เราก็เป็นเด็กวัยรุ่นคนนึงค่ะที่ไม่รู้จักป้องกันตัวเอง ทั้งร่างกายและหัวใจ.....
เรื่องมีอยู่ว่า เราชอบผู้ชายคนนึงก็เลยจีบเค้า 55 แล้วก็คุยกันมาสักพัก
แล้วเราถามเค้าว่า "คบกันมั้ย แต่ถ้าเธอไม่ได้คิดอะไรกับเรา ก็พูดมาตรงๆ ไม่ได้ว่าอะไร"
เค้าตอบกลับมาว่า "ลองคบกันดูก่อนก็ได้"
จากนั้นก็คบกันมาประมาณ2เดือน คือเราเป็นคนจริงจัง จริงใจ เกินไป คบกันไม่เท่าไรก็ให้หมด แล้วเราก็มีอะไรกัน มันเป็นช่วงเวลาที่คิดว่า เราน่าจะเจอคนที่คบกันนานๆสักที เพราะที่ผ่านไม่เคยเจอคนจริงใจกับเราเลย
แต่พอเดือนกว่าๆ เรารู้สึกว่าเค้าทำตัวห่างๆ ก็ยอกล้อด้วยก็เล่นแต่โทรศัพท์ คือทนจนทนไม่ไหว
เลยถามไปตรงๆว่า "เธอเป็นอะไร ทำไมดูห่างๆ มีอะไรบอกได้นะ"
เค้าตอบว่า "ยังลืมคนเก่าไม่ได้ ขอเลิกนะ" (ซึ่งตอนนี้เหมือนคุยกับใครสักคนอยู่)
คือเสียใจมากค่ะ แต่ก็ยอมให้เค้าไปอ่ะ ก็ไม่รู้จะทำยังไง หลังจากนั้นก็ยังทำใจไม่ได้แหละ ก็เลยง้อเค้าว่า ไม่คิดจะกลับมาหรอ ประมาณนี้อยู่หลายครั้ง เค้าก้อเงียบอย่างเดียว เราก็เลย เอ้อ โดนอีกแล้วสินะ 55 เจ็บดี ก็พยายามทำใจเรื่อยๆ
แต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เราตั้งครรภ์โดยไม่พร้อมค่ะ พอเราไปบอกว่า 'เธอ เราท้องนะ จะทำยังไง'
เค้าก็บอกให้เราเอาออก ฮ่าๆ แต่เราก็บอก เราไม่เอาออก จากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก
ตอนนั้นเศร้ามากค่ะ ไม่กล้าบอกแม่ด้วย กลัวแม่เสียใจ คิดหาวิธีเองหลายอย่างว่า คลอดแล้วจะเอาไปเป็นบุตรบุญธรรมให้คนอื่น ฝากคนอื่นบ้าง เอาไปบ้านเด็กกำพร้าบ้าง
ใจนึงก็อยากเอาออก ใจนึงก็กลัวบาป เพราะนี่ก็ลูกเรา เราก็เลยปล่อยมาเรื่อยๆ ฝากครรภ์อะไรก็ไม่ได้ไป เดินขึ้นหอชั้น 4ชั้น5 ทุกวัน ก็ปิดแม่มาเรื่อยๆ นานๆจะเจอแม่ที ก็บอกอ้วนตลอด แม่สงสัยแหละ แต่ก็บอกให้ลดๆ ฮ่าๆ และก็ไม่ยอมกลับบ้าน จนประมาณเดือนที่ 8 เรากลับบ้านไป คือในบ้านมีแต่คนสงสัย เราไม่ยอมออกไปเจอหน้าคนในบ้าน อยู่แต่ในห้อง จนตอนจะทานข้าว
น้ามาจับตัวแล้วบอก "ท้องหรอ" แค่นั้นแหละ ปล่อยโฮเลย เก็บคนเดียวมานาน ฮ่าๆ
จากนั้น แม่ก็ว่าด้วย ปลอบด้วย เราร้องไห้กอดแม่ เรารู้ทั้งรู้ค่ะว่าแม่รักแค่ไหน เข้าใจเรามากแค่ไหน แต่ก็ยังพลาด รู้สึกผิดจริงๆค่ะที่ทำให้ครอบครัวเสียใจ
พอทุกคนในบ้านรู้ แม่และน้าก็บอกให้เราติดต่อผช. จะได้หาทางออก
เราก็บอกผช.ว่า "นี่ ตอนนี้ทางบ้านเรานู้แล้วนะว่าเราท้อง เธอบอกครอบครัวเธอด้วย จะได้ช่วยกันแก้ปัญหา"
ผช.บอก "เราบอกพ่อแม่เราไม่ได้จริงๆ"
แล้วเราก็บอกแม่ไปแบบนนั้น แม่ก็เลยบอก ไม่ต้องรอมันตอบล้ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปบ้านผช.
