คือ จะถูกปลูกฝังมาแต่เด็กด้วยคำคนโตพูด กับบทบาทในละคร เมียหลวงนี่ต้องแสนดี เมียน้อยนี่ต้องวีนแตกมารยาเยอะ เลยอคติกับน้อยๆมากกกกกก เรารู้จักครอบครัวญาติอยู่ครอบครัวนึง คือ ผู้ชายนี่เราขอแทนว่าพี่อิฐ เมียหลวงนี่พี่หมี ส่วนน้อยนี่ให้ชื่อว่าพี่จิตรละกัน เรื่องนี้มันเริ่มเกิดตอน 40ปีที่แล้วได้มั้ง คือ ด้วยที่ฮอร์โมนวัยว้าวุ่นพลุ่งพล่านพี่อิฐกับพี่หมีปิ๊งกัน จะแต่งงานกัน ด้วยความที่ครอบครัวพี่หมีเป็นครอบครัวใหญ่อยู่รวมกันเป็นสิบ ค่อนข้างขัดสน แล้วพ่อแม่ของพี่หมีเลยคิดจะขายลูกกิน(ย่าเล่า) เรียกสินสอดจนแม่ของพี่อิฐ(ย่า)หมั่นไส้ จะเอาบ้านทั้งหลังของบ้านแม่พี่อิฐ(ที่พ่อแม่และน้องพี่อิฐอาศัยอยู่)เป็นสินสอด พร้อมที่ดิน ทองอีก เงินอีก จนแม่พี่อิฐ(ย่า)แกบอกยกเลิก ไม่เอาแล้วไม่ให้แต่ง และด้วยกิตติศัพท์เรื่องนิสัยใจคอฝ่ายพี่หมี ที่ญาติพี่น้องฝั่งพี่อิฐไม่ชอบเป็นทุนเดิม คือแกเป็นคนปากร้าย ไม่ยอมคน ไม่อ่อนน้อม พูดจาไม่เอาพี่เอาน้องฝ่ายพี่อิฐเลยแนวนี้ แต่ทีนี้ด้วยว่าเห็นทางฝ่ายชายไม่ยอมบ้าง ฝ่ายพ่อแม่ผู้หญิงก็เลยยอมลดค่าสินสอดลง ด้วยเพราะอายชาวบ้านด้วยที่ลูกสาวเสียท่าไปแล้ว เมื่อจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ไม่ดี สุดท้ายพี่อิฐจึงแยกบ้านออกมาอยู่กับพี่หมี เพราะแกเข้ากับใครไม่ได้เลย แยกออกมาอยู่ตอนพี่หมีท้อง แล้วก็คลอดลูกเป็นเด็กผู้ชาย ออ พี่หมีแกก็เรียนจบ ทำงานเป็นขรก.สาขาหนึ่ง ขอสงวนอาชีพ ทีนี้พี่อิฐก็เป็นขรก.เหมือนกัน แต่ต้องเดินทางไปตามตจว.บ่อย จนกระทั่งแกได้ไปเจอกับพี่จิตร ตอนนั้นพี่จิตรแกเป็นสาวสวย เรียนจบหมาดๆ เป็นขรก.สาขาอาชีพหนึ่ง แล้วแกต้องขึ้นดอยบ่อยๆ ทีนี้หน้าฝนรถติดหล่ม พี่อิฐเข้าไปช่วย จากนั้นก็อาสารับ-ส่ง เพราะพี่อิฐก็ต้องขึ้นดอยทุกวันอยู่แล้ว คุยกันไปมาก็เกิดรักกัน โดยที่พี่อิฐไม่เคยบอกว่าตนมีลูกเมียแล้ว เวลาพี่อิฐกลับบ้านก็บอกว่ากลับมาหาพ่อแม่ บางครั้งพี่อิฐก็พาพี่จิตรมาเที่ยวหาแม่(ย่า)ด้วย โดยที่แม่พี่อิฐก็ไม่กล้าบอกความจริง เพราะพี่จิตรแกน่าเอ็นดู สุขุมเป็นมิตร อ่อนน้อมถ่อมตน พูดน้อย ย่ากับญาติๆพี่อิฐรักใคร่เมตตา ก็เลยพากันปิดพี่จิตร พี่จิตรก็ไม่ได้ระแคะระคาย เวลาพี่อิฐพาพี่จิตรมาบ้านย่า พี่อิฐก็ไม่ได้บอกพี่หมีว่าจะกลับ โดยที่พี่หมีก็ไม่เคยมาเหยียบบ้านย่าเลยตั้งแต่ย้ายออกไป และบ้านก็ห่างไกลกันมาก คนละสังคมเลยทีเดียว