เคยรู้สึกกับคำว่า ไม่มีและความว่างเปล่าไหม (จากใจลูกกำพร้า)

ก่อนอื่นนี่ไม่ใช่กะทู้ดราม่า หรืออะไร เป็นกะทู้ที่แค่อยากมาเล่าถึงความรู้สึกของคนๆนึง
ที่เกิดมาพร้อม กับคำว่า ไม่มี
ใช่ค่ะ เราเป็นลูกกำพร้า ที่พ่อเสียชีวิต และแม่ไปมีสามีใหม่ ไม่ค่อยติดต่อ
เราอยู่กับยาย
ความรู้สึกของเราที่คอยชะเง้อมองหาผุ้ปกครองในวันแม่ รอดูลุ้นทุกๆปี ในตอนเด็กๆ
บางครั้งยายก็มา และบางครั้ง ก็ต้องไหว้ครูแทน
เราจำได้นะ ความรู้สึกที่ว่า เราต้องแอบกลั้นน้ำตาไว้ เวลามองเห็นภาพของครอบครัว กอดกัน
เรารู้สึกขาด
ในวันที่ไปมอบตัวเข้าเรียน ม.ต้น  ยายไปครึ่งวัน และเราก็เดินเรื่องเอง ในขณะเด็กคนอื่นมีพ่อแม่มารอ มาเฝ้า มาคอยไปนู้นนี่ทังวัน
ในวันที่ขึ้น ม.ปลาย ต้องเดินไปคนเดียว
และในวันที่ ยายเสีย ก็มีความโดดเดี่ยวตลอดมา
เราใช้ชีวิตอย่างคนเดียว มาตลอด มีญาติห่างๆ ที่มาคอยเฝ้าถาม แต่ไม่ได้อะไร
เราสอบติดมหาลัยชื่อดัง ติดคณะดีๆ ติดหลายๆที่ แต่เราไม่รู้จะบอกใคร
ไม่มีใครดีใจไปกับเรา นอกจากเรา
ในวันที่เราเรียน ป ตรี อยากมีความรู้สึกที่เราจะโทรหาใครสักคน อยากมีกำลังใจขึ้นมา
แต่เราก็ไม่รู้จะกดไปหาใคร
เรามีญาติพี่น้อง แต่ก็ห่างๆกัน เป็นแค่ความสัมพันธ์ของญาติ ไม่มีความผูกพัน
ไม่เคยมีใครมาบอกว่า ดูแลตัวเองดีดี นู้นนี่ แบบเพื่อนคนอื่นๆ มันก็เหวงนะ
จำได้ มา เข้าเรียน ปี 1 หอใน เราขนของมาเอง ทุกอย่าง ใส่รถรับจ้างมา มาคนเดียว ในขณะที่คนอื่นมีคนมาส่ง
มันไม่ใช่ความรู้สึกที่เศร้า แต่เรารู้สึกโหวงเหวง เหมือนข้างในว่างเปล่า
เราอยากกอดใครสักคน ในวันที่เราเหนื่อย เราอยากได้ยินเสียง อยากให้มีใครสักคนพักพิง
เราไม่ชอบเวลาตัวเองแพ้ กับเรื่องอะไรสักอย่าง ต้องมานั่งเพลงเศร้า เพลงปลุกใจ ต้องหยิกกระจกมาส่อง
และยิ้มให้กับตัวเอง ว่าสู้ๆ
เราไม่อยากกอดตัวเราเอง เรามีเพื่อน มีคนรู้จักมากมาย
แต่ทำไมยังโหวง
แน่นอน การเป็นลูกกำพร้า ต้องลำบากเรื่องเงิน ค่าใช้จ่าย แต่เราทำงานพิเศษเยอะ ขายของ ขายครีม ทำให้พอมีรายได้
เราเลยไม่คิดมากเรื่องนี้
เราไม่รู้ว่า เราเป็นคนเดียวรึเปล่า ที่เป็นแบบนี้ เราอยากรู้ความรู้สึกของลูกกำพร้า ว่าเป็นอย่างไร
เป็นอย่างเราไหม
เราอิจฉาคนที่มีพ่อกับแม่มากๆเลย คนเหล่านั้นโชคดีมากมาย
เอาจริงๆ เราไม่อยากเป็นคนที่คนอื่มองว่าเข้มแข็ง ที่มาถึง อดทน มาจนทุกวันนี้ได้
ทั้งที่ในใจตอนนี้ ตลอดเวลา เราโคตรอ่อนแอเลยวะ