สวัสดีค่ะ เรื่องที่เราจะเล่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราในตอนนี้
หัวข้อกระทู้อาจจะดูเศร้านิดนึง แต่เรื่องมันก็เศร้าจริงๆแหละค่ะ..
เชื่อว่าหลายๆคนเคยรักใครสักคนมากๆ แล้วเราก็รู้ว่าเขาคนนั้นรักเรามากเช่นกัน แต่เรารู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ มันอาจจะมาจากปัจจัยหลายๆอย่างเกี่ยวกับเราแหละเขา ซึ่งเรารู้อยู่แก่ใจตั้งแต่แรกเลย แต่ว่าเราห้ามตัวเองไม่ได้ ก็เลยทำให้ความสัมพันธ์ต้องจบลง ด้วยเหตุผลทั่ฟังไม่ขึ้นว่า "เราเข้ากันไม่ได้"
เรารู้จักกับผู้ชายคนนึงค่ะ เค้าเป็นคนเงียบๆ กวนๆ นิสัยดีค่ะ เค้าเข้าใจเราทุกอย่างเลยไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม
เค้าเป็นคนไม่ค่อยสนใจอะไรมาก แบบว่า ปล่อยมัน ช่างมันเถอะ ไม่เป็นไรนะ เป็นคำที่ใช้เวลาปลอบใจ
ซึ่งใครหลายๆคนก็อยากได้คนแบบนี้มาเป็นแฟน มันเป็นการมองโลกในแง่ดีมากเลยค่ะ เราก็ชอบนะ มันดูปล่อยวาง
แต่บางทีก็รู้สึกนะ ว่าทุกๆวันที่เราคุยกับเค้ามา วันที่เราไปเที่ยวด้วยกัน และอะไรหลายๆอย่าง มันดูเป็นเรื่องที่ดีสำหรับคนสองคน
มันอาจจะสนุก แต่ว่าในความสนุกมันก็มีความทุกข์แฝงอยู่แต่เราก็พูดไม่ได้ เพราะว่าไม่อยากให้เขาคิดมาก ถึงจะรู้ว่าเขาไม่เคยโกรธอะไรเราเลยก็เถอะ
แต่บางทีเราก็อยากให้เขาโกรธเราบ้างนะ...
อย่างเช่น
เรื่องเงิน --------
เวลาเราไปเที่ยวกับเขาหรือไปทานข้าวอะไรต่างๆ เขาจะเป็นคนเอ่ยปากจ่ายให้ตลอด แต่ด้วยความที่ว่าเราเกรงใจเขาและเราก็ยังไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน เราก็เลยขอหาร2 เค้าก็จะบอกว่าไม่เป็นไรหรอก เค้ามีตังค์(ทางบ้านเค้ามีฐานะค่ะ รวยเลยก็ว่าได้)..... อะไีรแบบนี้
มันก็ทำให้รู้สึกว่า คือเราแค่อยากช่วยเค้า เราก็ไม่ได้ไม่มีเงินนะ เราแค่ไม่อยากให้เขามองว่าเราเห็นแก่ตัว แต่ว่ายิ่งเรายิ่งพูดเราก็ยิ่งเห็นแก่ตัว
ยิ่งเราบอกว่าเราจะออกเอง จะซื้อนู่นนี่นั่น ใช้เงินเราเอง แต่เหมือนว่าเค้าก็ไม่เข้าใจ มันก็เลยทำให้เราเกรงใจเค้าค่ะ แล้วเราก็อึดอัดเวลาไปกับเค้า
เรื่องคำพูด ----------
อย่างที่บอกค่ะ เค้าเป็นคนสบายๆ ชิวๆ แบบว่าอะไรก็ได้ เวลาเราพูดอะไรเค้าก็จะเออ ออ ด้วยตลอด บางทีเราก็อยากได้คำปรึกษาจากเค้าบ้างนะ
