ในชีวิตคนเราน้อยนักที่จะเจอคนที่รักและจริงใจกัน นอกจากคนในครอบครัว บ่อยครั้งที่ชีวิตต้องเจอกับเรื่องราวที่ทำให้อ่อนแอท้อแท้ แต่ก็ผ่านมันไปได้ทุกครั้ง ไม่ว่าจะด้วยตัวเอง หรือคนในครอบครัว แต่ก็ไม่ทุกเรื่องไป สิ่งที่จะเล่าต่อไปนี้คงเป็นอีกช่วงชีวิตนึงของฉันที่มีโอกาสได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง คนที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับความรู้สึกของคำว่า "รัก" ใช่แล้วเขาคือ "รักแรก" สำหรับฉัน ขอบอกก่อนว่าตั้งแต่โตมาชีวิตวัยเรียนก็มีแต่เรียนแล้วก็เรียน เพื่อนสนิทผู้หญิงแค่ไม่กี่คน ไม่ค่อยได้ไปไหนมากนัก จนกระทั่งฉันเรียนจบแล้วได้มาทำงานในพื้นที่บ้านเกิดของตัวเองและทำให้ฉันได้รู้จักเขา เราอายุห่างกัน 8 ปี  ครั้งแรกที่เห็นรู้สึกชอบเขาจัง ชอบที่จะมอง อยากเจอเขาทุกวัน มีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้า ได้อยู่ใกล้ๆเขา แต่ก็ยังไกลอยู่ดี เพราะเขาคงไม่ได้คิดเหมือนเรา จนเวลาผ่านด้วยงานทำให้เราได้พูดคุยกับเขาและแอดเฟสแอดไลน์กัน เขาก็ทักแชทหาบ้างเราคุยกันเกือบทุกวัน ถึงแม้จะไม่ค่อยได้คุยกันทางโทรศัพย์ แต่มันทำให้ฉันรู้สึกดีมาก นานวันจากที่คุยกันเรื่องทั่วไป เริ่มมีคำว่าคิดถึง เป็นห่วง ฯลฯ และนี่ก็ทำให้ฉันหวั่นไหว รู้สึกมีความหวัง และเพิ่มมากขึ้นตามวันเวลา เนื่องจากเราทำงานที่เดียวกัน แต่คนละสายงาน และเขาเองก็เป็นถึงระดับหัวหน้างานก็ว่าได้ ในช่วงแรกการเเสดงออกถึงความสัมพันธ์ต่างๆของเราในที่ทำงานจึงไม่ค่อยมีให้เห็น นอกจากการติดต่อประสานงานกันเท่านั้น ไปไหนมาไหนเราก็จะมีของฝากให้กัน ทำอาหารให้กันแต่การมอบของให้กันก็ไม่ได้เปิดเผยให้ใครเห็นเช่นกัน มีฝากไว้บ้าง บางครั้งก็นัดให้ไปรับของกันบ้าง (อึดอัดเหอะ) จนเวลาเราเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยมากนัก ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไม ? อาจเพราะเขาต้องรักษาภาพที่เป็นหัวหน้าคนด้วยมั้ง แต่ทุกวันนี้ก็มีความสุขดี สุขที่ยังมีเขา ความสัมพันธ์เราไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนสังคมส่วนใหญ่ในปัจจุบันนะ อย่างมากก็แค่คุยโทรศัพท์ คุยเเชท เจอกันที่ทำงานบ้าง ทักทาย มีความสุขทุกครั้ง จนเมื่อครั้งหนึ่งฉันต้องไปช่วยงานในตัวจังหวัดและงานก็เลิกดึก เราก็เลยนัดกันมาเจอ แต่ก็ไม่ใช่สองต่อสองฉันมีเพื่อนสนิทสาวอีกคนนึงตัวติดกันตลอดไปไหนไปด้วย ทั้งหมดก็สามคน คืนนี้คงเป็นคืนสำคัญคืนหนึ่งที่ฉันกับเขาได้มาอยู่ตรงหน้า ทานข้าว นั้งรถ พูดคุยกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเลย ในความคิดของฉัน ฉันจะมีเขาอยู่ตรงนี้อีกนานไหม