ผมทำธุรกิจของที่บ้านครับ ก่อนหน้านี้ประมาณห้าปี สมาชิกทุกคนทำรวมกันอยู่ที่เดียวแต่เมื่อสองปีก่อนเราเริ่มหาที่ใหม่ หลักๆคือให้เพื่อขยายธุรกิจ จนตอนนี้ทำเสร็จเรียบร้อยครับ เป็นโรงงานผมย้ายมาดูแลทุกอย่างคนเดียว แต่จะมีพ่อคอยให้คำปรึกษาและครอสเช็คบัญชีอยู่ตลอด
ประเด็นคือผมกับพ่อมักจะมีปากเสียงกันเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน เราก็จะทะเลาะกัน ผมหนีไปหลายครั้งละครับ ผมสารภาพ แต่ทุกครั้งจะมีลูกค้าที่สนิท แม่โทรให้กลับมาดูแล ด้วยความที่ผมมีนิสัยละเอียดและทำงานให้เป็นระบบ มองอะไรๆต่างจากพี่น้อง ผมเลยทำงานร่วมกับคนอื่นลำบาก ผมเชื่อมั่นในตัวเองสูงและมีจุดยืน อีโก้ก็ได้ครับ จนไม่ค่อยฟังใครหรือแม่ผมชอบบอกว่าดื้อ แต่ผมเชื่อว่าที่ธุรกิจขยายมาได้ขนาดนี้เป็นเพราะผมดื้อ พ่อผมทำธุรกิจนี้มาสามสิบกว่าปีได้แล้ว เริ่มจากศูนย์ ตอนแรกทำอยู่ที่เดียว จนมีผมเข้ามาสักห้าปีได้ ผมเริ่มเปลี่ยนหลายๆอย่าง แรกๆผมเปลี่ยนค่อนข้างเยอะจนเกิดการแอนตี้จากทุกคน แต่ผมก็ยอมจนสุดท้ายผมรู้ว่าต้องค่อยๆเปลี่ยน จนมาถึงเปิดโรงงานที่ใหม่ซึ่งอยู่คนละจังหวัดกัน ผมใส่ทุกอย่างที่เรียนมาครับ ระบบดีๆที่เคยเจอ อะไรดีๆผมพยายามใส่เข้าไปทีละเล็กทีละน้อย จนการบริหารงานต่างกับที่เดิมแบบคนละเรื่อง
การทำงานที่เดิมจะดูแลกันแบบกงสี ไม่มีบัญชีอะไร นอกจากบัญชีลูกค้า ไม่มีระบบอะไรมารองรับการทำงาน ผมได้แต่คิดไว้ในใจว่าที่ใหม่มันจะต้องดีกว่า และมันก็เป็นแบบที่ผมคิดคับ ผมทำได้....แต่ถึงอย่างนั้น ผมกับพ่อก็ยังคงมีปัญหากันเสมอ ผมอยากปลงครับ ผมคิดว่าปัญหาอาจจะไม่ได้เกิดจากผม ผมคิดแค่ว่าพ่อเราเป็นแบบนี้เอง คำพูดแนวnegative จะมีมาเรื่อยๆ อยากให้พนักงานหยุดเพิ่ม เพราะเค้าคิดว่าของช่วงนี้ขายไม่ดี แต่ตัวเลขของผมไม่ได้เป็นแบบนั้น พ่อผมวัดจากความรู้สึกและถามจากลูกค้า ท่านไม่ดูตัวเลขของผมเลย เค้าขอผมประมาณร้อยละห้าสิบของตัวเลขกำไรในช่วงพีคทุกเดือนเพื่อใช้ส่วนตัว แต่ผมชี้แจงบอกว่าเห็นยอดช่วงโลวซีซั่นรึยัง ผมให้แยกบิลทำรายการเจ้าหนี้ให้ชัดเจนระหว่างสองที่เพราะมีช่วงหนึ่งผมหมุนเงินเกือบไม่ทันเพราะมีการดึงเงินระหว่างกันตลอด จนเกิดปัญหาและทะเลาะกันเพระาท่านคิดว่าทั้งสองที่ควรบริหารด้วยท่านคนเดียว ผมก็จะไม่มีปัญหาอะไรนะครับ ถ้าท่านทำได้ แต่ทุกวันนี้ผมยังมีปัญหากับพี่เพราะบิลสินค้าของทางนั้นมาอยู่ทางนี้บ้าง ทุกอย่างผมพยายามทำให้ถูกต้อง