สวัสดีค่ะ ต้องบอกก่อนเลยว่านี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ ถ้าผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยค่ะ
ก่อนอื่นเลยขอแนะนำตัวนะคะ เราอายุ 18 ค่ะ เรียนอยู่ปี 2 เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างหน้าตาดี มีคนมาจีบเยอะแต่เรามีแฟนแล้วค่ะ แฟนเราขอสมมติชื่อ หนึ่ง นะคะ เรากับหนึ่งคบกันมาเกือบ2ปีแล้วค่ะ ซึ่งตลอดเวลาที่คบกันมาทั้งตัวเราและหนึ่งไม่เคยมีใครไม่เคยนอกใจกันเลยค่ะ แต่เรามีบ้างที่ผู้ชายจะเข้ามาจีบบ่อยๆเพราะเป็นคนค่อนข้างหน้าตาดี ส่วนหนึ่งก้มีเข้ามาค่ะแต่ไม่เชิงจีบ จะเป็นรุ่นพี่ที่มอมาคุยๆงี้เฉยๆค่ะ เพราะหนึ่งเป็นคนเฟรนลี่มากๆ แต่หนึ่งไม่เคยคุยกับใครเลย ช่วงเวลาที่เราคบกันแรกๆเราไม่เคยโกธร งอล หรือน้อยใจอะไรบ่อยๆเลยค่ะซึ่งนับครั้งได้เลย แต่ก็อย่างว่าช่วงแรกๆอะไรก็ดีไปหมด แต่พอเวลาผ่านไปเริ่มช่วงคบได้ 1 ปี คือบอกได้เลยว่าเราเป็นคนขี้งอลมากแล้วก็งอลนานเป็นวันเลย 3-4 วันก็มี คือเราเป็นคนที่งอลแล้วไม่พูดจะไม่ชอบพูดหรือชอบอธิบายอะไรอ่ะค่ะ ก็จะหายไปคิดทบทวนด้วยตัวเอง ซึ่งในเรื่องนี้ตัวหนึ่งเองก็จะรู้ค่ะ พอเริ่มเข้าช่วง 1 ปี ก็จะมีเรื่องให้เราต้องไม่เข้าใจกันบ่อยมากขึ้น ตัวเราเองก็จะโกรธงอลไปเป็นวันเลย หนึ่งก็ง้อนะคะง้อตลอดง้อแบบงุ้งงิ้งอ่ะค่ะ แต่เราก็ไม่หายนะคะเพราะเราคิดว่าเขาง้อไปงั้นๆไม่ได้นึกถึงสาเหตุที่ทำให้เราโกรธเราก็เลยไม่หายโกรธ คือเราแค่ต้องการให้เขาสำนึกผิดแค่นั้นเองอ่ะค่ะแต่เราก็ไม่รู้หรอกว่าเขาคิดยังไงเพราะเวลาคุยกันเราจะคุยกันทางไลน์ค่ะไม่ได้คุยโทรศัพท์ ไม่ได้ยินเสียงเราก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงเพราะพิมยังไงก็พิมได้ใช่มั้ยคะ แต่หนึ่งก็เคยพูดค่ะว่าทำอะไรนึกถึงใจกันบ้าง แบบเวลาเราโกรธไรงี้เราจะไม่คุยกับเขาเป็นวัน มันก็อาจจะทำให้เขารู้สึกไม่โอเคที่แบบเราหายไปไม่คุยไม่เคลียไรงี้ แต่เราก็ทำไม่ได้อ่ะค่ะเพราะมันคือนิสัยของเรา เราเป็นแบบนี้ เราอยากให้เขาง้อแบบสำนึกผิดจริงๆ ก็ผ่านมาเรื่อยๆเราก็งอลเหมือนเดิมเป็นวันๆ บางครั้ง 3-4 ชม.