...ผมเเอบชอบเพื่อนคนนึงครับ เพื่อนคนนี้เข้ามาเรียนที่เดียวกับผมตอนม.4ครับ อยู่ห้องเดียวกัน ตามสไตล์เด็กเก่าอย่างเพื่อนผมที่จะเห่อเด็กใหม่เป็นธรรมดา ตอนเเรกผมก็ไม่อะไรมาก เเค่เล่นๆกับเพื่อนไป ตอนนั้นหน้าตามันก็ดูหล่อดี เเต่ฟันมันยื่นออกมานิดเดียว ตอนเเรกๆมันดูเป็นคนเงียบๆ เเต่พอเข้าเทอม2 มันก็ไปดัดฟันมา หน้าตาเลยเข้ารูปมากขึ้น ดูดีไปหมด นั่นเเหละครับที่ทำให้ผมเริ่มรู้สึกเเปลกๆ ใจมันเริ่มสั่นเเต่ผมก็พยายามปิดมาตลอด เเต่ปิดยังไงมันก็ปิดไม่มิดหรอกครับ เพื่อนทั้งห้องรู้ว่าผมชอบเขา เเละตัวเขาเองก็รู้ด้วย ผมเลยเลือกที่จะเก็บมันต่อไป
ต่อมาตอนนี้ม.5เเล้วครับ ความรู้สึกมันเริ่มเปลี่ยนไปมากกว่าเดิม จนเพื่อนเริ่มพากันบอกว่า ไม่ได้คิดกับทันเเค่เพื่อนเเค่เเอบชอบหรอก มันก็จริงครับ เพราะผมรู้สึกหึงคนที่มันมากระเเหนะกระเเหน๋มันยาก ยกเว้นเพื่อนนะครับเพราะผมรู้ว่ามันเเค่เล่นๆ เพราะตอนนั้นมันก็เริ่มป๊อบอยู่เหมือนกัน เพราะผมเป็นคนดันมันเองนี่เเหละครับ เเต่เพราะตอนนั้นเเค่เล่นๆไม่ได้จริงจัง เลยเเค่อยากให้มันมีหน้ามีตาบ้าง เเต่ไม่นึกว่าสิ่งที่ผมทำให้มันจะทำให้ผมร้อนรนกระวนกระวายได้ขนาดนี้ ผมเป็นห่วงเเล้วก็หวงมันทุกครั้ง ทั้งๆที่มันก็ไม่มีสิทธิ
มีอยู่หลายครั้งนะครับที่ผมพยายามจะตัดใจ เเต่ทุกคนคงจะรู้ดีว่า การตัดใจไม่ให้รักคนที่เราเจอหน้าุกๆวันเเบบนี้มันยากเเค่ไหน เเต่มีอยู่หลายอย่างที่ทำให้ผมอยากจะตัด ทั้งเรื่องฐานะ (พ่อทำงานตำเเหน่งใหญ่ในมหาวิทยาลัย เเม่เป็นนักวิชาการ โรงเรียนเก่ามันก็เป็นพวกสาธิต บ้านก็ใหญ่ดูดีกว่าผม รวยก็รวยกว่าผม) เเละอีกเรื่องที่สำคัญคือ ผมกับมันดันเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่
มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกน้อยใจที่มันไปคุยกับผู้หญิงอื่นทั้งในเเชท(ที่มีวงในบอกมาว่าเป็นสิบ)ในชีวิตจริง เเต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้
หลายครั้งที่ผมได้อยู่ใกล้มัน ได้ทำอะไรร่วมกัน เพราะเพื่อนในห้องรู้ก็ช่วยกันชงให้ผมได้อยู่ใกล้มัน ครูที่ผมสนิทๆในโรงเรียนก็รู้ ชงให้ผมตลอด เเต่ก็เหมือนเดิมครับไม่กล้าคุยกับมัน เพราะเคยมีคนไปถามว่า ' รำคาญไหม' (เพราะช่วงนั้นรวมถึงตอนนี้มีเพื่อนผู้หญิงในห้องคนนึงชอบมากระเเหนะกระเเหน๋ บ่อยๆ ประมาณเเบบว่าอยากเล่นด้วยเเต่เขาไม่เล่น จนถูกตกไปอยู่ในประเด็นนินทาของหลายๆกลุ่ม) มันก็ตอบว่า ' รำคาญ เเต่รักษาน้ำใจ' เเค่คำพูดนี้เเหละที่ทำให้ผมไม่กล้าเข้าหาเขา (มีครั้งนึงที่เพื่อนคนนั้นมาเล่นหัวมัน มันก็ปัดออกเเล้วพูดว่า ' อย่าเล่น รำคาญ ' เเล้วนางก็หายไป หลังจากนั้นก็มาเล่นกระเเหนะกระเเหน๋อีกจนถึงปัจจุบัน)
หลายครั้งที่ผมเเอบมองมัน (เพราะผมเป็นเด็กหน้าห้อง มันอยู่หลังห้อง) เเล้วบังเอิญสบตากันพอดี มีหลายครั้งที่พอผมมองไปก็เหมือนกับว่ามันมองมาที่ผมอยู่ ทุกครั้งที่คุยกันเเล้วได้สบตา คงจะรู้ใช่ไหมครับว่ามันโคตรดี ใจสั่น
มีครั้งนึงที่ผมเคยโดนเพื่อนด่าว่า มากไป เพราะตอนนั้นในเฟสในไอจีผมรูปคู่กับมันทั้งปกทั้งโปร เเต่พอไปคุยกับกลุ่มมัน(ที่ผมรู้จักเเละมันคอยชงให้ตลอด) มันก็บอกว่า มันไม่ได้คิดอะไรหรอก มันไม่ได้คิดใากหรอก ใช่ครับ ถึงเขาไม่ได้คิด เเต่ผมคิดนี่หน่า
ช่วงนี้ผมเลยต้องเนียนๆ ค่อยๆเข้าหาในความเหมาะสม ไม่มากไป เสนอตัวไปช่วยทำงานให้ เพื่อจะได้ไปบ้านมัน เห็นหน้ามัน ส่วนที่ผมไม่อยากทำอะไรมาก เพราะไม่อยากให้มันรำคาญ อีกอย่างคือ ถึงเเม้ว่าเราทั้งห้องจะอยู่ด้วยกันมาจะสองสามปีเเล้ว เเต่นิสัยของมันผมก็ยังเดาไม่ออก อ่านสิสัยไม่ได้จริงๆ นิสัยมันดูยากกว่าของทุกคนในห้อง ผมเลยเดาใจมันไม่ออกว่ามันจะรู้สึกยังไงถ้าผมเข้าใกล้มากไป
เเต่ก็มีเพื่อนในกลุ่มมันมาให้กำลังใจนะครับ ทั้งคำพูดที่มันเคยบอกเเหละครับว่า 'มันไม่ได้คิดมากหรอก' 'ยิ้มเข้าไว้ดิ่' เเละ ' จะไปเเคร์คำพูดคนอื่นทำไม ในเมื่อเจ้าตัวเขายังไม้พูดอะไรเลย ' คำพูดนี้เเหละครับที่ทำให้ผมลุกขึ้นมาสู้ต่ออีดครั้ง ถึงเเม้ว่ามันจะไม่มีหวังอะไรเลยก็ตาม
ตอนม.6ผมกะไว้ว่าจะบอกมันทุกอย่าง ทั้งๆที่ผมก็รู้คำตอบอยู่เเล้วเเต่เเค่อยากจะทำให้มันจบๆไป เเต่ผมไม่รู้รู้ว่าหลังจากนั้นเเล้ว ผมจะยังเลิกชอบมันอยู่ได้รึป่าว เพราะไอ้คณะที่ผมอยากจะเรียนนั้น ดันเป็นคณะเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกันอีก
เเล้วทุกๆคนคิดว่าผมควรจะจัดการเรื่องทั้งหมดนี้ยังไงดีครับ ทั้งเรื่องความรู้สึก วิธีที่อยากจะเข้าหาเขาให้มากขึ้น ความรู้สึกต่ำด้อยที่ไม่มีอะไรไปเทียบเคียงได้ ผมควรทำอย่างไรดี???
