“ก่อนแกจะอ่าน เราอยากให้แกหาที่เงียบๆ แกค่อยๆอ่านนะ ถ้าแกอ่านตอนดึกๆ หรือวันฟ้าหม่นๆ และเพลงนี้มันอาจจะทำให้แกอินมากขึ้นนิดนึง” – ถึง บิม
วันที่ท้องฟ้าไม่มีแสงอาทิตย์
ณ เชียงคำ
“บางครั้ง เราอาจจะเดินทางเพื่อใครซักคน - - ไม่ก็ เพราะใครซักคน ทำให้เราออกเดินทาง”
บิมแกเคยไปเที่ยวดอยครั้งสุดท้ายเมื่อไร สำหรับคนที่ชอบเดินห้างอย่างแก แกคงไม่ค่อยได้มาเที่ยวดอยซักเท่าไรสินะ แกอาจจะสงสัยว่าทำไมเราถึงถามอย่างนั้น ก็เพราะว่าตอนนี้ เราอพยพตัวเองออกจากบ้าน ไม่ใช่ว่าที่บ้านไม่อยากให้อยู่หรอกนะ เราแค่อยากไปเที่ยวใหนซักที่ และเราก็เบื่อทะเลแล้ว เราเลยตั้งใจหนีมาภูลังกา เราจะไปนอนที่นั่นซักคืน แล้วค่อยหาที่ไปต่อ
แต่บิม มันไม่มีรถ กรุงเทพ – ภูลังกา หรอกนะ เราเลยต้องลงที่เชียงคำ เชียงคำคือสถานที่ต่อรถเพื่อที่จะไปภูลังกา ถ้าคนมาจากกรุงเทพตอนเย็นๆ ก็จะถึงที่นี่ เช้าพอดี เช้ามาก เช้าจนไม่รู้จะทำอะไรเลยแก เราเลยถือโอกาศเดินสำรวจรอบๆ เผื่อเจอร้านกาแฟ ให้เราได้อาศัยแอร์เย็นๆของร้าน
“เพราะชินกับการเดินทางไร้สัมภาระ เวลาต้องแบกอะไรเยอะๆ เลยทำให้รู้สึกหนัก”
เรากลายเป็นคนแปลกประหลาด สำหรับคนแถวนี้ ด้วยสภาพที่ สะพายกระเป๋าใบใหญ่ ขาตั้งกล้อง และ ในมือก็ถือกล้อง เดินถ่ายรูปไปเรื่อย ตามตลาด ตามวัด จริงๆอันนั้นมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สำหรับการเป็นคนบ้า แต่การที่มีของหนักๆ อยู่บนไหล่ทั้ง 2 ข้าง ทำให้เราไม่ค่อยแฮปปี้กับการเดินสำรวจเมืองซักเท่าไร สุดท้าย เราก็เจอร้านกาแฟชิคๆ คูลๆ ตามสไตล์ เลยขอเค้ามาอยู่ จนกว่ารถจะมาล่ะนะ
เรามารอบนี้ แกจะบอกว่าเราลอกไข่ย้อย ไม่ได้แล้วนะโว่ย เพราะเราไม่ได้ไปเกาะเต่า คราวนี้เราจะมาเยือนถิ่นดากานดาล่ะ ถิ่นที่มี ภูเขา ต้นไม้ และหมอก แต่มันมีความเหมือนอยู่อย่างนึงนะ ถ้าไข่ย้อยยังคิดถึงดากานดาอยู่ เราก็คงคิดถึงแกล่ะมั๊ง
หมาบ้านขึ้นดอย
[CR] เที่ยวหลงฤดู ณ ภูลังกา-น่าน (DearBimoojourney2)
วันที่ท้องฟ้าไม่มีแสงอาทิตย์
ณ เชียงคำ
“บางครั้ง เราอาจจะเดินทางเพื่อใครซักคน - - ไม่ก็ เพราะใครซักคน ทำให้เราออกเดินทาง”
บิมแกเคยไปเที่ยวดอยครั้งสุดท้ายเมื่อไร สำหรับคนที่ชอบเดินห้างอย่างแก แกคงไม่ค่อยได้มาเที่ยวดอยซักเท่าไรสินะ แกอาจจะสงสัยว่าทำไมเราถึงถามอย่างนั้น ก็เพราะว่าตอนนี้ เราอพยพตัวเองออกจากบ้าน ไม่ใช่ว่าที่บ้านไม่อยากให้อยู่หรอกนะ เราแค่อยากไปเที่ยวใหนซักที่ และเราก็เบื่อทะเลแล้ว เราเลยตั้งใจหนีมาภูลังกา เราจะไปนอนที่นั่นซักคืน แล้วค่อยหาที่ไปต่อ
แต่บิม มันไม่มีรถ กรุงเทพ – ภูลังกา หรอกนะ เราเลยต้องลงที่เชียงคำ เชียงคำคือสถานที่ต่อรถเพื่อที่จะไปภูลังกา ถ้าคนมาจากกรุงเทพตอนเย็นๆ ก็จะถึงที่นี่ เช้าพอดี เช้ามาก เช้าจนไม่รู้จะทำอะไรเลยแก เราเลยถือโอกาศเดินสำรวจรอบๆ เผื่อเจอร้านกาแฟ ให้เราได้อาศัยแอร์เย็นๆของร้าน
“เพราะชินกับการเดินทางไร้สัมภาระ เวลาต้องแบกอะไรเยอะๆ เลยทำให้รู้สึกหนัก”
เรากลายเป็นคนแปลกประหลาด สำหรับคนแถวนี้ ด้วยสภาพที่ สะพายกระเป๋าใบใหญ่ ขาตั้งกล้อง และ ในมือก็ถือกล้อง เดินถ่ายรูปไปเรื่อย ตามตลาด ตามวัด จริงๆอันนั้นมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สำหรับการเป็นคนบ้า แต่การที่มีของหนักๆ อยู่บนไหล่ทั้ง 2 ข้าง ทำให้เราไม่ค่อยแฮปปี้กับการเดินสำรวจเมืองซักเท่าไร สุดท้าย เราก็เจอร้านกาแฟชิคๆ คูลๆ ตามสไตล์ เลยขอเค้ามาอยู่ จนกว่ารถจะมาล่ะนะ
เรามารอบนี้ แกจะบอกว่าเราลอกไข่ย้อย ไม่ได้แล้วนะโว่ย เพราะเราไม่ได้ไปเกาะเต่า คราวนี้เราจะมาเยือนถิ่นดากานดาล่ะ ถิ่นที่มี ภูเขา ต้นไม้ และหมอก แต่มันมีความเหมือนอยู่อย่างนึงนะ ถ้าไข่ย้อยยังคิดถึงดากานดาอยู่ เราก็คงคิดถึงแกล่ะมั๊ง
หมาบ้านขึ้นดอย