กระทู้นี้คือเราตั้งใจเขียนเก็บเรื่องราว ความทรงจำที่เกี่ยวกับพ่อผู้ที่จากเราไป..
เราเป็นคนอิสานนะค่ะ ฐานะครอบครัวก็ปานกลางไม่ถึงกับรวยมีความสุขตามคนบ้านๆ ชนบทค่ะ ครอบครัวเรามี 4 คนค่ะ พ่อ แม่ พี่ชาย แล้วก็ตัวเรา แต่เมื่อพ่อกับแม่ไปกันไม่ได้จึงเกิดการหย่าร้างกัน ทำให้เราได้อยู่กับแม่ และก็พี่ ส่วนพ่อก็กลับไปอยู่บ้านย่าช่วงนั้นเราก็แอบติดต่อพ่อตลอด แอบแม่ไปกินข้าวกับพ่อ ถึงแม้พ่อกับแม่เราจะเลิกกันไปแต่พ่อก็ดูแลเราตลอดไม่เคยทอดทิ้งให้เงินเราไปโรงเรียนตลอดน่ะค่ะสมัยนั้น ผ่านมาปีที่แล้ว วันที่เราไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะเกิดขึ้นกับเราเร็วขนาดนี้ ตอนนั้นเราเข้ามหาลัยแห่งหนึ่งค่ะเราเรียนอยู่ ปี 4 วันที่ 10 ตุลา ของปีที่แล้ว พ่อก็มาจากเราไป ทั้งที่ก่อนหน้านั้นวันที่ 9 พ่อได้โทรมาหาเราบอกว่าพ่อจะกลับบ้านย่าให้เราเข้าไปหาพ่อด้วยน่ะไปทำกับกับข้าวให้แกกินหน่อย แกคิดถึง เพราะแกจะรู้ว่าเราจะกลับบ้านวันศุกร์-อาทิตย์เพราะไม่มีเรียน แต่ข่าวร้ายก็เกิดขึ้นกับเรา วันที่ 9 หลังจากที่พ่อโทรหาเราช่วง 20:00 ตอนห้าทุ่มของวันนั้นก็มีคนโทรมาหาเราบอกว่าพ่อเกิดอุบัติเหตุให้หนูทำใจไว้น่ะลูก โอกาสรอดมีน้อยมาก ณ ตอนนั้นความรู้สึกนั้นแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเกิดขึ้นแล้วจริง ๆ เรารีบขับรถจากหอมาหาพ่อที่โรงพยาบาลในตัวจังหวัดค่ะ เพราะพ่อถูกส่งต่อมาจากโรงบาลอำเภอแถวบ้าน พอมาถึงสิ่งที่เราเห็นแทบล้มทั้งยืนเลยค่ะเห็นพ่อของเรามีแต่สายอะไรไม่รู้เต็มเตียงหัวโดนพันมีเลือดไหลออกไม่หยุด เราอยู่คนเดียวเฝ้าพ่อคนเดียว เรานี่เดินวนรอบห้องทำไรไม่ถูกได้แต่โทรหาพี่บอกพี่ให้กลับบ้านพ่อเกิดอุบัติเหตุอาการ 50/50 พี่เรานี่ก็พูดไม่ออก ได้แค่ถามว่ามีโอกาสรักษาไหม? หมอบอกว่าตอนนี้เหมือนรอแค่เวลาเพราะส่งโรงบาลช้า ผู้ป่วยเสียเลือดมาก ความรู้สึกตอนนั้นเราเห็นพ่อที่นอนอยู่มีน้ำตาไหลออกจากตา พ่อคงรู้ว่าเราอยู่ข้าง ๆ แต่พ่อตอบเราไม่ได้ หมอมาตรวจร่างกายพ่อไม่มีการตอบสนองใด ๆ เลย หมอจึงเดินไปคุยกันแล้วเดินกลับมาหาเรา หมอก็เอาใบไรไม่รู้มาให้เราเซ็นว่าต้องการให้ปั้มหัวใจไหมถ้าถึงเวลาที่คนไข้จะไป เราก็ถามหมอถ้าปั้มล่ะจะมีปฏิกริยาอะไรกับพ่อเรารึป่าว หอมก็บอกว่าคนไข้อาจจะเจ็บ กระดูกอาจหักได้ ฟื้นไม่ฟื้นนี่ขึ้นอยู่กับร่างกายของคนไข้ เรานี่คิดไม่ออกเลยได้แต่ปรึกษากับพี่ว่าจะทำให้เพราะตอนนั้นมีเราที่เป็นญาติยืนอยู่คนเดียว พี่เราก็เลยบอกพ่อไปสบายแล้วอย่าทำให้แกทรมานอีกเลย เราก็เลยตัดสินใจไม่ให้หมอปั้ม หมอก็บอกให้เราทำใจ คนเราเกิดมามีพบก็ต้องมีจากกันทุกคน จากช้าจากเร็วก็จากอยู่ดี เราเฝ้าพ่อจนถึงเช้าของวันที่ 10 พี่เรามาถึงเราเดินไปหาพี่แค่หน้าตึกไม่ถึง 100 เมตร พอกลับมาพ่อก็จากเราไปแล้ว จากเราไปแบบไม่มีคำร่ำลา จากเราไปทั้งที่วันที่พ่อเสียจะเป็นวันที่เราได้อยู่กับพ่อ แต่พ่อก็มาจากเราไป เราร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะร้อง เราเสียใจ เสียใจมาจนวันนี้ที่เราไม่ได้ทำหน้าที่ลูกไม่ได้ดูแลพ่อ อีกแค่ปีเดียวหนูก็เรียนจบแล้วพ่อเคยบอกพ่อจะมารับปริญญากับหนูแต่วันนี้หนูได้แต่นั่งมองรูปพ่อ คิดถึงพ่อมากค่ะเสียใจมาจนวันนี้ที่ไม่มีโอกาสได้ตอบแทบบุญคุณ เรื่องนี้ผ่านมา 9 เดือนแล้วค่ะ แต่เราก็ยังทำใจไม่ได้เรายังจดจำเรื่องราวเหล่านั้นได้เสมอ ที่เรามาเขียนเพราะอยากเก็บเรื่องราวของพ่อไว้ค่ะ พิมพ์ผิดพิมพ์ถูก วกวนไปก็ขออภัย เล่าไปร้องไห้ไป T__T
**อยากให้คนที่มีพ่อแม่อยู่ ยังอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ดูแลท่านให้มาก ๆ ความกตัญญูคือสิ่งที่สำคัญ เราอยากทำแทบตายแต่เรากลับไม่มีโอกาสนั้นเลย มันสายไปแล้ว ..
***พ่ออีกไม่กี่เดือนหนูก็จะเรียนจบล่ะน่ะ หนูรู้ว่าพ่อยังมองมาหาหนู พ่อไม่ต้องห่วงนะ เกิดชาติหน้าหนูขอให้ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์กว่าชาตินี้น่ะพ่อ (ด้วยรักและคิดถึง...)
ถึงพ่อ คนที่จากเราไป..
เราเป็นคนอิสานนะค่ะ ฐานะครอบครัวก็ปานกลางไม่ถึงกับรวยมีความสุขตามคนบ้านๆ ชนบทค่ะ ครอบครัวเรามี 4 คนค่ะ พ่อ แม่ พี่ชาย แล้วก็ตัวเรา แต่เมื่อพ่อกับแม่ไปกันไม่ได้จึงเกิดการหย่าร้างกัน ทำให้เราได้อยู่กับแม่ และก็พี่ ส่วนพ่อก็กลับไปอยู่บ้านย่าช่วงนั้นเราก็แอบติดต่อพ่อตลอด แอบแม่ไปกินข้าวกับพ่อ ถึงแม้พ่อกับแม่เราจะเลิกกันไปแต่พ่อก็ดูแลเราตลอดไม่เคยทอดทิ้งให้เงินเราไปโรงเรียนตลอดน่ะค่ะสมัยนั้น ผ่านมาปีที่แล้ว วันที่เราไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะเกิดขึ้นกับเราเร็วขนาดนี้ ตอนนั้นเราเข้ามหาลัยแห่งหนึ่งค่ะเราเรียนอยู่ ปี 4 วันที่ 10 ตุลา ของปีที่แล้ว พ่อก็มาจากเราไป ทั้งที่ก่อนหน้านั้นวันที่ 9 พ่อได้โทรมาหาเราบอกว่าพ่อจะกลับบ้านย่าให้เราเข้าไปหาพ่อด้วยน่ะไปทำกับกับข้าวให้แกกินหน่อย แกคิดถึง เพราะแกจะรู้ว่าเราจะกลับบ้านวันศุกร์-อาทิตย์เพราะไม่มีเรียน แต่ข่าวร้ายก็เกิดขึ้นกับเรา วันที่ 9 หลังจากที่พ่อโทรหาเราช่วง 20:00 ตอนห้าทุ่มของวันนั้นก็มีคนโทรมาหาเราบอกว่าพ่อเกิดอุบัติเหตุให้หนูทำใจไว้น่ะลูก โอกาสรอดมีน้อยมาก ณ ตอนนั้นความรู้สึกนั้นแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเกิดขึ้นแล้วจริง