เพราะท่านพุทธทาส ท่านแจกแจงชัดเจนแล้ว
ว่า ประโยชน์ของประชาชนเป็นใหญ่
ส่วนคำว่า ประชาชนเป็นใหญ่นั้น ท่านพุทธทาสหมายถึง เอ็งก็ใหญ่ ข้าก็ใหญ่ ตีกันตาย
แต่เพราะมีการ "ตีกิน" จากพวกไหนก็รู้กันอยู่ เลยมีการขยายความกันใหญ่
(พวกแรกที่ขยายความตีกิน คือค่ายผู้จัดการ แล้วก็ลามมาสู่พวกแพ้เลือกตั้ง พวกนักลากตั้ง)
ตามหลักประชาธิปไตยนั้น ใช้เสียงข้างมากตัดสิน สี่ปีว่ากันใหม่
ประชาชนมีทั้งเสียงข้างมาก มีทั้งเสียงข้างน้อย แต่กติกาบอกว่า ให้ยึดหลักเสียงข้างมาก
พอเสียงข้างมากกว่าอย่างไร ก็ตามนั้น นี่แหละคือประชาชนเป็นใหญ่
เพราะไม่ได้มองว่าประชาชนคือเสียงข้างมากหรือเสียงข้างน้อย แต่มองในภาพรวมว่านั่นคือ "ประชาชน"
เมื่อเสียงข้างมากเอาอย่างไร ก็ตามกติกา มองว่านั่นคือความต้องการของประชาชน
(แต่ก็ไม่ได้ละเลยเสียงข้างน้อย)
แต่เพราะสารฃัณฑ์แลนด์ มาสร้างตรรกะเห่ย ๆ แบ่งแยกเสียงข้างมากข้างน้อย
แล้วประดิดประดอยวาทกรรมต่าง ๆ นานา เล่นนอกกติกา เลยวุ่นวายกันไปหมด
ในทางการเมืองการปกครองนั้น คำว่า "ประชาชนเป็นใหญ่" ก็คือความหมายอย่างที่ท่านพุทธทาสว่านั่นแหละครับ
คือประโยชน์ของประชาชนเป็นใหญ่
เรื่องมันก็แค่ มีการบิดเบือน เจตนาตีความให้มากเรื่อง ว่าประชาชนเป็นใหญ่คือประชาชนจะทำอะไรก็ได้
ซึ่งไม่ใช่ยังงั้นแน่ ๆ
ประชาชนต้องอยู่ในกรอบ กฎ กติกา กฎหมายของบ้านเมือง
อย่าตีความแค่ม็อบมีเส้น หรือม็อบไม่มีเส้นออกมาแล้วยัดเยียดให้ว่า นี่คือปัญหาของประชาธิปไตย
ประชาชนเป็นใหญ่ไม่ถูกต้อง
ไม่ใช่เลย
คำพูดของท่านพุทธทาส อย่าไปยึดติดว่าเพราะท่านเป็นอริยสงฆ์ ท่านพูดแล้วถูกแน่ ๆ
ใครจะมองว่าถูกว่าผิด มองได้ครับ
ส่วนผม ผมมองว่าท่านมีเจตนาสื่อในทางธรรม อย่าเห็นแก่ตัว อย่าเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนส่วนพวก
ผู้ปกครอง ผู้ใต้ปกครอง ต้องมีธรรม อาศัยธรรมในการอยู่ร่วมกัน
นี่คือธรรม คือธรรมชาติของการดำรงอยู่ของสรรพสัตว์ในโลกใบนี้
ส่วนคนที่นำไปตีกิน ตีความว่าไม่ใช่ประชาชนเป็นใหญ่ ผมว่าเลอะเทอะ
อย่างบอกว่า ต้องประโยชน์ประชาชน อ้างนั่นอ้างนี่
แต่สุดท้าย เป้าหมายก็อยู่ที่ ประชาชน
แล้วจะบอกว่าไม่ใช่ประชาชนเป็นใหญ่ได้อย่างไร
เรื่องนักการเมืองโกงกิน เรื่องซื้อสิทธิ์ขายเสียง เรื่องต่าง ๆ ม็อบมีเส้น ม็อบไม่มีเส้น มันอีกประเด็น
ไม่ใช่เรื่อง "แก่น" ของประชาธิปไตย
"แก่น" ของประชาธิปไตย คือประชาชน ประชาชนเป็นใหญ่
ประชาธิปไตยอาศัยประชาชน เกิดขึ้นได้ด้วยประชาชน อยู่ได้ด้วยประชาชน ขับเคลื่อนด้วยประชาชน ตัดสินด้วยประชาชน
จุดมุ่งหมายเพื่อประชาชน
ประชาชนเป็นใหญ่ในระบอบประชาธิปไตยครับ
(อย่าทะลึ่งตีความไปว่าประชาชนจะทำอะไรก็ได้ซะอีกล่ะ)
เมื่อย จบ
