..ท้าวความก่อนเป็นตัวผมในปัจจุบันหน่อยนะครับ...ตั้งแต่สมัยเด็กผมมักจะใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับครอบครัวเพราะชีวิตครอบครัวของพ่อกับแม่ถึงทางตันเลยต้องแยกย้าย(ตอนนั้นผมอยู่ป.3 ตอนนี้ผมเรียนอยู่ปี4แล้วครับ) ในตอนนั้นผมจึงเหลือแค่พ่อเพียงคนเดียว ทำให้พ่อต้องดิ้นรนทำงานมากขึ้นเลยไม่ค่อยมีเวลาให้ผมซักเท่าไหร่ จึงเป็นเหตุให้ตัวผมเปลี่ยนไปบ้าง.. ผมจะยกตัวอย่างคร่าวๆนะครับ
1.ผมได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้นในแต่ละวัน กินเอง เล่นเอง ไม่ก็ไปเล่นที่บ้านเพื่อนหรือนอนค้างเลย (เพื่อนสนิทจนถึงเดี๋ยวนี้) จนพ่อแม่ของเพื่อน รักเราเหมือนครอบครัวของเขาจริงๆ
2.ผมมีอิสระมากกว่าเด็กคนอื่นๆในการใช้ชีวิต ถ้าในรุ่นอายุใกล้ๆกันนะครับ หรือก็คือพ่อแม่ปล่อยนั้นแหละครับ
ก็คร่าวๆนะครับ
*(เข้าเรื่อง)ที่ว่ามาทั้งหมดนี้มันเปลี่ยนแปลงตัวผมหลายๆด้านทั้งด้านความคิด อารมณ์ และการสื่อสารหรือแสดงออกครับ ผมรู้สึกว่าผมจะมีวิธีคิดที่แตกต่างจากคนรุ่นเดียวกัน(จากที่ผมสังเกต) มีการควบคุมอารมณ์ที่มั่นคงเกินวัย สมมุติว่าผมโมโหอีกคนผมจะไม่อารมณ์เสียใส่อีกคนแน่นอน ผมชอบอยู่แบบสงบๆและวางตัวได้ดีในสังคม ไม่ชอบสถานที่ที่คนพลุ่งพล่านต่อให้เป็นคอนเสิร์ตของศิลปินที่ชื่นชอบผมก็คงเลือกจะไม่ไป และผมก็มีวินัยในตัวเองพอสมควร ที่กล่าวมาขั้นต้นผมไม่ได้เกลียดตัวเองที่ได้นิสัยแบบนี้มานะครับ แต่ผมกลับเกลียดตัวเองที่ผมเป็นคนที่บกพร่องด้านการแสดงออกอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะโกรธ ดีใจ เสียใจ หรือแม้แต่รัก คนมักจะมองผมไม่ออกว่ารู้สึกยังไง ..พอถึงเวลาที่ผมชอบผู้หญิงสักคนและต้องจีบเธอเพื่อให้ได้เธอมาเป็นของผม ผมมักจะทำเสียเรื่องไปซะบ่อยครั้ง หรือถ้าจีบติดก็คบกันได้ไม่นานแล้วก็ต้องเลิกรากันไป ผมไม่เคยเข้าใจว่ามันเป็นเพราะอะไรจนมีเพื่อนผญคนนึงบอกกับผมว่า เพราะผมไม่เคยแสดงออกแบบจริงจังหรือชัดเจนสักครั้งในเรื่องการจีบหญิง หรือแสดงออกว่ารักแฟนของตัวเอง ซึ่งผมก็เห็นด้วยนะ ในช่วงหลังๆเวลาที่ผมจีบใครหรือคบใครผมต้องต่อสู้กับนิสัยตัวเองมากขึ้นซึ่งลำบากเอาการ (เหมือนผมถูกปลูกฝังให้มีบุคลิกแบบนี้มานับสิบๆปีจนยากจะแก้จนปวดหมองมากครับ) ถ้าถามว่าผมจริงจังไหมกับเรื่องผญ ผมจริงจังนะครับถ้าชอบใครซักคนหรือมีแฟนซักคน
*นิสัยคร่าวๆเวลาจีบหญิงหรือมีแฟนของผม=ผมมักทำตัวเหมือนนินจาในการ์ตูน มาๆหายๆ บ้างก็ทักเธอไปบ้างก็หายไป ว่างๆผมก็มักหาข่าวหรือสาระต่างๆตามอินเตอร์เน็ตอ่าน หรือไม่ก็อ่านหนังสือดูหนังฟังเพลง ผมไม่ได้บอกว่าผมไม่สนใจเธอแต่ผมมักจะลืมอะไรบางสิ่งเวลาจดจ่อกับบางอย่างหรือบางทีผมไม่ได้ลืมเธอแต่ผมก็อยากทำสิ่งที่ผมทำให้เสร็จก่อนจะไปใช้เวลาคุยกับเธอ ผมจะนัดเธอไปกินข้าวหรือเที่ยวบ้าง แต่ผมจะไม่เลี้ยงค่าข้าวเธอแต่จะออกให้เธอบ้างบางส่วน