เค้าก็แบบ เอาน่า คือเป็นคุยพูดให้จบ ไม่ใช่เป็นคำปรึกษาที่เป็นประโยค เรารู้สึกแบบ เห้ยบางทีแบบต้องการกำลังใจ กำลังเครียดอะไรแบบนี้
รู้นะว่าชีวิตเค้าไม่คิดอะไร แต่ว่ามันรักกันอย่างเดียวไม่ได้ปะคะ มันต้องแสดงออกถึงกันและกันบ้าง
สุดท้าย เรื่องเวลา ------------
เค้าเป็นคนนอนไวมาก ส่วนเราเป็นคนนอนดึกมาก และก็ตื่นเช้า คือเค้าเป็นคนดูแลตัวเองมากค่ะ
ด้วยความที่เรานอนดึก อ่านหนังสือบ้าง ทำงานบ้าง เล่นเกมส์บ้างต่างๆนานา เราก็ต้องตื่นมาคุยกับเค้าทุกเช้าที่เค้าตื่น
คือเราบอกเค้าหลายรอบแล้วนะว่าเราแบบเออนอนดึกมากนะ เที่ยงคืน ตี1-2 อะไรแบบนี้ เค้าบอกก็เข้าใจ แต่ก็โทรมาแต่เช้าทุกวัน
จนเรารู้สึกแบบว่า นี่คือเข้าใจหรอ แล้วโทรมาไม่รู้ว่าอยากคุยหรืออะไรนะ โทรมาบอกว่า "ตื่นได้แล้ว" แค่นี้ ไม่มีถามไม่มีอะไร
คือมันอาจจะเป็นชีวิตประจำวันของใครหลายๆคน แต่สำหรับเรามันเป็นได้ แต่ว่ามันก็ต้องเหลือเวลาให้กันบ้าง
มีอยู่ครั้งนึงเราชวนเค้าคุยเรื่องพวกนี้ เราระบายออกไปหมดทุกอย่างทุกเรื่อง ร้องไห้ไปพูดไป
เค้าก็บอกเราว่า เป็นอะไรอ่ะ พอเถอะๆ เข้าใจแล้วๆๆ พูดอยู่แต่แบบนี้ แล้วเรานี่ทั้งร้องไห้ ทั้งบอกเหตุผลไป ทุกอย่าง
เพียงแค่อยากให้เค้าพูดความรู้สึกของเค้ามาบ้าง แต่ก็ไม่เลย เค้าแค่บอกว่า "เรารักกันไม่ใช่หรอ" เราก็เลยบอกไปว่า
"รักกันทำไมถึงไม่ใส่ใจความรู้สึกกันเลย เธอก็รู้ว่าเรารู้สึกแย่แค่ไหน เธอไม่เคยรู้เลยหรอ" เค้าตอบเรามาง่ายๆว่า "ก็เธอไม่เคยบอก"
แค่นั้น เราก็แบบเห้ยอะไรวะ นี่คบกันมา ไม่เคยมองให้ลึกเลยหรอ มองแต่ภายนอกหรอ ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกกันบ้างเลย
เราเลยตัดสินใจบอกเค้าว่า "เราว่าเราเลิกกันเถอะ" เค้าก็ถามนะว่า ทำไม เราก็เลยบอกเหตุผลไปว่า "เราเข้ากันไม่ได้เลย"
เค้าก็บอกว่าเราคิดไปเอง... เรานี่แบบโครตแย่อ่ะ นี่หรอที่เรียกว่ารัก ขนาดบอกขนาดนี้แล้วยังไม่แคร์ความรู้สึกกันเลย
ตอนนี้เราห่างเลยค่ะ ไม่คุยไม่อะไรกับเค้าทั้งนั้น เราอยากรู้ว่าเค้าจะคิดอะไรรู้สึกอะไรไหม
แต่ก็ไม่มี ทุกอย่างก็ยังเป็นเค้า เค้าไม่เคยแคร์เราเลย มันแย่มากๆ แย่มากจริงๆ
ถึงเรารักกันแค่ไหน แต่เราก็เข้ากันไม่ได้เลย...
