เป็นคนชอบตั้งความหวังให้ตัวเองเสมอในทุก ๆ เรื่อง ทางบ้านญานะหาเล้ากินค่ำ พ่อแม่ทำงานโรงงาน มีลูก 2 คน เราเป็นน้อง มีพี่ชายไม่ค่อยดีกันสักเท่าไหร่ เรารู้ว่าพ่อแม่ทำงานเหนื่อยแค่ไหนส่งเราเรียนหวังให้จบ ปวส. ก็ยังดีพ่ออยากให้ทำงานตามออฟฟิต ตามสำนักงาน ที่ไม่ต้องทำงานโรงงาน แต่....มาถึงจุดนี้ เราเรียนมาจนถึงวันสุดท้ายของภาคเรียนดูเหมือนอะไร ๆ จะดีโปรเจ็คจบก็ผ่านเป็นกลุ่มแรก ๆ ของชั้นเรียนอะไรก็ไม่ติดซ่อมสักตัว แต่มาถึงวันประกาศผลแทบล้มทั้งยืนเราเกรดไม่ผ่านเกณฑ์โดนรีไทน์พ้นสภาพการเป็นนีกศึกษาตามกฏที่ทางวิทยาลัยตั้งไว้ เราเป็นคนเรียนไม่เก่ง แต่เรามีความรับผิดชอบส่งการบ้านงานทุกครั้งแต่ทำไมเหมือนอะไรดี ๆ ไม่เคยเข้าข้างเลย จนตอนนี้ผ่านมา จะ 4 เดือนแล้ว เรายังไม่กล้าบอกคนที่บ้านให้รู้เลย พ่อกับแม่ เรากลัวเค้าผิดหวัง รู้สึกอายใจจนตอนนี้เราเหมือนตัวเองมีชีวิตที่ล้มเหลว รู้สึกด้อยค่า ความรู้เทียบเท่า ม.6 ไม่กล้าไปสมัครงานที่ไหน ติดกับคำที่ใคร ๆ ก็พูดว่า "ตัวก็อ้วนงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ ทำงานโรงงานก็ยืนไม่ไหวชุดไม่มีให้ใส่หรอก" คำพูดเหล่านี้มันตอกย้ำความรู้สึกตลอด บ่อยครั้งนั่งร้องไห้คนเดียวท้อกับชีวิต ในหัวมีแต่เรื่องคิดจะฆ่าตัวตายซ้ำไปซ้ำมา ไม่อยากรับรู้อะไร แต่ไม่กล้าทำเพราะกลับบาปแต่บางทีความรู้สึกมันก็ห้ามไม่ไหวมันแย่มาก ๆ อ่ะ พูดหรือบอกปรึกษาใครไม่ได้เลย จนตอนนี้อยากทำงานแต่ไม่กล้าไปสมัครที่ไหน เพราะเราอ้วนด้วยน้ำหนัก 110 kg. กลัวคนเค้าจะดูถูก เป็นคนนิสัยชอบเก็บอะไรไว้คนเดียวชีวิตที่ผ่านมาเจอแต่คำด่าคำดูถูสารพัดแม้กระทั่งคนในครอบครัวยังตอกย้ำกันเอง เลยเป็นคนไม่กล้าออกสังคมจะแต่งตัวไปไหนก็จะมีแม่คอยด่าว่าน่าเกลียดใส่แล้วเป็นอย่างงู้นงี้บ้าง บางทีก็คิดนะว่าเค้าเคยรักเราบ้างรึป่าว มองครอบครัวคนรอบข้างอิจฉา คิดว่าทำไมชีวิตเราไม่เป็นแบบคนอื่นบ้าง ความสุขที่แท้จริงคืออะไร เราไม่เคยมีเลย แม้ความรักจากพ่อแม่ตั้งแต่เราโตมายังไม่เคยรู้สึกได้เลย เพราะพ่อแม่รักพี่ชายมากกว่า เพราะเรียนเก่ง ตั้งใจทำงาน แต่มีนิสัยชอบดูถูกคน แม้แต่เรายังโดน "ความในใจที่เราคิดอยู่ในหัวตลอดเวลาว่าความสุขที่แท้จริงเราไม่เคยเจอเลย" หลังจากเรียนไม่จนชีวิตล้มเหลว

เราอยากระบาย.................