แต่งงานอยู่กินกันมา 7 ปี มีเรื่องระหองระแหงกันตลอด เรายอมทุกอย่าง ภายในเงื่อนไขข้อตกลงที่ว่า เราไม่มีสิทธิ์ อยากรู้ อยากเห็น ห้ามถาม ห้ามอยากรู้ จริงๆมันเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมคะ ที่คนที่แต่งงานกัน จะไม่สามารถมีสิทธิ์ขนาดนั้น จนมาปัจจุบันนี้ เราท้องได้ สามเดือนแล้วค่ะ โดยเค้าอ้างตลอดว่า เราผิดข้อตกลง เพราะยังไม่พร้อมมี ระยะแรกมีปัญหากันเรื่องนี้ จนพอทำใจกันได้ เค้าบอกยังไงก้อต้องเลี้ยงกันไป จนผ่านมาได้สักระยะ เราเห็นเค้าแชทกับผู้หญิงทางแชทเฟสบุ๊คตอนเที่ยงคืนกว่าๆค่ะ เราไม่รู้หรอกค่ะ ว่าเค้าคุยกันเรื่องอะไร เราเก็บความสงสัยไว้หลายวัน จนสังเกตพฤติกรรมว่าเปลี่ยนไป คอมพิวเตอร์ เฟสบุ๊ค ไลน์ เค้าเปลี่ยนรหัสผ่านหมดค่ะ โทรศัพท์จากเคยไว้ปลายเตียง ตอนนี้เปลี่ยนเป็นข้างตัว ตั้งรหัส โทรศัพท์มีรอย ก้อหาว่าเราไปยุ่งโทรศัพท์ เราไปนั่งคอม ก้อหาว่า เราไปทำอะไรกับเครื่องเค้า จนวันหนึ่งเราถามค่ะ ว่ามีอะไรหรือเปล่า มีคนอื่นไหม เค้าตอบว่า แล้วยังไง ทำไมล่ะ พรั่งพรูมากค่ะ เสียใจมาก ท้องอยู่ด้วย ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ จนล่าสุดปัญหาบานปลายค่ะ แม่เค้าเคลียร์ให้ แม่เค้าบอกว่า มีอะไร ไม่เข้าใจ หรืออยากรู้ ถ้าเค้าไม่ตอบ มาถามแม่ สองอาทิตย์ก่อน ทะเลาะกันอีกค่ะ เป็นเรื่องที่หาว่าเราเข้าข้างเพื่อนเค้ามากเกินไป (คือเรื่องของเรื่อง เพื่อนของเค้าเข้าข้างเรา เพราะเห็นว่าไม่ถูกต้อง เราท้องอยู่ แต่สามีเรากลับทำแบบนี้) ทั้งๆที่เราก้อไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับผญ คนนั้นอีกแล้ว เค้าบอกว่า เราเข้าใจผิด ไม่มีอะไร แค่น้องที่ทำงาน เราก้อโอเคนะ เราไม่ได้เชื่อหรอก แต่เราโอเค เรารักลูก เราไม่อยากให้ลูกเรามีผลกระทบ เค้าด่าเราสาดเสียเทเสีย บอกไม่เคยรักเรา หลุดปากให้เราไปเอาลูกออกด้วยซ้ำ เราบอก เราจะทำทำไม ลูกเรา เราเลี้ยงได้ เค้าตอบ ก้อดี เพราะเค้าไม่เคยยอมรับว่าเด็กคนนี้เป็นลูกเค้า เพราะเราผิดข้อตกลง ผ่านไป 1 อาทิตย์ เราอดทนทุกอย่าง คิดว่า มันคงจะดีขึ้น แต่เปล่าเลยมันหนักขึ้นทุกวัน เราเลยตัดสินใจเลาให้แม่เค้าฟัง เล่าทุกอย่างที่ผ่านมา แต่ผิดคาดค่ะ แม่ฟังแล้วไปถามเค้า ไม่รู้ยังไง ปรากฏว่า เราผิดค่ะ เราเป็นคนจ้องทำลายชีวิตเค้า เค้าอ้างว่า เค้าไม่เคยพุดว่าไม่ใช่ลูกเค้า ไม่เคยให้เอาออก โทษเป็นความผิดเราคนเดียว เพราะเราผิดข้อตกลง เราก็ยังอดทนค่ะ เผื่ออะไรจะดีขึ้น เผื่อเค้าจะเห็นแก่ลูก (แอบหวังลึกๆ ว่าเค้าคงไม่ใจดำ) อีกอย่างเราทำใจไม่ได้ เจ็ดปีมันนานมากนะคะ เราเสียเวลามานานมาก อายุเราก้อไม่ใช่น้อยแล้ว แต่ก้อไม่มีอะไรดีขึ้นค่ะ วันนี้เราตัดสินใจ ส่ง sms ว่าเราขอโทษ เราผิดทุกอย่าง เรากลับมาเป็นครอบครัว อยุ่เพื่อลูกกันได้ไหม เค้าตอบว่า ทำลายชีวิตเค้าขนาดนี้ เค้าไม่ฆ่าทิ้งก้อบุญเท่าไรแล้ว เราถามว่า สรุปทุกอย่างความผิดเราทั้งหมดใช่ไหม ให้เราเลิกยุ่ง เราก้อไม่ยุ่ง เค้าตอบว่า เราเป็นคนสร้างปัญหา ให้มันบานปลายใหญ่โต ซ้ำยังไปฟ้องแม่เค้าอีก แล้วมาพูดว่า ไม่ได้ยุ่งแล้ว เ_ี้ยมากก และนั่นก้อเป็นข้อความสุดท้าย เพราะเราก้อไม่ตอบโต้อะไรเลย เราเครียดมาก สงสารลูก เราสู้อดทนทุกอย่าง แต่ไม่เคยมีความดี มีลูกแล้ว ไม่ได้ทำให้เค้าโตขึ้น เค้าห่วงแต่กลัวจะทำเค้าเสียชื่อ เสียหน้า เสียชื่อเสียง เพื่อนไม่คบ (เค้าเป็นพนักงานราชการ) ตอนนี้เราหมดความอดทนจริงๆ เราควรเดินออกมา แล้วตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยงลูกของเราไป ส่วนเค้า ก้อคงปล่อยไปตามเวรกรรม ให้อยุ่กับหัวโขนที่เค้าคลั่งไคล้หนักหนา ไม่เคยคิดว่า ชีวิตต้องมาเจอคนแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่ามันยังมีในโลก พ่อแม่เรา เจ็บใจกับเรื่องนี้มาก ที่ผ่านมาเค้ารู้เราอดทนมาตลอด เพราะเรารัก โดนหนักแค่ไหน เราก้อยังอดทน เพราะเชื่อมั่นว่า เราจะเปลี่ยนเค้าได้ ถ้าการที่เราไปละเมิดข้อตกลง (ข้อตกลงห่วยแตก) มันผิดมากขนาดที่จะไม่มีวันให้อภัยกันได้ เราก้อคงไม่รั้งอีกต่อไป เจ็บปวดที่สุด สงสารลูกจับใจ ก้ออย่างว่าแหละค่ะ เรามันจน ไม่ได้มีชื่อเสียงตำแหน่งเงินทอง หน้าตาก้อไม่ได้สวย เพอร์เฟค เห้อออ สมเพชชีวิตค่ะ
single mom