สวัดดีคะ เราเล่นในTab ถ้า นอ่านยากยังไงก็ขอโทษด้วยนะ
เราขอเล่าเหตุการณ์ให้ฟังเลยนะ ซึ่งเราก็รู้ว่าเราเองก็ผิดที่ไม่ยอมบอก พ่อ - แม่ ตั้งแต่แรก แต่เราก็มีเหตุผลของเราที่จะไม่บอก เรื่องมันมีอยู่ว่า
เราต้องเข้ามหาลัยในกรุงเทพฯ ซึ่งจริงๆแล้วเราสอบติดและอยากเรียนที่ภาคเหนือมากถึงมากที่สุด แต่แม่ไม่ยอมให้เราเรียน และให้เรามาสอบที่มหาลัยในกรุงเทพฯ ซึ่งแน่นอนว่าเราสอบติดและได้ย้ายมาอยู่กับบ้านญาติ ซึ่งบ้านญาจิเรานั้นมีคนอยู่เยอะเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และบวกกับเราที่เป็นคนที่ขี้เกรงใจ ยิ่งโดนพี่ที่นอนด้วยกันแขวะเรายิ่งทำตัวไม่ถูก
เราขอยอมรับนะว่าการที่เราไปอยู่กับญาติเราอึดอีดมาก ทำอะไรก็ได้ไม่ค่อยเยอะ แต่เราจะหยิบTab มาตอบไลน์เพื่อน เพราะเราจะให้เพื่อนติวผ่านกล้องให้ เราก็จะโดนญาติพูดมาว่า 'เออ จับเขาไป กดเข้าไปสิ หนังสือไม่อ่าน' อันนี่เราไม่อะไร เพราะเราโอเค เขาอยากให้เราอ่านหนังสือ เราเข้าใจ
ทุกๆวันแม่เราจะโทร.มาถามตลอดว่า 'ถึงไหนแล้ว' 'ทำอะไรอยู่' 'กินข้าวยัง' แบบนี่ทุกวัน เราก็มีแรงขึ้นมานะ แต่เราเองก็รู้สึกผิดที่ต้องพูดโกหกแม่อยู่ทุกๆวัน
แม่ : อยู่ไหนแล้ว ทำอะไรอยู่
เรา : ถึงบ้านอาแล้วแม่ กำลังอ่านหนังสืออยู่ **แต่ความเป็นจริง เราต้องมานั่งซักผ้าเป็นกองๆ ไม่ใช่ผ้าของเรานะ แล้วคือมันหลายตะกล้า เราต้องมานั่งซักมือทุกวัน ถามว่าบ้านอามีเครื่องซักผ้าไหม มีแต่เขาไม่ให้เราใช้ เขาให้เราซักมือ เราก็เถียงเขาไม่ได้เพราะเราเป็นผู้อาศัย**
แม่ : กินข้าวหนือยัง
เรา : กินแล้วแม่ **ความเป็นจริง เพื่อนอามาที่บ้านทุกวัน และมากันเยอะ พี่ที่เรานอนด้วยเขาบอกให้เราไปอยู่ข้างบน ถ้าเพื่อนอากลับแล้วค่อยลงมากิน พี่เก็บไว้ให้ เราก็โอเค พอรอนานๆไปเราเดินลงมา เพื่อนอากลับหมดแล้ว อาหารทุกอย่างหมดแล้วเราไม่ได้กินอะไร แรกๆเราก็โอเคนะ ซื้อมากินเองก็ได้ แต่ก็โดนด่าทุกวันว่าซื้อมาทำไม ที่บ้านก็มี จนเราไม่ซื้อ และก็ไม่ได่กินข้าวเย็นทุกวัน**
แม่ : อยู่กับอา ทำงานบ้านด้วยนะ อย่าขี้เกลียจ
