เห็นมังกรหยกมีการแต่งต่อเนื่องกันหลายภาค ตั้งแต่ภาคมารบูรพาอึ้งเอี๊ยะซือ ต่อเนื่องมาภาคก้วยเจ๋ง มาภาคเอี้ยก้วยกับก๊วยซี แล้วมาต่อที่ภาคเตียบ่อกี้ในดาบมังกรหยก แล้วยังมีคนอื่นๆแต่งภาคเสริมอีกทั้งภาคของ

ไม่แน่ใจว่ายุคมังกรหยกสามารถปล่อยพลังไร้สภาพได้ไกลสุดกี่วา แต่คิดว่าอย่างมากไม่น่าเกิน 2-3 วา แต่วิชาดรรชนีของเกาะดอกท้อเป็นการยิงหินจากระยะไกลมากๆ(ถ้าเปลี่ยนจากหินเป็นดาวกระจายน่าจะโหดกว่านี้) ตอนที

เอี้ยก้วยกับเซียวเหล่งนึ่ง (ตัวละครสำคัญจากอมตะนิยายของกิมย้ง และจากซีรีย์โทรทัศน์จากทางฮ่องกง ไต้หวัน จีนชื่อดัง)มีอายุห่างกันกี่ปี

ขออภัยถ้าเขียนๆไป จะมีสำนวนนิยายกำลังภายในเล็กๆ มีอะไรบางอย่าง รู้สึกถึงความที่บทประพันธ์ และผู้เขียนมีอารมณ์บางอย่างคล้ายๆเรา ไม่แน่ใจว่าใครอ่านมังกรหยกภาคสองบ้าง ถ้าอ่านและดูเรื่องนี้ จะเห็นว่ามีกา

- วิชากระบี่หนักของเอี้ยก้วย แนวทางคือเป็นเพลงกระบี่ที่เรียบง่าย ไม่พลิกแพลงซับซ้อน แต่เน้นไปที่การอัดพลังใส่ในเพลงกระบี่ เมื่อพลังภายในแข็งแกร่งขึ้นเพลงกระบี่ก็จะร้ายกาจขึ้นตามไปด้วย มีชนิดของกระบี่เ

จากฉากเอี้ยก้วยต้องการถามมารบูรพาเกี่ยวกับแม่ชีน่ำไฮ้  จึงใช้อีเคอซี  เซียวเซียงจื้อ  และคนหน้าดำ  จึงงัดฝ่ามือกำสรดฯ  สองท่าคือ  ยืดเยื้อชวนรำคาญ  และจิตทั้งหกไม่ปก

เป็นเรื่องโชว์เหนือของตัวเอกแบบชิลล์ในเรื่องหนึ่ง แต่พออ่านผ่านๆ คนทั่วไปไม่สู้เข้าใจว่าพิศดารลึกล้ำอย่างไร ทั้งที่ตัวละครหลายตัวก็บอกลึกล้ำพิศดารน่านับถือสุดใจ แต่ๆ มันดูไม่เป็นที่เข้าใจของผู้อ่าน ม

เป็นการต่อสู้ระหว่างสองสุดยอดฝีมือแห่งยุคในจักรวาลมังกรหยกอีกคู่ที่น่าสนใจมาก เพราะกิมย้งไม่ได้เขียนให้สองคนนี้สู้กันจนรู้ผลแพ้ชนะ เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ได้มองอีกฝั่งเป็นศัตรูอะไร แค่เอี้ยก้วยต้องการตาม