มีใครเคยทนอยู่กับแฟนเพราะความผูกพันและความสงสารบ้างคะ

เราคบกับแฟนมา 4 ปีแล้วคะ ช่วงแรกๆ เรารักกันดีแต่พอช่วง 2 ปีหลัง เราเริ่มรู้จักครอบครัวแฟนมากขึ้นและเราเริ่มสนิทกันมากขึ้นจนทำให้เรารู้สึกไม่ค่อยโอเคกับแฟนคนนี้ แต่เรายังตัดใจเลิกไม่ได้สักที เรื่องแรกเลยคือเรื่องครอบครัว ครอบครัวแฟนเราเป็นครอบครัวที่รายได้น้อยแต่รสนิยมสูง แม่แฟนเราไม่ได้ทำงาน แต่ชอบเข้าสังคม เที่ยวกลางคืน ดื่มเหล้าสูบุหรี่ ทานอาหารแพงๆรายได้หลักของทางบ้านแฟนมาจากสามีใหม่ของแม่ ค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนของที่บ้านแฟนจะเดือนชนเดือนถึงขั้นติดลบตลอด ส่วนบ้านเรามีรถมีบ้านพร้อม ไม่มีหนี้ เราไม่ได้จะอวดรวย แต่บ้านเราใช้เงินตามกำลังไม่เกินตัว ซึ่งเพราะทางบ้านแฟนเป็นแบบนี้ แฟนเราจึงใช้เงินเกินตัวมาก ไม่เหลือเก็บถึงติดลบ บางเดือนหมุนไม่ทันแฟนเราต้องอดข้าว เราสงสารเราก็ต้องเลี้ยงข้าวแฟนจนกว่าเงินเดือนแฟนจะออก บางครั้งของใชส่วนตัวของแฟนหมด เช่น สบู่ ยาสีฟัน เราก็ต้องช่วยซื้อให้ แล้วอีกเรื่องที่รับไม่ได้คือเรื่องความสกปรก แฟนเราอาบน้ำวันละ 1 ครั้งตอนเช้าคะ แล้วบ้านแฟนที่เช่าอยู่คือเราแทบไม่อยากเดินเท้าเปล่า เพราะมันสกปรกมาก ทั้งข้าวของที่รกรุงรัง เศษอาหารที่หล่นตามพื้นแห้งบูด อาหารเน่าๆในตู้เย็น ห้องนอนก็สกปรก เค้าชอบเอาอาหารมาทานในห้องแล้วก็ทิ้งพวกจานไว้ 3-4 วันล้างที ส่วนห้องน้ำไม่ต้องพูดถึง ยิ่งกว่าสาธารณะบางที่อีกคะแฟนเรากับแม่เค้าทำงานบ้านไม่เป็นคะ ก็เลยไม่มีคนทำ บางครั้งเราทนไม่ไหวก็ต้องไปช่วยทำ สำหรับนิสัยส่วนตัวของแฟนเป็นคนดีนะคะ ไม่กะล่อน แต่ถ้าจะพูดถึงเรื่องอนาคตคงยากมากๆ แค่หาเงินใช้ไปวันๆยังยากเลย สำหรับเรามีรายได้มากกว่าแฟน 1 เท่าตัว ทางบ้านไม่มีภาระอะไร ตอนนี้เราเหนื่อยใจมากเลยคะ อายุก็เริ่มเยอะขึ้นทางบ้านก็เริ่มถามหาเรื่องแต่งงาน เราก็ได้แต่บอกว่ายังไม่พร้อม ไม่กล้าบอกความจริงนี้กับที่บ้าน ว่าแฟนไม่มีปัญญามาขอหรอก เหนื่อยใจมากเลย อยากเลิก แต่ทำไม่ได้ เคยเลิกไปครั้งหนึ่งแต่ก็กลับมาคืนดีกัน เราไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเพราะเล่าไปก็เหมือนประจานตัวเอง ได้แต่มาระบายในนี้ บางครั้งอยากหาแฟนใหม่ แต่ใจก็ไม่พร้อมที่จะเปิดรับใครจริงๆ เหนื่อยที่จะเรียนรู้และศึกษา ใครเคยเป็นแบบนี้มั่งคะ และผ่านมันมายังไง