คิดถึงบ้าน ชีวิตเด็กหอ

เรา เพิ่งเคยจะออกมาอยู่คนเดียวเป็นครั้งแรก แล้วครั้งแรกก็มาอยู่ไกลสะด้วย เราอยู่ ม.สงขลานครินทร์ วิทยาเขต ตรัง คือ คิดถึงบ้านมาก อยากร้องไห้ทุกวัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แค่คิดไว้เสมอว่า ต้องเรียนจบ เพื่อพ่อแม่ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะกลั้นน้ำตาไว้        กลัวทุกสิ่งทุกอย่างที่ยังไม่เคยเจอ กลัวการรับน้อง กลัวไปหมด เพื่อนเรา ก็มีน้อยคือเหมือนคนอื่นเค้าจะมีกลุ่มมาก่อนหน้านี้แล้วแต่เราเพิ่งมามี  และ เราก็ไปเข้ากลุ่มกับเค้าไม่ได้เพราะ เหมือนเค้าอยู่กันเป็นกลุ่มแล้วรู้จักกัน สนิทกันแล้ว อยากจะร้องไห้วันละหลายๆรอบ เราควรทำยังไง หรือควรปรับตัวยังไง แต่เราว่าเราเจอเพื่อนหรือเจอใครเราก็ยิ้มให้ก็อะไรให้ตลอด เราควรทำยังไงดีเราถึงจะมีเพื่อนเยอะ เราถึงจะเลิกร้องไห้เลิก อะไรแบบนี้สักที