ทีนี้พี่จิตรก็อยู่กินกับพี่อิฐมาหลายสิบปี โดยที่พี่อิฐแท้จริงแล้วก็เข้ากับพี่หมีไม่ได้ เพราะนิสัยแรงและไม่ยอมคนทั้งคู่ อยู่ด้วยกันทีไรก็ทะเลาะไม่ลงรอยกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ด้วยพื้นฐานนิสัยพี่หมีที่เห็นแก่ตัว พี่อิฐเลยเลือกบรรจุจังหวัดที่พี่จิตรทำงานอยู่ พี่จิตรเลยยิ่งไม่ระคายใหญ่ ส่วนพี่หมีแกไม่ค่อยสนใจความเป็นอยู่สามีอยู่แล้ว ปล่อยปละละเลยมาแต่ไหนแต่ไร (ขนาดวันที่ย่าเสีย พี่จิตรก็ไปข่วยงาน เพราะพี่หมีกับลูก แกไม่มาเผาผีแม่สามีอยู่แล้ว ส่วนหลานตั้งแต่เกิดก็ถูกแม่ป้อนโปรแกรมให้เกลียดย่าไปโดยปริยาย)
+วันความแตก+ มีอยู่วันนึงพี่จิตรแกชวนพี่อิฐจดทะเบียนสมรส อยู่กันมาจวนจะ 20ปีแล้ว พอดีแม่ของพี่จิตรแกเสีย เลยยกสมบัติให้เป็นบ้านและที่ดิน ที่ไร่มากมาย พี่จิตรกับพี่อิฐไม่มีลูก พี่จิตรเลยชวนไปจดทะเบียน พี่จิตรห่วงพี่อิฐว่าถ้าพี่จิตรตายไป พี่อิฐจะได้ดูแลสมบัติและไม่เดือดร้อนถูกแย่งที่ดินในภายหลัง ไม่งั้นสมบัติของพี่จิตรจะตกเป็นของพี่น้องพี่จิตรหมด ความก็เลยแตกคราวนี้ เพราะที่ผ่านมาพี่อิฐก็หาข้ออ้างมาได้ตลอดว่ายุ่งยากเวลาทำธุรกรรมต้องให้คู่สมรสเซ็นยินยอมไรงี้ ต่างคนต่างมีงานประจำมันจะลำบากนู่นนี่ ถึงวันที่เลี่ยงไม่ได้อีก น้ำหนักเหตุผลมันเบา พี่อิฐเลยสารภาพ พอความแตกทำไง พี่จิตรแกช้ำใจมาก แทบจะขาดใจตาย ด้วยที่ว่าเข้าใจมาตลอดว่าสามีมีแกคนเดียว งานแต่งจัดที่บ้านพี่จิตร(20ปีที่แล้ว) ก็ย่าและญาติผู้ใหญ่มาสู่ขอ จะเลิกก็เลิกไม่ได้เพราะอยู่กินกันมา 20กว่าปีแล้ว ลำบากด้วยกันมามาก ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวัน ( ถึงจะเลิกกับพี่จิตร พี่อิฐก็ใช้ชีวิตอยู่กับพี่หมีไม่ได้อยู่ดี ) ผ่านมาที่ไม่เลิกกับพี่หมี เพราะพี่จิตรมาช่วยซับไว้ เพราะนิสัยพี่อิฐแกดุ(มาก) คือติดที่ทำงานมามั้ง ชอบออกคำสั่งน่ะ แถมขี้โมโห พูดจาแรง ส่วนพี่จิตรแกใจเย็นมาก ขนาดเคยเห็นแกถูกพี่อิฐเอ็ดอย่างแรง แกยังนิ่งแล้วไปทำตามคำสั่ง ถ้าเป็นพี่หมีได้บ้านระเบิดแน่ ( เคยไปบ้านแกอยู่ครั้งนึง คิดดู ลูกแกป่วย ขับีถถ่อไปเยี่ยมข้ามจังหวัด ไปถึงนะ นั่งหน้าบ้าน น้ำแก้วนึงแกไม่เอามาให้ แปลกมั๊ย นิสัยแปลกมาก ส่วนตอนพี่อิฐป่วย ไปเยี่ยมพี่อิฐนี่นะ พี่จิตรดูแลต้อนรับแบบคนละขั้ว ตบท้ายด้วยพาไปตระเวนไหว้พระอีก 3วัดแน่ะ) ออ แล้วพี่อิฐก็เลิกพี่หมีไม่ได้เพราะสงสารลูก พี่อิฐแกรักลูกมากกกกกกก