กว่าจะรู้ใจตัวเองก็สายไปแล้ว
สวัสดีคับเรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องความรักครั้งแรกในสมัยเด็กของผม..........
และผมอยากจะแชร์ให้ผู้อ่านได้ฟังและตัดสินใจเรื่องนี้อาจจะกำลังจะเกิดในหลายๆคน รักในวัยเรียนและรักในวัยรุ่นนะคับ...เรื่องที่ผมจะเล่าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมจิงๆนะคับไม่มีเรื่องแต่งเติมใดๆทั้งสิ้นเรื่องอาจจะยาวไปหน่อยนะคับต้องขออภัยด้วย งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าคับ
ในครอบครัวผมมีน้องสาวอยู่คนนึงส่วนผมเป็นลูกคนโตบ้านผมอยู่กัน3คนแม่.ผม.และก็น้องผมพ่อผมไปอยู่ต่างจังหวัดนานๆจะกลับมาบ้านที ก็อย่างว่าล่ะคับเด็กห่างเหินพ่อแม่ผมเลยเป็นเด็กเกเรเป็นเรื่องธรรมดาและคับ ผมในตอนนั้นผมจีบใครไม่เคย คงจะขี้เหร่อ่ะนะ555555.........และก็ติดเพื่อนมากๆกลับบ้าน2ทุ่มทุกวันผมมีเพื่อนสนิทคนนึง ผมกับไอ้นี้นะสนิทกันมากๆและอีกคนนึง ผมมักจะไปเล่นบ้านมันสองคนบ่อยๆคับไปแทบทุกวันการบ้านไม่เคยทำคับ เพราะผมไปลอกเพื่อนที่โรงเรียนประจำและช่วงนั้นผมทำแบบนี้บ่อยมากเป็นประจำจนวันนึงผมไม่สบายขึ้นมาสะงั้น และผมต้องพักผ่อนแล้วล่ะเพราะร่างกายเล่นมากเกินไป แต่ปัญหาคือผมอยู่บ้านไม่ได้นี้และคับ เพราะอะไรหรือคับ.......เพราะแม่ผมเป็นครูสอนในโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่นี้น่ะสิหรือง่ายๆเลยนะคือผมเป็นลูกครูนั้นเองคับ
แม่ผมสอนป.5 ส่วนผมอยู่ ป.6 ผมจะต้องมาโรงเรียนทั้งๆที่ไม่สบายวันนั้นผมพอจำได้ว่าเป็นวันพฤหัสบดีแต่วันนั้นผมใส่ชุดนักเรียนมาโรงเรียนพอมาถึงโรงเรียนผมก็นอนห้องแม่เลยคับไม่สนใจใครแล้วปวดหัวกินยานอนเลย ผมนอนไปได้พักใหญ่เลยคับตื่นประมาณบ่ายโมงกว่าๆน่าจะได้ และผมได้ยินเสียงเปิดประตู ตอนนั้นผมนึกในใจว่า (ครูประจำชั้นกูแน่ๆเลยจะมาด่าอะไรกูอีกว่ะเนี้ย)ผมเลยรี่ตามองดูปรากฏว่าไม่ใช่ครูประจำชั้นผมคับแต่เป็นเด็กนักเรียนในห้องแม่ผมใส่ชุดนักเรียนเหมือนกัน ผมเห็นเธอเข้ามาในห้องแปปนึงแล้วก็นั่งอยู่หน้าห้องของแม่ผม ผมก็เห็นน้องเค้านั่งเขียนอะไรก็ไม่รู้คับแต่เห็นน้องเค้านั่งที่หน้าห้องอยู่พักใหญ่เลยคับจนมีครูคนนึงถามน้องว่าทำไมไม่ไปเรียนลูกเสือ น้องเขาตอบว่า
“หนูใส่ชุดนักเรียนค่ะ”
และก็จบการสนทนากันแค่นี้........และเธอก็นั่งอยู่หน้าห้องเหมือนเดิมจนหมดคาบลูกเสือ นี้คือเหตุการครั้งแรกคับที่ผมได้เจอเธอแล้วผมได้มารู้ทีหลังว่าเธอชื่ออะไร แล้วบ้านอยู่ในซอยเดียวกับบ้านเพื่อนสนิทผมทั้งสองคนเลย พอหลังจากที่ผมไม่สบายต่อมาอีก3วันผมกับน้องก็ได้คุยกันเล่นด้วยกันในห้องแม่ผม ผมจะชอบเล่นแรงๆกับน้องเขามากแบบดัดนิ้วอย่างนี้แต่น้องก็แกล้งผมกลับเหมือนกันคับ ตอนนั้นเหมือนเป็นคู่กัดกันเลยและคับแต่มีบางวันผมต้องไปทำการบ้านที่ห้องแม่หลังเลิกเรียน น้องเขาก็จะคอยมาดูผมทำการบ้านและพอผมทำผิดก็จะมาบอกผมไม่ใช่นะมันต้องทำแบบนี้นะกลับกลายเป็นสอนผมทำการบ้านคับพอสอนการบ้านผมถูกเธอก็จะบอกว่า(นี้การบ้านเด็ก...ป.6.....