สวัสดีค่ะ ... กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่ตั้งขึ้นมา พิมขาดตกบกพร่อง ผิดพลาดประการใด หรือแท็กผิดหมวดหมู่ ... เจ้าของกระทู้ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
ก่อนอื่นเลยเราเป็นคนๆ หนึ่งที่อยู่ในวัยทำงาน อายุตอนนี้ก็ 24 ปี บุคลิกเราจะเป็นลักษณะคล้ายๆ ผู้ชาย ห้าวๆ ลุยๆ คิดแบบไหนพูดแบบนั้น มองโลกในแง่ดีโดยส่วนมาก ไม่คิดร้าย สังคมก็ปกติ ไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายอะไรกับใคร ดื่มเหล้าบ้างบางโอกาสเดือนนึง 2 -3 ครั้ง ไม่เกินจากนี้ แต่เรื่องบุหรี่ ...
บุหรี่ ... ใช่เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สูบบุหรี่ วันๆ นึงต้องสูบขั้นต่ำคือ 3 ตัว ... ไม่ได้สูบทุกวันนะ แต่ก็เหมือนคนปกติทั่วไปที่สูบบุหรี่ เรามองว่าเป็นเรื่องปกตินะสำหรับสังคมในปัจจุบันที่ผู้หญิงจะสูบบุหรี่ แต่เรารู้สึกไม่ปกติในบางครั้งคือ ... การที่เราสูบบุหรี่แล้วมีคนมาพบเห็น เราเหมือนกำลังถูกสายตาคู่หนึ่งจับตามองเราด้วยสายตาที่เหยียดหยาม มองตั้งแต่ใบหน้าจรดปลายเท้าแล้วยังวนมามองหน้าใหม่ มองด้วยสายตาที่กำลังตั้งคำถามกับเราว่า ผู้หญิงคนนี้สูบบุหรี่ด้วยหรอ? สายตาที่เหมือนดูถูก ถ้าผู้ชายปกติทั่วไปมองก็คงถือเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าผู้หญิงมองผู้หญิงกันเองมันจะเป็นสายตาที่เรารู้สึกได้ว่า เราดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ?
หากมีคนถามต่อว่าเราไปสูบในที่ๆ เขาห้ามหรือเปล่า? เรากล้าตอบได้เต็มปากนะว่าเราไม่เคยสูบบุหรี่แล้วทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะควันที่เราพ่นออกมา เราสูบในสถานที่ที่ส่วนมากจะค่อนข้างโปร่ง ถ้าตามห้างสรรพสินค้าก็จะสูบในที่ที่เขามีให้ ถ้าทั่วไปคือจะหาที่เลี่ยงเลย หาที่ที่แบบไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมาบริเวณนั้นมากนัก คือรู้จักคำว่ากาลเทศะถ้าให้เข้าใจง่ายๆ แต่ทำไมคนที่เดินผ่านในระยะที่ห่างพอสมควร พอเห็นเราสูบบุหรี่ก็จะมองด้วยสายตาแบบที่เรากล่าวมาข้างต้น คือเราไม่เข้าใจในจุดๆ นั้น คำถามเหล่านี้เกิดขึ้นเสมอเมื่อเราเจอเหตุการณ์แบบนี้ ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนะ เราเลี่ยงให้ได้มากที่สุดเลยก็ว่าได้ ... เงินซื้อสูบหรืออะไรก็แล้วแต่ก็เงินเราทั้งนั้น พ่อแม่รู้นะแต่ก็ไม่เคยสูบหรือวางซองบุหรี่ ไฟแชคให้พ่อกับแม่เห็น ...
หากมีคนถามต่อว่าทำไมไม่เลิก ความคิดเราเองเลยนะ เมื่อถึงเวลา (ไม่ได้หมายความว่าใกล้ตายนะ) เราก็ลด ละ เลิกได้เองตามกาลเวลา ช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงหนึ่งของการใช้ชีวิตที่ต้องมีบ้าง ทุกๆ อย่างย่อมต้องใช้เวลาทั้งสิ้น ... เริ่มมันได้ เราก็ต้องเลิกมันได้เช่นกัน ... มีตัวเองเป็นกำลังใจ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ แต่อย่างที่บอกคือ "ต้องใช้เวลา"
กระทู้นี้เราตั้งขึ้นมาเพื่อบอกเล่าและแบ่งปันถึงความรู้สึกที่เราได้เจอมาจากผู้หญิงคนหนึ่งที่สูบบุหรี่ ... ใครเจอเหตุการณ์หรือตกอยู่ในสถานการณ์ที่มันรู้สึกแย่ หรือแย่มากกว่านี้ เราเจอมาในหลายรูปแบบ แต่ที่เล่ามาข้างต้นคือส่วนหนึ่งเท่านั้น ... มาแบ่งปันกันเนอะ
ขอบคุณสำหรับการอ่านกระทู้ของผู้หญิงคนนี้ ... สวัสดีค่ะ
ผู้หญิงสูบบุหรี่
ก่อนอื่นเลยเราเป็นคนๆ หนึ่งที่อยู่ในวัยทำงาน อายุตอนนี้ก็ 24 ปี บุคลิกเราจะเป็นลักษณะคล้ายๆ ผู้ชาย ห้าวๆ ลุยๆ คิดแบบไหนพูดแบบนั้น มองโลกในแง่ดีโดยส่วนมาก ไม่คิดร้าย สังคมก็ปกติ ไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายอะไรกับใคร ดื่มเหล้าบ้างบางโอกาสเดือนนึง 2 -3 ครั้ง ไม่เกินจากนี้ แต่เรื่องบุหรี่ ...
