ทำไมแม่ต้องให้ความหวังเรื่องดัดฟันกับเราด้วย

เรื่องมีอยู่ว่า  ผมเป็นคนที่ฟันเหยินมาตั้งแต่เด็กเลย ตอนเด็กๆเวลาผมไปที่ไหนมักจะถูกคนรุมว่าให้เสมอว่า "ไอ่เหยิน ไอ่ฟันไม่สวย'' แม้แต่เวลาผมไปโรงเรียนก็ยังเจอเพื่อนว่า ไอ่ฟันจอบ ด้วย ซ้ำ มันทำให้ผมเกิดปมด้อยขึ้นมา แน่นอนเรื่องนี้แม่ผมทราบดี ตอนเด็กคำพูดที่แม่พูดผมยังจำได้เสมอว่า "รอโตมาเดียวแม่พาไปดัดนะ" ตอนนั้นเราเด็กเรามัวแต่คิดจะเล่นสนุกไปวันๆแต่พอเราค่อยๆโตมา สังคมที่คอยล้อเลียนเรามันก็ไม่เคยหายไป "ไอ่เหยิน" คำด่าคำนี้ผมได้ยินจนแทบกระอักเลือดตายเลยทีเดียว ตอนั้นจำได้ผมอยู่ป.6เคยถามแม่ว่าแม่จะพาผมไปดัดฟันเหมื่อไหร่?ตอนนี้ผมโตละ แม่บอกเดียวรอขึ้น ม.2 จะพาไปพร้อมกับ พี่หนึ่ง(นามสมมุต) ที่เป็นญาติของผมตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากที่จะได้ดัดฟันละจะต้องไม่มีใครมาล้อเราว่าไอ่เหยินอีกต่อไป เมื่อผมขึ้นม.2คำพูดที่แม่เคยพูดกลับเปลี่ยนไปแม่บอกว่า "จะรีบดัดทำไมอายุยังแค่นี้อยู่ถ้าพี่เขาอยากดัดปล่อยเขาเวอร์ไป อายุน้อยมาดัดฟันเรายังไม่แข็งแรง" ผมได้ยินถึงกับจุกเลยคือมีความรู้สึกเหมือนว่า ความหวังที่จะได้ดัดฟันเหมือนจะไม่เป็นจริง ในใจเราแต่คิดว่าเราอาจเด็กๆพี่คนนั้นเขาโตแล้วเดียวเราโตอีกนิดแม่พาไปแน่ ผมพยยามปลอบใจตนเองมาตลอด พอผมอยู่ม.4 อายุผมก็ปาเข้าไป17ปีแล้ว ผมเลยไปถามแม่อีกครั้งว่า แม่จะพาผมไปดัดได้รึยัง แม่กลับบอกว่า รอไว้เข้ามหาลัยก่อนละค่อยดัด T^T คือความรู้สึกความหวังมันเหมือนหายไปเราในทันที เราเริ่มท้อว่ามันจะไม่เกิด เราก็อยากไปทำงาน parttime หารายได้พิเศษ คิดว่าถ้ารอแบบนี้คงต้องรอความหวังจนวันตายแน่นอน ผมเลยไปบอกแม่ว่าจะไปทำงานเซเว่น นะแม่ผมอยากหาเงินดัดฟัให้ตนเอง แต่แม่ก็ไม่ให้ผมทำบอกผมว่า แม่มีเงินดัดฟันให้ลูกได้ เข้ามหาวิทยาลัยเดียวดัดให้แน่ เราก็เลยตัดสินใจจะเชื่อแม่ครั้งนี้ดูสักครั้งเพราะถ้าเราเรียนมหาลัยเราก็โตเป็นผู้ใหญ่พอละแม่คงไม่มีข้ออ้างใดๆมาต่อลองกะเราแน่แต่ผมผมเข้ามาเรียนมหาลัย ผมเลยคุยกับท่านว่าอย่าลืมสัญญานะ ท่านกับถามว่าสัญญาอะไรผมเลยตอบกลับไปว่าเรื่องดัดฟันไง แม่กลับมาด่าผม ไปสัยญากะเองตอนไหน ไม่เคยพูดว่าจะพาไป   ความรู้สึกผมในวันนั้นเจ็บมาจนวันนี้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไม การให้ความหวังคน แต่สุดท้ายผู้ถูกให้กับไม่สมหวังตามต้องการ เป็นเวลามาเกือบ 14ปีมันเจ็บขนาดนี้