หราเนี้ยเด็กป.5ยังทำได้เลย5555555)ตอนนั้นผมยอมนะโอเคเธอเก่ง ผมไม่รู้ว่ามีความรู้สึกยอมคนตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเป็นคนที่นิสัยไม่ยอมใครอยู่แล้วหัวแข็งแต่เด็ก นับว่าเป็นคนแรกเลยและคับที่ผมยอมอ่อนให้ แต่ก็ชอบแกล้งอยู่เหมือนเดิม ผมเริ่มมีความเป็นห่วงและคิดถึงขึ้นมาในตอนที่ผมไปเข้าค่ายลูกเสือต่างจังหวัด3วัน2คืนพอตอนกลับมาผมรู้ว่าเธอไม่ได้มาโรงเรียนตอนนั้นผมอยากรู้มากๆว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมไม่มาโรงเรียนผมมีความรู้สึกคิดถึงขึ้นมาทันทีผมกับเธอไม่ได้เจอกันอาทิตย์นึงเลยเต็มๆผมไปห้องแม่ทุกๆหลังเลิกเรียนทุกวันเพื่อที่จะได้เจอ
ผมเศร้าไปเลยอาทิตย์นึงเต็มๆพออาทิตย์ต่อมาเธอมาโรงเรียนตอนนั้นที่ผมรู้ผมยิ้มออกเลยผมดีใจที่ได้เจอเธอผมก็เข้าไปถามเธอว่า
(หายไปไหนมาหรอตั้งหลายวัน) ผมถาม
(พ่อไปทำธุระเลยต้องไปกับพ่อด้วย)
วันนั้นผมก็นั่งคุยกันจนพ่อเธอมารับ คุณเชื่อมั้ยวันนั้นผมนอนฝันดีเลยแหละหลังจากนั้นก็ยังแกล้งกันเหมือนเดิมจนวันนึงผมไม่รู้ว่าน้องรู้เบอร์โทรศัพท์บ้านผมได้ยังไง อาจจะเพราะน้องเขาอยู่ห้องแม่ผม พอผมรู้ว่าเป็นน้องคนนี้ผมก็ได้คุยกับน้องมากขึ้นพอยิ่งได้คุยกันมากขึ้นใจผมก็เริ่มชอบเธอสะแล้วแต่ผมไม่กล้าพูดผมไม่รู้ว่าผมจะเริ่มยังไงดี ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้เลยนะหัวเราะด้วยกันปรึกษาปัญหาชีวิตด้วยกัน
จนมีอยู่วันนึงเธอบอกผมว่าชอบคนในกลุ่มผมในกลุ่มผมมีกันอยู่5คนตอนนั้นผมก็ใจไม่ดีแล้วล่ะตอนนั้นผมอยากให้เป็นผมมากๆเธอบอกผมมาหลายวันมากผมถามทุกวันว่าใครหราเธอก็ไม่บอกผมจนวันนึงผมต้องเรียนปรับพื้นฐานเธอจะชอบมาช่วยแม่ผมทำงานในห้องบ่อยๆผมเลิกเรียนเสร็จก็จะไปในห้องแม่ผมไปนั้งคุยนั้งเล่นกับเธอกับเพื่อนเธอตอนนั้นน้องเขาชอบมาซบแขนผมบ่อยๆแต่ผมก็ชอบนะผมรู้สึกว่ายิ่งอยู่ใกล้กันผมมีความสุขมากๆ แล้ววันที่ผมได้รู้ความจิงก็มาถึงคืนนั้นเวลาประมาณ2-3ทุ่มเห็นจะได้นะ เธอโทรมาบอกผมว่าจะเฉลยว่าแอบชอบใครแต่ให้ผมทายมา ผมก็เดามั่วเลยทีนี้ จนคนสุดท้ายที่ผมทายยังผิดอีกทีนี้ในกลุ่มที่ผมทายก็เหลือผมคนเดียวผมก็เลยบอก(ย.)ว่า
(ก็ไม่มีใครแล้วนะที่ทายมาแล้วตกลงใครกันแน่ล่ะ)
(มีอยู่อีกคนนึงที่พี่ยังไม่ได้ทาย)
ผมก็งงว่าใครว่ะ
(แล้วสรุปว่าใครหรา......อย่าบอกนะว่า)
(ก็พี่นั้นและ)
เธอตอบแล้ววางสายไป ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้เลยผมช๊อกเลยคับไม่เชื่อว่ามันจะเป็นจิงผมนี้ดีใจสุดชีวิตเลยและผมก็คิดต่างๆน่าๆว่าผมจะวางตัวยังไงดีเรามีแฟนแล้วพอเช้าอีกวันนึงผมไปโรงเรียนผมก็ได้เจอเธอผมกับเธอมองหน้ากันยิ้มๆแล้วผมก็เดินผ่านไป
หลังจากนั้นพอผมเลิกเรียนผมก็ไปนั่งคุยกันที่ห้องแม่ผมแต่ทีนี้เราไม่ได้คุยกันเฉยๆแล้วเรานั่งจับมือกันเดินจับมือกันนั่งซบแขนกันในเวลานั้นผมมีความสุขมากถึงจะมีอุปสรรค์มาบ้างแต่เราก็มีความสุขดีที่เราได้รักกันเราคุยกันจนกระทั้งผมเข้า ม.1 และผมก็เจอเพื่อนมากขึ้นจนผมติดเพื่อนมากเกินไปช่วงนั้นเราก็โทรคุยกันและคับแต่กว่าจะได้คุยกันก็ดึกมากต้องรอให้พ่อกับแม่ของเธอขึ้นห้องนอนไปก่อนบางวันเราคุยโทรศัพท์กันเที่ยงคืนตี1กันเลยทีเดียวแต่ก็มีบางวันผมก็ปั่นจักยานไปหาเธอบ้างที่แถวบ้านเธอแล้วก็แอบไปเจอกันที่บ้านน้องข้างๆของเธอที่ผมไปบ้านเธอไม่ได้เพราะว่าพ่อของเธอหวงมากๆและเค้าก็แสดงให้เห็นว่าเค้าเกลียดผมมากเลยทีเดียวแต่ผมจะทำยังไงได้ผมสองคนก็ต้องแอบเจอกันแต่มีอยู่ครั้งนึงที่ผมรับรู้ความรู้สึกได้เลยว่าผมกับเธอรักกันมากในตอนนั้นในตอนนั้นที่โรงเรียนแม่มีเข้าค่ายพุทธบุตร3วันและตอนนั้นผมปิดเทอมพอดีแม่ผมก็ชวนไปด้วยที่วัดอโศการาม แม่ให้ผมไปช่วยงานด้วยผมก็ไปและก็จะได้เจอเธอด้วยความรู้สึกผมตอนนั้นผมดีใจมากๆเลยนะได้เดินเล่นกับได้ถ่ายรูปกับเธอตอนนี้ผมอยากได้รูปนั้นมากๆเลยแต่ปัจจุบันผมไม่รู้ว่าอยู่กับใครแล้วตอนนี้และเราก็ได้ไปเดินดูทะเลด้วยกันพอตอนเดินกลับมาเธอขี่หลังผมด้วยผมยอมรับเลยจิงๆนะว่าผมนี้ฟินเลย555555
วันนั้นเราสนุกกันมากๆพอตกกลางคืนวันที่2วันนั้นฝนตกอากาศนี้เย็นมากๆผมต้องนั้งกอดเข่าตัวเองเลยแล้วก็ฟังเทศนาไปด้วยพอได้เวลาที่จะต้องนอนครูเค้าฝากให้ผมพาน้องๆไปส่งที่กุฏิแม่ชีแล้วก็พาน้องผมไปด้วยแต่ผมเดินท้ายสุดเลยแล้วเธอก็มาเดินท้ายสุดกับผมด้วยเราก่อนเดินคุยกันอยู่พักนึงแล้วก็ถึงที่กุฏิแม่ชีตัวผมสึ่งเป็นผู้ชายผมขึ้นกุฏิแม่ชีไม่ได้ผมเลยต้องรอข้างล่างพอพวกน้องๆขึ้นกันไปหมดครูก็บอกว่า
”ขอบคุณนะกลับได้แล้วล่ะ”
แต่พอผมเห็นทางเดินนี้น่ากลัวมากๆไม่มีไฟเลยมืดมากๆฝนก็ตกและก็มีแต่ต้นไม้ผมก็คิดว่าเอาไงเอากันว่ะผมก็เดินฝ่าฝนไปเลยคับแต่ในใจผมตอนนั้นผมคิดถึงแต่เธอคิดว่าจะหนาวมั้ย โดนฝนจะไม่สบายมั้ยแล้วถ้าหนาวผมอยากเป็นคนที่จะกอดได้มั้ย.........
พอผมมาถึงที่พักผมก็ยังนอนไม่หลับตอนนั้นผมมความรู้สึกเป็นห่วงรู้สึกคิดถึงรู้สึกอยากนอนกอด อยากนอนแล้วตื่นขึ้นมาเจอ นอนอยู่ข้างๆผม ตอนนั้นผมคิดอะไรไปต่างๆนาๆจนผมหลับไปพอตื่นเช้ามาต่างคนก็ทำธุระกันตามปกติพอช่วงตอนสายๆมีเพื่อนเธอมาถามผมว่าเมื่อคืนพี่กลับที่พักยังไงผมก็บอกว่าผมเดินกลับคนเดียวน้องเขาก็บอกว่าพี่รู้มั้ยว่าเมื่อคืนอะมันเป็นห่วงพี่มากๆเลยนะเห็นพี่เดินกลับคนเดียวฝนก็ตก ตอนนั้นผมนี้ปลื้มเลยผมยิ้มทั้งวันเลยและคับวันนั้นผมมีความสุขมากๆแค่ได้รู้ว่าผมไม่ได้ห่วงเค้าคนเดียวเธอก็มีความรู้สึกเดียวกันกับผมด้วยแล้วพอถึงเวลากลับผมก็มองหาอยู่นานมากจนผมได้ขึ้นรถกลับไปที่บ้านพอมารู้อีกทีตอนเธอโทรมาว่ากลับมากับเพื่อนแล้ว เธอก็เล่าให้ผมฟังว่าตอนเธอกลับเธอนั้งร้องไห้ผมก็ตกใจว่าเป็นอะไรหรือเปล่าร้องทำไมเธอเล่าให้ผมฟังว่าความรู้สึกตอนนั้นคิดถึงผมมากๆ ผมก็เหมือนกันผมอยากให้มีในช่วงเวลาแบบนี้อีกครั้งนี้และทำให้ผมรักหมดหัวใจเลย บางคนอ่านแล้วอาจจะคิดว่าก็ดูสมหวังดีนี้แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้คับมันยังไม่ถึงตอนที่ชีวิตผมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลยทีเดียวคับ เท่าที่ผมจำได้เมื่อช่วงผมอายุจะเข้า14ช่วงนั้นเกิดเรื่องที่ผมจะต้องห่างจากเธอพักใหญ่เลยคับที่ผมจำได้ตอนนั้นผมแอบให้โทรศัพท์ผมไปเพื่อที่ผมจะได้คุยกันนานๆตอนสมัยนั้นผมใช้3315สีเหลืองคับออกมาใหม่ๆเลยและพักหน้าจอผมก็พิมพ์ไว้ว่า ผมรักเธอ และมีอยู่วันนึงคับพ่อของเธอหรือแม่นี้และผมไม่แน่ใจ จับได้โดนทำโทษชุดใหญ่เลยคับผมแบบใจจะขาดเลยแต่ผมทำอะไรไม่ได้เลยผมแอบร้องไห้คนเดียวตอนนั้นผมคิดว่าจะเป็นอะไรมากมั้ยพ่อกับแม่จะทำอะไรหนักมั้ยตอนที่เธอแอบโทรมาผมทำได้แค่ปลอบใจผมทำได้แค่นี้จิงๆตอนนั้นผมอยากจะดึงมากอดอยากจะบอกว่าผมอยู่ตรงนี้ผมจะไม่ไปไหนพี่รักเรานะ......
