รักสาวเมืองเลย

เรื่องราวแพ่งโครตจะบ้าบอคอแตกเลยนะเว้ย แพ่งกูมาระบายนะ ไม่มีไรทำ คือเรื่องแพ่งมีอยุว่าชอบผู้หญิงคนหนึง นามสมมุต แค่ความจิงชื่อโบว เป็นคนจังหวัดเลย วันนั้นไปขอนแก่นได้เจอเธอ หัวใจแทบสลายไปกับดินสิ้นธุรีศรี น่ารักสวยสดปางต้นกล้วยอมรเทพ เวลาเธอยิ้มช่างแพ่งทำหั้ยโลกทั้งสามโลกมาบรรจบกันหละกลายเปนสีชมพู หุ่นเธอช่างเหมือนนางสีดาที่อยุใต้ต้นไทรใกล้แม่น้ำสินธุ เมื่อเหนเธอครั้งแรก แพ่งประหลาดใจกะชื่อของเธอคือมี ม์ ช่างเป้นไรที่แปลกเหลือหลายหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วในพื้นแผ่นพิภพนี้ เปนเอกลักษ์ทำให้จำได้มาถึงทุกวันนี้ ชอบเค้ามาตั้งแต่ม.4 แอบมองอยุห่างๆ อย่างห่วงๆ ดูว่าเค้าทำอะไร ที่ไหน อย่างไร น้ำเน่าเน้าะ แล้วแกก็จบม6 ขึ้นสู่มหาลัย ได้รู้ข่าวว่าเธอได้คณะบัญชี มหาสารคาม เห้ออ อยากเจอเธอ แต่โง่เลขเนี้ยนะ หลังจากนั้นแพ่งค่ตจะเน่าจนบำบัดไม่ได้เลย ตั้งในเรียนคนิตสาส ทบทวนแต่คนิต หั้ยเพื่อนสอนแม่แต่เศษส่วนยังทำไมได้ -0- เห้ออ ชีวิตกู จนวันนี้กูสามารถทำโจทย์ได้ หาค่าได้หลายๆ ค่า เพื่อ อนาคตของผมผมไม่รุว่าทำเพื่ออะไรหรือว่าผมอยากเรียนจิงๆ หรือเพียงแค่อยากจะใกล้ชิดกะเธอ อยากเหนหน้าเธอทุกๆวันที่คณะ ถ้าเปนแบบนั้นคงดี ถ้าผมสอบติดนะ ผมเคยแอดเธอไปแอดไม่ได้- - แต่วันนี้ผอดแอดได้หละ แต่ไม่รับ ข้อความส่งไปตั้งเยอะก็ไม่อ่าน หละมารู้เค้ามีคนชอบแล้ว ยิ่งสิ้นหวัง เหอะ ทำไงได้หละ ไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ ตั้งใจจะสอบสถาปัต เพราะตึกใกล้กัน คงได้เจอกันทุกวันแน่ๆ  ผมเคยคิดว่าจะขอโอกาสหั้ยได้คุยกันสักครั้ง แต่ทำไมต้องขอ ทั้งๆ ที่เราไม่จำเปนต้องขอโอกาสจากใครเลย เราสามารถสร้างโอกาสหั้ยกับตัวเองได้ “ลองดูไหมหละ”