วันนี้เป็นวันเกิดของคนที่ผมรัก...ผมมีไดอารี่ที่รักอยู่เล่มนึงไว้คอยบันทึกเรื่องราวของผมถึงเค้าคนนั้น แม้วันนี้เค้าจะไม่อยู่กับผมแล้วก้อตาม
สวัสดีไดอารี่ที่รัก....
วันนี้เป็นอีกวันที่ผ่านไปมันเหมือนกับว่า ช่วงเวลาที่เราสองคนต้องห่างกันมีนเพิ่มขึ้นอีกวัน ตอนนี้พี่อยู่ที่ใหนคัฟ ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน...ผมไม่รุ้หรอกน่ะว่าจะมีวันนั้นมั้ย วันที่เราสองคนได้เจอกันอีกครั้ง แต่ทุกวินาทีที่มีผมมีไว้เพื่อรอพี่คนเดียว ผมมีความหวังเดียวคือปฎิหารย์ ผมได้แค่หวังว่าสักวันคนที่ผมรัก คนที่ผมรอคอย คนที่ผมคิดถึง เค้าจะกลับมาหาผม ถึงแม้บางครั้งผมได้แค่พบเจอกับเค้าในความฝันแต่มันคือความสุขเดียวที่ผมจะมีมันขึ้นมาได้ ใครไม่เป็นผมในตอนนี้ไม่มีทางเข้าใจหรอกว่าการรอใครสักคนด้วยความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริงมันทรมารแค่ใหน ผมรู้ว่าในสายตาของใครบางคน อาจจะมองเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องเพ้อเจ้อ ไร้สาระ แต่สำหรับคนมีหัวใจผมเชื่อว่าคนๆนั้นเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ ไม่ใช่ว่าชีวิตผมจะไม่เปิดกว้างพอที่จะรับใครสักคนที่เค้าจะเดินเข้ามา ผมเปิดโอกาศนั้นให้คนที่เดินผ่านมาเสมอ แต่ในเมื่อมันคือความไม่ใช่ ผมก้อคงไม่ต้องการ ทุกวันนี้ชีวิตของผมเหมือนคนตกนรกทั้งเป็น ไม่มีใครเข้าใจผม ถ้าถามว่าผมเหนื่อยมั้ย...มันก้อไม่น่ะ ความรักที่ผมมีแบบนี้มันก้อไม่ได้ทำร้ายผมเลยสักนิด กลับทำให้ผมเข้มแข็งและอยู่กับมันได้ดีตลอดมา ความรักเมื่อมันผิดหวัง เราก้อต้องรู้วิธีการดำเนินชีวิตไปอย่างถูกต้อง ไม่ใช่หวนกลับมาทำร้ายตัวเอง ถึงผมจะเจ็บช้ำจากการรักเค้าคนนั้นมากแค่ใหนผมก้อไม่เคยคิดที่จะทำร้ายตัวเอง ผมไม่รู้น่ะว่าทำไม และ เพราะอะไร ความเจ็บช้ำในวันนั้น ความทุข์ทรมาร และความสุขที่ผมได้จากเค้าคนนั้นมันถึงทำให้ผมเป็นแบบนี้ ทุกวันนี้ผมยังร้องให้เมื่อคิดถึงเค้า ยังหงอยเหงาเมื่อฟังเพลงเศร้า
เคยมั้ย...ที่นอนไม่หลับเพราะไม่ชิน เวลาในช่วงกลางวันของผมเป็ฯเวลาที่ผ่านไปรวดเ็วมาก แต่กลับกัน ช่วงกลางคืน ทำไมมันช่างยาวนานอะไรขนาดนั้นแต่ละนาทีที่มันเดินไปแสนยาวนานยิ่งนัก ณ ช่วงเวลากลางคืนมันทำให้ผมนึกถึงอ้อมกอดของใครบางคนที่ผมนอนหนุนมันจนชินและหลับไปในอ้อมกอดของเค้าคนนั้น แต่นับจากวันที่ไม่มีเค้าการนอนหลับของผมในแต่ละคืนมันก้อไม่มีความสุขอีกเลย บางคืนหลับไปพร้อมน้ำตา ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ลืมความทรงจำที่อบอุ่นเหล่านั้น การอยู่คนเดียวผมเชื่อว่ามันคงง่ายสำหรับใครๆบนโลกใบนี้ แต่การกลับไปอยู่คนเดียวอีกครั้งต่างหากหล่ะมันคือสิ่งที่ยากยิ่งกว่า แม้ความเป็นจริงผมจะรู้แล้วว่า "เค้าคนนั้นจะไม่กลับมา" แต่ผมก้อยินดีที่จะรอ เพราะถ้าให้เริ่มใหม่กับใคร ผมบอกได้เลยว่า ผมยังไม่พร้อมจริงๆ แม้ทุกวันนี้มันจะผ่านมาแล้ว สิบปี แต่ผมก้อไม่สามารถลืมรักครั้งนั้นได้เลยและไม่สามารถที่จะรักใครได้อีก
วันนี้เป็นวันที่ 17 เดือน กรกฎาคม เป็นวันเกิดของเค้าคนนั้น ผมแค่อยากให้เค้าคนนั้นรู้ว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกนานสักเท่าไหร่ ใจผมก้อยังไม่คงหมุนเวียนไปกับกาลเวลา
สวัสดีไดอารี่ที่รัก
สวัสดีไดอารี่ที่รัก....