ผมอยากทำแบบนั้นจิงๆแต่ผมทำได้แค่ไม่เอานะไม่ร้องนะคนเก่งเราต้องเข้มแข็งนะ ผมทำได้แค่นี้จิงๆและช่วงนั้นผมไม่ได้ไปโรงเรียนบ่อยมากๆเพราะเกิดปัญหาในบ้านผมจนผมต้องออกจากโรงเรียนตอนนั้นเราก็ห่างๆกันไปแล้วหายกันไปนานมากคับและช่วงนั้นแม่ให้ผมไปเป็นครูช่วยฝึกสอนที่โรงเรียนที่ผมเคยเรียนผมก็ใช้ชีวิตตามปกติไปเรื่อยๆจนวันนึงฟ้าเป็นใจให้กับผมมากๆผมได้เจอกับเธออีกครั้งที่โรงที่ผมสอนวันนั้นผมจะออกไปซื้อของที่ข้างนอกโรงเรียนผมกำลังจะขึ้นบันไดไปที่ห้องสอนผมก็ได้เจอเธอพอดีแต่ตอนนั้นผมแค่เดินผ่านไปเฉยๆแต่ต่างคนก็ต่างเห็นกันพอตกกลางคืนผมคิดอยู่นานมากๆว่าผมจะเอายังไงดีจะโทไปดีมั้ยผมคิดอยู่นานมากๆผมเลยตัดสินใจให้น้องผมเป็นคนโทรไปตอนนั้นผมตื่นเต้นมากๆไม่รู้ว่าโทรไปจะเจอพ่อของยีนมั้ยน้องผมเป็นคนโทรไปน้องผมพูดขึ้นมาว่าขอสาย...หน่อยค่ะสักพักน้องผมก็ส่งสายมาให้ผมผมก็เลยฮัลโลไปเธอได้ยินเสียงผมแล้วแต่เสียงเธอตอบแบบสั่นๆตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกจิงๆเสียงมันเงียบไปหมดผมกับเธอยังไม่ได้พูดอะไรกันมากมายเลยแล้วเธอก็ตัดสายผมทิ้งไปตอนนั้นผมได้แต่พูดอะไรไม่ออกเลยนิ่งซึมใบ้กินเลยผมนิ่งอยู่แบบนั้นหลายนาทีความรู้สึกนี้แบบเข้าใจยากนะและมันอธิบายไม่ถูกเลยจิงๆ
ผ่านไปชั่วโมงนึงผมได้ยินน้องบอกว่าโทรศัพท์มาอ่ะสิ่งตอนนั้นผมไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยนะจิงๆและผมก็ไปรับโทรศัพท์คนที่โทรมาหาผมก็คือเธอนั้นเองคับวันนั้นเราคุยกันนานพอสมควรนะพูดคุยกันเหมือนเดิมตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากๆคับและหลังจากวันนั้นเราก็นัดเจอกันบ่อยขึ้นไปนั้งรถมอไซค์เล่นกันบางวันก็พาไปดูบ้านพี่แบงค์วงแคลชด้วยเพราะเธอชอบพี่แบงค์วงแคลชมากกกกกกกกกกกเราไปขับรถเล่นกันหลายต่อหลายครั้งจนกระทั้งวันนึงวันนั้นเราก็เดินเล่นกันปกตินี้และคับอยู่ๆเธอก็พูดขึ้นมาว่า
"พี่....หนูกำลังจะย้ายบ้านนะ"ผมนี้เศร้าเลยหน้าผมนี้ซึมเลยน้ำตาคลอเลยคับผมถามว่าจะย้ายตอนไหนบอกว่าอีก3ปีตอนนั้นผมไม่คิดนะว่ามันนานอีกตั้ง3ปีแต่ผมคิดว่าผมเหลือเวลาอีกแค่3ปีเองผมจะทำยังไงดี เธอพูดขึ้นมาว่าอย่าทำหน้าเศร้าสิ แต่อารมณ์ผมตอนนั้นผมเหมือนใจจะขาดยังไงไม่รู้ พอเราได้เวลาที่จะต้องกลับแล้วผมก็ขับมอไซค์ไปส่งตอนนั้นเธอกอดผมแน่นมากและผมก็จับมือเอาไว้ผมไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไปเลยผมอยากหยุดเวลาเอาไว้แค่นี้จิงๆ พอหลังจากวันนั้นมาผมไม่ค่อยมีเวลาหรือเอาใจใส่เธอเลยนานเข้าๆจนเธอบอกเลิกผมไปแต่ตอนที่เค้าบอกเลิกผมตอนนั้นผมนอยด์มาก แต่ผมทำเป็นเข็มแข็งไงไม่ร้องไห้ ให้เค้าได้ยินแต่พอวางสายเท่านั้นและน้ำตาออกมาเลยผมไม่คิดเลยนะว่าผมจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ และในช่วงนั้นผมย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดได้หลายเดือนเลยคับเกือบปีแล้วผมก็เกิดปัญหาแถวนั้นผมเลยกับมาอยู่บ้านผม ผมก็ยังไปแถวบ้านเพื่อนผมอยู่และคับแล้วผมก็ได้เจออีกครั้
กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว.....ใช้มั้ยคับบบ
สวัสดีคับเรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องความรักครั้งแรกในสมัยเด็กของผม..........