เช่น กินหมูกระทะกันหัวละ180บาท ผมจะจ่ายแทนเธอ100บาทอีก80เธอก็จ่ายเองประมาณนี้ แต่ถ้าเป็นมื้อเบาๆอาหารจานเดียวผมก็จะจ่ายให้เธอแล้วแต่ทุนทรัพย์ผมในตอนนั้น(เพราะผมไม่ใช่คนรวยหรืออะไรผมไม่อยากลำบากใจต้องเลี้ยงเธอเมื่อเจอกันครั้งต่อไปและต่อไป ผมจะให้เหตุผลเธอประมาณนี้) ในช่วงเวลาจีบผมแทบจะไม่บอกว่าผมชอบเธอแต่จะชมเธอว่าน่ารักบ้างซึ่งผมชมเพราะช่วงเวลานั้นเธอน่ารักจริงๆ และถึงจะเป็นคำชมจากผม เธอก็ดูจะไม่เขินอายอะไรมากมายเพราะมันดูเหมือนผมพูดไปลอยๆไม่ได้ใส่ใจในคำพูด ผมมักแสดงสีหน้าหรืออาการได้ห่วยแตกประมาณว่าถ้าเป็นนักแสดงก็คงต้องบทพวกตัวสมองนิ่มหรือตัวทึ่มที่ไม่ทันเค้าประจำเรื่องเลย แถมผมก็เป็นพวกใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ความรู้สึกซะด้วย และไม่ชอบพูดตรงๆ(แค่จะบอกเธอว่าผมเริ่มโกรธเธอที่เธอคุยกับไอ้หมอนี่มากเกินไปแล้วนะ(ในแชท) ทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้กำลังอยู่กับผม)แต่จะสรรหาคำพูดอ้อมโลกที่จะให้เธอฟังแล้วสบายใจ แต่กลายเป็นเธอจะไม่เข้าใจซะทุกทีว่าผมต้องการสื่อถึงอะไร และยังชอบคิดว่าผมอยู่คนเดียวได้อยู่แล้ว ถึงบางครั้งจะมีอารมณ์เหงาชอนไชหัวใจบ้างก็เถอะ..
>>ทุกคนคิดว่าผมควรทำตัวยังไงหรือเปลี่ยนแปลงตัวเองด้านไหน หรือมีวิธีการแนะนำให้ตัวผมได้ปรับปรุงข้อดีข้อเสียในตัวเองไหมครับ..ขอบคุณครับ
*ปล.ผมไม่เก่งเรื่องพยายามอธิบายอาจจะอ่านแล้วงงๆ เพราะตอนผมเขียนนี่สมองผมก็ตีกันอิลุงตุงนังเรื่องการใช้คำที่ไม่ตรงเกินไปและอธิบายเข้าใจได้ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
พฤติกรรมในอดีต ดันเป็นอุปสรรค์ให้หาแฟนได้ยากยิ่ง หรือหาได้ก็มีอันต้องเลิกรา..T^T
1.ผมได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้นในแต่ละวัน กินเอง เล่นเอง ไม่ก็ไปเล่นที่บ้านเพื่อนหรือนอนค้างเลย (เพื่อนสนิทจนถึงเดี๋ยวนี้) จนพ่อแม่ของเพื่อน รักเราเหมือนครอบครัวของเขาจริงๆ
2.ผมมีอิสระมากกว่าเด็กคนอื่นๆในการใช้ชีวิต ถ้าในรุ่นอายุใกล้ๆกันนะครับ หรือก็คือพ่อแม่ปล่อยนั้นแหละครับ
ก็คร่าวๆนะครับ
*(เข้าเรื่อง)ที่ว่ามาทั้งหมดนี้มันเปลี่ยนแปลงตัวผมหลายๆด้านทั้งด้านความคิด อารมณ์ และการสื่อสารหรือแสดงออกครับ ผมรู้สึกว่าผมจะมีวิธีคิดที่แตกต่างจากคนรุ่นเดียวกัน(จากที่ผมสังเกต) มีการควบคุมอารมณ์ที่มั่นคงเกินวัย สมมุติว่าผมโมโหอีกคนผมจะไม่อารมณ์เสียใส่อีกคนแน่นอน ผมชอบอยู่แบบสงบๆและวางตัวได้ดีในสังคม ไม่ชอบสถานที่ที่คนพลุ่งพล่านต่อให้เป็นคอนเสิร์ตของศิลปินที่ชื่นชอบผมก็คงเลือกจะไม่ไป และผมก็มีวินัยในตัวเองพอสมควร ที่กล่าวมาขั้นต้นผมไม่ได้เกลียดตัวเองที่ได้นิสัยแบบนี้มานะครับ แต่ผมกลับเกลียดตัวเองที่ผมเป็นคนที่บกพร่องด้านการแสดงออกอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะโกรธ ดีใจ เสียใจ หรือแม้แต่รัก คนมักจะมองผมไม่ออกว่ารู้สึกยังไง ..