกับข่าวอะไรพวกนี้เลยค่ะ เพราะยังคงมั่นใจว่า เครื่องบินเป็นยานพาหะนะที่ปลอดภัยที่สุดในโลก แต่ ข่าวเกี่ยวกับเครื่องบินยังคงเกิดขึ้นต่อเนื่องค่ะ ยังคงมีเครื่องบินตกเรื่อยๆ ยังไม่รวมพวกเกิดเหตุขัดข้องที่เกิดขึ้นถี่ยิบ ถ้าใครขึ้นเครื่องบินบ่อยๆและตามข่าว จะทราบเลยค่ะว่าปีที่แล้วเกิดขึ้นบ่อยมากๆ การขึ้นเครื่องระยะหลังๆก็จะกังวลนิดหน่อย ค่ะแค่นิดหน่อย เพราะยังมีความมั่นใจอยู่มากค่ะ เราขึ้นมาเยอะ มันปลอดภัย มันปลอดภัยยยยยยยยย จนกระทั่งได้ขึ้นเครื่องบินไกลช่วงปลายปีที่แล้วค่ะ ขาไปไม่มีเหตุให้กังวลอะไร แต่ขากลับค่ะ เครื่องบินตกหลุมอากาศ ซึ่งจริงๆแล้ว จขกท เจอเหตุการณ์ตกหลุมอากาศนี่มาเยอะมากๆ เครื่องเขย่ามากๆก็เคย โยกหนักๆก็เคย แต่ครั้งนี้มันรู้สึกไม่เหมือนเดิมค่ะ จากการที่เราเสพข่าวเกี่ยวกะอุบัติเหตุมากๆ พอรอบนี้เครื่องบินตกหลุมค่อนข้างแรง ขนาดที่ว่าแอร์โฮเตสยืนอยู่ก็ล้มลงไปกับพื้นเลย เสียงกรีดร้องไปทั้งลำ……………. ความรู้สึก จขกท ได้เปลี่ยนไปทันทีค่ะ
หัวใจเต้นแรง เหงื่อออก ค่ะ เกิดความกลัวมากค่ะทีนี้ ดีที่ว่าทั้งหมดเกิดต่อเนื่องแค่ราวๆไม่ถึง1นาที เหตุการณ์โยกแรงๆก็หายไป มีบ้างแค่โยกนิดหน่อย แต่ก็ไม่เท่าไหร่ค่ะ ตัวเองยังคงประคองความรู้สึกว่า โอเค เราโอเค
หลังจากไฟล์ทนั้น จขกท ยังคงต้องขึ้นเครื่องบินเกือบจะทุกอาทิตย์ มาตลอดหลายเดือน เกิดความกังวลทุกครั้งค่ะ เวลาตกหลุมอากาศที ใจไม่ดีเลยค่ะ หัวใจเต้นเร็วมาก แม้ว่าเครื่องจะนิ่งแล้วก็ยังคงกลัวอยู่ เป็นความรู้สึกภายในใจเลยค่ะ แน่นอนค่ะ ข่าวอุบัติเหตุตั้งแต่ปีนี้มาน้อยลง แต่ยังมีพวกข่าวเครื่องบินลงจอดไม่ได้ หรือ แม้กระทั่งข่าวเครื่องบินนี้นั้นไม่ผ่านมาตรฐาน บลาๆ จขกท ถึงขนาดเสริชหาอ่าน ประวัติอุบัติเหตุของแต่ละสายการบิน และตกเพราะอะไร หรือแม้กระทั่งการบินผ่านสภาพอากาศแปรปรวน มีโอกาสแค่ไหนที่ทำให้เครื่องบินขัดข้องจนกระทั่งไม่สามารถบินต่อได้ ยอมรับค่ะว่าอ่านเยอะมาก ยิ่งอ่านก็ยิ่งกังวลค่ะ แต่จะให้เลิกอ่านทำไม่ได้ค่ะ เพราะรู้สึกว่า เราต้องรู้ไว้ จนกระทั่งเดือนที่แล้วค่ะ ได้มีโอกาสบินไป จว ทางภาคใต้ ระหว่างที่เครื่องบินเทคออฟ ไต่ระดับความสูงอยู่นั้น เครื่องบินเหมือนมีการเสียการทรงตัวค่ะ ไม่ใช่ว่าโยกลงนิดหน่อยแบบทั่วไป คือมันร่วงลงมา จนกรี้ดแตกทั้งลำค่ะ โอ้โห ฟางเส้นสุดท้ายแห่งความเข้มแข็งได้ขาดผึงลงไปแล้วค่ะ ตลอดการบินไฟล์ทนั้น ไม่ว่าจะบินผ่านเมฆ ลดระดับเครื่อง อะไรเพียงนิดเดียวที่ทำให้เครื่องสั่นเพียงนิดหน่อย ทำให้รู้สึกกลัวมากค่ะ หน้ามืด ในสั่น เหงื่อออกทั้งตัว ทุกอย่างจะหายไปหลังจากเครื่องแลนด์พื้นค่ะ
และหลังจากนั้นอีกหลายๆไฟล์ทก็ยังคงมีอาการแบบด้านบนค่ะ แม้บางไฟล์ทจะไม่มีเหตุอะไรให้น่ากลัวเลย จขกทเริ่มกลัวตั้งแต่เดินเข้ามาในเครื่อง พอนั่งรถแล้วรัดเข็มขัดนี่เหมือนเข้าสู่โหมดกลัวเลยค่ะ คือกลัวมากจริงๆ กลัวมากจนรู้สึกว่าจะทำยังไงดีให้ความรู้สึกพวกนี้หายไป เพราะยังคงใช้เครื่องบินในการเดินทางทั้งในท่องเที่ยว และทำงาน
จากคนที่ไม่เคยคิดหรือกังวลเลย กลายเป็นคนกลัวเครื่องบินจริงๆแล้วค่ะ
ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกัน หรือแนวทางว่า จขกท ควรจะทำอย่างไรให้กลับสู่โหมดปรกติ หรือความรู้ใดๆเกี่ยวกับเครื่องบิน สภาพอากาศที่อาจทำให้ จขกท คลายกังวลได้ รบกวนขอเป็นความรู้หน่อยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