คนบางคนอยู่ใกล้เกิน...จนเรามองข้ามไป

จขกท.พึ่งจะเริ่มเข้าเมื่อไม่นานมานี้คะ ก่อนหน้านี้คือ จขกท.รักแฟนมาก มากจนคิดว่ายอมตายแทนได้เลยคะ ความรักวัยรุ่นเป็นอะไรที่ทุ่มเทสุดตัว ไม่ฟังใคร ว่าอะไรถูกอะไรผิด แรกๆความรักสวยงาม แต่พอหลังๆก็ไม่ต่างอะไรกับการโดนฟันแล้วทิ้ง จขกท.แทบจะก้มเกาะขา ผช คนนี้ได้เลย เพื่อที่ให้เขาอยู่ต่อ ไม่ทิ้งไปไหน ทุกๆครั้งที่ จขกท.ร้องไห้เสียใจ ซึมเศร้า พ่อกับแม่ก็คงรับรู้ได้ถึงความรู้สึก พวกท่านมักจะชวนไปเที่ยวต่างจังหวัด ไปหาที่ๆทำให้ จขกท.ร่าเริงขึ้น สบายใจขึ้น  จขกท.เครียดมากถึงขั้นไปรักษาศีลที่วัด พ่อก็ไปรับไปส่ง พ่อกับไปบ้านแม่ก็ทำของอร่อยๆให้กิน พ่อกับแม่คอยถนุถนอน จขกท.มาโดยตลอด (เป็นลูกสาวคนเดียว ลูกคนแรก)
วันที่ จขกท.มีความจำเป็นต้องไปต่างจังหวัดจริงๆ จขกท.ชวนแฟนไปเพื่อน เพราะคิดว่าเขาจะเห็นใจบ้าง แต่ไม่เลยคะ ซึ้งใจมาก นี่หรอ ผช.ที่เรารักนักรักหนา "
พ่อของ จขกท.เป็นคนพาไปคะ (จริงๆแล้วพอติดงานอยู่ต่าง จ. แต่ท่านยอมหยุดงาน เพื่อพา จขกท.ไป ...ตอนแรก จขกท.บอกพ่อแล้วว่าไม่ต้องกลับมาก็ได้คะ เดี๋ยวนั่งรถทั่วไปเองก็ได้ แต่พ่อก็ใจดียอมหยุดงานมาคะ )

ไม่ใช่แค่เพียงเรื่องนี้ มีหลายๆเรื่องที่ทำให้รู้ว่า คนที่รักเราจริงๆ คงมีแค่พ่อและแม่ คนที่ไม่ทิ้งเราไปไหน คนที่คอยดูแลเรามาโดยตลอด คนที่คอยเช็ดน้ำตาในวันที่เราเสียใจ คนที่รักเรามากกว่าสิ่งอื่นใด คนที่ให้อภัยเราเสมอไม่ว่าเราจะทำผิดมามากแค่ไหน )