วันนี้เป็นอีกวันที่ผ่านไปมันเหมือนกับว่า ช่วงเวลาที่เราสองคนต้องห่างกันมีนเพิ่มขึ้นอีกวัน ตอนนี้พี่อยู่ที่ใหนคัฟ ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน...ผมไม่รุ้หรอกน่ะว่าจะมีวันนั้นมั้ย วันที่เราสองคนได้เจอกันอีกครั้ง แต่ทุกวินาทีที่มีผมมีไว้เพื่อรอพี่คนเดียว ผมมีความหวังเดียวคือปฎิหารย์ ผมได้แค่หวังว่าสักวันคนที่ผมรัก คนที่ผมรอคอย คนที่ผมคิดถึง เค้าจะกลับมาหาผม ถึงแม้บางครั้งผมได้แค่พบเจอกับเค้าในความฝันแต่มันคือความสุขเดียวที่ผมจะมีมันขึ้นมาได้ ใครไม่เป็นผมในตอนนี้ไม่มีทางเข้าใจหรอกว่าการรอใครสักคนด้วยความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริงมันทรมารแค่ใหน ผมรู้ว่าในสายตาของใครบางคน อาจจะมองเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องเพ้อเจ้อ ไร้สาระ แต่สำหรับคนมีหัวใจผมเชื่อว่าคนๆนั้นเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ ไม่ใช่ว่าชีวิตผมจะไม่เปิดกว้างพอที่จะรับใครสักคนที่เค้าจะเดินเข้ามา ผมเปิดโอกาศนั้นให้คนที่เดินผ่านมาเสมอ แต่ในเมื่อมันคือความไม่ใช่ ผมก้อคงไม่ต้องการ ทุกวันนี้ชีวิตของผมเหมือนคนตกนรกทั้งเป็น ไม่มีใครเข้าใจผม ถ้าถามว่าผมเหนื่อยมั้ย...มันก้อไม่น่ะ ความรักที่ผมมีแบบนี้มันก้อไม่ได้ทำร้ายผมเลยสักนิด กลับทำให้ผมเข้มแข็งและอยู่กับมันได้ดีตลอดมา ความรักเมื่อมันผิดหวัง เราก้อต้องรู้วิธีการดำเนินชีวิตไปอย่างถูกต้อง ไม่ใช่หวนกลับมาทำร้ายตัวเอง ถึงผมจะเจ็บช้ำจากการรักเค้าคนนั้นมากแค่ใหนผมก้อไม่เคยคิดที่จะทำร้ายตัวเอง ผมไม่รู้น่ะว่าทำไม และ เพราะอะไร ความเจ็บช้ำในวันนั้น ความทุข์ทรมาร และความสุขที่ผมได้จากเค้าคนนั้นมันถึงทำให้ผมเป็นแบบนี้ ทุกวันนี้ผมยังร้องให้เมื่อคิดถึงเค้า ยังหงอยเหงาเมื่อฟังเพลงเศร้า
เคยมั้ย...ที่นอนไม่หลับเพราะไม่ชิน เวลาในช่วงกลางวันของผมเป็ฯเวลาที่ผ่านไปรวดเ็วมาก แต่กลับกัน ช่วงกลางคืน ทำไมมันช่างยาวนานอะไรขนาดนั้นแต่ละนาทีที่มันเดินไปแสนยาวนานยิ่งนัก ณ ช่วงเวลากลางคืนมันทำให้ผมนึกถึงอ้อมกอดของใครบางคนที่ผมนอนหนุนมันจนชินและหลับไปในอ้อมกอดของเค้าคนนั้น แต่นับจากวันที่ไม่มีเค้าการนอนหลับของผมในแต่ละคืนมันก้อไม่มีความสุขอีกเลย บางคืนหลับไปพร้อมน้ำตา ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ลืมความทรงจำที่อบอุ่นเหล่านั้น การอยู่คนเดียวผมเชื่อว่ามันคงง่ายสำหรับใครๆบนโลกใบนี้ แต่การกลับไปอยู่คนเดียวอีกครั้งต่างหากหล่ะมันคือสิ่งที่ยากยิ่งกว่า แม้ความเป็นจริงผมจะรู้แล้วว่า "เค้าคนนั้นจะไม่กลับมา" แต่ผมก้อยินดีที่จะรอ เพราะถ้าให้เริ่มใหม่กับใคร ผมบอกได้เลยว่า ผมยังไม่พร้อมจริงๆ แม้ทุกวันนี้มันจะผ่านมาแล้ว สิบปี แต่ผมก้อไม่สามารถลืมรักครั้งนั้นได้เลยและไม่สามารถที่จะรักใครได้อีก
วันนี้เป็นวันที่ 17 เดือน กรกฎาคม เป็นวันเกิดของเค้าคนนั้น ผมแค่อยากให้เค้าคนนั้นรู้ว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกนานสักเท่าไหร่ ใจผมก้อยังไม่คงหมุนเวียนไปกับกาลเวลา