เรา : ทำทุกอย่างเลยแม่ แม่ไม่ต้องกลัว **ความเป็นจริง เราทำทุกอย่างจริงๆ ซักผ้าด้วยมือ กวาดบ้าน ถูบ้าน ขัดห้องน้ำ หุงข้าว ล้างจาน เราทำทุกวัน แต่พี่ที่เรานอนด้วยเขาไปบอกกับอาว่าเราไม่ทำอะไรเลย ขี้เกลียจมาก สกปรกมาก เขาต้องคอยตามเก็บ ตามล้าง เขาเหนื่อย เราได้ยินแบบนั้นเราก็แย้งบอกพี่เขาว่า 'ทำไมพี่พูดแบบนี้อ่ะ อาหนูทำทุกอย่างนะ ทำจริงๆ' แต่อาก็ไม่เชื่อเรา เชื่อพี่เขาเพราะพี่เขาอยู่กับอามาตั้งแต่อามาอยู่ กทม. อาก็ว่าเรา เราก็ได้แต่ก้มหน้าให้เขาว่า**
ทุกๆวันที่เราต้องไปเรียนหรือไปเรียนปรับ เราต้อวตื่นแต่เช้าเพราะเราเรียนเช้า และพี่เขาต้องมาเปิดประตูให่เรา และพี่เขาก็จะพูดขึ้นมาเสมอๆว่า
พี่ : เฮ่ออ จะไปทำอะไรแต่เช้าวะ แม่_งลำบากกูตลอด
เรา: งั้นเดี๋ยวหนูเปิดประตูตอนเช้าเองก็ได้พี่ พี่เอากุญแจมาให้หนูสิ
พี่ : ไม่ต้องหลอก เดี๋ยวกุญแจหาย พี่โดนด่า จะไปก็รีบๆไปจะได้ปิดประตูไปนอน ง่วง
เราไม่เคยบอกแม่ว่าเราอยู่ที่นี่ ตรงนี่เราโดนอะไรบ้าง เราไม่เคยบอก พอแม่ถามเราก็เล่าเรื่องดีๆให้ฟัง เอาง่ายๆเรากุในขึ้นมาโดยที่ให้แม่สยาบใจว่าเราสบายดีโดยที่เราโดนแบบนี่ทุกวัน และทีนี่เราต้องมามหาลัยก่อน 07:00 น. แล้วถ้าเรายังอยู่บ้านญาติเราก็จะมาไม่ทัน ถ้าขะปลุกให้พี่เขามาเปิดประตูให้ตอน 05:30น. เราว่าเราคงไม่พ้นโดนด่าอีะ เพราะปกติ 06:20 ก็โดนด่าทุกวันอยู่แล้ว เราเลยตัดสินใจ 2 - 3วันนี่ขอนอนหอเพื่อนแล้วกัน
พอสิ้นสุดการเรียนปรับ เราก็บอกกับญาติว่าเราจะกลับบ้านและมาใหม่วันอาทิย์ และทีนี่เราจำเป็นต้องมาก่อนกำหนดเพราะรุ่นพี่เรียกรวมตัวเราเลยมานอนหอเพื่อนได้ 2 คืน แต่เราบอกญาติไว้นะว่าจะกลับวันอาทิตย์ แล้วทีนีแม่เราก็โทร.มา เรารู้ว่าเราผิดที่โกหกแม่ว่าเราอยู่บ้านญาติตลอดทีากลับมา กทม. 2วันนี่ แล้วทีนี่ ญาติเรากลับบ้านที่ ตจว. พ่อเราเขาก็หาเรา ญาติก็บอกเราไม่ได้ไป แม่เลยโทร.มาหาเรา ด่าเรา ด่าเราแรงมากเราก็ทำได้แต่เงียบไม่เถียง ก็เราผิดจริงๆ แต่เราตั้งใจไว้ว่าเราจะกลับวันอาทิตย์จริงๆ แถมหอที่เรามาอยู่ก็หอหญิงล้วน ห้าม ผช. เข้า เพื่แตั้งแต่ ม.1เลย
