ทุกวันนี้เราใช้ชีวิตอย่างเร่งรีบเพื่อพาตัวเองไปถึงเป้าหมายในอนาคตข้างหน้า ที่เราเชื่อว่ามันต้องดีกว่า เรากลายเป็นคนเฝ้ามองมองแต่ชีวิตในวันข้างหน้า จนลืมสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นทุกวี่ทุกวันในชีวิต ลืมสนใจกระทั่งวิธีทำให้มันดีในแต่ละวัน เพียงแค่มันเป็นภาพของวันนี้ไม่ใช่อนาคตที่รอคอย จะดีกว่ามั้ย ถ้าวันที่เราทำงานเราก็ทำอย่างหนัก วันที่เราพักเราก็พักอย่างเต็มที่

    ผมเลยบอกกับแฟนผมว่า เดือนนึงเราควรหาเวลาพักผ่อนด้วยกันสักครั้งนึง เธอตอบตกลง และสิ่งที่เราชอบเหมือนกันก็คือ “การเดินทาง” วันที่เรามีเวลาเรามักจะหาที่เที่ยวกันในแบบที่เราชอบ บางทีก็เถียงกันนะครับ  คนนึงอยากไปที่นั่น อีกคนอยากไปที่นี่ หึหึ สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ฮ่าๆ ครั้งนี้ก็เช่นกัน อยู่ๆเธอส่งข้อความมาหาผม บอกว่าอยากไป “แม่กำปอง” ผมได้ยินชื่อนี้ถ้าจำไม่ผิดน่าจะตอน ปี 2548 ในงานพืชสวนโลก ตอนนั้นผมไปเชียงใหม่ครั้งแรก ผมไม่แน่ใจว่าผมได้ยินหรือเห็นจากป้ายอะไรที่ไหนแต่จากในงานนี้แน่ๆ ผมจำได้แค่ว่าผมเดินอยู่ดีๆก็มีประกาศให้คนที่อยู่ในงานทยอยออกจากงานเนื่องจากหวั่นว่าจะเกิดเหตุลอบวางระเบิด ถ้าใครอยู่ในงานวันนั้นคงจำกันได้ดี พอเธอพูดขึ้นมาว่าอยากไป แม่กำปอง มันเหมือนมีอะไรมากระตุกต่อมความทรงจำของผมให้มันทำงานอีกครั้ง มันทำให้ผมคิดถึง การเดินทางในครั้งนั้น เหตุการณ์ในวันนั้น บรรยากาศในค่ำคืนวันนั้น และผมก็ยังจดจำช่วงเวลาเหล่านั้นได้ดีแม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม

    เราตกลงกันว่าจะไป แม่กำปอง ครับ ทริปนี้เราไม่ได้ Backpack มากมาย อยากไปพักผ่อน ผมไม่รู้ว่า แม่กำปอง จะเป็นยังไง ผมรู้แค่ว่าเรามีเวลาแค่ 48 ชั่วโมง ในการเดินทางครั้งนี้ สำหรับเราแล้ว 48 ชั่วโมง คือ โอกาสและเวลาที่เราจะได้เปิดประสบการณ์ใหม่ๆ แล้วละก็ ชีวิตนี้เกิดมาต้องใช้ให้คุ้มครับ อย่าให้เวลามาเป็นข้อจำกัดอีกต่อไป ไปใช้เวลากันให้คุ้มค่ากับเรากันนะครับ ^^

FB : https://www.facebook.com/Mew.McCandless