และผมอยากจะแชร์ให้ผู้อ่านได้ฟังและตัดสินใจเรื่องนี้อาจจะกำลังจะเกิดในหลายๆคน รักในวัยเรียนและรักในวัยรุ่นนะคับ...เรื่องที่ผมจะเล่าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมจิงๆนะคับไม่มีเรื่องแต่งเติมใดๆทั้งสิ้นเรื่องอาจจะยาวไปหน่อยนะคับต้องขออภัยด้วย งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าคับ
ในครอบครัวผมมีน้องสาวอยู่คนนึงส่วนผมเป็นลูกคนโตบ้านผมอยู่กัน3คนแม่.ผม.และก็น้องผมพ่อผมไปอยู่ต่างจังหวัดนานๆจะกลับมาบ้านที ก็อย่างว่าล่ะคับเด็กห่างเหินพ่อแม่ผมเลยเป็นเด็กเกเรเป็นเรื่องธรรมดาและคับ ผมในตอนนั้นผมจีบใครไม่เคย คงจะขี้เหร่อ่ะนะ555555.........และก็ติดเพื่อนมากๆกลับบ้าน2ทุ่มทุกวันผมมีเพื่อนสนิทคนนึง ผมกับไอ้นี้นะสนิทกันมากๆและอีกคนนึง ผมมักจะไปเล่นบ้านมันสองคนบ่อยๆคับไปแทบทุกวันการบ้านไม่เคยทำคับ เพราะผมไปลอกเพื่อนที่โรงเรียนประจำและช่วงนั้นผมทำแบบนี้บ่อยมากเป็นประจำจนวันนึงผมไม่สบายขึ้นมาสะงั้น และผมต้องพักผ่อนแล้วล่ะเพราะร่างกายเล่นมากเกินไป แต่ปัญหาคือผมอยู่บ้านไม่ได้นี้และคับ เพราะอะไรหรือคับ.......เพราะแม่ผมเป็นครูสอนในโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่นี้น่ะสิหรือง่ายๆเลยนะคือผมเป็นลูกครูนั้นเองคับ
แม่ผมสอนป.5 ส่วนผมอยู่ ป.6 ผมจะต้องมาโรงเรียนทั้งๆที่ไม่สบายวันนั้นผมพอจำได้ว่าเป็นวันพฤหัสบดีแต่วันนั้นผมใส่ชุดนักเรียนมาโรงเรียนพอมาถึงโรงเรียนผมก็นอนห้องแม่เลยคับไม่สนใจใครแล้วปวดหัวกินยานอนเลย ผมนอนไปได้พักใหญ่เลยคับตื่นประมาณบ่ายโมงกว่าๆน่าจะได้ และผมได้ยินเสียงเปิดประตู ตอนนั้นผมนึกในใจว่า (ครูประจำชั้นกูแน่ๆเลยจะมาด่าอะไรกูอีกว่ะเนี้ย)ผมเลยรี่ตามองดูปรากฏว่าไม่ใช่ครูประจำชั้นผมคับแต่เป็นเด็กนักเรียนในห้องแม่ผมใส่ชุดนักเรียนเหมือนกัน ผมเห็นเธอเข้ามาในห้องแปปนึงแล้วก็นั่งอยู่หน้าห้องของแม่ผม ผมก็เห็นน้องเค้านั่งเขียนอะไรก็ไม่รู้คับแต่เห็นน้องเค้านั่งที่หน้าห้องอยู่พักใหญ่เลยคับจนมีครูคนนึงถามน้องว่าทำไมไม่ไปเรียนลูกเสือ น้องเขาตอบว่า
“หนูใส่ชุดนักเรียนค่ะ”
และก็จบการสนทนากันแค่นี้........และเธอก็นั่งอยู่หน้าห้องเหมือนเดิมจนหมดคาบลูกเสือ นี้คือเหตุการครั้งแรกคับที่ผมได้เจอเธอแล้วผมได้มารู้ทีหลังว่าเธอชื่ออะไร แล้วบ้านอยู่ในซอยเดียวกับบ้านเพื่อนสนิทผมทั้งสองคนเลย พอหลังจากที่ผมไม่สบายต่อมาอีก3วันผมกับน้องก็ได้คุยกันเล่นด้วยกันในห้องแม่ผม ผมจะชอบเล่นแรงๆกับน้องเขามากแบบดัดนิ้วอย่างนี้แต่น้องก็แกล้งผมกลับเหมือนกันคับ ตอนนั้นเหมือนเป็นคู่กัดกันเลยและคับแต่มีบางวันผมต้องไปทำการบ้านที่ห้องแม่หลังเลิกเรียน น้องเขาก็จะคอยมาดูผมทำการบ้านและพอผมทำผิดก็จะมาบอกผมไม่ใช่นะมันต้องทำแบบนี้นะกลับกลายเป็นสอนผมทำการบ้านคับพอสอนการบ้านผมถูกเธอก็จะบอกว่า(นี้การบ้านเด็ก...ป.6.....หราเนี้ยเด็กป.5ยังทำได้เลย5555555)ตอนนั้นผมยอมนะโอเคเธอเก่ง ผมไม่รู้ว่ามีความรู้สึกยอมคนตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเป็นคนที่นิสัยไม่ยอมใครอยู่แล้วหัวแข็งแต่เด็ก นับว่าเป็นคนแรกเลยและคับที่ผมยอมอ่อนให้ แต่ก็ชอบแกล้งอยู่เหมือนเดิม ผมเริ่มมีความเป็นห่วงและคิดถึงขึ้นมาในตอนที่ผมไปเข้าค่ายลูกเสือต่างจังหวัด3วัน2คืนพอตอนกลับมาผมรู้ว่าเธอไม่ได้มาโรงเรียนตอนนั้นผมอยากรู้มากๆว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมไม่มาโรงเรียนผมมีความรู้สึกคิดถึงขึ้นมาทันทีผมกับเธอไม่ได้เจอกันอาทิตย์นึงเลยเต็มๆผมไปห้องแม่ทุกๆหลังเลิกเรียนทุกวันเพื่อที่จะได้เจอ
ผมเศร้าไปเลยอาทิตย์นึงเต็มๆพออาทิตย์ต่อมาเธอมาโรงเรียนตอนนั้นที่ผมรู้ผมยิ้มออกเลยผมดีใจที่ได้เจอเธอผมก็เข้าไปถามเธอว่า
(หายไปไหนมาหรอตั้งหลายวัน) ผมถาม
(พ่อไปทำธุระเลยต้องไปกับพ่อด้วย)
วันนั้นผมก็นั่งคุยกันจนพ่อเธอมารับ คุณเชื่อมั้ยวันนั้นผมนอนฝันดีเลยแหละหลังจากนั้นก็ยังแกล้งกันเหมือนเดิมจนวันนึงผมไม่รู้ว่าน้องรู้เบอร์โทรศัพท์บ้านผมได้ยังไง อาจจะเพราะน้องเขาอยู่ห้องแม่ผม พอผมรู้ว่าเป็นน้องคนนี้ผมก็ได้คุยกับน้องมากขึ้นพอยิ่งได้คุยกันมากขึ้นใจผมก็เริ่มชอบเธอสะแล้วแต่ผมไม่กล้าพูดผมไม่รู้ว่าผมจะเริ่มยังไงดี ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้เลยนะหัวเราะด้วยกันปรึกษาปัญหาชีวิตด้วยกัน
จนมีอยู่วันนึงเธอบอกผมว่าชอบคนในกลุ่มผมในกลุ่มผมมีกันอยู่5คนตอนนั้นผมก็ใจไม่ดีแล้วล่ะตอนนั้นผมอยากให้เป็นผมมากๆเธอบอกผมมาหลายวันมากผมถามทุกวันว่าใครหราเธอก็ไม่บอกผมจนวันนึงผมต้องเรียนปรับพื้นฐานเธอจะชอบมาช่วยแม่ผมทำงานในห้องบ่อยๆผมเลิกเรียนเสร็จก็จะไปในห้องแม่ผมไปนั้งคุยนั้งเล่นกับเธอกับเพื่อนเธอตอนนั้นน้องเขาชอบมาซบแขนผมบ่อยๆแต่ผมก็ชอบนะผมรู้สึกว่ายิ่งอยู่ใกล้กันผมมีความสุขมากๆ แล้ววันที่ผมได้รู้ความจิงก็มาถึงคืนนั้นเวลาประมาณ2-3ทุ่มเห็นจะได้นะ เธอโทรมาบอกผมว่าจะเฉลยว่าแอบชอบใครแต่ให้ผมทายมา ผมก็เดามั่วเลยทีนี้ จนคนสุดท้ายที่ผมทายยังผิดอีกทีนี้ในกลุ่มที่ผมทายก็เหลือผมคนเดียวผมก็เลยบอก(ย.)ว่า
(ก็ไม่มีใครแล้วนะที่ทายมาแล้วตกลงใครกันแน่ล่ะ)
(มีอยู่อีกคนนึงที่พี่ยังไม่ได้ทาย)
ผมก็งงว่าใครว่ะ
(แล้วสรุปว่าใครหรา......อย่าบอกนะว่า)
(ก็พี่นั้นและ)
เธอตอบแล้ววางสายไป ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้เลยผมช๊อกเลยคับไม่เชื่อว่ามันจะเป็นจิงผมนี้ดีใจสุดชีวิตเลยและผมก็คิดต่างๆน่าๆว่าผมจะวางตัวยังไงดีเรามีแฟนแล้วพอเช้าอีกวันนึงผมไปโรงเรียนผมก็ได้เจอเธอผมกับเธอมองหน้ากันยิ้มๆแล้วผมก็เดินผ่านไป
หลังจากนั้นพอผมเลิกเรียนผมก็ไปนั่งคุยกันที่ห้องแม่ผมแต่ทีนี้เราไม่ได้คุยกันเฉยๆแล้วเรานั่งจับมือกันเดินจับมือกันนั่งซบแขนกันในเวลานั้นผมมีความสุขมากถึงจะมีอุปสรรค์มาบ้างแต่เราก็มีความสุขดีที่เราได้รักกันเราคุยกันจนกระทั้งผมเข้า ม.1 และผมก็เจอเพื่อนมากขึ้นจนผมติดเพื่อนมากเกินไปช่วงนั้นเราก็โทรคุยกันและคับแต่กว่าจะได้คุยกันก็ดึกมากต้องรอให้พ่อกับแม่ของเธอขึ้นห้องนอนไปก่อนบางวันเราคุยโทรศัพท์กันเที่ยงคืนตี1กันเลยทีเดียวแต่ก็มีบางวันผมก็ปั่นจักยานไปหาเธอบ้างที่แถวบ้านเธอแล้วก็แอบไปเจอกันที่บ้านน้องข้างๆของเธอที่ผมไปบ้านเธอไม่ได้เพราะว่าพ่อของเธอหวงมากๆและเค้าก็แสดงให้เห็นว่าเค้าเกลียดผมมากเลยทีเดียวแต่ผมจะทำยังไงได้ผมสองคนก็ต้องแอบเจอกันแต่มีอยู่ครั้งนึงที่ผมรับรู้ความรู้สึกได้เลยว่าผมกับเธอรักกันมากในตอนนั้นในตอนนั้นที่โรงเรียนแม่มีเข้าค่ายพุทธบุตร3วันและตอนนั้นผมปิดเทอมพอดีแม่ผมก็ชวนไปด้วยที่วัดอโศการาม