ตอบไลน์ที คือปกติจะถามตอบค่ะ แต่มีช่วงนึงเราโกรธไป 4 วัน พอมาคุยกันก็จะไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่โกรธ ก็จะเปลี่ยนเรื่องคุยตลอดค่ะ เหมือนเขาแบบไม่อยากมาพูดอะไรเดิมๆที่ทำผิดไป มันจะทำให้คิดซำ้เปล่าๆอ่ะค่ะเออเราก็เข้าใจ มีอีกเรื่องคือครอบครัวของเราไม่ให้มีแฟนค่ะ ครอบครัวเราเคยห้ามไม่ให้คบกับหนึ่งแต่เราแอบคบ ซึ่งหนึ่งเองก็รู้ค่ะ เวลาคุยกันในไลน์เราก็จะแอบคุยค่ะสาเหตุนี้แหละค่ะที่ทำให้เราไม่คุยโทรศัพท์กัน เวลาจะไปเจอกันก็แสนลำบากค่ะ เสาร์อาทิตย์นี่ออกไม่ได้เลยค่ะเราต้องไปวันที่มีเรียนเช้าแล้วบ่ายไม่มีงี้อ่ะค่ะ แต่ช่วงแรกๆที่ครอบครัวไม่ให้คบกับหนึ่งเราเคยบอกเลิกหนึ่งไปเพราะกลัวว่าเขาจะมาลำบากมาอดทนกับเราที่ต้องแอบคุยแอบเจอ แต่หนึ่งเองไม่อยากเลิกนะคะแต่ตอนนั้นเราตัดสินใจแล้ว แต่พอเราเลิกได้ 2-3 อาทิตย์เราอยู่ไม่ได้อ่ะค่ะแบบเราเคยชินคุยแต่กับเขาทุกๆวันแต่ตอนนี้ไม่มี เราเลยกลับไปคุยค่ะก็คุยกันมาเรื่อยๆเหมือนเดิม พอมาวันนึงมีเรื่องที่ทำให้เราต้องทะเลาะต้องไม่เข้าใจกันบ่อยมาก เราก็ทำนิสัยเดิมของเราที่โกรธนานแต่เขาก็ง้อเหมือนเดิม เราก็อยากคุยกับเขานะคะแต่เราก็กลัวเสียฟอร์มอะไรอย่างงี้เชื่อว่าหลายคนก็เป็น พอเริ่มคบได้ปีกว่าๆเรารู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างไม่ว่าจะเป็นคำพูด ความเป็นห่วงเป็นใย หรือแม้กระทั่งอยากเจอเหมือนมันค่อยๆหายไปอ่ะค่ะ คำพูดที่บอกรักคิดถึงมันไม่มีแล้วความห่วงใยก็ลดน้อยลงหรือแม้แต่การอยากเจอซึ้งปกติเราก็เจอกันน้อยอยู่แล้วแบบ 2 อาทิตย์เจอทีอ่ะค่ะ แต่เดี๋ยวนี้แบบไม่ค่อยพูดถึงว่าแบบเดี๋ยวนัดไปดูหนังกันไรงี้อ่ะค่ะ เราก็เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วรู้สึกแปลกๆคือรู้สึกได้ว่ามันเปลี่ยนไปจากเดิมแต่เราก็ไม่อะไรนะคะ จากที่เขาชอบพูดว่ารักนะคิดถึงนะตอนนี้ไม่มี เราเองก็ไม่พูดเหมือนกันค่ะคือเราเป็นคนที่แบบถ้าคนนึงเปลี่ยนไปเราก็จะเปลี่ยนเหมือนกันอะไรประมาณนั้น เราเป็นคนไม่ยอมใครค่ะแล้วก็ไม่ค่อยชอบง้อใครด้วย มันจึงทำให้เวลาเราคุยกันในไลน์อ่ะค่ะจะเป็นคำพูดที่แบบถามคำตอบคำไรงี้จะเป็นแบบตอบสั้นๆนานๆตอบทีค่ะซึ่งเป็นแบบนี้มา 