ๆ เรารีบขับรถจากหอมาหาพ่อที่โรงพยาบาลในตัวจังหวัดค่ะ เพราะพ่อถูกส่งต่อมาจากโรงบาลอำเภอแถวบ้าน พอมาถึงสิ่งที่เราเห็นแทบล้มทั้งยืนเลยค่ะเห็นพ่อของเรามีแต่สายอะไรไม่รู้เต็มเตียงหัวโดนพันมีเลือดไหลออกไม่หยุด เราอยู่คนเดียวเฝ้าพ่อคนเดียว เรานี่เดินวนรอบห้องทำไรไม่ถูกได้แต่โทรหาพี่บอกพี่ให้กลับบ้านพ่อเกิดอุบัติเหตุอาการ 50/50 พี่เรานี่ก็พูดไม่ออก ได้แค่ถามว่ามีโอกาสรักษาไหม? หมอบอกว่าตอนนี้เหมือนรอแค่เวลาเพราะส่งโรงบาลช้า ผู้ป่วยเสียเลือดมาก ความรู้สึกตอนนั้นเราเห็นพ่อที่นอนอยู่มีน้ำตาไหลออกจากตา พ่อคงรู้ว่าเราอยู่ข้าง ๆ แต่พ่อตอบเราไม่ได้ หมอมาตรวจร่างกายพ่อไม่มีการตอบสนองใด ๆ เลย หมอจึงเดินไปคุยกันแล้วเดินกลับมาหาเรา หมอก็เอาใบไรไม่รู้มาให้เราเซ็นว่าต้องการให้ปั้มหัวใจไหมถ้าถึงเวลาที่คนไข้จะไป เราก็ถามหมอถ้าปั้มล่ะจะมีปฏิกริยาอะไรกับพ่อเรารึป่าว หอมก็บอกว่าคนไข้อาจจะเจ็บ กระดูกอาจหักได้ ฟื้นไม่ฟื้นนี่ขึ้นอยู่กับร่างกายของคนไข้ เรานี่คิดไม่ออกเลยได้แต่ปรึกษากับพี่ว่าจะทำให้เพราะตอนนั้นมีเราที่เป็นญาติยืนอยู่คนเดียว พี่เราก็เลยบอกพ่อไปสบายแล้วอย่าทำให้แกทรมานอีกเลย เราก็เลยตัดสินใจไม่ให้หมอปั้ม หมอก็บอกให้เราทำใจ คนเราเกิดมามีพบก็ต้องมีจากกันทุกคน จากช้าจากเร็วก็จากอยู่ดี เราเฝ้าพ่อจนถึงเช้าของวันที่ 10 พี่เรามาถึงเราเดินไปหาพี่แค่หน้าตึกไม่ถึง 100 เมตร พอกลับมาพ่อก็จากเราไปแล้ว จากเราไปแบบไม่มีคำร่ำลา จากเราไปทั้งที่วันที่พ่อเสียจะเป็นวันที่เราได้อยู่กับพ่อ แต่พ่อก็มาจากเราไป เราร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะร้อง เราเสียใจ เสียใจมาจนวันนี้ที่เราไม่ได้ทำหน้าที่ลูกไม่ได้ดูแลพ่อ อีกแค่ปีเดียวหนูก็เรียนจบแล้วพ่อเคยบอกพ่อจะมารับปริญญากับหนูแต่วันนี้หนูได้แต่นั่งมองรูปพ่อ คิดถึงพ่อมากค่ะเสียใจมาจนวันนี้ที่ไม่มีโอกาสได้ตอบแทบบุญคุณ เรื่องนี้ผ่านมา 9 เดือนแล้วค่ะ แต่เราก็ยังทำใจไม่ได้เรายังจดจำเรื่องราวเหล่านั้นได้เสมอ ที่เรามาเขียนเพราะอยากเก็บเรื่องราวของพ่อไว้ค่ะ พิมพ์ผิดพิมพ์ถูก วกวนไปก็ขออภัย เล่าไปร้องไห้ไป T__T
**อยากให้คนที่มีพ่อแม่อยู่ ยังอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ดูแลท่านให้มาก ๆ ความกตัญญูคือสิ่งที่สำคัญ เราอยากทำแทบตายแต่เรากลับไม่มีโอกาสนั้นเลย มันสายไปแล้ว ..
***พ่ออีกไม่กี่เดือนหนูก็จะเรียนจบล่ะน่ะ หนูรู้ว่าพ่อยังมองมาหาหนู พ่อไม่ต้องห่วงนะ เกิดชาติหน้าหนูขอให้ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์กว่าชาตินี้น่ะพ่อ (ด้วยรักและคิดถึง...)