สวัสดีครับ
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมเลย...ยังไงผมขอฝากแชร์ความรู้สึกของผม สำหรับเด็กต่างจังหวัดมาทำงานที่กรุงเทพครับ
ปัจจุบันผมทำงานที่กรุงเทพได้ปีกว่าแล้วครับ ประมาณสามเดือนแรกผมกล้าพูดเลยว่า "กรุงเทพ ไม่ใช่ที่สร้างอนาคตของผม" ผมคิดว่ามันไม่ใช่ ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีสิ่งเร้าในวัยผมมากมายแค่ไหน(ผมก็วัยรุ่นคนนึงนะครับ555) ก็คิดว่าไม่ใช่ ทั้งการเป็นอยู่ การใช้ชีวิต ไม่รู้จะ
จะแย่งจะรีบกันไปไหน ...แต่ก็ทนอยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้นะ
ผมเองก็ต้องนึกถึงอนาคตของผมแล้วเหมือนกันครับ เพราะพี่ๆที่ทำงานที่เดียวกับผมนั้นส่วนใหญ่บ้านเค้าอยู่กรุงเทพแต่กำเนิดอยู่แล้วซึ่งภาระก็สามารถแบ่งเบาจากครอบครัวได้ พอวันหยุดพวกเค้าก็จะไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้างต่างประเทศบ้าง ...แล้วผมละครับคอนโดก็ซื้อไม่ได้เพราะทำเลที่ผมทำงานมันไม่น่าซื้อใกล้โรงงานอีกต่างหากรถสิบล้อวิ่งกันอย่าง fast7 แถมยังเดินทางมาทำงานลำบาก ถ้าหากซื้อรถมาทำงานผมก็ต้องเสียค่าเช่าห้องทุกเดือนโดยที่ห้องก็ไม่ได้เป็นเจ้าของเอง และผมต้องเก็บเงินให้กับตัวเองและเก็บเงินซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้านอีก และตลอดเวลาผมก็พยายามที่จะหางานที่ใหม่ทั้งจังหวัดบ้านผมและในเมืองกรุงเทพ เพราะทุกวันนี้ผมทำงานเวลาเป็น กะ ครับ มีปัญหาเรื่องการเดินทางเข้า-ออกทีทำงานเป็นอย่างมากบางวันเข้างานตีสองตีสามก็มี ทุกวันจะต้องนั่งtaxiไปทำงาน(ไม่ได้รวยนะครับ แต่ไม่มีรถโดยสารประจำทางไปทางนั้นจริงๆ เว้นแต่ช่วงกลางวัน) เพราะคิดว่าถ้าหากได้งานในเมืองกรุงเทพจะได้เดินทางสะดวกไม่ต้องซื้อรถครับ และถ้าได้กลับไปทำงานจังหวัดบ้านเกิดของผม ผมก็จะดีใจมากครับ ไม่ใช่เพียงแค่ผมนะ เป็นทั้งครอบครัวเลยครับที่ดีใจ(ทั้งตระกูลเลยก็ว่าได้ครับ) ที่บ้านผมเคยบอกว่า "ทุกสิ่งทุกอย่าง และภาระของผมอยู่ทีบ้านไม่ใช่ที่กรุงเทพนะ" แต่ "ถ้าหากอยากกลับบ้านก็หางานที่บ้านให้ได้ ถ้าไม่ได้ก็ยังไม่ต้องกลับมานะ ให้ทนไปก่อน" ผมควรทำยังไงกับชีวิตดีครับ? ผมควรกลับบ้านดีไหม? ผมควรลาออกจากที่ทำงานที่นี่ดีไหม? ...ซึ่งผมก็ไปสมัครงานและไปสัมภาษณ์ในหลายที่นะ ผมไม่เข้าใจ HR เค้าคิดไรอยู่
!!(รู้งี้เรียนHRมาโดยตรงดีกว่า) แต่ตอนนี้ผมรู้เพียงผมอะอยากกลับบ้าน แต่ยากอะครับที่จะกลับบ้าน...
เด็กดอยเริ่มเป็นภูมิแพ้กรุงเทพ ควรทำไงดีครับ
ปัจจุบันผมทำงานที่กรุงเทพได้ปีกว่าแล้วครับ ประมาณสามเดือนแรกผมกล้าพูดเลยว่า "กรุงเทพ ไม่ใช่ที่สร้างอนาคตของผม" ผมคิดว่ามันไม่ใช่ ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีสิ่งเร้าในวัยผมมากมายแค่ไหน(ผมก็วัยรุ่นคนนึงนะครับ555) ก็คิดว่าไม่ใช่ ทั้งการเป็นอยู่ การใช้ชีวิต ไม่รู้จะ
ผมเองก็ต้องนึกถึงอนาคตของผมแล้วเหมือนกันครับ เพราะพี่ๆที่ทำงานที่เดียวกับผมนั้นส่วนใหญ่บ้านเค้าอยู่กรุงเทพแต่กำเนิดอยู่แล้วซึ่งภาระก็สามารถแบ่งเบาจากครอบครัวได้ พอวันหยุดพวกเค้าก็จะไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้างต่างประเทศบ้าง ...แล้วผมละครับคอนโดก็ซื้อไม่ได้เพราะทำเลที่ผมทำงานมันไม่น่าซื้อใกล้โรงงานอีกต่างหากรถสิบล้อวิ่งกันอย่าง fast7 แถมยังเดินทางมาทำงานลำบาก ถ้าหากซื้อรถมาทำงานผมก็ต้องเสียค่าเช่าห้องทุกเดือนโดยที่ห้องก็ไม่ได้เป็นเจ้าของเอง และผมต้องเก็บเงินให้กับตัวเองและเก็บเงินซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้านอีก และตลอดเวลาผมก็พยายามที่จะหางานที่ใหม่ทั้งจังหวัดบ้านผมและในเมืองกรุงเทพ เพราะทุกวันนี้ผมทำงานเวลาเป็น กะ ครับ มีปัญหาเรื่องการเดินทางเข้า-ออกทีทำงานเป็นอย่างมากบางวันเข้างานตีสองตีสามก็มี ทุกวันจะต้องนั่งtaxiไปทำงาน(ไม่ได้รวยนะครับ แต่ไม่มีรถโดยสารประจำทางไปทางนั้นจริงๆ เว้นแต่ช่วงกลางวัน) เพราะคิดว่าถ้าหากได้งานในเมืองกรุงเทพจะได้เดินทางสะดวกไม่ต้องซื้อรถครับ และถ้าได้กลับไปทำงานจังหวัดบ้านเกิดของผม ผมก็จะดีใจมากครับ ไม่ใช่เพียงแค่ผมนะ เป็นทั้งครอบครัวเลยครับที่ดีใจ(ทั้งตระกูลเลยก็ว่าได้ครับ) ที่บ้านผมเคยบอกว่า "ทุกสิ่งทุกอย่าง และภาระของผมอยู่ทีบ้านไม่ใช่ที่กรุงเทพนะ" แต่ "ถ้าหากอยากกลับบ้านก็หางานที่บ้านให้ได้ ถ้าไม่ได้ก็ยังไม่ต้องกลับมานะ ให้ทนไปก่อน" ผมควรทำยังไงกับชีวิตดีครับ? ผมควรกลับบ้านดีไหม? ผมควรลาออกจากที่ทำงานที่นี่ดีไหม? ...ซึ่งผมก็ไปสมัครงานและไปสัมภาษณ์ในหลายที่นะ ผมไม่เข้าใจ HR เค้าคิดไรอยู่