เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงกับตัวเองนะคะ
ถึงแม้จะไม่เห็นผีตัวเป็นๆ แต่ความรู้สึกที่สัมผัสได้จากเหตุการณ์นั้น...มันรุนแรงมาก
มากจนถึงขนาดว่า...เราจะนอนที่นี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
----------------- ---------------- -----------------
หลังจากรายการทีวีรายการหนึ่งประกาศว่าจะจัดคอนเสิร์ตที่ห้างเซนทรัลเวิร์ล จูก็ไม่รีรอที่จะรีบซื้อตั๋วทันที
ด้วยความที่ไม่อยากรบกวนเพื่อนเลยไม่ได้รบเร้าเพื่อนคนไหนให้ซื้อตั๋วไปดูเป็นเพื่อน
หรือแม้กระทั่งไม่ได้คิดจะที่ขออาศัยหอ ห้องพัก หรือบ้านเพื่อนคนไหนเลย (จูอยู่ต่างจังหวัด)
ดังนั้น หลังจากได้ตั๋วแล้ว จูจึงหาโรงแรมจาก Agoda ใช้หลักเพียงว่า ราคาไม่แพง อยู่ใกล้ห้างเซนทรัลเวิร์ล
และแล้วจูดี้ก็จองโรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งราคาไม่ถึงพันค่ะ ดูจากการประมาณกิโลเมตรในแผนที่แล้ว ก็ไม่ไกลเท่าไหร่
จะนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างหรือเดินเอาก็คงพอไหวค่ะ
- ออกเดินทาง 1 วันก่อนการแสดงคอนเสิร์ต -
ไม่ว่าจะเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ ข้ามน้ำข้ามทะเล...ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่จูจะรู้สึกเหมือนวันนี้
ความรู้สึกคือ "อย่าไปเลย....กลับบ้านเถอะนะ....อย่าไปเลย"
แม้ความรู้สึกจะบอกถึงขนาดนี้แล้ว แต่จูก็ยังด้นดั้นไปที่กรุงเทพเพื่อไปชมคอนเสิร์ตนี้เพราะจ่ายเงินทุกอย่างไปหมดแล้ว
ความรู้สึกนี้มีตลอดทางจนถึงกรุงเทพเลยล่ะค่ะ
- แม่เป็นห่วง -
พอถึงกรุงเทพ เราก็ไลน์หาแม่เลยค่ะว่าถึงแล้ว เพราะกลัวท่านจะเป็นห่วง
และก็คิดไม่ผิดจริงๆ หลังจากที่แม่อ่านข้อความแล้ว แม่รีบโทรหาเราทันที
แม่: ถึงกรุงเทพแล้วเป็นยังไงบ้าง ไม่หลงทางใช่มั๊ย
จู: สบายมากเลยแม่ นั่งรถไฟฟ้ามาลง แล้วต่อมอไซค์รับจ้างอีกนิดก็คงถึงแล้ว
แม่: เหรอ....ดูแลตัวเองดีๆนะ แม่รู้สึกไม่ค่อยดีเลย ถึงโรงแรมแล้วบอกแม่ด้วยนะว่าโรงแรมเป็นยังไง
หรือหนูจะให้แม่โทรหาเพื่อนแม่ ไปนอนบ้านป้าเค้ามั๊ย แล้วพรุ่งนี้ค่อยให้ป้าเค้ามาส่งที่ห้าง
จู: หนูไม่เป็นไรหรอกจะแม่ หนูโอเค เดี๋ยวถึงโรงแรมแล้วหนูไลน์หานะจ๊ะ
แม่: ถ้ามีอะไรรีบโทรหาแม่นะ
จู: จะ ไม่ต้องเป็นห่วงน้า จะรายงานเป็นระยะๆเลย