ถ้าวันหนึ่งเขาหายไป ฉันจะทำใจได้รึเปล่า  เรามีโอกาสที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกันในช่างเวลาสั้นๆนี้ เหมือนคนรักเขาทำกัน แต่ก็ไม่ได้มีอะไรกัน ยอมรับว่าทุกอย่างระหว่างเรา  ฉันรู้สึกถึงกำแพงหนาที่กั้นกลาง รู้สึกปวดร้าวข้างในใจ มันคืออะไร ? ฉันเองก็ไม่อยากนึกย้อนกลับไปในวันที่ฉันทำอะไรโง่ๆ ในวันที่ต้องมานั่งร้องไห้เสียใจ กับการที่ไม่มีเธอ เพราะทุกอย่างมันคือความไม่แน่นอน เวลาผ่านความรู้สึกตอนนั้นคือ ฉันรักเขาหมดใจ กับคำว่า "รัก" ที่เขาพูดมา คำพูดที่เราวาดฝันถึงอนาคตของเรา "อยู่กับพี่อย่าไปไหนนะ พี่รักน้อง รักน้องคนเดียว" แต่เมื่อเวลาผ่านสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ในวันที่ฉันมีความสุขกับการที่ได้มีเขาอยู่ตรงนี้ ใจฉันเหมือนโดนฟ้าผ่า "พี่กำลังจะแต่งาน แต่พี่ไม่ได้รักเขา ผู้ใหญ๋เขาจัดการเอง พี่รักน้องนะ อยู่กับพี่นะ อย่าไปไหน"   "พี่กับเขาแต่งไปก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก ต่างคนต่างอยู่ นานๆเจอกันที(ต่างทำงานกันคนละที่)"  ทำไม ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้ ทำไมมันเจ็บอย่างนี้  ทั้งรักทั้งเจ็บฉันควรทำอย่างไรดี เขากำลังจะแต่งงาน แต่เท่าที่รู้มาคนที่เขาจะเเต่งงานด้วยก็เป็นแฟนที่คบกันมาอยู่แล้วนั่นเอง แล้วเราล่ะเราเป็นอะไร ทำไมฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ ทำไมฉันต้องมารับความเจ็บปวดนี้ด้วย ทำไมเขาช่างใจร้ายเหลือเกิน ผิดที่โง่เองไม่ดูให้ดี โง่เองที่ไม่พูดคุยเรื่องนี้(ส่วนหนึ่งก็กลัวคำตอบ) แต่หลังจากที่เขาบอกว่ากำลังจะแต่งงานเขาก็ยังติดต่อกับเราเหมือนเดิม เเละเราเองก็สับสนใจนึงก็รักแต่อีกใจก็ทำใจไม่ได้ จะตัดอย่างไรดี อีกไม่กี่วันเขาก็จะเเต่งงานแล้ว สิ่งที่ทำได้ตอนนั้น ก็แค่อวยพรให้เขา "โชคดีกับชีวิตคู่ ก้าวหน้าในหน้าที่การงาน เป็นครอบครัวที่มีความสุข" น้ำตาไม่ยอมหยุดไหล ความอัดอั้นมันอยู่ข้างใน ยอมถอยดีกว่าต้องมีคนเสียใจมากกว่านี้ แต่ไม่เข้าใจทำไมการที่เขากำลังจะได้แต่งานกับคนรักของเขา ทำไมต้องมาหวงเราทำไมต้องเอาเรามาอ้างเพี่อให้เรารู้ว่าเราสำคัญสำหรับเขา เพื่อต้องการจะมีเราด้วย ทั้งๆที่เขาก็เลือกที่จะกลับไปแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น ก็คงเป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของผู้ชายคนนึงสินะ ในวันที่เขาแต่งงานคงเป็นวันที่เขามีความสุขที่สุด  แต่อีกด้านฉันต้องมานั่งเสียใจต่อสู้กับความอ่อนแอภายในใจ และมันก็ตรงกับวันที่ฉันไปสอบของสายงานหนึ่ง  มันเป็นวันที่แย่มากๆ วันนี้คงเป็นวันที่พวกเขามีความสุขมากที่สุด