เช้าวันรุ่งขึ้นก็ไปเลยค่ะ นั่งรถยนต์ไป ไปหน้าบ้านผช. เจอตัวผช. เราไม่อยากจะมองหน้าเลย ทั้งเจ็บทั้งอะไรหลายอย่าง เลยฟังอย่างเดียว..
แม่เราถาม "นี่ ยอมรับมั้ยว่าเป็นลูกเราน่ะ"
ผช. : "ยอมรับคับ ไม่ได้ป้องกัน"
แม่ : "เอ้อ. แล้วคบกันไม่เท่าไร ยังไม่ทันรักกันเลย ไปมีอะไรกันได้เน้าะ "
ผช : "แก้เหงาอะคับ"
//บอกเลยค่ะ เจ็บจี๊ดเลย คือเราจริงจังไง แต่นี่บอกแก้เหงา เสียใจจริงๆค่ะ TT
แต่วันที่ไป พ่อแม่เค้าไม่อยู่ ผช.เลยบอกให้มาพรุ่งนี้ ก็เลยเช่ารีสอร์ทแถวนั้นอยู่คึนนึง แม่เราก็บอกว่าให้บอกพ่อแม่ซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่
พอวันรุ่งขึ้น ไปบ้านผช. กังวลมากเพราะไม่รู้เค้าจะเป็นยังไง เจอเรื่องแบบนี้เค้าอาจจะไม่ชอบเรา ไม่รับลูก แต่แม่เราก็อยากให้เค้ารับรู้เฉยๆ จะยังไงก็รอดู พอขับรถถึงหน้าบ้าน เจอพ่อแม่เค้ายืนอยู่ ท่าทางมันยังไม่ได้บอกพ่อแม่ด้วย พอแม่เราไปเจอพ่อแม่เค้า ก็เลยบอกเองเลย พวกเค้าก็อึ้งอ่ะ ฮ่าๆ พึ่งตื่นกันด้วย
หลังจากนั้นก็นั่งคุย แล้วก็พาเราไปตรวจไปฝากครรภ์ อัลตร้าซาววันนั้นเรย ....
แม่เราก็เล่าที่เราไม่อยากเอาออก เรื่องหอ เรื่องอื่นๆไป ซึ่งเราขอบคุณพ่อแม่ผช.จริงๆค่ะ เค้าดูแลเรา ให้ยาจีน ยาบำรุง นมเยอะแยะมากมายนับตั้งแต่เค้ารู้ และที่สำคัญ พ่อแม่ผช.เค้าบอกว่า " ถึงจะรู้ตั้งแต่แรกๆก็อไม่ให้เอาออก"
เราถือว่าโชคดีที่เจอครอบครัวดีๆ หลานเค้าก็รับเลี้ยง รอเราเรียนจบค่อยมาเลี้ยง มาเปิดร้านอะไรก็ได้ในที่เค้าในตลาด เค้ารับเราและก็ลูกดีใจมากๆค่ะ
อ่านมาถึงตรงนี้ ก็ขอบคุณจริงๆค่ะ เวลานี้ เราคลอดแล้ว ลูกเราเป็นเด็กผช. ได้เห็นหน้าลูก ทำให้รู้สึกคิดถูกว่าไม่เอาออกอ่ะดีแล้ว ถ้าหากเรียนจบจะมาเลี้ยงให้เต็มที่
ตอนนี้เราก็มาเลี้ยงจนกว่าจะเปิดเทอม ก็นอนบ้านผช. พ่อแม่เค้าก็ให้ผช.ช่วยเลี้ยง ช่วยล้างขวดนม ยกน้ำมาอาบให้ลูก ถึงหน้าตามันจะไม่อยากทำก็เถอะ ฮ่าๆ
แต่เราต้องรู้สึกเจ็บเวลาอยู่ใกล้ ต้องเจอกันทุกวัน นอนเลี้ยงด้วยกันทุกคืน คือถ้าคนที่เค้ารักกันอยุ่ เค้าก้อช่วยกันดี คุยกันดี แต่เราเหมือนอยุ่คนเดียว เห็นผช.คุยกะคนอื่นในแชตบ้าง วิดิโอคอลกับคัยบ้าง ได้แต่เสียใจคนเดียวแหละ
