เมื่อชีวิตกลายเป็นหนังซีรี่ย์

ผมอยากจะแชร์ประสบการณ์ความรักของผมในอดีตให้ฟังนะครับ ไอดีนี้ไม่ใช้ไอดีของผมนะครับ เป็นการโพสต์กระทู้แรกของผมแท็กห้องผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ
เริ่มเรื่องเลยละกันนะครับ
                                ​มันเป็นเรื่องความรักของผมกับรุ่นน้องคนนึงที่คณะ ตอนนั้นผมอยู่ปี 3 ส่วนรุ่นน้องอยู่ปี 1 เรื่องมันก็มีอยู่ว่าในช่วงเดือน มกราคา ปี 2552 มีการจัดงานงานเกษตรแฟร์ คณะผมจะเปิดร้านอาหารและในวันสุดท้ายของงาน ก็จะมีการเลี้ยงฉลองให้กับความร่วมแรงร่วมใจกันของทุก ๆ คน ในวันนั้นรุ่นน้องก็พาเพื่อนนอกมหาลัยมางานเลี้ยงด้วย เพื่อนของเธอก็ค่อนข้างหุ่นดีทีเดียวหละ ขาว สวย หมวย อึ๋ม (ตามเกณฑ์หื่นชายไทย) โดยในงานก็มีการดื่มเหล้าฉลองกันปกติจนเพื่อนของเธอเริ่มเมา และก็กำลังโดนผู้ชายในคณะห้อมล้อม ซึ่งผมก็ยืนดูอยู่บริเวณนั้นพอดี ก็เห็นว่าเธอได้แต่ยืนกังวลดูเพื่อนอยู่ห่างและคงคิดว่าจะช่วยเพื่อนอย่างไร ผมจึงบอกว่าเธอไปว่า “เป็นห่วงเพื่อนใช่ไหมละ ไปดูเพื่อนเราหน่อยสิ” คำพูดเพียงเท่านี้ มันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดที่ผมจะเล่า ซึ่งผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรกับคำพูดเพียงแค่นั้น แต่มันกลับทำให้รุ่นน้องคนนั้นประทับใจและแอบชอบผม โดยเห็นว่ามันเป็นคำพูดที่อบอุ่น ที่คนไม่รู้จักกันจะพูดออกมา
​เรื่องนี้มันไม่ได้ happy นะครับ ที่ผมจะชอบน้องเขากลับและคบกันไปชั่วกาลนาน แต่มันกลายเป็นว่า ผมดันไปชอบเพื่อนของเธอ ซึ่งก็คือรุ่นน้องในคณะอีกคน และอยู่ภาควิชาเดียวกันด้วย เพราะเวลาเธอยิ้มน่ารักดี ต่อมารุ่นน้องที่ชอบผม ก็แอด hi5 และ msn ผมมา (ย้อนสมัยไปพอสมควร) เรา 2 คนก็ได้คุยกันโดยที่ผมไม่รู้เลยว่าเธอกำลังแอบชอบผมอยู่ ผมก็ดันถามเธอไปว่า “รู้จักกับรุ่นน้องคนนี้ไหมเห็นว่าอยู่รุ่นเดียวกันภาคเดียวกัน พี่ชอบเขาอะ เวลายิ้มละโลกสดใสดี “ ซึ่งเธอก็รู้อยู่แล้วว่าผมชอบเพื่อนของเธอ และก็รู้ด้วยว่าเพื่อนไม่ได้ชอบผมกลับ ผมก็ถามไปเรื่อยเกี่ยวกับน้องที่ผมชอบ (ควายเผือก เอ้ย) เธอก็เก่งนะ ตอบและก็ให้ข้อมูลของศัตรูหัวใจตัวเองโดยไม่ได้กล่าวหาใดๆ แต่สุดท้ายผมก็จีบเพื่อนของเธอไม่ติด ผมก็ยังคงคุยกับเธออยู่ตลอด จนมาวันนึง เธอมาบอกผมว่า เธอแอบชอบรุ่นพี่คนนึง อยู่ภาควิชาและปีเดียวกันกับผม ผมก็งงสิครับนั่งเอาคิ้วชนกันอยู่ตั้งนาน นั่งนึกและวิเคราะห์เลยครับ เพราะภาคผมปีเดียวกับผมมีผู้ชายอยู่ 11 คน เป็นกระเทยไป 1คน  มีแฟนไป 7คน เหลือโสดอยู่ 3 นั้นคือผมเป็น 1 ในนั้น แต่ก็พยายามจะหลอกถามลักษณะอะไรไปเรื่อย แต่เธอก็ไม่ปริปากบอกแม้แต่น้อย ซึ่งผมเองก็ไม่บอกเธอเหมือนกันว่าใครมีแฟนและใครโสด อิอิ ตอนนั้นในใจผมก็คิดว่าเป็นเราเปล่าว่ะ 55555+
                                 วันรุ่งขึ้นผมก็แต่งชุดธรรมดา (ไม่ใช่ชุดนิสิต) เข้ามหาลัย ผมก็นั่งอยู่ใต้คณะมาติวหนังสือให้กับเพื่อนที่มีสอบ เพราะผมลอยตัวผ่านฉลุยไปละ (555เก่งยิ้มเลย) ก็หันไปเจอเธอลงลิฟท์มาพอดีและก็รีบเดินหายไปทันที เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรแค่คิดว่าคุยกันใน msn น่าจะมาทักทายกันหน่อย แต่ก็คิดว่าคงมีธุระเร่งด่วนแหละ พอกลับมาห้อง ผมก็เปิดคอมเล่น msn ตามปกติ เธอก็ทักผมมาว่า “วันนี้ตอนเที่ยงๆเจอรุ่นพี่ที่หนูชอบด้วย หนูลงลิฟท์มาเห็นเขานั่งอยู่ใต้คณะ แต่เขาไม่ได้ใส่ชุดนิสิต” เท่านั้นแหละครับ ผมนั่งจ้องคำว่าไม่ได้ใส่ชุดนิสิต อยู่ 3 วิ ด้วยความดีใจเล็กๆ และก็แอบยิ้มออกมาเพราะน้องเขาปล่อยไก่ตัวเบ้อเร้อออกมา ผมรู้ทันที่ว่าคนที่เธอพูดหมายถึงผม ซึ่งมันจะไม่ใช่ผมได้ยังไง ในเมื่อผมเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ใส่ชุดนิสิตและนั่งอยู่ที่นั่นกับเพื่อนตลอดจนเย็น ณ ตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่าผมรู้แล้วเธอหมายถึงใครและผม ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเป็นใครไปเรื่อยๆ เพราะแกล้งน้องเขาให้เขินมันสนุกดี
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่