แม่ไม่ฟังเหตุผลเรา ด่าเราแรงมาก บอกว่าเราไม่ต้องกลับไปเหยีบที่บ้านอีก แม่เขาอาย ทำตัวตอปหล แต่เราไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นจริงๆนะ เราแค่ขอแค่ 2วัน ขอแค่มาให้ทันเวลารุ่นพี่นัด จะได้ไม่โดนทำโทษ เราก็อยากจะอธิบายให้แม่ฟัง แต่แม่ไม่ฟังเราเลย เราอยากจะเล่าว่าที่เรามาอยู่กับเพื่อน เพราะเราอยู่บ้านญาติแล้วเราโดนอะไรบ้าง เราอึดอัดแค่ไหน แต่เราพูดไม่ได้ แม่ก็บอกทำตัวแบบนี่ไม่ต้องอยู่หอมันแล้ว อยู่กับอาไป และจะให้อาโทร.รายงานทุกวันว่าเราไปทำอะไร ที่ไหน กลับกี่โมง พอไปมหาลัยก็ให้อาจารย์จับตาดูเรา คือเอาตรงๆเราแค่คิดเราก็อึดอัดแล้ว เราเหมือนนักโทษไปเลย และให้อาโทร.บอกทุกวัน เราไม่รู้ว่าอาจะหูเอบฟังพี่เขาอีกหรือเปล่า
เราลืมบอกไป ว่าตอนที่เรสอยู่บ้านที่ ตจว. เราไม่เคยออกนอกกรอบ ไม่เคยออกจากบ้านไปไหน อยู่แต่ในบ้าน เป็นเด็กดีมาตลอด แต่แมาพูดเหมือนไม่รู้จักเราเลย เรายอมรับว่าผิด แต่คำที่แม่พูดออกมา เหมือนไม่รู้จักเราเลยอะ ไปฟังอา ซึ่งอาก็ฟังพี่ที่คอยเป่าหู เราไม่รู้ว่าต่อไปนี่เราจะเป็นยังไง เราเครียดมาก เราเบื่อกับสิ่งที่เจอ อึดอีดกับมันทุกวัน จนเราแบบคิดว่าทำไมเราต้องมาอะไรตรงนี่ด้วย เด็กดีมาโดยตลอด แต่ต้องมาตายเพราะพี่ที่กรอกหูอา และอาเอาไปบอกแม่ และทำไมแม่ไม่เชื่อในสิ่งที่เราพูดทั้งๆที่แม่ต้องรู้จักตัวเราดีที่สุด เราไม่เข้าใจจริงๆ
ไม่กล้าเล่าความจริงให้แม่ฟัง เพราะกลัวแม่เป็นห่วง......จนเกิดเรื่อง
เราขอเล่าเหตุการณ์ให้ฟังเลยนะ ซึ่งเราก็รู้ว่าเราเองก็ผิดที่ไม่ยอมบอก พ่อ - แม่ ตั้งแต่แรก แต่เราก็มีเหตุผลของเราที่จะไม่บอก เรื่องมันมีอยู่ว่า
เราต้องเข้ามหาลัยในกรุงเทพฯ ซึ่งจริงๆแล้วเราสอบติดและอยากเรียนที่ภาคเหนือมากถึงมากที่สุด แต่แม่ไม่ยอมให้เราเรียน และให้เรามาสอบที่มหาลัยในกรุงเทพฯ ซึ่งแน่นอนว่าเราสอบติดและได้ย้ายมาอยู่กับบ้านญาติ ซึ่งบ้านญาจิเรานั้นมีคนอยู่เยอะเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และบวกกับเราที่เป็นคนที่ขี้เกรงใจ ยิ่งโดนพี่ที่นอนด้วยกันแขวะเรายิ่งทำตัวไม่ถูก
เราขอยอมรับนะว่าการที่เราไปอยู่กับญาติเราอึดอีดมาก ทำอะไรก็ได้ไม่ค่อยเยอะ แต่เราจะหยิบTab มาตอบไลน์เพื่อน เพราะเราจะให้เพื่อนติวผ่านกล้องให้ เราก็จะโดนญาติพูดมาว่า 'เออ จับเขาไป กดเข้าไปสิ หนังสือไม่อ่าน' อันนี่เราไม่อะไร เพราะเราโอเค เขาอยากให้เราอ่านหนังสือ เราเข้าใจ
ทุกๆวันแม่เราจะโทร.มาถามตลอดว่า 'ถึงไหนแล้ว' 'ทำอะไรอยู่' 'กินข้าวยัง' แบบนี่ทุกวัน เราก็มีแรงขึ้นมานะ แต่เราเองก็รู้สึกผิดที่ต้องพูดโกหกแม่อยู่ทุกๆวัน
