สวัสดีทุกคน นี่เป็นกระทู้แรกของเรา แรงจูงใจที่ทำให้มาตั้งกระทู้ คือความเครียด มันรุ้สึกเหมือนจิตตกอยู่ตลอดเวลา เราแค่อยากระบาย ออกมา ให้คนที่ไม่รุ้จักได้อ่าน เผื่อว่าจะมีคำแนะนำดีดี หรือคำพูดดีดีที่พอจะปลอบโยนเราได้บ้าง (แต่ไม่แน่ ถ้าอ่านจบแล้วอาจจะอยากด่าเราก็ได้ 555)
ต้องบอกก่อนว่าตอนนี้เราขึ้นปี2 ละนะ เรียนพยาบาล ส่วนแฟน (ขอใช้คำว่าแฟน ถึงจะเลิกกันแล้วก็เถอะ) เรียนวิศวะลาดกระบัง
เรื่องมีอยู่ว่า เรามีเพื่อนคนนึง(ขอเรียกแทนชื่อว่า เอ) เป็นเพื่อนร่วมห้อง  เอคบกับผู้หญิงคนนึงในห้อง(ขอเรียกแทนว่า บี) ตั้งแต่มอ1 จนมอ4 มั้ง ก็เลิกกัน และดูเศร้าๆ ปกติเป็นคนร่าเริงมาก เราเห็นซึมๆละก็สงสาร เลยเข้าไปคุยไปเล่นด้วยตลอด นั่งเรียนก็ไปนั่งด้วย แต่แล้วความสนิทจากความใกล้ชิดก็บังเกิด ไม่นานนักเราก็เผลอไปชอบเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รุ้  ก็สนิทกันมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ จนมาถึงวันแตกหัก คือบี กลับมาขอคืนดี ซึ่งตอนนั้น เอ ก็รุ้ว่าเราชอบเออยุ่ เค้าก็ลังเลแหละ  เกิดความอึมครึมในห้องเรียน ที่มีรักสามเศร้าอยู่ เราก็เสียใจนะ  ตอนช่วงนั้นห่างๆกันไป เพราะมันอยุ่ในช่วงเวลาที่ให้เค้าคิด และตัดสินใจว่าจะเลือกใคร เราก็สงสารเค้า เลยไปพูดกับเค้าว่า ไม่เป็นไรนะ เทอกลับไปหาบีเถอะ เรารุ้ว่าเทอยังรักเค้าอยุ่ และแล้ววันต่อมา  สรุปคือเค้าเลือก!! บีจ้า (ความเป็นนางเอกของตูไม่ได้ช่วยอะไร 55555 ฮาาาา ล้อเล่นนะ คือตอนนั้นคิดแบบนั้นจริงๆ รักคือการเสียสละ )
ตอนนั้น เจ็บและจุกมาก 55555 เออ คือตอนนั้นร้องไห้หนักมาก แล้วประเด็นคืออยุ่ห้องเดียวกัน 😂 แป๊บนะ เดี๋ยวว่างๆมาต่อ ไปอ่านหนังสือก่อน