- เช็คอิน -
หลังจากเดินผ่านแหล่งที่ผู้คนเดินกันขวักไขว่หน้าห้างเซนทรัลเวิร์ลแล้ว
ตอนนั้นก็เวลาประมาณเกือบ 3 ทุ่มเข้าไปแล้ว สิ่งที่มีในมือคือใบจองห้องพัก
รู้แค่เพียงโรงแรมชื่ออะไร อยู่ซอยที่เท่าไหร่ แค่นั้นเลย
ถ้าจะเดินแบบไม่รู้ปลายทางแบบนี้ คืนนี้คงจะหาโรงแรมไม่เจอ
เราเลยจ้างตุ๊กๆให้ไปส่งที่ซอยที่ว่าค่ะ
ซอยนี้แคบมาก มากแค่รถยนต์ 1 คันเล็กๆวิ่งได้ เรามองตามป้ายเพื่อหาป้ายโรงแรม
มีโรงแรมมากมายในซอยเล็กๆแห่งนี้ และมีทั้งใหม่และเก่า
ได้แต่หวังในใจว่าโรงแรมที่เราเลือกก็คงจะใหม่อยู่ เพราะดูรูปใน Agoda แล้วใช้ได้
นั่งมาเรื่อยๆจนเจอป้ายโรงแรมก็รีบบอกให้พี่เค้าหยุด และทำการจ่ายเงินไป
ป้ายโรงแรมอยู่ที่ปากซอยเล็กๆในซอยนั้นแหล่ะค่ะ
เราต้องเดินเข้าไปข้างในอีกนิดหน่อย
ปากซอยมีร้านเสริมสวย ซอยนี้คนไม่พลุกพล่าน
มีผู้หญิงนั่งเรียงรายกันแถวข้างทาง (ลักษณะเหมือนรอใคร......)
แต่เราก็ไม่ได้สนใจ เดินต่อไปจนเจอกับโรงแรม
เมื่อเปิดเข้าไป โรงแรมนี้ก็ไม่ต่างจากโรงแรมอื่นๆทั่วไป
มีชายคนหนึ่งเดินมาต้อนรับ พร้อมกับถามว่าได้จองไว้หรือไม่
เราจึงส่งเอกสารการจองให้เขาไป
หลังจากเขาจัดการเรื่องเช็คอินให้เราเสร็จ เขาจึงหยิบกุญแจแล้วแจ้งว่าจะพาเราไปยังห้องพัก
- ใช้ได้ทุกอย่าง...เชิญตามสบายเลยนะครับ -
เขาพาเราเดินขึ้นบันไดหินอ่อน (ลายออกแนวบ้านคนจีนโบราณอ่ะค่ะ) ขึ้นมายังชั้น 3
มองดูแล้วชั้นนี้มีห้องทั้งหมด 6 ห้อง มีไฟทางเดิน 2 ดวง ดวงแรกอยู่ใกล้บันไดที่เราขึ้นมา
ส่วนอีกดวง อยู่สุดทางเดิน ลักษณะห้องพักด้านนอกทำเราแปลกใจอยู่ไม่น้อย
แต่ละห้องจะมีหน้าต่างบานเกล็ดสองบาน บานเล็กเท่ากับหน้าต่างระบายอากาศในห้องน้ำ อยู่ข้างๆประตูห้อง
ไม่มีห้องไหนเลยที่เปิดไฟ มันให้ความรู้สึกที่ว่า...ทั้งชั้นเนี่ย ชั้นอยู่คนเดียวใช่ป่าวว้า
แกร๊กๆๆ ...... สิ้นเสียงไขประตู พนักงานก็รีบเข้าไปเปิดไฟในห้อง
เรารีบเดินตามเข้าไป เผื่อมีอะไรหักหรือพัง จะได้บอกให้เขาเปลี่ยนให้ได้
ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าห้องดี เขาก็รีบเปิดไฟในห้องน้ำ แล้วก็บอกด้วยความเร็วว่า
" ของทุกอย่างในนี้ใช้ได้หมดนะครับ ทีวี แอร์ ห้องน้ำ มีเครื่องทำน้ำอุ่น หากมีอะไรก็กด 0 โทรลงไปได้
อันนี้กุญแจของคุณครับ"
แล้วเขาก็รีบเดินจากไป........