2-3 อาทิตย์ได้ จากนั้นมาวันนึงหนึ่งถามเราว่าจะเอายังไงกับความรักของเราดีเราก็งงว่าแบบถามอะไรเราก็ถามว่าทำไมเขาก็บอกว่ามันไม่เหมือนเดิม ใช่คือเราก็คิดเหมือนกัน แล้วเขาก็บอกว่าคือตอนนี้เขารู้สึกเฉยๆแล้วกับทุกอย่าง เห้ยคือแบบเราจุกอ่ะเราแบบใจเต้นแบบนี่มันคืออะไร เราก็ถามทำไมอ่ะแบบในหัวเรามีแต่คำถามว่าทำไมๆๆๆๆๆ เขาบอกเราว่าเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน คือตอนนั้นเราแบบอึ้งมากกว่าเดิม เราถามต่อว่าทำไมถึงเปลี่ยนเขาบอกว่าความรู้สึกอ่ะมันห้ามกันไม่ได้คือเราก็ถามไงแบบอยากหาคำตอบให้มันดีกว่านี้เพราะเราไม่เข้าใจที่มาบอกเราว่าเขารู้สึกเฉยๆกับเราแล้ว เขาบอกเราว่าเราทั้งคู่อ่ะเปลี่ยนไปทั้งคำพูดแล้วเขาก็บอกว่าเวลามีอะไรเราไม่บอกเขาเหมือนเมื่อก่อนต้องเป็นเขาที่ถามก่อน เขาก็พูดเรื่องที่มีผู้ชายมาคุยกับเราแต่เราบอกเขาไปแล้ว เขาก็รู้เขาก็บอกว่าเขาเชื่อใจเราแล้วทำไมเป็นแบบนี้อ่ะทำไมเขาเอาเรื่องนี้มาพูดไหนบอกเชื่อใจไว้ใจเราไง เราบอกเราไม่ได้คิดอะไรกับคนนั้นเขาบอกเขารู้แต่มันชอบเราจะให้เขาคิดยังไง คือโอเคอันนี้เรารู้ว่าแบบก็ไม่อยากให้คุยแต่เขาบอกเราว่าคุยได้ไม่ได้ห้ามแล้วไหงเป็นงี้ แล้วเขาก็มาพูดถึงครอบครัวเราว่าแบบครอบครัวเราไม่ได้ยอมรับเขา คือเราเข้าใจอ่ะค่ะแต่ถ้าเขาคิดแบบนี้ตั้งแต่แรกทำไมเขาไม่บอกเราตั้งแต่ตอนนั้นคือแบบเราคิดว่าเขารับได้เขาอยู่ข้างเราเขาไม่ทิ้งเราแต่พอเขาพูดคำนี้เราแบบน้ำตาไหลแบบเสียใจมากคือสุดท้ายเขาก็ไม่อยู่ข้างๆเราคือเราคิดผิดมาตลอดเราคิดว่าเขาจะอยู่กับเราจะไม่ทิ้งเรามันเป็นความรู้สึกที่แบบเสียใจโคตรๆแบบไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเขาจะทำแบบนี้ เราก็ถามนะคะว่าทำไมเลิกรู้สึกได้ง่ายแบบนี้ล่ะทำไมตัดกันง่ายๆแบบนี้เราได้แค่คำตอบที่บอกว่าไม่รู้แล้วก็คำขอโทษ เราก็พยายามถามเขาหาคำตอบที่มันชัดเจนนะคะเขาก็บอกแค่ว่าเขามาได้เท่านี้เราก็บอกว่ามันต้องไปต่อได้สิเขาบอกเขาไม่อยากทำให้เราเจ้บไปมากกว่านี้คือตอนนั้นเราแบบไม่ไหวแล้วเราไม่โอเคมากๆ ซึ่งเราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้คือคำตอบที่เราได้มันไม่ใช่อ่ะ เราก็ถามว่าทำไมๆๆๆๆๆเราก็ได้คำตอบที่บอกว่าไม่มีคำพูดแล้วก็คำขอโทษ แล้วเขาก็มาพูดถึงการที่เรางอลนานๆหลายวันเขาบอกว่าเข้าใจว่าต้องใช้ความรู้สึกแต่มันนานเกินไป คือเราแบบถ้าติดใจอะไรกับตรงนี้ทำไมเขาไม่พูดไม่บอกกับเราอ่ะคะคือเขาเคยบอกเราว่ามีอะไรให้พูดกันตรงๆเขาเป็นคนมีเหตุผลมากค่ะ แล้วทำไมเขาไม่บอกเราทำไมเราไม่ช่วยกันแก้ไขตั้งแต่ตอนนั้นทำไมเขาถึงปล่อยให้ความรู้สึกเฉยๆแบบนี้มันเกิดขึ้นมาได้ เขาบอกว่าเขาดูมาเป็นเดือนแล้วค่ะแล้วทำไมเขาไม่บอกเราสักคำ คืออะไรที่มันไม่ดีอะไรที่มันต้องแก้ไขอ่ะค่ะเราก็ต้องช่วยกันแก้ เราไม่เข้าใจเราไม่รู้ทำไง พอมาถึงตอนนี้เขามาบอกเราแค่ว่าตอนนี้เขารู้สึกเฉยๆกับเราแล้วแล้วเราอ่ะคะเราที่ไม่รู้อะไรเลยเราที่ยังมีความรู้สึกดีดีให้เขาต้องมานั่งดูเขาจากไปทั้งๆที่เรายังไม่เข้าใจอะไรเลยด้วยซ้ำ คือมันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆเราทำอะไรไม่ได้เราได้แค่ยอมรับ เราอยากรู้ว่าทำไมเป็นแบบนี้ทำไมตัดกันง่ายๆแบบนี้เราคิดไรไม่ออก
ตลอดเวลาที่คบกันมาเชื่อมาตลอดว่าเขารักเรามาก ไม่มีทางทิ้งเรา จะอยู่ข้างๆเราแต่พอมาเจอแบบนี้!!!
ก่อนอื่นเลยขอแนะนำตัวนะคะ เราอายุ 18 ค่ะ เรียนอยู่ปี 2 เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างหน้าตาดี มีคนมาจีบเยอะแต่เรามีแฟนแล้วค่ะ แฟนเราขอสมมติชื่อ หนึ่ง นะคะ เรากับหนึ่งคบกันมาเกือบ2ปีแล้วค่ะ ซึ่งตลอดเวลาที่คบกันมาทั้งตัวเราและหนึ่งไม่เคยมีใครไม่เคยนอกใจกันเลยค่ะ แต่เรามีบ้างที่ผู้ชายจะเข้ามาจีบบ่อยๆเพราะเป็นคนค่อนข้างหน้าตาดี ส่วนหนึ่งก้มีเข้ามาค่ะแต่ไม่เชิงจีบ จะเป็นรุ่นพี่ที่มอมาคุยๆงี้เฉยๆค่ะ เพราะหนึ่งเป็นคนเฟรนลี่มากๆ แต่หนึ่งไม่เคยคุยกับใครเลย ช่วงเวลาที่เราคบกันแรกๆเราไม่เคยโกธร งอล หรือน้อยใจอะไรบ่อยๆเลยค่ะซึ่งนับครั้งได้เลย แต่ก็อย่างว่าช่วงแรกๆอะไรก็ดีไปหมด แต่พอเวลาผ่านไปเริ่มช่วงคบได้ 1 ปี คือบอกได้เลยว่าเราเป็นคนขี้งอลมากแล้วก็งอลนานเป็นวันเลย 3-4 วันก็มี คือเราเป็นคนที่งอลแล้วไม่พูดจะไม่ชอบพูดหรือชอบอธิบายอะไรอ่ะค่ะ ก็จะหายไปคิดทบทวนด้วยตัวเอง ซึ่งในเรื่องนี้ตัวหนึ่งเองก็จะรู้ค่ะ พอเริ่มเข้าช่วง 1 ปี ก็จะมีเรื่องให้เราต้องไม่เข้าใจกันบ่อยมากขึ้น ตัวเราเองก็จะโกรธงอลไปเป็นวันเลย หนึ่งก็ง้อนะคะง้อตลอดง้อแบบงุ้งงิ้งอ่ะค่ะ แต่เราก็ไม่หายนะคะเพราะเราคิดว่าเขาง้อไปงั้นๆไม่ได้นึกถึงสาเหตุที่ทำให้เราโกรธเราก็เลยไม่หายโกรธ คือเราแค่ต้องการให้เขาสำนึกผิดแค่นั้นเองอ่ะค่ะแต่เราก็ไม่รู้หรอกว่าเขาคิดยังไงเพราะเวลาคุยกันเราจะคุยกันทางไลน์ค่ะไม่ได้คุยโทรศัพท์ ไม่ได้ยินเสียงเราก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงเพราะพิมยังไงก็พิมได้ใช่มั้ยคะ แต่หนึ่งก็เคยพูดค่ะว่าทำอะไรนึกถึงใจกันบ้าง แบบเวลาเราโกรธไรงี้เราจะไม่คุยกับเขาเป็นวัน มันก็อาจจะทำให้เขารู้สึกไม่โอเคที่แบบเราหายไปไม่คุยไม่เคลียไรงี้ แต่เราก็ทำไม่ได้อ่ะค่ะเพราะมันคือนิสัยของเรา เราเป็นแบบนี้ เราอยากให้เขาง้อแบบสำนึกผิดจริงๆ ก็ผ่านมาเรื่อยๆเราก็งอลเหมือนเดิมเป็นวันๆ บางครั้ง 3-4 ชม.ตอบไลน์ที คือปกติจะถามตอบค่ะ แต่มีช่วงนึงเราโกรธไป 4 วัน พอมาคุยกันก็จะไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่โกรธ ก็จะเปลี่ยนเรื่องคุยตลอดค่ะ เหมือนเขาแบบไม่อยากมาพูดอะไรเดิมๆที่ทำผิดไป มันจะทำให้คิดซำ้เปล่าๆอ่ะค่ะเออเราก็เข้าใจ มีอีกเรื่องคือครอบครัวของเราไม่ให้มีแฟนค่ะ ครอบครัวเราเคยห้ามไม่ให้คบกับหนึ่งแต่เราแอบคบ ซึ่งหนึ่งเองก็รู้ค่ะ เวลาคุยกันในไลน์เราก็จะแอบคุยค่ะสาเหตุนี้แหละค่ะที่ทำให้เราไม่คุยโทรศัพท์กัน เวลาจะไปเจอกันก็แสนลำบากค่ะ เสาร์อาทิตย์นี่ออกไม่ได้เลยค่ะเราต้องไปวันที่มีเรียนเช้าแล้วบ่ายไม่มีงี้อ่ะค่ะ แต่ช่วงแรกๆที่ครอบครัวไม่ให้คบกับหนึ่งเราเคยบอกเลิกหนึ่งไปเพราะกลัวว่าเขาจะมาลำบากมาอดทนกับเราที่ต้องแอบคุยแอบเจอ แต่หนึ่งเองไม่อยากเลิกนะคะแต่ตอนนั้นเราตัดสินใจแล้ว แต่พอเราเลิกได้ 2-3 อาทิตย์เราอยู่ไม่ได้อ่ะค่ะแบบเราเคยชินคุยแต่กับเขาทุกๆวันแต่ตอนนี้ไม่มี เราเลยกลับไปคุยค่ะก็คุยกันมาเรื่อยๆเหมือนเดิม พอมาวันนึงมีเรื่องที่ทำให้เราต้องทะเลาะต้องไม่เข้าใจกันบ่อยมาก เราก็ทำนิสัยเดิมของเราที่โกรธนานแต่เขาก็ง้อเหมือนเดิม