มีปัญหาช่องว่างใหญ่ๆในใจค่ะ ไม่รู้จะแก้ยังไง
คบกับแฟนมาเกือบจะ3ปีแล้วค่ะ อยู่ด้วยกันมา2ปีแล้ว... แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา มีหลายครั้งมากที่เราต้องย้อนกลับมามองตัวเอง ว่าจริงๆเรารักเขารึเปล่า เขารักเราไหม หรือว่าจะเรายังอยู่ด้วยกันเพราะอะไร?
ที่จริงกับแฟนก็แฮปปี้ดีค่ะ เขาก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร แต่ความที่เขาเด็กกว่าบางทีก็ทำอะไรงี่เง่าไปบ้าง เราเองก็เป็นไม่ค่อยอธิบาย บางทีก็บ่นๆสอนๆแล้วไม่อธิบายเหตุผล ขี้เกียจพูด เป็นคนเข้าใจยากเพื่อนดีๆที่เข้าใจเรายังไม่ค่อยมีเลยค่ะ
แต่ก็ถามตัวเองมาตลอด... ตอนที่ตัดสินใจคบกับแฟนเนี่ย คือตอนนั้นอกหักมา โสดมาหลายปี มีคนมาจีบแต่ว่าก็ไม่เลือกใครสักคน เหมือนว่ารักแฟนเก่ามากทำใจไม่ได้ที่จะมีคนใหม่ค่ะ ลึกๆก็กลัวด้วยว่าจะต้องเสียใจแบบเดิมๆอีก อีกอย่างเราก็มีความสุขดีกับการเป็นโสดอยู่กับเพื่อนๆ
ทีนี้ตอนที่เจอแฟนคนปัจจุบัน เหมือนเรามีเซ้น คือเราได้ยินชื่อเขามาก่อนจากเพื่อนๆเรา จนมาเจอตัวเขาก็ชอบเราตั้งแต่เจอครั้งแรก แต่เรายังไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่งเขาหาทางติดต่อมาแล้วก็เริ่มคุยกันทุกวันเป็นเดือนเลย
ตอนนั้นที่ตัดสินใจจะเปิดใจให้เขา เพราะเขาดูเป็นคนดีค่ะ เป็นคนอารมณ์ดี เป็นคนแบบที่เราไม่เคยคบมาก่อน ตรงกันข้ามหมดด้วยซ้ำ คือไม่มีอะไรตรงสเป็คเราเลยแหละ แต่ว่าเราพยายามใช้สมองเลือก เพราะสมองบอกว่าถ้าเราเลือกคนนี้น่าจะคบกันได้นาน เขาจะทำให้เรามีความสุข
ทำใจอยู่นานเลยค่ะกว่าจะเปิดใจให้เขาได้ ร้องไห้ทุกวันหลายเดือน คือเจ็บมากที่จะเปิดใจตัวเอง แต่เราคิดว่าถ้าไม่ทำตอนนี้เราอาจจะพลาดคนดีๆในชีวิตไปตลอดก็ได้ เพราะคนแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะ แต่เราเจ็บมาเยอะสมควรจะได้รับคนรักดีๆ
แต่ทีนี้พอคบไปคบมา มันย้อนกลับมาค่ะ ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดถูกหรือผิด เพราะตั้งแต่คบกันมา เรารู้สึกว่าเหมือนเราโสด แอบไปชอบคนนู้นคนนี้อยู่เรื่อย เคยนอกใจแฟนด้วย ไปมีคนอื่นแต่สุดท้ายก็กลับมาเพราะสงสารเขา พยายามใช้สมองทำสิ่งที่ถูกต้อง
มีคนที่ตรงสเป็คเข้ามา แล้วเขาก็ชอบเรา เราก็ชอบเขานิดๆ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
ยิ่งตอนนี้คนๆนั้นเป็นเพื่อนของแฟนค่ะ น่ารักมาก ชอบนิสัยเขามาก ชอบการกระทำ ไม่ได้ชอบแบบอยากให้แฟนเป็นแบบนี้บ้าง แต่ชอบแบบว่าอยากคบกับเขาเลย เจอแล้วรู้สึกเขินแบบที่ไม่เคยเขินมานาน จากเราแบบซ่าๆซนๆกลายเป็นสาวหวานต่อหน้าเขาขึ้นมาทันที
กลุ้มใจค่ะ ไม่เข้าใจตัวเอง แค่เป็นชั่วคราวมันก็ผิดแล้ว นี่เป็นมาหลายครั้ง ครั้งนี้คนใกล้ตัวอีก พยายามใช้สมองควบคุมตัวเองสุดๆแล้ว แต่มากกว่านี้ก็ไม่ไหวแล้วค่ะ
เขาไม่ใช่ หรือเราไม่พอ ?