หัวข้อกระทู้อาจจะดูเศร้านิดนึง แต่เรื่องมันก็เศร้าจริงๆแหละค่ะ..
เชื่อว่าหลายๆคนเคยรักใครสักคนมากๆ แล้วเราก็รู้ว่าเขาคนนั้นรักเรามากเช่นกัน แต่เรารู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ มันอาจจะมาจากปัจจัยหลายๆอย่างเกี่ยวกับเราแหละเขา ซึ่งเรารู้อยู่แก่ใจตั้งแต่แรกเลย แต่ว่าเราห้ามตัวเองไม่ได้ ก็เลยทำให้ความสัมพันธ์ต้องจบลง ด้วยเหตุผลทั่ฟังไม่ขึ้นว่า "เราเข้ากันไม่ได้"
เรารู้จักกับผู้ชายคนนึงค่ะ เค้าเป็นคนเงียบๆ กวนๆ นิสัยดีค่ะ เค้าเข้าใจเราทุกอย่างเลยไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม
เค้าเป็นคนไม่ค่อยสนใจอะไรมาก แบบว่า ปล่อยมัน ช่างมันเถอะ ไม่เป็นไรนะ เป็นคำที่ใช้เวลาปลอบใจ
ซึ่งใครหลายๆคนก็อยากได้คนแบบนี้มาเป็นแฟน มันเป็นการมองโลกในแง่ดีมากเลยค่ะ เราก็ชอบนะ มันดูปล่อยวาง
แต่บางทีก็รู้สึกนะ ว่าทุกๆวันที่เราคุยกับเค้ามา วันที่เราไปเที่ยวด้วยกัน และอะไรหลายๆอย่าง มันดูเป็นเรื่องที่ดีสำหรับคนสองคน
มันอาจจะสนุก แต่ว่าในความสนุกมันก็มีความทุกข์แฝงอยู่แต่เราก็พูดไม่ได้ เพราะว่าไม่อยากให้เขาคิดมาก ถึงจะรู้ว่าเขาไม่เคยโกรธอะไรเราเลยก็เถอะ
แต่บางทีเราก็อยากให้เขาโกรธเราบ้างนะ...
อย่างเช่น
เรื่องเงิน --------
เวลาเราไปเที่ยวกับเขาหรือไปทานข้าวอะไรต่างๆ เขาจะเป็นคนเอ่ยปากจ่ายให้ตลอด แต่ด้วยความที่ว่าเราเกรงใจเขาและเราก็ยังไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน เราก็เลยขอหาร2 เค้าก็จะบอกว่าไม่เป็นไรหรอก เค้ามีตังค์(ทางบ้านเค้ามีฐานะค่ะ รวยเลยก็ว่าได้)..... อะไีรแบบนี้
มันก็ทำให้รู้สึกว่า คือเราแค่อยากช่วยเค้า เราก็ไม่ได้ไม่มีเงินนะ เราแค่ไม่อยากให้เขามองว่าเราเห็นแก่ตัว แต่ว่ายิ่งเรายิ่งพูดเราก็ยิ่งเห็นแก่ตัว
ยิ่งเราบอกว่าเราจะออกเอง จะซื้อนู่นนี่นั่น ใช้เงินเราเอง แต่เหมือนว่าเค้าก็ไม่เข้าใจ มันก็เลยทำให้เราเกรงใจเค้าค่ะ แล้วเราก็อึดอัดเวลาไปกับเค้า
เรื่องคำพูด ----------
อย่างที่บอกค่ะ เค้าเป็นคนสบายๆ ชิวๆ แบบว่าอะไรก็ได้ เวลาเราพูดอะไรเค้าก็จะเออ ออ ด้วยตลอด บางทีเราก็อยากได้คำปรึกษาจากเค้าบ้างนะ