เราก็อยากคุยกับเขานะคะแต่เราก็กลัวเสียฟอร์มอะไรอย่างงี้เชื่อว่าหลายคนก็เป็น พอเริ่มคบได้ปีกว่าๆเรารู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างไม่ว่าจะเป็นคำพูด ความเป็นห่วงเป็นใย หรือแม้กระทั่งอยากเจอเหมือนมันค่อยๆหายไปอ่ะค่ะ คำพูดที่บอกรักคิดถึงมันไม่มีแล้วความห่วงใยก็ลดน้อยลงหรือแม้แต่การอยากเจอซึ้งปกติเราก็เจอกันน้อยอยู่แล้วแบบ 2 อาทิตย์เจอทีอ่ะค่ะ แต่เดี๋ยวนี้แบบไม่ค่อยพูดถึงว่าแบบเดี๋ยวนัดไปดูหนังกันไรงี้อ่ะค่ะ เราก็เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วรู้สึกแปลกๆคือรู้สึกได้ว่ามันเปลี่ยนไปจากเดิมแต่เราก็ไม่อะไรนะคะ จากที่เขาชอบพูดว่ารักนะคิดถึงนะตอนนี้ไม่มี เราเองก็ไม่พูดเหมือนกันค่ะคือเราเป็นคนที่แบบถ้าคนนึงเปลี่ยนไปเราก็จะเปลี่ยนเหมือนกันอะไรประมาณนั้น เราเป็นคนไม่ยอมใครค่ะแล้วก็ไม่ค่อยชอบง้อใครด้วย มันจึงทำให้เวลาเราคุยกันในไลน์อ่ะค่ะจะเป็นคำพูดที่แบบถามคำตอบคำไรงี้จะเป็นแบบตอบสั้นๆนานๆตอบทีค่ะซึ่งเป็นแบบนี้มา 2-3 อาทิตย์ได้ จากนั้นมาวันนึงหนึ่งถามเราว่าจะเอายังไงกับความรักของเราดีเราก็งงว่าแบบถามอะไรเราก็ถามว่าทำไมเขาก็บอกว่ามันไม่เหมือนเดิม ใช่คือเราก็คิดเหมือนกัน แล้วเขาก็บอกว่าคือตอนนี้เขารู้สึกเฉยๆแล้วกับทุกอย่าง เห้ยคือแบบเราจุกอ่ะเราแบบใจเต้นแบบนี่มันคืออะไร เราก็ถามทำไมอ่ะแบบในหัวเรามีแต่คำถามว่าทำไมๆๆๆๆๆ เขาบอกเราว่าเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน คือตอนนั้นเราแบบอึ้งมากกว่าเดิม เราถามต่อว่าทำไมถึงเปลี่ยนเขาบอกว่าความรู้สึกอ่ะมันห้ามกันไม่ได้คือเราก็ถามไงแบบอยากหาคำตอบให้มันดีกว่านี้เพราะเราไม่เข้าใจที่มาบอกเราว่าเขารู้สึกเฉยๆกับเราแล้ว เขาบอกเราว่าเราทั้งคู่อ่ะเปลี่ยนไปทั้งคำพูดแล้วเขาก็บอกว่าเวลามีอะไรเราไม่บอกเขาเหมือนเมื่อก่อนต้องเป็นเขาที่ถามก่อน เขาก็พูดเรื่องที่มีผู้ชายมาคุยกับเราแต่เราบอกเขาไปแล้ว เขาก็รู้เขาก็บอกว่าเขาเชื่อใจเราแล้วทำไมเป็นแบบนี้อ่ะทำไมเขาเอาเรื่องนี้มาพูดไหนบอกเชื่อใจไว้ใจเราไง เราบอกเราไม่ได้คิดอะไรกับคนนั้นเขาบอกเขารู้แต่มันชอบเราจะให้เขาคิดยังไง