คบกับแฟนมาเกือบจะ3ปีแล้วค่ะ อยู่ด้วยกันมา2ปีแล้ว... แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา มีหลายครั้งมากที่เราต้องย้อนกลับมามองตัวเอง ว่าจริงๆเรารักเขารึเปล่า เขารักเราไหม หรือว่าจะเรายังอยู่ด้วยกันเพราะอะไร?
ที่จริงกับแฟนก็แฮปปี้ดีค่ะ เขาก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร แต่ความที่เขาเด็กกว่าบางทีก็ทำอะไรงี่เง่าไปบ้าง เราเองก็เป็นไม่ค่อยอธิบาย บางทีก็บ่นๆสอนๆแล้วไม่อธิบายเหตุผล ขี้เกียจพูด เป็นคนเข้าใจยากเพื่อนดีๆที่เข้าใจเรายังไม่ค่อยมีเลยค่ะ
แต่ก็ถามตัวเองมาตลอด... ตอนที่ตัดสินใจคบกับแฟนเนี่ย คือตอนนั้นอกหักมา โสดมาหลายปี มีคนมาจีบแต่ว่าก็ไม่เลือกใครสักคน เหมือนว่ารักแฟนเก่ามากทำใจไม่ได้ที่จะมีคนใหม่ค่ะ ลึกๆก็กลัวด้วยว่าจะต้องเสียใจแบบเดิมๆอีก อีกอย่างเราก็มีความสุขดีกับการเป็นโสดอยู่กับเพื่อนๆ
ทีนี้ตอนที่เจอแฟนคนปัจจุบัน เหมือนเรามีเซ้น คือเราได้ยินชื่อเขามาก่อนจากเพื่อนๆเรา จนมาเจอตัวเขาก็ชอบเราตั้งแต่เจอครั้งแรก แต่เรายังไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่งเขาหาทางติดต่อมาแล้วก็เริ่มคุยกันทุกวันเป็นเดือนเลย
ตอนนั้นที่ตัดสินใจจะเปิดใจให้เขา เพราะเขาดูเป็นคนดีค่ะ เป็นคนอารมณ์ดี เป็นคนแบบที่เราไม่เคยคบมาก่อน ตรงกันข้ามหมดด้วยซ้ำ คือไม่มีอะไรตรงสเป็คเราเลยแหละ แต่ว่าเราพยายามใช้สมองเลือก เพราะสมองบอกว่าถ้าเราเลือกคนนี้น่าจะคบกันได้นาน เขาจะทำให้เรามีความสุข
ทำใจอยู่นานเลยค่ะกว่าจะเปิดใจให้เขาได้ ร้องไห้ทุกวันหลายเดือน คือเจ็บมากที่จะเปิดใจตัวเอง แต่เราคิดว่าถ้าไม่ทำตอนนี้เราอาจจะพลาดคนดีๆในชีวิตไปตลอดก็ได้ เพราะคนแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะ แต่เราเจ็บมาเยอะสมควรจะได้รับคนรักดีๆ
แต่ทีนี้พอคบไปคบมา มันย้อนกลับมาค่ะ ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดถูกหรือผิด เพราะตั้งแต่คบกันมา เรารู้สึกว่าเหมือนเราโสด แอบไปชอบคนนู้นคนนี้อยู่เรื่อย เคยนอกใจแฟนด้วย ไปมีคนอื่นแต่สุดท้ายก็กลับมาเพราะสงสารเขา พยายามใช้สมองทำสิ่งที่ถูกต้อง
มีคนที่ตรงสเป็คเข้ามา แล้วเขาก็ชอบเรา เราก็ชอบเขานิดๆ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
ยิ่งตอนนี้คนๆนั้นเป็นเพื่อนของแฟนค่ะ น่ารักมาก ชอบนิสัยเขามาก ชอบการกระทำ ไม่ได้ชอบแบบอยากให้แฟนเป็นแบบนี้บ้าง แต่ชอบแบบว่าอยากคบกับเขาเลย เจอแล้วรู้สึกเขินแบบที่ไม่เคยเขินมานาน จากเราแบบซ่าๆซนๆกลายเป็นสาวหวานต่อหน้าเขาขึ้นมาทันที
กลุ้มใจค่ะ ไม่เข้าใจตัวเอง แค่เป็นชั่วคราวมันก็ผิดแล้ว นี่เป็นมาหลายครั้ง ครั้งนี้คนใกล้ตัวอีก พยายามใช้สมองควบคุมตัวเองสุดๆแล้ว แต่มากกว่านี้ก็ไม่ไหวแล้วค่ะ