เค้าก็แบบ เอาน่า คือเป็นคุยพูดให้จบ ไม่ใช่เป็นคำปรึกษาที่เป็นประโยค เรารู้สึกแบบ เห้ยบางทีแบบต้องการกำลังใจ กำลังเครียดอะไรแบบนี้
รู้นะว่าชีวิตเค้าไม่คิดอะไร แต่ว่ามันรักกันอย่างเดียวไม่ได้ปะคะ มันต้องแสดงออกถึงกันและกันบ้าง
สุดท้าย เรื่องเวลา ------------
เค้าเป็นคนนอนไวมาก ส่วนเราเป็นคนนอนดึกมาก และก็ตื่นเช้า คือเค้าเป็นคนดูแลตัวเองมากค่ะ
ด้วยความที่เรานอนดึก อ่านหนังสือบ้าง ทำงานบ้าง เล่นเกมส์บ้างต่างๆนานา เราก็ต้องตื่นมาคุยกับเค้าทุกเช้าที่เค้าตื่น
คือเราบอกเค้าหลายรอบแล้วนะว่าเราแบบเออนอนดึกมากนะ เที่ยงคืน ตี1-2 อะไรแบบนี้ เค้าบอกก็เข้าใจ แต่ก็โทรมาแต่เช้าทุกวัน
จนเรารู้สึกแบบว่า นี่คือเข้าใจหรอ แล้วโทรมาไม่รู้ว่าอยากคุยหรืออะไรนะ โทรมาบอกว่า "ตื่นได้แล้ว" แค่นี้ ไม่มีถามไม่มีอะไร
คือมันอาจจะเป็นชีวิตประจำวันของใครหลายๆคน แต่สำหรับเรามันเป็นได้ แต่ว่ามันก็ต้องเหลือเวลาให้กันบ้าง
มีอยู่ครั้งนึงเราชวนเค้าคุยเรื่องพวกนี้ เราระบายออกไปหมดทุกอย่างทุกเรื่อง ร้องไห้ไปพูดไป
เค้าก็บอกเราว่า เป็นอะไรอ่ะ พอเถอะๆ เข้าใจแล้วๆๆ พูดอยู่แต่แบบนี้ แล้วเรานี่ทั้งร้องไห้ ทั้งบอกเหตุผลไป ทุกอย่าง
เพียงแค่อยากให้เค้าพูดความรู้สึกของเค้ามาบ้าง แต่ก็ไม่เลย เค้าแค่บอกว่า "เรารักกันไม่ใช่หรอ" เราก็เลยบอกไปว่า
"รักกันทำไมถึงไม่ใส่ใจความรู้สึกกันเลย เธอก็รู้ว่าเรารู้สึกแย่แค่ไหน เธอไม่เคยรู้เลยหรอ" เค้าตอบเรามาง่ายๆว่า "ก็เธอไม่เคยบอก"
แค่นั้น เราก็แบบเห้ยอะไรวะ นี่คบกันมา ไม่เคยมองให้ลึกเลยหรอ มองแต่ภายนอกหรอ ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกกันบ้างเลย
เราเลยตัดสินใจบอกเค้าว่า "เราว่าเราเลิกกันเถอะ" เค้าก็ถามนะว่า ทำไม เราก็เลยบอกเหตุผลไปว่า "เราเข้ากันไม่ได้เลย"
เค้าก็บอกว่าเราคิดไปเอง... เรานี่แบบโครตแย่อ่ะ นี่หรอที่เรียกว่ารัก ขนาดบอกขนาดนี้แล้วยังไม่แคร์ความรู้สึกกันเลย
ตอนนี้เราห่างเลยค่ะ ไม่คุยไม่อะไรกับเค้าทั้งนั้น เราอยากรู้ว่าเค้าจะคิดอะไรรู้สึกอะไรไหม
แต่ก็ไม่มี ทุกอย่างก็ยังเป็นเค้า เค้าไม่เคยแคร์เราเลย มันแย่มากๆ แย่มากจริงๆ