แม่ให้ผมไปช่วยงานด้วยผมก็ไปและก็จะได้เจอเธอด้วยความรู้สึกผมตอนนั้นผมดีใจมากๆเลยนะได้เดินเล่นกับได้ถ่ายรูปกับเธอตอนนี้ผมอยากได้รูปนั้นมากๆเลยแต่ปัจจุบันผมไม่รู้ว่าอยู่กับใครแล้วตอนนี้และเราก็ได้ไปเดินดูทะเลด้วยกันพอตอนเดินกลับมาเธอขี่หลังผมด้วยผมยอมรับเลยจิงๆนะว่าผมนี้ฟินเลย555555
วันนั้นเราสนุกกันมากๆพอตกกลางคืนวันที่2วันนั้นฝนตกอากาศนี้เย็นมากๆผมต้องนั้งกอดเข่าตัวเองเลยแล้วก็ฟังเทศนาไปด้วยพอได้เวลาที่จะต้องนอนครูเค้าฝากให้ผมพาน้องๆไปส่งที่กุฏิแม่ชีแล้วก็พาน้องผมไปด้วยแต่ผมเดินท้ายสุดเลยแล้วเธอก็มาเดินท้ายสุดกับผมด้วยเราก่อนเดินคุยกันอยู่พักนึงแล้วก็ถึงที่กุฏิแม่ชีตัวผมสึ่งเป็นผู้ชายผมขึ้นกุฏิแม่ชีไม่ได้ผมเลยต้องรอข้างล่างพอพวกน้องๆขึ้นกันไปหมดครูก็บอกว่า
”ขอบคุณนะกลับได้แล้วล่ะ”
แต่พอผมเห็นทางเดินนี้น่ากลัวมากๆไม่มีไฟเลยมืดมากๆฝนก็ตกและก็มีแต่ต้นไม้ผมก็คิดว่าเอาไงเอากันว่ะผมก็เดินฝ่าฝนไปเลยคับแต่ในใจผมตอนนั้นผมคิดถึงแต่เธอคิดว่าจะหนาวมั้ย โดนฝนจะไม่สบายมั้ยแล้วถ้าหนาวผมอยากเป็นคนที่จะกอดได้มั้ย.........
พอผมมาถึงที่พักผมก็ยังนอนไม่หลับตอนนั้นผมมความรู้สึกเป็นห่วงรู้สึกคิดถึงรู้สึกอยากนอนกอด อยากนอนแล้วตื่นขึ้นมาเจอ นอนอยู่ข้างๆผม ตอนนั้นผมคิดอะไรไปต่างๆนาๆจนผมหลับไปพอตื่นเช้ามาต่างคนก็ทำธุระกันตามปกติพอช่วงตอนสายๆมีเพื่อนเธอมาถามผมว่าเมื่อคืนพี่กลับที่พักยังไงผมก็บอกว่าผมเดินกลับคนเดียวน้องเขาก็บอกว่าพี่รู้มั้ยว่าเมื่อคืนอะมันเป็นห่วงพี่มากๆเลยนะเห็นพี่เดินกลับคนเดียวฝนก็ตก ตอนนั้นผมนี้ปลื้มเลยผมยิ้มทั้งวันเลยและคับวันนั้นผมมีความสุขมากๆแค่ได้รู้ว่าผมไม่ได้ห่วงเค้าคนเดียวเธอก็มีความรู้สึกเดียวกันกับผมด้วยแล้วพอถึงเวลากลับผมก็มองหาอยู่นานมากจนผมได้ขึ้นรถกลับไปที่บ้านพอมารู้อีกทีตอนเธอโทรมาว่ากลับมากับเพื่อนแล้ว เธอก็เล่าให้ผมฟังว่าตอนเธอกลับเธอนั้งร้องไห้ผมก็ตกใจว่าเป็นอะไรหรือเปล่าร้องทำไมเธอเล่าให้ผมฟังว่าความรู้สึกตอนนั้นคิดถึงผมมากๆ ผมก็เหมือนกันผมอยากให้มีในช่วงเวลาแบบนี้อีกครั้งนี้และทำให้ผมรักหมดหัวใจเลย บางคนอ่านแล้วอาจจะคิดว่าก็ดูสมหวังดีนี้แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้คับมันยังไม่ถึงตอนที่ชีวิตผมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลยทีเดียวคับ เท่าที่ผมจำได้เมื่อช่วงผมอายุจะเข้า14ช่วงนั้นเกิดเรื่องที่ผมจะต้องห่างจากเธอพักใหญ่เลยคับที่ผมจำได้ตอนนั้นผมแอบให้โทรศัพท์ผมไปเพื่อที่ผมจะได้คุยกันนานๆตอนสมัยนั้นผมใช้3315สีเหลืองคับออกมาใหม่ๆเลยและพักหน้าจอผมก็พิมพ์ไว้ว่า ผมรักเธอ และมีอยู่วันนึงคับพ่อของเธอหรือแม่นี้และผมไม่แน่ใจ จับได้โดนทำโทษชุดใหญ่เลยคับผมแบบใจจะขาดเลยแต่ผมทำอะไรไม่ได้เลยผมแอบร้องไห้คนเดียวตอนนั้นผมคิดว่าจะเป็นอะไรมากมั้ยพ่อกับแม่จะทำอะไรหนักมั้ยตอนที่เธอแอบโทรมาผมทำได้แค่ปลอบใจผมทำได้แค่นี้จิงๆตอนนั้นผมอยากจะดึงมากอดอยากจะบอกว่าผมอยู่ตรงนี้ผมจะไม่ไปไหนพี่รักเรานะ......