แต่กลับกลายเป็นว่าผมเด็ดขาดกับพี่น้องเกินไป สเกลธุรกิจที่นี่ดับเบิ้ลจากที่เดิมเท่าตัวครับ ผมบริหารเงินและคนด้วยตัวคนเดียว ผมอยากเพิ่มพนักงานบัญชีอีกคน แต่ท่านมองวา่สิ้นเปลือง ซึ่งผมต้องฟังท่านอยู่แล้ว สำหรับผมการจ้างมาเพื่อดูแลเงินทุกบาททุกสตางค์ให้ครบถ้วน โดยเสียเพิ่มวันละสี่ห้าร้อยไม่น่าเป็นปัญหา แต่ท่านเสียดาย คำเดียวเลยครับ จะทำอะไรก็แล้วแต่ท่านจะบอกว่าท่านจนมาก่อน ท่านจึงกลัวและเสียดายเงิน ขณะที่ท่านให้ผมไปหาลูกค้าไปดูอะไรใหม่ๆ ผมก็ไม่อยากไปเพราะไม่มีใครดูแลได้ ผมเคยให้น้องสาวผมมาฝึกงาน ซึ่งผลก็คือไม่ทำตามที่ผมวางไว้ ชั้นอยากทำอะไรแบบไหน ชั้นก็ทำ ครับ สำหรับครอบครัวแล้วผมไม่มีเครดิตอะไรเลย ไม่มีใครเชื่อ ไม่มีใครฟัง ไม่มีใครสนว่าผมทำอะไรสำเร็จไปบ้าง เห็นแต่สิ่งที่ผมขาด ที่ผมพูดมาคนนั้นเป็นอย่างนี้คนนี้เป็นอย่างนั้น ผมกลับมาทบทวนตัวเองว่าตลอดว่าเราเป็นเหมือนกันมั้ย ผมไม่ฟังใครเลยใช่มั้ย...ไม่ใช่ ผมทำงานขาดตกบกพร่องไป...อาจจะมีบ้างเพราะตอนนี้ที่นี่เพิ่งเริ่มทำมาไม่ถึงครึ่งปีอาจจะมีบางอย่างที่ผมยังไม่ได้ทำ ผมไม่รักพ่อไม่รักพี่น้องใช่มั้ย...ไม่ใช่ ผมรักแต่คอนเซปการทำงานเรามันต่างกันอย่างคนละขั้ว
ครั้งล่าสุดที่ผมหยุดงานไปวันนึง เพราะผมทะเลาะกับพ่อ พ่อผมจะพูดเสมอว่าวันๆนั่งแต่ในออฟฟิส (ผมออกนะครับ แต่ท่านไม่เห็น) แต่พูดกับคนอื่น บางครั้งต่อหน้าผม ผมเลยชี้แจงว่างานทุกวันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว การติดต่อ ข้อมูล...ฯลฯ แต่สุดท้ายก็ทะเลาะกัน และผมก็ออกจากบ้านไป เพื่อนๆอาจจะบอกว่าอะไรนิดเดียวเอง ครับ...แต่มันมีหลายนิด คำพูดแนวnegative ของท่านผมได้ยินเรื่อยๆ จากลูกน้องผม เค้าให้คนงานหยุดวันนี้วันนั้นเพื่อลดค่าใช้จ่าย คืองานมีทุกวันครับ วันอาทิตย์ผมมีงานให้เหมือนกัน (ปัจจันที่เดิมจ้างลูกน้องคนเดียวเท่าที่ผมรู้) และชอบให้ลูกน้องคนสนิทผมออก โดยที่ผมไม่อยู่ ครั้งนี้เป็นคนรุ่นเดียวกันกับพ่อและเคยโดนให้ออกไปแต่ผมตามกลับมาครับ ผมไม่เข้าใจท่านเลยจริงๆคับกับการไม่ชอบคนที่ทำงานและไว้ใจ ชอบเอามาว่าให้ผมฟัง
ผมเหนื่อยและท้อมากครับ ไม่อยากทำงานและไม่มีสมองคิดเรื่องธุรกิจ คิดจะปลงจะวางก็ทำไม่ได้ คิดว่าต้องเป็นแบบนี้กันไปตลอดชีวิตเลยใช่มั้ย พูดกันนิดเดียวก็ทะเลาะกันแล้ว