แม่ : อยู่ไหนแล้ว ทำอะไรอยู่
เรา : ถึงบ้านอาแล้วแม่ กำลังอ่านหนังสืออยู่ **แต่ความเป็นจริง เราต้องมานั่งซักผ้าเป็นกองๆ ไม่ใช่ผ้าของเรานะ แล้วคือมันหลายตะกล้า เราต้องมานั่งซักมือทุกวัน ถามว่าบ้านอามีเครื่องซักผ้าไหม มีแต่เขาไม่ให้เราใช้ เขาให้เราซักมือ เราก็เถียงเขาไม่ได้เพราะเราเป็นผู้อาศัย**
แม่ : กินข้าวหนือยัง
เรา : กินแล้วแม่ **ความเป็นจริง เพื่อนอามาที่บ้านทุกวัน และมากันเยอะ พี่ที่เรานอนด้วยเขาบอกให้เราไปอยู่ข้างบน ถ้าเพื่อนอากลับแล้วค่อยลงมากิน พี่เก็บไว้ให้ เราก็โอเค พอรอนานๆไปเราเดินลงมา เพื่อนอากลับหมดแล้ว อาหารทุกอย่างหมดแล้วเราไม่ได้กินอะไร แรกๆเราก็โอเคนะ ซื้อมากินเองก็ได้ แต่ก็โดนด่าทุกวันว่าซื้อมาทำไม ที่บ้านก็มี จนเราไม่ซื้อ และก็ไม่ได่กินข้าวเย็นทุกวัน**
แม่ : อยู่กับอา ทำงานบ้านด้วยนะ อย่าขี้เกลียจ
เรา : ทำทุกอย่างเลยแม่ แม่ไม่ต้องกลัว **ความเป็นจริง เราทำทุกอย่างจริงๆ ซักผ้าด้วยมือ กวาดบ้าน ถูบ้าน ขัดห้องน้ำ หุงข้าว ล้างจาน เราทำทุกวัน แต่พี่ที่เรานอนด้วยเขาไปบอกกับอาว่าเราไม่ทำอะไรเลย ขี้เกลียจมาก สกปรกมาก เขาต้องคอยตามเก็บ ตามล้าง เขาเหนื่อย เราได้ยินแบบนั้นเราก็แย้งบอกพี่เขาว่า 'ทำไมพี่พูดแบบนี้อ่ะ อาหนูทำทุกอย่างนะ ทำจริงๆ' แต่อาก็ไม่เชื่อเรา เชื่อพี่เขาเพราะพี่เขาอยู่กับอามาตั้งแต่อามาอยู่ กทม. อาก็ว่าเรา เราก็ได้แต่ก้มหน้าให้เขาว่า**
ทุกๆวันที่เราต้องไปเรียนหรือไปเรียนปรับ เราต้อวตื่นแต่เช้าเพราะเราเรียนเช้า และพี่เขาต้องมาเปิดประตูให่เรา และพี่เขาก็จะพูดขึ้นมาเสมอๆว่า
พี่ : เฮ่ออ จะไปทำอะไรแต่เช้าวะ แม่_งลำบากกูตลอด
เรา: งั้นเดี๋ยวหนูเปิดประตูตอนเช้าเองก็ได้พี่ พี่เอากุญแจมาให้หนูสิ
พี่ : ไม่ต้องหลอก เดี๋ยวกุญแจหาย พี่โดนด่า จะไปก็รีบๆไปจะได้ปิดประตูไปนอน ง่วง
เราไม่เคยบอกแม่ว่าเราอยู่ที่นี่ ตรงนี่เราโดนอะไรบ้าง เราไม่เคยบอก พอแม่ถามเราก็เล่าเรื่องดีๆให้ฟัง เอาง่ายๆเรากุในขึ้นมาโดยที่ให้แม่สยาบใจว่าเราสบายดีโดยที่เราโดนแบบนี่ทุกวัน และทีนี่เราต้องมามหาลัยก่อน 07:00 น. แล้วถ้าเรายังอยู่บ้านญาติเราก็จะมาไม่ทัน ถ้าขะปลุกให้พี่เขามาเปิดประตูให้ตอน 05:30น. เราว่าเราคงไม่พ้นโดนด่าอีะ เพราะปกติ 06:20 ก็โดนด่าทุกวันอยู่แล้ว เราเลยตัดสินใจ 2 - 3วันนี่ขอนอนหอเพื่อนแล้วกัน
