ทำไมเราต้องรักคนที่ไม่ชอบเราไม่รักเราได้นานขนาดนี้

ผมอยากเล่าประสบการณ์จีบสาวที่จีบยากให้ฟัง ผู้หญิงคนนี้เป็นรุ่นน้องในสายเดียวกัน รู้จักกันเพราะน้องเขาซื้อของแล้วน้องเขาเงินไม่พอเลยหันมาขอยืมเราเพียงแค่บาทนึง จากนั้นเราก็รู้จักกันแต่ที่คุยกันครั้งแรกก็ตอนที่น้องทักมาเพราะชอบท่าเต้นเราที่เราเต้นลงเฟสกับเพื่อนๆ จากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ตอนแรกผมก็ไม่ได้ชอบ ผมมีแฟนมาเรื่อยๆโดยที่เราก็คุยกับน้องคนนี้แบบพี่น้อง จนผมเลิกกับแฟนแล้วเวลาผ่านไปผมก็รู้สึกชอบน้องเขา ตอนนั้นเขาก็นึกว่าเราเล่นๆ เราคุยกันมาตลอด แต่เขาไม่รู้สึกอะไร  แต่เขาเปนคนที่คุยดีมาก เราเคยเลิกคุยกันเพราะเขาไม่ตอบแต่มีครั้งนึงเขาดูเศร้าๆคงเป็นเพราะคนที่เขาชอบละมั้งครับ ผมเลยทักไปให้กำลังใจ กะแค่ให้กำลังใจแต่เราก็คุยกัน ตอนนี้เราคุยกันปีกว่าแล้ว ล่าสุดเราเลิกคุยกันไปอีกเพราะเขาไม่ตอบเลย ผมเลยฝากเพื่อนไปอวยพรให้โชคดี เพราะผมคิดว่าถ้าผมยังคุยยุก็คงไม่มีประโยชน์เพราะยังไงเขาก็คงไม่ชอบเรายุดี เราเลิกคุยกันเป็นเดือน ผมยอมรับเลยว่าตอนที่เลิกคุยผมไม่คิดจะหาคนคุยใหม่เพราะผมไม่อยากรู้สึกกับใคร เพราะในใจมีแต่เขา จนตอนเปิดเทอมน้องเขาหยุดวันที่มีเรียน รด แต่เขาไม่มีเรียนวันนั้น(ม6)ส่วนผมก็ไม่ยังไม่เปิดเทอมเพราะเข้ามหาลัยวันนั้นผมจะไปสมัครงานเลยเดินผ่านหน้าโรงเรียนแล้วน้องเขาคงเหนผมเลยทักมา นาทีแรกที่เหนผมดีใจมาก เพราะไม่คิดว่าจะได้คุยกันอีก แต่ผมต้องข่มใจเอาไว้ทำเปนตอบช้าๆและต้องบอกใจตัวเองว่าเราไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ลึกๆคือชอบเขามาก แต่เขาคงไม่สนใจผมหรอกครับ ผมควรทำยังดีครับ จะคุยไปอย่างนี้ต่อไปดีมั้ยครับ ผมเชื่อมาตลอดว่าความซื่อสัตย์ที่ผมมีกับคนนี้จะชนะใจเขาได้สักวัน นี้ก็ผ่านวันเกิดเขามาผมก็ซื้อของให้เขาก็พูดในเชิงมีใจ  แต่ก็รู้แหละครับว่าเขาคงไม่ชอบเราแน่ๆแต่ก็แอบหวังสักวันนะ ผมยึดหลักที่ว่า ถ้าไม่ใช่เขาผมก็ไม่อยากรู้สึกอะไรกับใครแล้ว ปัจจุบันตอนนี้เลิกคุยกันแล้วครับ ผมเป็นคนขอเลิกคุย เพราะขืนคุยต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร สู้ต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า ถามว่าเจ็บมั้ยบอกได้เลยเจ็บมาก แต่ต้องทนแหละ ผมตัดสินใจไปแล้ว ชีวิตต้องเดินต่อ แต่ก็อยากคุยกับเขานะ คิดถึงเขามาก