อยากขอแนวคิดหรือวิธีอะไรที่ทำให้อะไรๆมันดีขึ้นครับ แต่อย่าบอกว่าท่านอยากทำอะไรก็ให้ท่านทำไปนะครับ เพราะท่านก็ไม่ทำครับ ทุกวันนี้ท่านใช้เวลากับเพื่อน กึ่งเกษียณแล้วครับ
ผมทำธุรกิจของที่บ้าน และเกิดปัญหาแบบนี้จนผมอยากหนีไป แต่ทำไม่ได้
ประเด็นคือผมกับพ่อมักจะมีปากเสียงกันเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน เราก็จะทะเลาะกัน ผมหนีไปหลายครั้งละครับ ผมสารภาพ แต่ทุกครั้งจะมีลูกค้าที่สนิท แม่โทรให้กลับมาดูแล ด้วยความที่ผมมีนิสัยละเอียดและทำงานให้เป็นระบบ มองอะไรๆต่างจากพี่น้อง ผมเลยทำงานร่วมกับคนอื่นลำบาก ผมเชื่อมั่นในตัวเองสูงและมีจุดยืน อีโก้ก็ได้ครับ จนไม่ค่อยฟังใครหรือแม่ผมชอบบอกว่าดื้อ แต่ผมเชื่อว่าที่ธุรกิจขยายมาได้ขนาดนี้เป็นเพราะผมดื้อ พ่อผมทำธุรกิจนี้มาสามสิบกว่าปีได้แล้ว เริ่มจากศูนย์ ตอนแรกทำอยู่ที่เดียว จนมีผมเข้ามาสักห้าปีได้ ผมเริ่มเปลี่ยนหลายๆอย่าง แรกๆผมเปลี่ยนค่อนข้างเยอะจนเกิดการแอนตี้จากทุกคน แต่ผมก็ยอมจนสุดท้ายผมรู้ว่าต้องค่อยๆเปลี่ยน จนมาถึงเปิดโรงงานที่ใหม่ซึ่งอยู่คนละจังหวัดกัน ผมใส่ทุกอย่างที่เรียนมาครับ ระบบดีๆที่เคยเจอ อะไรดีๆผมพยายามใส่เข้าไปทีละเล็กทีละน้อย จนการบริหารงานต่างกับที่เดิมแบบคนละเรื่อง
การทำงานที่เดิมจะดูแลกันแบบกงสี ไม่มีบัญชีอะไร นอกจากบัญชีลูกค้า ไม่มีระบบอะไรมารองรับการทำงาน ผมได้แต่คิดไว้ในใจว่าที่ใหม่มันจะต้องดีกว่า และมันก็เป็นแบบที่ผมคิดคับ ผมทำได้....แต่ถึงอย่างนั้น ผมกับพ่อก็ยังคงมีปัญหากันเสมอ ผมอยากปลงครับ ผมคิดว่าปัญหาอาจจะไม่ได้เกิดจากผม ผมคิดแค่ว่าพ่อเราเป็นแบบนี้เอง คำพูดแนวnegative จะมีมาเรื่อยๆ อยากให้พนักงานหยุดเพิ่ม เพราะเค้าคิดว่าของช่วงนี้ขายไม่ดี แต่ตัวเลขของผมไม่ได้เป็นแบบนั้น พ่อผมวัดจากความรู้สึกและถามจากลูกค้า ท่านไม่ดูตัวเลขของผมเลย เค้าขอผมประมาณร้อยละห้าสิบของตัวเลขกำไรในช่วงพีคทุกเดือนเพื่อใช้ส่วนตัว แต่ผมชี้แจงบอกว่าเห็นยอดช่วงโลวซีซั่นรึยัง ผมให้แยกบิลทำรายการเจ้าหนี้ให้ชัดเจนระหว่างสองที่เพราะมีช่วงหนึ่งผมหมุนเงินเกือบไม่ทันเพราะมีการดึงเงินระหว่างกันตลอด จนเกิดปัญหาและทะเลาะกันเพระาท่านคิดว่าทั้งสองที่ควรบริหารด้วยท่านคนเดียว ผมก็จะไม่มีปัญหาอะไรนะครับ ถ้าท่านทำได้ แต่ทุกวันนี้ผมยังมีปัญหากับพี่เพราะบิลสินค้าของทางนั้นมาอยู่ทางนี้บ้าง ทุกอย่างผมพยายามทำให้ถูกต้อง แต่กลับกลายเป็นว่าผมเด็ดขาดกับพี่น้องเกินไป สเกลธุรกิจที่นี่ดับเบิ้ลจากที่เดิมเท่าตัวครับ ผมบริหารเงินและคนด้วยตัวคนเดียว ผมอยากเพิ่มพนักงานบัญชีอีกคน แต่ท่านมองวา่สิ้นเปลือง ซึ่งผมต้องฟังท่านอยู่แล้ว สำหรับผมการจ้างมาเพื่อดูแลเงินทุกบาททุกสตางค์ให้ครบถ้วน โดยเสียเพิ่มวันละสี่ห้าร้อยไม่น่าเป็นปัญหา แต่ท่านเสียดาย คำเดียวเลยครับ จะทำอะไรก็แล้วแต่ท่านจะบอกว่าท่านจนมาก่อน ท่านจึงกลัวและเสียดายเงิน ขณะที่ท่านให้ผมไปหาลูกค้าไปดูอะไรใหม่ๆ ผมก็ไม่อยากไปเพราะไม่มีใครดูแลได้ ผมเคยให้น้องสาวผมมาฝึกงาน ซึ่งผลก็คือไม่ทำตามที่ผมวางไว้ ชั้นอยากทำอะไรแบบไหน ชั้นก็ทำ ครับ สำหรับครอบครัวแล้วผมไม่มีเครดิตอะไรเลย ไม่มีใครเชื่อ ไม่มีใครฟัง ไม่มีใครสนว่าผมทำอะไรสำเร็จไปบ้าง เห็นแต่สิ่งที่ผมขาด ที่ผมพูดมาคนนั้นเป็นอย่างนี้คนนี้เป็นอย่างนั้น ผมกลับมาทบทวนตัวเองว่าตลอดว่าเราเป็นเหมือนกันมั้ย ผมไม่ฟังใครเลยใช่มั้ย...ไม่ใช่ ผมทำงานขาดตกบกพร่องไป...อาจจะมีบ้างเพราะตอนนี้ที่นี่เพิ่งเริ่มทำมาไม่ถึงครึ่งปีอาจจะมีบางอย่างที่ผมยังไม่ได้ทำ ผมไม่รักพ่อไม่รักพี่น้องใช่มั้ย...ไม่ใช่ ผมรักแต่คอนเซปการทำงานเรามันต่างกันอย่างคนละขั้ว
ครั้งล่าสุดที่ผมหยุดงานไปวันนึง เพราะผมทะเลาะกับพ่อ พ่อผมจะพูดเสมอว่าวันๆนั่งแต่ในออฟฟิส (ผมออกนะครับ แต่ท่านไม่เห็น) แต่พูดกับคนอื่น บางครั้งต่อหน้าผม ผมเลยชี้แจงว่างานทุกวันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว การติดต่อ ข้อมูล...ฯลฯ แต่สุดท้ายก็ทะเลาะกัน และผมก็ออกจากบ้านไป เพื่อนๆอาจจะบอกว่าอะไรนิดเดียวเอง ครับ...แต่มันมีหลายนิด คำพูดแนวnegative ของท่านผมได้ยินเรื่อยๆ จากลูกน้องผม เค้าให้คนงานหยุดวันนี้วันนั้นเพื่อลดค่าใช้จ่าย คืองานมีทุกวันครับ วันอาทิตย์ผมมีงานให้เหมือนกัน (ปัจจันที่เดิมจ้างลูกน้องคนเดียวเท่าที่ผมรู้) และชอบให้ลูกน้องคนสนิทผมออก โดยที่ผมไม่อยู่ ครั้งนี้เป็นคนรุ่นเดียวกันกับพ่อและเคยโดนให้ออกไปแต่ผมตามกลับมาครับ ผมไม่เข้าใจท่านเลยจริงๆคับกับการไม่ชอบคนที่ทำงานและไว้ใจ ชอบเอามาว่าให้ผมฟัง
ผมเหนื่อยและท้อมากครับ ไม่อยากทำงานและไม่มีสมองคิดเรื่องธุรกิจ คิดจะปลงจะวางก็ทำไม่ได้ คิดว่าต้องเป็นแบบนี้กันไปตลอดชีวิตเลยใช่มั้ย พูดกันนิดเดียวก็ทะเลาะกันแล้ว
อยากขอแนวคิดหรือวิธีอะไรที่ทำให้อะไรๆมันดีขึ้นครับ แต่อย่าบอกว่าท่านอยากทำอะไรก็ให้ท่านทำไปนะครับ เพราะท่านก็ไม่ทำครับ ทุกวันนี้ท่านใช้เวลากับเพื่อน กึ่งเกษียณแล้วครับ