คือโอเคอันนี้เรารู้ว่าแบบก็ไม่อยากให้คุยแต่เขาบอกเราว่าคุยได้ไม่ได้ห้ามแล้วไหงเป็นงี้ แล้วเขาก็มาพูดถึงครอบครัวเราว่าแบบครอบครัวเราไม่ได้ยอมรับเขา คือเราเข้าใจอ่ะค่ะแต่ถ้าเขาคิดแบบนี้ตั้งแต่แรกทำไมเขาไม่บอกเราตั้งแต่ตอนนั้นคือแบบเราคิดว่าเขารับได้เขาอยู่ข้างเราเขาไม่ทิ้งเราแต่พอเขาพูดคำนี้เราแบบน้ำตาไหลแบบเสียใจมากคือสุดท้ายเขาก็ไม่อยู่ข้างๆเราคือเราคิดผิดมาตลอดเราคิดว่าเขาจะอยู่กับเราจะไม่ทิ้งเรามันเป็นความรู้สึกที่แบบเสียใจโคตรๆแบบไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเขาจะทำแบบนี้ เราก็ถามนะคะว่าทำไมเลิกรู้สึกได้ง่ายแบบนี้ล่ะทำไมตัดกันง่ายๆแบบนี้เราได้แค่คำตอบที่บอกว่าไม่รู้แล้วก็คำขอโทษ เราก็พยายามถามเขาหาคำตอบที่มันชัดเจนนะคะเขาก็บอกแค่ว่าเขามาได้เท่านี้เราก็บอกว่ามันต้องไปต่อได้สิเขาบอกเขาไม่อยากทำให้เราเจ้บไปมากกว่านี้คือตอนนั้นเราแบบไม่ไหวแล้วเราไม่โอเคมากๆ ซึ่งเราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้คือคำตอบที่เราได้มันไม่ใช่อ่ะ เราก็ถามว่าทำไมๆๆๆๆๆเราก็ได้คำตอบที่บอกว่าไม่มีคำพูดแล้วก็คำขอโทษ แล้วเขาก็มาพูดถึงการที่เรางอลนานๆหลายวันเขาบอกว่าเข้าใจว่าต้องใช้ความรู้สึกแต่มันนานเกินไป คือเราแบบถ้าติดใจอะไรกับตรงนี้ทำไมเขาไม่พูดไม่บอกกับเราอ่ะคะคือเขาเคยบอกเราว่ามีอะไรให้พูดกันตรงๆเขาเป็นคนมีเหตุผลมากค่ะ แล้วทำไมเขาไม่บอกเราทำไมเราไม่ช่วยกันแก้ไขตั้งแต่ตอนนั้นทำไมเขาถึงปล่อยให้ความรู้สึกเฉยๆแบบนี้มันเกิดขึ้นมาได้ เขาบอกว่าเขาดูมาเป็นเดือนแล้วค่ะแล้วทำไมเขาไม่บอกเราสักคำ คืออะไรที่มันไม่ดีอะไรที่มันต้องแก้ไขอ่ะค่ะเราก็ต้องช่วยกันแก้ เราไม่เข้าใจเราไม่รู้ทำไง พอมาถึงตอนนี้เขามาบอกเราแค่ว่าตอนนี้เขารู้สึกเฉยๆกับเราแล้วแล้วเราอ่ะคะเราที่ไม่รู้อะไรเลยเราที่ยังมีความรู้สึกดีดีให้เขาต้องมานั่งดูเขาจากไปทั้งๆที่เรายังไม่เข้าใจอะไรเลยด้วยซ้ำ คือมันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆเราทำอะไรไม่ได้เราได้แค่ยอมรับ เราอยากรู้ว่าทำไมเป็นแบบนี้ทำไมตัดกันง่ายๆแบบนี้เราคิดไรไม่ออก