เราก็พยายามเอาใจนะ ไม่ค่อยใช้งาน กลางคืนก็ไม่ได้ขอให้ช่วยอะไร ให้นอนสบายๆ ทำอะไรเองได้ก็ทำหมด ผ้าห่มก้อพับให้ ไม่รู้ว่าจะทำให้รู้สึกดีต่อกันบ้างหรือป่าว เราอยากคุยด้วย เล่นด้วยจะตาย แต่ก็ทำได้แค่มองหน้า เห้อ
เพราะถ้าไม่มีเรื่องอะไร มันไม่คุยเลย เหงามากค่ะ เสียใจมากด้วยที่ชีวิตรักเป็นแบบนี้ อยากจะกลับไปคบด้วยมากๆ ไม่รู้สิ ถึงไม่ใชผู้ชายที่ดีอะไรมาก แต่เราก้อยังรู้สึกดีด้วยอะเน้อะ เจอกันแบบนี้ มีลูกด้วยกันแบบนี้ ยากมากที่จะทำใจจริงๆค่ะ อีกอย่าง ถึงอยากจะไปหาคนอื่นคบ ถ้าเค้ารู้เรื่องนี้ ก็คงไม่มีใครเอาเราแล้วล่ะมั้ง ฮ่าๆ
::; ถึงตรงนี้ก็ไม่รู้จะพิมอะไรแล้ว ก็อยากมาเล่าประสบการณ์ที่ผิดๆ เด็กๆวัยรุ่นอย่างเรา ถ้ามาอ่านก็ป้องกัน กันด้วยนะ
ผู้ใหญ่ที่เข้ามาอ่าน ก็ขอโทษจริงๆค่ะที่เป็นปัญหาสังคมอีกคนนึงไปแล้ว อยากเข้ามาแชร์ มาระบายค่ะ ขอบคุณทุกคนนะคะ
เรื่องเล่าของเด็กคนนึง
เรื่องมีอยู่ว่า เราชอบผู้ชายคนนึงก็เลยจีบเค้า 55 แล้วก็คุยกันมาสักพัก
แล้วเราถามเค้าว่า "คบกันมั้ย แต่ถ้าเธอไม่ได้คิดอะไรกับเรา ก็พูดมาตรงๆ ไม่ได้ว่าอะไร"
เค้าตอบกลับมาว่า "ลองคบกันดูก่อนก็ได้"
จากนั้นก็คบกันมาประมาณ2เดือน คือเราเป็นคนจริงจัง จริงใจ เกินไป คบกันไม่เท่าไรก็ให้หมด แล้วเราก็มีอะไรกัน มันเป็นช่วงเวลาที่คิดว่า เราน่าจะเจอคนที่คบกันนานๆสักที เพราะที่ผ่านไม่เคยเจอคนจริงใจกับเราเลย
แต่พอเดือนกว่าๆ เรารู้สึกว่าเค้าทำตัวห่างๆ ก็ยอกล้อด้วยก็เล่นแต่โทรศัพท์ คือทนจนทนไม่ไหว
เลยถามไปตรงๆว่า "เธอเป็นอะไร ทำไมดูห่างๆ มีอะไรบอกได้นะ"
เค้าตอบว่า "ยังลืมคนเก่าไม่ได้ ขอเลิกนะ" (ซึ่งตอนนี้เหมือนคุยกับใครสักคนอยู่)
คือเสียใจมากค่ะ แต่ก็ยอมให้เค้าไปอ่ะ ก็ไม่รู้จะทำยังไง หลังจากนั้นก็ยังทำใจไม่ได้แหละ ก็เลยง้อเค้าว่า ไม่คิดจะกลับมาหรอ ประมาณนี้อยู่หลายครั้ง เค้าก้อเงียบอย่างเดียว เราก็เลย เอ้อ โดนอีกแล้วสินะ 55 เจ็บดี ก็พยายามทำใจเรื่อยๆ
แต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เราตั้งครรภ์โดยไม่พร้อมค่ะ พอเราไปบอกว่า 'เธอ เราท้องนะ จะทำยังไง'
เค้าก็บอกให้เราเอาออก ฮ่าๆ แต่เราก็บอก เราไม่เอาออก จากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก
ตอนนั้นเศร้ามากค่ะ ไม่กล้าบอกแม่ด้วย กลัวแม่เสียใจ คิดหาวิธีเองหลายอย่างว่า คลอดแล้วจะเอาไปเป็นบุตรบุญธรรมให้คนอื่น ฝากคนอื่นบ้าง เอาไปบ้านเด็กกำพร้าบ้าง