ก็มีลูกแค่คนเดียวนี่นา แล้วตอนนี้ก็ผ่านมาจวบจนพี่ๆเกษียณกันแล้ว ก็ยังใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ พี่หมีนอนกอดทะเบียน มีลูกหนึ่งคน พี่จิตรเข้าวัดเข้าวาฝึกจิต ใช้เงินบำนาญ สมบัติที่ครอบครองก็ของพี่จิตร คือต้องหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ส่วนพี่อิฐซื้อที่ดินหรืออะไรๆใส่เป็นชื่อตัวเองกับลูกหมด ส่วนลูกโตมาก็เกเรก่อปัญหา พี่จิตรก็ช่วยเหลือเรื่องเงินทองที่จะส่งไปให้ลูกพี่อิฐแกตลอด บางทีต้องใช้เงินก้อน(ให้ลูกพี่อิฐ)พี่จิตรแกก็บากหน้าไปหาหยิบยืมแถมช่วยจ่ายหนี้อีกต่างหาก บางทีไปมีเรื่องชกต่อยมีคดีความ ก็พี่อิฐกับพี่จิตรที่วิ่งเต้นให้ความช่วยเหลือ ส่วนพี่หมีแกถือว่าแกนั้นถูกรังแก พี่จิตรเลยต้องตอบแทนไถ่โทษให้แกด้วย(ทุกครั้งที่มีปัญหา) (ฝ่ายพี่หมีนี่ไม่รู้ความแตกเมื่อไหร่) คนที่ดูแลพี่อิฐมาตลอด ทั้งยามสุขยามทุกข์ ยามป่วยยามไข้ในทุกๆวันตลอด 40กว่าปี คือพี่จิตร แต่พี่จิตรไม่เคยได้อะไรจากพี่อิฐเลย นอกจากความรัก(มั๊ง) พี่หมีนี่อยู่เฉยๆ ไม่เคยดูแลเอาใจใส่พี่อิฐ แต่ได้ไปหมด เพราะมีทะเบียนและลูก พี่จิตรบอกว่าเป็นกรรมของเธอตั้งแต่ชาติที่แล้ว เธอก็ขอรับกรรมไป แค่ขอให้ได้ดูแลพี่อิฐจนวินาทีสุดท้ายก็พอ ....... สามีคนแรกและคนสุดท้ายของแก อยู่ๆไปเดี๋ยวก็ตายกันแล้ว แกว่า.... เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกเห็นใจเมียน้อยในคราบเมียหลวง แค่แกไม่ได้กอดทะเบียน จอบอ จบ
เล่าเรื่องแปลกๆ เมียหลวงน้อย เมียน้อยหลวง
+วันความแตก+ มีอยู่วันนึงพี่จิตรแกชวนพี่อิฐจดทะเบียนสมรส อยู่กันมาจวนจะ 20ปีแล้ว พอดีแม่ของพี่จิตรแกเสีย เลยยกสมบัติให้เป็นบ้านและที่ดิน ที่ไร่มากมาย พี่จิตรกับพี่อิฐไม่มีลูก พี่จิตรเลยชวนไปจดทะเบียน พี่จิตรห่วงพี่อิฐว่าถ้าพี่จิตรตายไป พี่อิฐจะได้ดูแลสมบัติและไม่เดือดร้อนถูกแย่งที่ดินในภายหลัง ไม่งั้นสมบัติของพี่จิตรจะตกเป็นของพี่น้องพี่จิตรหมด ความก็เลยแตกคราวนี้ เพราะที่ผ่านมาพี่อิฐก็หาข้ออ้างมาได้ตลอดว่ายุ่งยากเวลาทำธุรกรรมต้องให้คู่สมรสเซ็นยินยอมไรงี้ ต่างคนต่างมีงานประจำมันจะลำบากนู่นนี่ ถึงวันที่เลี่ยงไม่ได้อีก น้ำหนักเหตุผลมันเบา พี่อิฐเลยสารภาพ พอความแตกทำไง พี่จิตรแกช้ำใจมาก แทบจะขาดใจตาย ด้วยที่ว่าเข้าใจมาตลอดว่าสามีมีแกคนเดียว งานแต่งจัดที่บ้านพี่จิตร(20ปีที่แล้ว) ก็ย่าและญาติผู้ใหญ่มาสู่ขอ จะเลิกก็เลิกไม่ได้เพราะอยู่กินกันมา 20กว่าปีแล้ว ลำบากด้วยกันมามาก ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวัน ( ถึงจะเลิกกับพี่จิตร พี่อิฐก็ใช้ชีวิตอยู่กับพี่หมีไม่ได้อยู่ดี ) ผ่านมาที่ไม่เลิกกับพี่หมี เพราะพี่จิตรมาช่วยซับไว้ เพราะนิสัยพี่อิฐแกดุ(มาก) คือติดที่ทำงานมามั้ง ชอบออกคำสั่งน่ะ แถมขี้โมโห พูดจาแรง ส่วนพี่จิตรแกใจเย็นมาก ขนาดเคยเห็นแกถูกพี่อิฐเอ็ดอย่างแรง แกยังนิ่งแล้วไปทำตามคำสั่ง ถ้าเป็นพี่หมีได้บ้านระเบิดแน่ ( เคยไปบ้านแกอยู่ครั้งนึง คิดดู ลูกแกป่วย ขับีถถ่อไปเยี่ยมข้ามจังหวัด ไปถึงนะ นั่งหน้าบ้าน น้ำแก้วนึงแกไม่เอามาให้ แปลกมั๊ย นิสัยแปลกมาก ส่วนตอนพี่อิฐป่วย ไปเยี่ยมพี่อิฐนี่นะ พี่จิตรดูแลต้อนรับแบบคนละขั้ว ตบท้ายด้วยพาไปตระเวนไหว้พระอีก 3วัดแน่ะ) ออ แล้วพี่อิฐก็เลิกพี่หมีไม่ได้เพราะสงสารลูก พี่อิฐแกรักลูกมากกกกกกก ก็มีลูกแค่คนเดียวนี่นา แล้วตอนนี้ก็ผ่านมาจวบจนพี่ๆเกษียณกันแล้ว ก็ยังใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ พี่หมีนอนกอดทะเบียน มีลูกหนึ่งคน พี่จิตรเข้าวัดเข้าวาฝึกจิต ใช้เงินบำนาญ สมบัติที่ครอบครองก็ของพี่จิตร คือต้องหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ส่วนพี่อิฐซื้อที่ดินหรืออะไรๆใส่เป็นชื่อตัวเองกับลูกหมด ส่วนลูกโตมาก็เกเรก่อปัญหา พี่จิตรก็ช่วยเหลือเรื่องเงินทองที่จะส่งไปให้ลูกพี่อิฐแกตลอด บางทีต้องใช้เงินก้อน(ให้ลูกพี่อิฐ)พี่จิตรแกก็บากหน้าไปหาหยิบยืมแถมช่วยจ่ายหนี้อีกต่างหาก บางทีไปมีเรื่องชกต่อยมีคดีความ ก็พี่อิฐกับพี่จิตรที่วิ่งเต้นให้ความช่วยเหลือ ส่วนพี่หมีแกถือว่าแกนั้นถูกรังแก พี่จิตรเลยต้องตอบแทนไถ่โทษให้แกด้วย(ทุกครั้งที่มีปัญหา) (ฝ่ายพี่หมีนี่ไม่รู้ความแตกเมื่อไหร่) คนที่ดูแลพี่อิฐมาตลอด ทั้งยามสุขยามทุกข์ ยามป่วยยามไข้ในทุกๆวันตลอด 40กว่าปี คือพี่จิตร แต่พี่จิตรไม่เคยได้อะไรจากพี่อิฐเลย นอกจากความรัก(มั๊ง) พี่หมีนี่อยู่เฉยๆ ไม่เคยดูแลเอาใจใส่พี่อิฐ แต่ได้ไปหมด เพราะมีทะเบียนและลูก พี่จิตรบอกว่าเป็นกรรมของเธอตั้งแต่ชาติที่แล้ว เธอก็ขอรับกรรมไป แค่ขอให้ได้ดูแลพี่อิฐจนวินาทีสุดท้ายก็พอ ....... สามีคนแรกและคนสุดท้ายของแก อยู่ๆไปเดี๋ยวก็ตายกันแล้ว แกว่า.... เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกเห็นใจเมียน้อยในคราบเมียหลวง แค่แกไม่ได้กอดทะเบียน จอบอ จบ