พอสิ้นสุดการเรียนปรับ เราก็บอกกับญาติว่าเราจะกลับบ้านและมาใหม่วันอาทิย์ และทีนี่เราจำเป็นต้องมาก่อนกำหนดเพราะรุ่นพี่เรียกรวมตัวเราเลยมานอนหอเพื่อนได้ 2 คืน แต่เราบอกญาติไว้นะว่าจะกลับวันอาทิตย์ แล้วทีนีแม่เราก็โทร.มา เรารู้ว่าเราผิดที่โกหกแม่ว่าเราอยู่บ้านญาติตลอดทีากลับมา กทม. 2วันนี่ แล้วทีนี่ ญาติเรากลับบ้านที่ ตจว. พ่อเราเขาก็หาเรา ญาติก็บอกเราไม่ได้ไป แม่เลยโทร.มาหาเรา ด่าเรา ด่าเราแรงมากเราก็ทำได้แต่เงียบไม่เถียง ก็เราผิดจริงๆ แต่เราตั้งใจไว้ว่าเราจะกลับวันอาทิตย์จริงๆ แถมหอที่เรามาอยู่ก็หอหญิงล้วน ห้าม ผช. เข้า เพื่แตั้งแต่ ม.1เลย
แม่ไม่ฟังเหตุผลเรา ด่าเราแรงมาก บอกว่าเราไม่ต้องกลับไปเหยีบที่บ้านอีก แม่เขาอาย ทำตัวตอปหล แต่เราไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นจริงๆนะ เราแค่ขอแค่ 2วัน ขอแค่มาให้ทันเวลารุ่นพี่นัด จะได้ไม่โดนทำโทษ เราก็อยากจะอธิบายให้แม่ฟัง แต่แม่ไม่ฟังเราเลย เราอยากจะเล่าว่าที่เรามาอยู่กับเพื่อน เพราะเราอยู่บ้านญาติแล้วเราโดนอะไรบ้าง เราอึดอัดแค่ไหน แต่เราพูดไม่ได้ แม่ก็บอกทำตัวแบบนี่ไม่ต้องอยู่หอมันแล้ว อยู่กับอาไป และจะให้อาโทร.รายงานทุกวันว่าเราไปทำอะไร ที่ไหน กลับกี่โมง พอไปมหาลัยก็ให้อาจารย์จับตาดูเรา คือเอาตรงๆเราแค่คิดเราก็อึดอัดแล้ว เราเหมือนนักโทษไปเลย และให้อาโทร.บอกทุกวัน เราไม่รู้ว่าอาจะหูเอบฟังพี่เขาอีกหรือเปล่า
เราลืมบอกไป ว่าตอนที่เรสอยู่บ้านที่ ตจว. เราไม่เคยออกนอกกรอบ ไม่เคยออกจากบ้านไปไหน อยู่แต่ในบ้าน เป็นเด็กดีมาตลอด แต่แมาพูดเหมือนไม่รู้จักเราเลย เรายอมรับว่าผิด แต่คำที่แม่พูดออกมา เหมือนไม่รู้จักเราเลยอะ ไปฟังอา ซึ่งอาก็ฟังพี่ที่คอยเป่าหู เราไม่รู้ว่าต่อไปนี่เราจะเป็นยังไง เราเครียดมาก เราเบื่อกับสิ่งที่เจอ อึดอีดกับมันทุกวัน จนเราแบบคิดว่าทำไมเราต้องมาอะไรตรงนี่ด้วย เด็กดีมาโดยตลอด แต่ต้องมาตายเพราะพี่ที่กรอกหูอา และอาเอาไปบอกแม่ และทำไมแม่ไม่เชื่อในสิ่งที่เราพูดทั้งๆที่แม่ต้องรู้จักตัวเราดีที่สุด เราไม่เข้าใจจริงๆ