ใจนึงก็อยากเอาออก ใจนึงก็กลัวบาป เพราะนี่ก็ลูกเรา เราก็เลยปล่อยมาเรื่อยๆ ฝากครรภ์อะไรก็ไม่ได้ไป เดินขึ้นหอชั้น 4ชั้น5 ทุกวัน ก็ปิดแม่มาเรื่อยๆ นานๆจะเจอแม่ที ก็บอกอ้วนตลอด แม่สงสัยแหละ แต่ก็บอกให้ลดๆ ฮ่าๆ และก็ไม่ยอมกลับบ้าน จนประมาณเดือนที่ 8 เรากลับบ้านไป คือในบ้านมีแต่คนสงสัย เราไม่ยอมออกไปเจอหน้าคนในบ้าน อยู่แต่ในห้อง จนตอนจะทานข้าว
น้ามาจับตัวแล้วบอก "ท้องหรอ" แค่นั้นแหละ ปล่อยโฮเลย เก็บคนเดียวมานาน ฮ่าๆ
จากนั้น แม่ก็ว่าด้วย ปลอบด้วย เราร้องไห้กอดแม่ เรารู้ทั้งรู้ค่ะว่าแม่รักแค่ไหน เข้าใจเรามากแค่ไหน แต่ก็ยังพลาด รู้สึกผิดจริงๆค่ะที่ทำให้ครอบครัวเสียใจ
พอทุกคนในบ้านรู้ แม่และน้าก็บอกให้เราติดต่อผช. จะได้หาทางออก
เราก็บอกผช.ว่า "นี่ ตอนนี้ทางบ้านเรานู้แล้วนะว่าเราท้อง เธอบอกครอบครัวเธอด้วย จะได้ช่วยกันแก้ปัญหา"
ผช.บอก "เราบอกพ่อแม่เราไม่ได้จริงๆ"
แล้วเราก็บอกแม่ไปแบบนนั้น แม่ก็เลยบอก ไม่ต้องรอมันตอบล้ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปบ้านผช.
เช้าวันรุ่งขึ้นก็ไปเลยค่ะ นั่งรถยนต์ไป ไปหน้าบ้านผช. เจอตัวผช. เราไม่อยากจะมองหน้าเลย ทั้งเจ็บทั้งอะไรหลายอย่าง เลยฟังอย่างเดียว..
แม่เราถาม "นี่ ยอมรับมั้ยว่าเป็นลูกเราน่ะ"
ผช. : "ยอมรับคับ ไม่ได้ป้องกัน"
แม่ : "เอ้อ. แล้วคบกันไม่เท่าไร ยังไม่ทันรักกันเลย ไปมีอะไรกันได้เน้าะ "
ผช : "แก้เหงาอะคับ"
//บอกเลยค่ะ เจ็บจี๊ดเลย คือเราจริงจังไง แต่นี่บอกแก้เหงา เสียใจจริงๆค่ะ TT
แต่วันที่ไป พ่อแม่เค้าไม่อยู่ ผช.เลยบอกให้มาพรุ่งนี้ ก็เลยเช่ารีสอร์ทแถวนั้นอยู่คึนนึง แม่เราก็บอกว่าให้บอกพ่อแม่ซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่
พอวันรุ่งขึ้น ไปบ้านผช. กังวลมากเพราะไม่รู้เค้าจะเป็นยังไง เจอเรื่องแบบนี้เค้าอาจจะไม่ชอบเรา ไม่รับลูก แต่แม่เราก็อยากให้เค้ารับรู้เฉยๆ จะยังไงก็รอดู พอขับรถถึงหน้าบ้าน เจอพ่อแม่เค้ายืนอยู่ ท่าทางมันยังไม่ได้บอกพ่อแม่ด้วย พอแม่เราไปเจอพ่อแม่เค้า ก็เลยบอกเองเลย พวกเค้าก็อึ้งอ่ะ ฮ่าๆ พึ่งตื่นกันด้วย
หลังจากนั้นก็นั่งคุย แล้วก็พาเราไปตรวจไปฝากครรภ์ อัลตร้าซาววันนั้นเรย ....