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเเล้วเเนะนำนะครับ
ปล.รื่องราวของผมกับมันมีมากกว่านี้ ถ้าต้องการข้อมูลเพิ่มเติมบอกได้นะครับ เผื่อจะเล่าได้
เเอบรักเพื่อนคนนึง เเต่ดันเป็นผู้ชายทั้งคู่ ควรทำไงดีครับ
ต่อมาตอนนี้ม.5เเล้วครับ ความรู้สึกมันเริ่มเปลี่ยนไปมากกว่าเดิม จนเพื่อนเริ่มพากันบอกว่า ไม่ได้คิดกับทันเเค่เพื่อนเเค่เเอบชอบหรอก มันก็จริงครับ เพราะผมรู้สึกหึงคนที่มันมากระเเหนะกระเเหน๋มันยาก ยกเว้นเพื่อนนะครับเพราะผมรู้ว่ามันเเค่เล่นๆ เพราะตอนนั้นมันก็เริ่มป๊อบอยู่เหมือนกัน เพราะผมเป็นคนดันมันเองนี่เเหละครับ เเต่เพราะตอนนั้นเเค่เล่นๆไม่ได้จริงจัง เลยเเค่อยากให้มันมีหน้ามีตาบ้าง เเต่ไม่นึกว่าสิ่งที่ผมทำให้มันจะทำให้ผมร้อนรนกระวนกระวายได้ขนาดนี้ ผมเป็นห่วงเเล้วก็หวงมันทุกครั้ง ทั้งๆที่มันก็ไม่มีสิทธิ
มีอยู่หลายครั้งนะครับที่ผมพยายามจะตัดใจ เเต่ทุกคนคงจะรู้ดีว่า การตัดใจไม่ให้รักคนที่เราเจอหน้าุกๆวันเเบบนี้มันยากเเค่ไหน เเต่มีอยู่หลายอย่างที่ทำให้ผมอยากจะตัด ทั้งเรื่องฐานะ (พ่อทำงานตำเเหน่งใหญ่ในมหาวิทยาลัย เเม่เป็นนักวิชาการ โรงเรียนเก่ามันก็เป็นพวกสาธิต บ้านก็ใหญ่ดูดีกว่าผม รวยก็รวยกว่าผม) เเละอีกเรื่องที่สำคัญคือ ผมกับมันดันเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่
มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกน้อยใจที่มันไปคุยกับผู้หญิงอื่นทั้งในเเชท(ที่มีวงในบอกมาว่าเป็นสิบ)ในชีวิตจริง เเต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้
หลายครั้งที่ผมได้อยู่ใกล้มัน ได้ทำอะไรร่วมกัน เพราะเพื่อนในห้องรู้ก็ช่วยกันชงให้ผมได้อยู่ใกล้มัน ครูที่ผมสนิทๆในโรงเรียนก็รู้ ชงให้ผมตลอด เเต่ก็เหมือนเดิมครับไม่กล้าคุยกับมัน เพราะเคยมีคนไปถามว่า ' รำคาญไหม' (เพราะช่วงนั้นรวมถึงตอนนี้มีเพื่อนผู้หญิงในห้องคนนึงชอบมากระเเหนะกระเเหน๋ บ่อยๆ ประมาณเเบบว่าอยากเล่นด้วยเเต่เขาไม่เล่น จนถูกตกไปอยู่ในประเด็นนินทาของหลายๆกลุ่ม) มันก็ตอบว่า ' รำคาญ เเต่รักษาน้ำใจ' เเค่คำพูดนี้เเหละที่ทำให้ผมไม่กล้าเข้าหาเขา (มีครั้งนึงที่เพื่อนคนนั้นมาเล่นหัวมัน มันก็ปัดออกเเล้วพูดว่า ' อย่าเล่น รำคาญ ' เเล้วนางก็หายไป หลังจากนั้นก็มาเล่นกระเเหนะกระเเหน๋อีกจนถึงปัจจุบัน)