ถ้าไม่มีการนำมา "ตีกิน" หลังผลทางการเมือง วาทะ "ไม่ใช่ประชาชนเป็นใหญ่" ของท่านพุทธทาสไม่มีปัญหาหรอกครับ
ว่า ประโยชน์ของประชาชนเป็นใหญ่
ส่วนคำว่า ประชาชนเป็นใหญ่นั้น ท่านพุทธทาสหมายถึง เอ็งก็ใหญ่ ข้าก็ใหญ่ ตีกันตาย
แต่เพราะมีการ "ตีกิน" จากพวกไหนก็รู้กันอยู่ เลยมีการขยายความกันใหญ่
(พวกแรกที่ขยายความตีกิน คือค่ายผู้จัดการ แล้วก็ลามมาสู่พวกแพ้เลือกตั้ง พวกนักลากตั้ง)
ตามหลักประชาธิปไตยนั้น ใช้เสียงข้างมากตัดสิน สี่ปีว่ากันใหม่
ประชาชนมีทั้งเสียงข้างมาก มีทั้งเสียงข้างน้อย แต่กติกาบอกว่า ให้ยึดหลักเสียงข้างมาก
พอเสียงข้างมากกว่าอย่างไร ก็ตามนั้น นี่แหละคือประชาชนเป็นใหญ่
เพราะไม่ได้มองว่าประชาชนคือเสียงข้างมากหรือเสียงข้างน้อย แต่มองในภาพรวมว่านั่นคือ "ประชาชน"
เมื่อเสียงข้างมากเอาอย่างไร ก็ตามกติกา มองว่านั่นคือความต้องการของประชาชน
(แต่ก็ไม่ได้ละเลยเสียงข้างน้อย)
แต่เพราะสารฃัณฑ์แลนด์ มาสร้างตรรกะเห่ย ๆ แบ่งแยกเสียงข้างมากข้างน้อย
แล้วประดิดประดอยวาทกรรมต่าง ๆ นานา เล่นนอกกติกา เลยวุ่นวายกันไปหมด
ในทางการเมืองการปกครองนั้น คำว่า "ประชาชนเป็นใหญ่" ก็คือความหมายอย่างที่ท่านพุทธทาสว่านั่นแหละครับ
คือประโยชน์ของประชาชนเป็นใหญ่
เรื่องมันก็แค่ มีการบิดเบือน เจตนาตีความให้มากเรื่อง ว่าประชาชนเป็นใหญ่คือประชาชนจะทำอะไรก็ได้
ซึ่งไม่ใช่ยังงั้นแน่ ๆ
ประชาชนต้องอยู่ในกรอบ กฎ กติกา กฎหมายของบ้านเมือง
อย่าตีความแค่ม็อบมีเส้น หรือม็อบไม่มีเส้นออกมาแล้วยัดเยียดให้ว่า นี่คือปัญหาของประชาธิปไตย
ประชาชนเป็นใหญ่ไม่ถูกต้อง
ไม่ใช่เลย
คำพูดของท่านพุทธทาส อย่าไปยึดติดว่าเพราะท่านเป็นอริยสงฆ์ ท่านพูดแล้วถูกแน่ ๆ
ใครจะมองว่าถูกว่าผิด มองได้ครับ
ส่วนผม ผมมองว่าท่านมีเจตนาสื่อในทางธรรม อย่าเห็นแก่ตัว อย่าเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนส่วนพวก
ผู้ปกครอง ผู้ใต้ปกครอง ต้องมีธรรม อาศัยธรรมในการอยู่ร่วมกัน
นี่คือธรรม คือธรรมชาติของการดำรงอยู่ของสรรพสัตว์ในโลกใบนี้
ส่วนคนที่นำไปตีกิน ตีความว่าไม่ใช่ประชาชนเป็นใหญ่ ผมว่าเลอะเทอะ
อย่างบอกว่า ต้องประโยชน์ประชาชน อ้างนั่นอ้างนี่
แต่สุดท้าย เป้าหมายก็อยู่ที่ ประชาชน
แล้วจะบอกว่าไม่ใช่ประชาชนเป็นใหญ่ได้อย่างไร
เรื่องนักการเมืองโกงกิน เรื่องซื้อสิทธิ์ขายเสียง เรื่องต่าง ๆ ม็อบมีเส้น ม็อบไม่มีเส้น มันอีกประเด็น
ไม่ใช่เรื่อง "แก่น" ของประชาธิปไตย
"แก่น" ของประชาธิปไตย คือประชาชน ประชาชนเป็นใหญ่
ประชาธิปไตยอาศัยประชาชน เกิดขึ้นได้ด้วยประชาชน อยู่ได้ด้วยประชาชน ขับเคลื่อนด้วยประชาชน ตัดสินด้วยประชาชน
จุดมุ่งหมายเพื่อประชาชน
ประชาชนเป็นใหญ่ในระบอบประชาธิปไตยครับ
(อย่าทะลึ่งตีความไปว่าประชาชนจะทำอะไรก็ได้ซะอีกล่ะ)
เมื่อย จบ