บุหรี่ ... ใช่เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สูบบุหรี่ วันๆ นึงต้องสูบขั้นต่ำคือ 3 ตัว ... ไม่ได้สูบทุกวันนะ แต่ก็เหมือนคนปกติทั่วไปที่สูบบุหรี่ เรามองว่าเป็นเรื่องปกตินะสำหรับสังคมในปัจจุบันที่ผู้หญิงจะสูบบุหรี่ แต่เรารู้สึกไม่ปกติในบางครั้งคือ ... การที่เราสูบบุหรี่แล้วมีคนมาพบเห็น เราเหมือนกำลังถูกสายตาคู่หนึ่งจับตามองเราด้วยสายตาที่เหยียดหยาม มองตั้งแต่ใบหน้าจรดปลายเท้าแล้วยังวนมามองหน้าใหม่ มองด้วยสายตาที่กำลังตั้งคำถามกับเราว่า ผู้หญิงคนนี้สูบบุหรี่ด้วยหรอ? สายตาที่เหมือนดูถูก ถ้าผู้ชายปกติทั่วไปมองก็คงถือเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าผู้หญิงมองผู้หญิงกันเองมันจะเป็นสายตาที่เรารู้สึกได้ว่า เราดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ?
หากมีคนถามต่อว่าเราไปสูบในที่ๆ เขาห้ามหรือเปล่า? เรากล้าตอบได้เต็มปากนะว่าเราไม่เคยสูบบุหรี่แล้วทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะควันที่เราพ่นออกมา เราสูบในสถานที่ที่ส่วนมากจะค่อนข้างโปร่ง ถ้าตามห้างสรรพสินค้าก็จะสูบในที่ที่เขามีให้ ถ้าทั่วไปคือจะหาที่เลี่ยงเลย หาที่ที่แบบไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมาบริเวณนั้นมากนัก คือรู้จักคำว่ากาลเทศะถ้าให้เข้าใจง่ายๆ แต่ทำไมคนที่เดินผ่านในระยะที่ห่างพอสมควร พอเห็นเราสูบบุหรี่ก็จะมองด้วยสายตาแบบที่เรากล่าวมาข้างต้น คือเราไม่เข้าใจในจุดๆ นั้น คำถามเหล่านี้เกิดขึ้นเสมอเมื่อเราเจอเหตุการณ์แบบนี้ ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนะ เราเลี่ยงให้ได้มากที่สุดเลยก็ว่าได้ ... เงินซื้อสูบหรืออะไรก็แล้วแต่ก็เงินเราทั้งนั้น พ่อแม่รู้นะแต่ก็ไม่เคยสูบหรือวางซองบุหรี่ ไฟแชคให้พ่อกับแม่เห็น ...
หากมีคนถามต่อว่าทำไมไม่เลิก ความคิดเราเองเลยนะ เมื่อถึงเวลา (ไม่ได้หมายความว่าใกล้ตายนะ) เราก็ลด ละ เลิกได้เองตามกาลเวลา ช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงหนึ่งของการใช้ชีวิตที่ต้องมีบ้าง ทุกๆ อย่างย่อมต้องใช้เวลาทั้งสิ้น ... เริ่มมันได้ เราก็ต้องเลิกมันได้เช่นกัน ... มีตัวเองเป็นกำลังใจ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ แต่อย่างที่บอกคือ "ต้องใช้เวลา"
กระทู้นี้เราตั้งขึ้นมาเพื่อบอกเล่าและแบ่งปันถึงความรู้สึกที่เราได้เจอมาจากผู้หญิงคนหนึ่งที่สูบบุหรี่ ... ใครเจอเหตุการณ์หรือตกอยู่ในสถานการณ์ที่มันรู้สึกแย่ หรือแย่มากกว่านี้ เราเจอมาในหลายรูปแบบ แต่ที่เล่ามาข้างต้นคือส่วนหนึ่งเท่านั้น ... มาแบ่งปันกันเนอะ
ขอบคุณสำหรับการอ่านกระทู้ของผู้หญิงคนนี้ ... สวัสดีค่ะ