ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ผมไม่เคยที่จะปล่อยเธอไป อย่างวันนี้
หลังจากที่เรา ต่างคนต่างยืนเงียบ ไม่พูดอะไรกันซักคำ เธอถอยไปยืนห่างๆจากผม ผมอึกอัดมากกว่าเดิมอีก ระหว่างนั้นรถเมล์สายทก็มาพอดี ตอนนั้นเอง เธอเดินขึ้นรถไปอย่างไม่สนใจ และไม่พูดกับผมซักคำ (นาทีนั้นผมอึ้งและไม่คิดว่าเธอจะไปจากผมจริงๆ) แต่สิ่งที่ผมสับสนคือ ผมน่าจะวิ่งตามเธอขึ้นไป แต่ทำไม ตอนนั้นความรู้สึกผมมันด้านชา แบบที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน
หลังจากนั้นผมพิมไลน์หาเธอ ว่า "โชคดีนะ"
เธอก็โทรกลับมาว่า "จะให้ลงไหม ?" (ในใจผมคิดว่ากลับมาเถ๊อะ ผมอยากคุยกับเค้ามากๆ) ผมตอบเธอไปว่า "ไม่เป้นไร กลับบ้านๆ" ก่อนที่แบตผมจะหมด
นาทีนั้นผมทำอะไรไม่ถูก เหมือนกับว่ามันเฉยชาไปแล้ว ระหว่างนั้นผมเดินวน คิดแต่ภาพ ตอนนั้นที่เธอกำลังขึ้นรถเมล์ วนไปวนมา ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
ผมเดินตากฝนจากป้ายรถเมล์นั้นกลับบ้าน เหมือนพระเอกเอ็มวีเลยครับ ประมาณ 4 - 5 กิโล ระหว่างทางตั้งคำถามกับตัวเอง ว่ามันคืออะไรกันแน่
ทุกครั้งที่คุณทะเลาะกับคนที่เรารัก ความรู้สึกมันเหมือนทุกครั้งไหม ?
หลังจากที่เรา ต่างคนต่างยืนเงียบ ไม่พูดอะไรกันซักคำ เธอถอยไปยืนห่างๆจากผม ผมอึกอัดมากกว่าเดิมอีก ระหว่างนั้นรถเมล์สายทก็มาพอดี ตอนนั้นเอง เธอเดินขึ้นรถไปอย่างไม่สนใจ และไม่พูดกับผมซักคำ (นาทีนั้นผมอึ้งและไม่คิดว่าเธอจะไปจากผมจริงๆ) แต่สิ่งที่ผมสับสนคือ ผมน่าจะวิ่งตามเธอขึ้นไป แต่ทำไม ตอนนั้นความรู้สึกผมมันด้านชา แบบที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน
หลังจากนั้นผมพิมไลน์หาเธอ ว่า "โชคดีนะ"
เธอก็โทรกลับมาว่า "จะให้ลงไหม ?" (ในใจผมคิดว่ากลับมาเถ๊อะ ผมอยากคุยกับเค้ามากๆ) ผมตอบเธอไปว่า "ไม่เป้นไร กลับบ้านๆ" ก่อนที่แบตผมจะหมด
นาทีนั้นผมทำอะไรไม่ถูก เหมือนกับว่ามันเฉยชาไปแล้ว ระหว่างนั้นผมเดินวน คิดแต่ภาพ ตอนนั้นที่เธอกำลังขึ้นรถเมล์ วนไปวนมา ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
ผมเดินตากฝนจากป้ายรถเมล์นั้นกลับบ้าน เหมือนพระเอกเอ็มวีเลยครับ ประมาณ 4 - 5 กิโล ระหว่างทางตั้งคำถามกับตัวเอง ว่ามันคืออะไรกันแน่