ผมอยากทำแบบนั้นจิงๆแต่ผมทำได้แค่ไม่เอานะไม่ร้องนะคนเก่งเราต้องเข้มแข็งนะ ผมทำได้แค่นี้จิงๆและช่วงนั้นผมไม่ได้ไปโรงเรียนบ่อยมากๆเพราะเกิดปัญหาในบ้านผมจนผมต้องออกจากโรงเรียนตอนนั้นเราก็ห่างๆกันไปแล้วหายกันไปนานมากคับและช่วงนั้นแม่ให้ผมไปเป็นครูช่วยฝึกสอนที่โรงเรียนที่ผมเคยเรียนผมก็ใช้ชีวิตตามปกติไปเรื่อยๆจนวันนึงฟ้าเป็นใจให้กับผมมากๆผมได้เจอกับเธออีกครั้งที่โรงที่ผมสอนวันนั้นผมจะออกไปซื้อของที่ข้างนอกโรงเรียนผมกำลังจะขึ้นบันไดไปที่ห้องสอนผมก็ได้เจอเธอพอดีแต่ตอนนั้นผมแค่เดินผ่านไปเฉยๆแต่ต่างคนก็ต่างเห็นกันพอตกกลางคืนผมคิดอยู่นานมากๆว่าผมจะเอายังไงดีจะโทไปดีมั้ยผมคิดอยู่นานมากๆผมเลยตัดสินใจให้น้องผมเป็นคนโทรไปตอนนั้นผมตื่นเต้นมากๆไม่รู้ว่าโทรไปจะเจอพ่อของยีนมั้ยน้องผมเป็นคนโทรไปน้องผมพูดขึ้นมาว่าขอสาย...หน่อยค่ะสักพักน้องผมก็ส่งสายมาให้ผมผมก็เลยฮัลโลไปเธอได้ยินเสียงผมแล้วแต่เสียงเธอตอบแบบสั่นๆตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกจิงๆเสียงมันเงียบไปหมดผมกับเธอยังไม่ได้พูดอะไรกันมากมายเลยแล้วเธอก็ตัดสายผมทิ้งไปตอนนั้นผมได้แต่พูดอะไรไม่ออกเลยนิ่งซึมใบ้กินเลยผมนิ่งอยู่แบบนั้นหลายนาทีความรู้สึกนี้แบบเข้าใจยากนะและมันอธิบายไม่ถูกเลยจิงๆ
ผ่านไปชั่วโมงนึงผมได้ยินน้องบอกว่าโทรศัพท์มาอ่ะสิ่งตอนนั้นผมไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยนะจิงๆและผมก็ไปรับโทรศัพท์คนที่โทรมาหาผมก็คือเธอนั้นเองคับวันนั้นเราคุยกันนานพอสมควรนะพูดคุยกันเหมือนเดิมตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากๆคับและหลังจากวันนั้นเราก็นัดเจอกันบ่อยขึ้นไปนั้งรถมอไซค์เล่นกันบางวันก็พาไปดูบ้านพี่แบงค์วงแคลชด้วยเพราะเธอชอบพี่แบงค์วงแคลชมากกกกกกกกกกกเราไปขับรถเล่นกันหลายต่อหลายครั้งจนกระทั้งวันนึงวันนั้นเราก็เดินเล่นกันปกตินี้และคับอยู่ๆเธอก็พูดขึ้นมาว่า
"พี่....หนูกำลังจะย้ายบ้านนะ"ผมนี้เศร้าเลยหน้าผมนี้ซึมเลยน้ำตาคลอเลยคับผมถามว่าจะย้ายตอนไหนบอกว่าอีก3ปีตอนนั้นผมไม่คิดนะว่ามันนานอีกตั้ง3ปีแต่ผมคิดว่าผมเหลือเวลาอีกแค่3ปีเองผมจะทำยังไงดี เธอพูดขึ้นมาว่าอย่าทำหน้าเศร้าสิ แต่อารมณ์ผมตอนนั้นผมเหมือนใจจะขาดยังไงไม่รู้ พอเราได้เวลาที่จะต้องกลับแล้วผมก็ขับมอไซค์ไปส่งตอนนั้นเธอกอดผมแน่นมากและผมก็จับมือเอาไว้ผมไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไปเลยผมอยากหยุดเวลาเอาไว้แค่นี้จิงๆ พอหลังจากวันนั้นมาผมไม่ค่อยมีเวลาหรือเอาใจใส่เธอเลยนานเข้าๆจนเธอบอกเลิกผมไปแต่ตอนที่เค้าบอกเลิกผมตอนนั้นผมนอยด์มาก แต่ผมทำเป็นเข็มแข็งไงไม่ร้องไห้ ให้เค้าได้ยินแต่พอวางสายเท่านั้นและน้ำตาออกมาเลยผมไม่คิดเลยนะว่าผมจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ และในช่วงนั้นผมย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดได้หลายเดือนเลยคับเกือบปีแล้วผมก็เกิดปัญหาแถวนั้นผมเลยกับมาอยู่บ้านผม ผมก็ยังไปแถวบ้านเพื่อนผมอยู่และคับแล้วผมก็ได้เจออีกครั้