พอถึงเวลาที่ผมชอบผู้หญิงสักคนและต้องจีบเธอเพื่อให้ได้เธอมาเป็นของผม ผมมักจะทำเสียเรื่องไปซะบ่อยครั้ง หรือถ้าจีบติดก็คบกันได้ไม่นานแล้วก็ต้องเลิกรากันไป ผมไม่เคยเข้าใจว่ามันเป็นเพราะอะไรจนมีเพื่อนผญคนนึงบอกกับผมว่า เพราะผมไม่เคยแสดงออกแบบจริงจังหรือชัดเจนสักครั้งในเรื่องการจีบหญิง หรือแสดงออกว่ารักแฟนของตัวเอง ซึ่งผมก็เห็นด้วยนะ ในช่วงหลังๆเวลาที่ผมจีบใครหรือคบใครผมต้องต่อสู้กับนิสัยตัวเองมากขึ้นซึ่งลำบากเอาการ (เหมือนผมถูกปลูกฝังให้มีบุคลิกแบบนี้มานับสิบๆปีจนยากจะแก้จนปวดหมองมากครับ) ถ้าถามว่าผมจริงจังไหมกับเรื่องผญ ผมจริงจังนะครับถ้าชอบใครซักคนหรือมีแฟนซักคน
*นิสัยคร่าวๆเวลาจีบหญิงหรือมีแฟนของผม=ผมมักทำตัวเหมือนนินจาในการ์ตูน มาๆหายๆ บ้างก็ทักเธอไปบ้างก็หายไป ว่างๆผมก็มักหาข่าวหรือสาระต่างๆตามอินเตอร์เน็ตอ่าน หรือไม่ก็อ่านหนังสือดูหนังฟังเพลง ผมไม่ได้บอกว่าผมไม่สนใจเธอแต่ผมมักจะลืมอะไรบางสิ่งเวลาจดจ่อกับบางอย่างหรือบางทีผมไม่ได้ลืมเธอแต่ผมก็อยากทำสิ่งที่ผมทำให้เสร็จก่อนจะไปใช้เวลาคุยกับเธอ ผมจะนัดเธอไปกินข้าวหรือเที่ยวบ้าง แต่ผมจะไม่เลี้ยงค่าข้าวเธอแต่จะออกให้เธอบ้างบางส่วน เช่น กินหมูกระทะกันหัวละ180บาท ผมจะจ่ายแทนเธอ100บาทอีก80เธอก็จ่ายเองประมาณนี้ แต่ถ้าเป็นมื้อเบาๆอาหารจานเดียวผมก็จะจ่ายให้เธอแล้วแต่ทุนทรัพย์ผมในตอนนั้น(เพราะผมไม่ใช่คนรวยหรืออะไรผมไม่อยากลำบากใจต้องเลี้ยงเธอเมื่อเจอกันครั้งต่อไปและต่อไป ผมจะให้เหตุผลเธอประมาณนี้) ในช่วงเวลาจีบผมแทบจะไม่บอกว่าผมชอบเธอแต่จะชมเธอว่าน่ารักบ้างซึ่งผมชมเพราะช่วงเวลานั้นเธอน่ารักจริงๆ และถึงจะเป็นคำชมจากผม เธอก็ดูจะไม่เขินอายอะไรมากมายเพราะมันดูเหมือนผมพูดไปลอยๆไม่ได้ใส่ใจในคำพูด ผมมักแสดงสีหน้าหรืออาการได้ห่วยแตกประมาณว่าถ้าเป็นนักแสดงก็คงต้องบทพวกตัวสมองนิ่มหรือตัวทึ่มที่ไม่ทันเค้าประจำเรื่องเลย แถมผมก็เป็นพวกใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ความรู้สึกซะด้วย และไม่ชอบพูดตรงๆ(แค่จะบอกเธอว่าผมเริ่มโกรธเธอที่เธอคุยกับไอ้หมอนี่มากเกินไปแล้วนะ(ในแชท) ทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้กำลังอยู่กับผม)แต่จะสรรหาคำพูดอ้อมโลกที่จะให้เธอฟังแล้วสบายใจ แต่กลายเป็นเธอจะไม่เข้าใจซะทุกทีว่าผมต้องการสื่อถึงอะไร และยังชอบคิดว่าผมอยู่คนเดียวได้อยู่แล้ว ถึงบางครั้งจะมีอารมณ์เหงาชอนไชหัวใจบ้างก็เถอะ..
>>ทุกคนคิดว่าผมควรทำตัวยังไงหรือเปลี่ยนแปลงตัวเองด้านไหน หรือมีวิธีการแนะนำให้ตัวผมได้ปรับปรุงข้อดีข้อเสียในตัวเองไหมครับ..ขอบคุณครับ
*ปล.ผมไม่เก่งเรื่องพยายามอธิบายอาจจะอ่านแล้วงงๆ เพราะตอนผมเขียนนี่สมองผมก็ตีกันอิลุงตุงนังเรื่องการใช้คำที่ไม่ตรงเกินไปและอธิบายเข้าใจได้ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