หลังจากงานแต่งของเขา วันจันทร์ในวันทำงานตอนเย็นเขาก็กลับมาและติดต่อมาแต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย เขาโทรมาพูดอะไรมากมาย ฉันได้แต่ร้องไห้ทำได้แค่ร้องไห้ มันเจ็บปวดมาก คนที่ฉันรักไม่มีอีกแล้วเขากหายไปใจไกลแสนไกล เขาไม่รักเราแล้ว ทุกวันเขาก็ยังคงติดต่อมาหาทุกวัน แต่คงไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว เพียงแต่ยังตัดใจไม่ได้เขาไลน์มากฉันก็ตอบ เขาโทรมาฉันก็รับ เขาบอกอยากมาหาคิดถึงอยากกอด ฉันบอกเขาว่าไม่มีวันนั้นเพราะทุกอย่างมันจบแล้วตั้งแต่วันที่เขาแต่งงาน แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้สนุกกับการเล่นกับความรู้สึกคน ขณะที่เขายังติดต่อกับเรา เขาก็ยังทำดีทุกอย่างกับแฟนที่เขาแต่งงาน ไปเที่ยวกันกับที่ทำงาน จนเขากลับมาจากเที่ยวด้วยกัน เป็นครั้งแรกที่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น วันที่ 3 มีนาคม 2558 เขานั่งรอกัน ฉันได้แต่มองไกลๆ จนรู้ว่าเขารอจดทะเบียนแต่งงานกัน ครั้งหนึ่งผู้ชายคนนี้เคยบอกว่า"รัก" เรานะ แต่ลึกๆรู้ว่าทุกสิ่งที่เขาพูดก็แค่ลมปาก เขาทำอย่างนี้แล้วเขามีความสุข เราแค่รับรู้สิ่งที่เขาทำ ให้มันยิ่งเจ็บยิ่งชา เพราะมันคงจะทำให้ใจเราเข้มแข็งได้หลังจากนี้ ฉันเก็บรูปต่างๆของเราไว้ รวมถึง รูปแต่งงานของเขาฉันก็เก็บมันไว้เตือนตัวเองทุกครั้ง มันเจ็บมากๆ และอีกภาพหนึ่งที่ฉันได้มีโอกาสถ่ายรูปคู่กับผู้หญิงคนนั้น ในตอนที่เราเจอกันที่วัดแห่งหนึ่งในวันสงกรานต์เขา เธอ และฉัน พร้อมหน้ากัน โดยที่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้รู้เรื่องของเราเลย อยากจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออก แต่เพราะมีเหตุในพื้นที่ผู้ชายต้องลงพื้นที่ตรวจสอบที่เกิดเหตุ ทำให้ฉันมีโอกาศได้เข้าไปพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้น พยายามทำให้ปกติที่สุด จนทุกวันนี้ฉันก็ยังคงทำงานที่เดิมกับเขายังเห็นหน้าเขา เหตุการณ์ผ่านมาประมาณ 1 ปีกว่า แต่เขาก็ยังติดต่อหาเหมือนเดิม ยังพยายามที่จะกลับมาคุยกัน ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว จนเมื่อต้นเดือนมิถุนายน 2558 ฉันกลั้นใจบล๊อกทุกทางที่เขาจะติดต่อมาได้ ไม่ว่าจะในสถานะไหน สำหรับฉันมันเจ็บปวดทุกทาง กับการที่ต้องมารับรู้เรื่องเธอกับเขารักกัน ทุกวันที่ฉันไปทำงานฉัน ยังต้องหลบไม่อยากเห็นหน้าเขาคนใจร้าย ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากรับรู้เรื่องเขา แต่ฉันก็ยังห้ามใจไม่ให้คิดถึงเขาไม่ได้เลย ทุกวันยังมีน้ำตา แต่ต้องห้ามใจ ถ้าได้ไกลกันคงดี เพราะโง่เอง ...  R & D