หลายครั้งที่ผมเเอบมองมัน (เพราะผมเป็นเด็กหน้าห้อง มันอยู่หลังห้อง) เเล้วบังเอิญสบตากันพอดี มีหลายครั้งที่พอผมมองไปก็เหมือนกับว่ามันมองมาที่ผมอยู่ ทุกครั้งที่คุยกันเเล้วได้สบตา คงจะรู้ใช่ไหมครับว่ามันโคตรดี ใจสั่น
มีครั้งนึงที่ผมเคยโดนเพื่อนด่าว่า มากไป เพราะตอนนั้นในเฟสในไอจีผมรูปคู่กับมันทั้งปกทั้งโปร เเต่พอไปคุยกับกลุ่มมัน(ที่ผมรู้จักเเละมันคอยชงให้ตลอด) มันก็บอกว่า มันไม่ได้คิดอะไรหรอก มันไม่ได้คิดใากหรอก ใช่ครับ ถึงเขาไม่ได้คิด เเต่ผมคิดนี่หน่า
ช่วงนี้ผมเลยต้องเนียนๆ ค่อยๆเข้าหาในความเหมาะสม ไม่มากไป เสนอตัวไปช่วยทำงานให้ เพื่อจะได้ไปบ้านมัน เห็นหน้ามัน ส่วนที่ผมไม่อยากทำอะไรมาก เพราะไม่อยากให้มันรำคาญ อีกอย่างคือ ถึงเเม้ว่าเราทั้งห้องจะอยู่ด้วยกันมาจะสองสามปีเเล้ว เเต่นิสัยของมันผมก็ยังเดาไม่ออก อ่านสิสัยไม่ได้จริงๆ นิสัยมันดูยากกว่าของทุกคนในห้อง ผมเลยเดาใจมันไม่ออกว่ามันจะรู้สึกยังไงถ้าผมเข้าใกล้มากไป
เเต่ก็มีเพื่อนในกลุ่มมันมาให้กำลังใจนะครับ ทั้งคำพูดที่มันเคยบอกเเหละครับว่า 'มันไม่ได้คิดมากหรอก' 'ยิ้มเข้าไว้ดิ่' เเละ ' จะไปเเคร์คำพูดคนอื่นทำไม ในเมื่อเจ้าตัวเขายังไม้พูดอะไรเลย ' คำพูดนี้เเหละครับที่ทำให้ผมลุกขึ้นมาสู้ต่ออีดครั้ง ถึงเเม้ว่ามันจะไม่มีหวังอะไรเลยก็ตาม
ตอนม.6ผมกะไว้ว่าจะบอกมันทุกอย่าง ทั้งๆที่ผมก็รู้คำตอบอยู่เเล้วเเต่เเค่อยากจะทำให้มันจบๆไป เเต่ผมไม่รู้รู้ว่าหลังจากนั้นเเล้ว ผมจะยังเลิกชอบมันอยู่ได้รึป่าว เพราะไอ้คณะที่ผมอยากจะเรียนนั้น ดันเป็นคณะเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกันอีก
เเล้วทุกๆคนคิดว่าผมควรจะจัดการเรื่องทั้งหมดนี้ยังไงดีครับ ทั้งเรื่องความรู้สึก วิธีที่อยากจะเข้าหาเขาให้มากขึ้น ความรู้สึกต่ำด้อยที่ไม่มีอะไรไปเทียบเคียงได้ ผมควรทำอย่างไรดี???
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเเล้วเเนะนำนะครับ
ปล.รื่องราวของผมกับมันมีมากกว่านี้ ถ้าต้องการข้อมูลเพิ่มเติมบอกได้นะครับ เผื่อจะเล่าได้