แม่เราก็เล่าที่เราไม่อยากเอาออก เรื่องหอ เรื่องอื่นๆไป ซึ่งเราขอบคุณพ่อแม่ผช.จริงๆค่ะ เค้าดูแลเรา ให้ยาจีน ยาบำรุง นมเยอะแยะมากมายนับตั้งแต่เค้ารู้ และที่สำคัญ พ่อแม่ผช.เค้าบอกว่า " ถึงจะรู้ตั้งแต่แรกๆก็อไม่ให้เอาออก"
เราถือว่าโชคดีที่เจอครอบครัวดีๆ หลานเค้าก็รับเลี้ยง รอเราเรียนจบค่อยมาเลี้ยง มาเปิดร้านอะไรก็ได้ในที่เค้าในตลาด เค้ารับเราและก็ลูกดีใจมากๆค่ะ
อ่านมาถึงตรงนี้ ก็ขอบคุณจริงๆค่ะ เวลานี้ เราคลอดแล้ว ลูกเราเป็นเด็กผช. ได้เห็นหน้าลูก ทำให้รู้สึกคิดถูกว่าไม่เอาออกอ่ะดีแล้ว ถ้าหากเรียนจบจะมาเลี้ยงให้เต็มที่
ตอนนี้เราก็มาเลี้ยงจนกว่าจะเปิดเทอม ก็นอนบ้านผช. พ่อแม่เค้าก็ให้ผช.ช่วยเลี้ยง ช่วยล้างขวดนม ยกน้ำมาอาบให้ลูก ถึงหน้าตามันจะไม่อยากทำก็เถอะ ฮ่าๆ
แต่เราต้องรู้สึกเจ็บเวลาอยู่ใกล้ ต้องเจอกันทุกวัน นอนเลี้ยงด้วยกันทุกคืน คือถ้าคนที่เค้ารักกันอยุ่ เค้าก้อช่วยกันดี คุยกันดี แต่เราเหมือนอยุ่คนเดียว เห็นผช.คุยกะคนอื่นในแชตบ้าง วิดิโอคอลกับคัยบ้าง ได้แต่เสียใจคนเดียวแหละ
เราก็พยายามเอาใจนะ ไม่ค่อยใช้งาน กลางคืนก็ไม่ได้ขอให้ช่วยอะไร ให้นอนสบายๆ ทำอะไรเองได้ก็ทำหมด ผ้าห่มก้อพับให้ ไม่รู้ว่าจะทำให้รู้สึกดีต่อกันบ้างหรือป่าว เราอยากคุยด้วย เล่นด้วยจะตาย แต่ก็ทำได้แค่มองหน้า เห้อ
เพราะถ้าไม่มีเรื่องอะไร มันไม่คุยเลย เหงามากค่ะ เสียใจมากด้วยที่ชีวิตรักเป็นแบบนี้ อยากจะกลับไปคบด้วยมากๆ ไม่รู้สิ ถึงไม่ใชผู้ชายที่ดีอะไรมาก แต่เราก้อยังรู้สึกดีด้วยอะเน้อะ เจอกันแบบนี้ มีลูกด้วยกันแบบนี้ ยากมากที่จะทำใจจริงๆค่ะ อีกอย่าง ถึงอยากจะไปหาคนอื่นคบ ถ้าเค้ารู้เรื่องนี้ ก็คงไม่มีใครเอาเราแล้วล่ะมั้ง ฮ่าๆ
::; ถึงตรงนี้ก็ไม่รู้จะพิมอะไรแล้ว ก็อยากมาเล่าประสบการณ์ที่ผิดๆ เด็กๆวัยรุ่นอย่างเรา ถ้ามาอ่านก็ป้องกัน กันด้วยนะ
ผู้ใหญ่ที่เข้ามาอ่าน ก็ขอโทษจริงๆค่ะที่เป็นปัญหาสังคมอีกคนนึงไปแล้ว อยากเข้ามาแชร์ มาระบายค่ะ ขอบคุณทุกคนนะคะ