*** เดี๋ยวมาต่อนะคะ ขอเข้าประชุมสักครู่ค่ะ ***
แม่จ๋ามารับหนูที
ถึงแม้จะไม่เห็นผีตัวเป็นๆ แต่ความรู้สึกที่สัมผัสได้จากเหตุการณ์นั้น...มันรุนแรงมาก
มากจนถึงขนาดว่า...เราจะนอนที่นี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
----------------- ---------------- -----------------
หลังจากรายการทีวีรายการหนึ่งประกาศว่าจะจัดคอนเสิร์ตที่ห้างเซนทรัลเวิร์ล จูก็ไม่รีรอที่จะรีบซื้อตั๋วทันที
ด้วยความที่ไม่อยากรบกวนเพื่อนเลยไม่ได้รบเร้าเพื่อนคนไหนให้ซื้อตั๋วไปดูเป็นเพื่อน
หรือแม้กระทั่งไม่ได้คิดจะที่ขออาศัยหอ ห้องพัก หรือบ้านเพื่อนคนไหนเลย (จูอยู่ต่างจังหวัด)
ดังนั้น หลังจากได้ตั๋วแล้ว จูจึงหาโรงแรมจาก Agoda ใช้หลักเพียงว่า ราคาไม่แพง อยู่ใกล้ห้างเซนทรัลเวิร์ล
และแล้วจูดี้ก็จองโรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งราคาไม่ถึงพันค่ะ ดูจากการประมาณกิโลเมตรในแผนที่แล้ว ก็ไม่ไกลเท่าไหร่
จะนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างหรือเดินเอาก็คงพอไหวค่ะ
- ออกเดินทาง 1 วันก่อนการแสดงคอนเสิร์ต -
ไม่ว่าจะเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ ข้ามน้ำข้ามทะเล...ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่จูจะรู้สึกเหมือนวันนี้
ความรู้สึกคือ "อย่าไปเลย....กลับบ้านเถอะนะ....อย่าไปเลย"
แม้ความรู้สึกจะบอกถึงขนาดนี้แล้ว แต่จูก็ยังด้นดั้นไปที่กรุงเทพเพื่อไปชมคอนเสิร์ตนี้เพราะจ่ายเงินทุกอย่างไปหมดแล้ว
ความรู้สึกนี้มีตลอดทางจนถึงกรุงเทพเลยล่ะค่ะ
- แม่เป็นห่วง -
พอถึงกรุงเทพ เราก็ไลน์หาแม่เลยค่ะว่าถึงแล้ว เพราะกลัวท่านจะเป็นห่วง
และก็คิดไม่ผิดจริงๆ หลังจากที่แม่อ่านข้อความแล้ว แม่รีบโทรหาเราทันที
แม่: ถึงกรุงเทพแล้วเป็นยังไงบ้าง ไม่หลงทางใช่มั๊ย
จู: สบายมากเลยแม่ นั่งรถไฟฟ้ามาลง แล้วต่อมอไซค์รับจ้างอีกนิดก็คงถึงแล้ว
แม่: เหรอ....ดูแลตัวเองดีๆนะ แม่รู้สึกไม่ค่อยดีเลย ถึงโรงแรมแล้วบอกแม่ด้วยนะว่าโรงแรมเป็นยังไง
หรือหนูจะให้แม่โทรหาเพื่อนแม่ ไปนอนบ้านป้าเค้ามั๊ย แล้วพรุ่งนี้ค่อยให้ป้าเค้ามาส่งที่ห้าง
จู: หนูไม่เป็นไรหรอกจะแม่ หนูโอเค เดี๋ยวถึงโรงแรมแล้วหนูไลน์หานะจ๊ะ
แม่: ถ้ามีอะไรรีบโทรหาแม่นะ
จู: จะ ไม่ต้องเป็นห่วงน้า จะรายงานเป็นระยะๆเลย
- เช็คอิน -
