ผมไม่อยากมีลูกครับ

ผมไม่ชอบเด็กเอาเสียเลยครับ แต่ตอนนี้ใกล้จะสามสิบแล้ว ผู้ใหญ่เริ่มถามหาแฟน เมื่อไหร่ยายจะได้เห็นหลาน เมื่อไหร่ตาจะเห็นหลานแต่งงาน บอกตามตรงครับ ผมนึกภาพตัวเองมีลูกไม่ออก คือ ผมไม่อยากต้องรับผิดชอบชีวิตหนึ่งที่ต้องเกิดขึ้นมาบนโลกอันบูดๆเบี้ยวๆ มีแฟนนะได้ครับ แต่ทีนี้ถ้าคบกันไปก็ต้องคุยเรื่องแต่งงาน แต่งงานก็ได้ครับ ผมไม่เดือดร้อน แต่สุดท้ายเราก็ต้องมีลูก ... ผมไม่ใช่คนดีอะไร ไม่มีอะไรจะไปสอนเค้า แล้วโลกนี้ก็อยู่ยาก ไม่รู้จะสอนเค้ายังไง ผมเคยคิดนะคับว่า อยากใช้ชีวิตสนุกสุดมันสุดเหวี่ยงจนถึงอายุซักสี่สิบ แล้วค่อยหาวิธีตายแบบเท่ๆ (แต่คิดไม่ออก 55) ดูเพ้อเจ้อใช่มั๊ยครับ ก็เพ้อเจ้อจริงๆอะแหละ สุดท้ายคนเราเกิดมาก็มีภาระหน้าที่ ต้องคิดถึงพ่อ แม่ เค้าอุตส่าเลี้ยงเรามา จะมาตายง่ายๆได้ไง

          ผมมีเพื่อนสนิทคนนึง เป็นผู้หญิง (อย่าเข้าใจผิด ไม่คิดอะไรกับมันแม้แต่นิดเดียว) เธอค่อนข้างโลกสวย มีความคิดค่อนข้างตรงข้ามกับผม แต่เราก็เป็นเพื่อนรักกันได้ ถึงจะเถียงกันบ่อยก็เถอะ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นมันมีแฟนมาก่อนเลยครับ ผมเลยเดาว่า ก็ไม่ยอมเอาใครซักคน เลือกอยู่นั้น จะเก็บความบริสุทไว้ให้สามีในอนาคตของมัน ผมแอบคิดว่ามันอาจขึ้นคานก็ได้ ผมเคยบอกมันว่า งั้นมาเป็นแม่ของลูกกูมะ เดี๋ยวกูฉีดสเปิร์มให้ พอเด็กเกิดมาก็เลี้ยงเต็มที่เลย กูให้สิทธิเป็นผู้ปกครองแต่เพียงผู้เดียว ทีนี้ ผมก็ใช้ชีวิตแรดๆของผมต่อไป ก็สืบพันธุ์แล้วนิ หมดหน้าที่สัตว์โลก ดูเห็นแก่ตัวชะ 555

           ผมเลยอยากรู้ว่า ต้องทำไงถึงจะมีความรู้สึก อยากมีลูกมีครอบครัวเหมือนคนอื่นๆเค้าครับ คือตอนนี้แค่คิดว่าผมกำลังอุ้มลูกผมอยู่ ก็แถบอยากจะเอาหมอนปิดหน้ามัน ให้หมดทุกจะได้ไม่ต้องมาเผชิญกับโลกแสนใบนี้ดีกว่า (พูดเว่อไปงั้นแหละ จริงๆคือผมขี้เกียจเลี้ยงครับ)