หลังจากเดินผ่านแหล่งที่ผู้คนเดินกันขวักไขว่หน้าห้างเซนทรัลเวิร์ลแล้ว
ตอนนั้นก็เวลาประมาณเกือบ 3 ทุ่มเข้าไปแล้ว สิ่งที่มีในมือคือใบจองห้องพัก
รู้แค่เพียงโรงแรมชื่ออะไร อยู่ซอยที่เท่าไหร่ แค่นั้นเลย
ถ้าจะเดินแบบไม่รู้ปลายทางแบบนี้ คืนนี้คงจะหาโรงแรมไม่เจอ
เราเลยจ้างตุ๊กๆให้ไปส่งที่ซอยที่ว่าค่ะ
ซอยนี้แคบมาก มากแค่รถยนต์ 1 คันเล็กๆวิ่งได้ เรามองตามป้ายเพื่อหาป้ายโรงแรม
มีโรงแรมมากมายในซอยเล็กๆแห่งนี้ และมีทั้งใหม่และเก่า
ได้แต่หวังในใจว่าโรงแรมที่เราเลือกก็คงจะใหม่อยู่ เพราะดูรูปใน Agoda แล้วใช้ได้
นั่งมาเรื่อยๆจนเจอป้ายโรงแรมก็รีบบอกให้พี่เค้าหยุด และทำการจ่ายเงินไป
ป้ายโรงแรมอยู่ที่ปากซอยเล็กๆในซอยนั้นแหล่ะค่ะ
เราต้องเดินเข้าไปข้างในอีกนิดหน่อย
ปากซอยมีร้านเสริมสวย ซอยนี้คนไม่พลุกพล่าน
มีผู้หญิงนั่งเรียงรายกันแถวข้างทาง (ลักษณะเหมือนรอใคร......)
แต่เราก็ไม่ได้สนใจ เดินต่อไปจนเจอกับโรงแรม
เมื่อเปิดเข้าไป โรงแรมนี้ก็ไม่ต่างจากโรงแรมอื่นๆทั่วไป
มีชายคนหนึ่งเดินมาต้อนรับ พร้อมกับถามว่าได้จองไว้หรือไม่
เราจึงส่งเอกสารการจองให้เขาไป
หลังจากเขาจัดการเรื่องเช็คอินให้เราเสร็จ เขาจึงหยิบกุญแจแล้วแจ้งว่าจะพาเราไปยังห้องพัก
- ใช้ได้ทุกอย่าง...เชิญตามสบายเลยนะครับ -
เขาพาเราเดินขึ้นบันไดหินอ่อน (ลายออกแนวบ้านคนจีนโบราณอ่ะค่ะ) ขึ้นมายังชั้น 3
มองดูแล้วชั้นนี้มีห้องทั้งหมด 6 ห้อง มีไฟทางเดิน 2 ดวง ดวงแรกอยู่ใกล้บันไดที่เราขึ้นมา
ส่วนอีกดวง อยู่สุดทางเดิน ลักษณะห้องพักด้านนอกทำเราแปลกใจอยู่ไม่น้อย
แต่ละห้องจะมีหน้าต่างบานเกล็ดสองบาน บานเล็กเท่ากับหน้าต่างระบายอากาศในห้องน้ำ อยู่ข้างๆประตูห้อง
ไม่มีห้องไหนเลยที่เปิดไฟ มันให้ความรู้สึกที่ว่า...ทั้งชั้นเนี่ย ชั้นอยู่คนเดียวใช่ป่าวว้า
แกร๊กๆๆ ...... สิ้นเสียงไขประตู พนักงานก็รีบเข้าไปเปิดไฟในห้อง
เรารีบเดินตามเข้าไป เผื่อมีอะไรหักหรือพัง จะได้บอกให้เขาเปลี่ยนให้ได้
ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าห้องดี เขาก็รีบเปิดไฟในห้องน้ำ แล้วก็บอกด้วยความเร็วว่า
" ของทุกอย่างในนี้ใช้ได้หมดนะครับ ทีวี แอร์ ห้องน้ำ มีเครื่องทำน้ำอุ่น หากมีอะไรก็กด 0 โทรลงไปได้
อันนี้กุญแจของคุณครับ"
แล้วเขาก็รีบเดินจากไป........
*** เดี๋ยวมาต่อนะคะ ขอเข้าประชุมสักครู่ค่ะ ***