เรื่องสั้นเรื่องแรกของฉันค่ะผิดพลาดประการใดชี้แนะได้นะค่ะ...
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเปิดอ่านค่ะ^^ (เจอแบบนี้อย่างงนะค่ะ "มง"ติดsensorค่ะ)..
เรื่องฆ่า
พัดชาโบกรถตู้ประจำทางอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นรถกำลังแล่นตรงมาที่เธอยืนอยู่เธอคอยรถอยู่ตรงนี่นานเกือบครึ่งชั่วโมงหัวใจของเธอแทบจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ ร่างกายของเธอสั่นรั่วด้วยความหวาดกลัวมันเป็นครั้งแรกของเธอที่ทำแบบนี้เป็นครั้งแรกที่เธอตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วโดยไม่รั้งรอสิ่งอื่นใด แต่การตัดสินใจครั้งนี้กลับทำให้เธอต้องเป็นทุกข์ทรมานที่สุด เธออยากลับบ้านให้เร็วที่สุด บ้านที่เธอคิดว่ามันเคยเป็นที่ที่อบอุ่นสำหรับเธอ แต่ตอนนี้ที่นั่นทิ้งแต่ความปวดร้าวหัวใจความทรงจำที่เจ็บไว้ให้เธอ แต่เธอก็แสนจะดีใจที่จะกลับที่ๆเดียวที่เธอนึกอยากหลบไปให้ไกลจากที่เธอยืนอยู่ตรงนี้
พัดชาเปิดประตูรถตู้ประจำทางอย่างรวดเร็วแล้วเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับประตูชิดกลับหน้าต่าง ในรถตู้มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วสามคนแถวหลังสุดเป็นคู่รักหนุ่มสาววัยรุ่นที่นั่งจู๋จี้กันและถ่ายรูปคู่ลงโทรศัพท์แบบไม่สนใครและอีกคนที่นั่งอยู่หลังเธอเป็นชายสูงอายุที่หน้าตาดูจะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานเป็นอย่างมากเขาหลับไปพร้อมกับเสียงกรน เธอรู้สึกดีใจที่ผู้โดยสารในรถมีไม่มากอาจเป็นเพราะดึกมากแล้วเธอจึงไม่วุ่นวายที่จะต้องคุยกับคนแปลกหน้าที่มักจะชวนเธอคุยอยู่เสมอและคงไม่มีใครสังเกตเห็นอาการตัวสั่นของเธอ พัดชานั่งอยู่เก้าอี้ด้านหน้าชายสูงอายุคนนั้นแต่เธอไม่สนใจเสียงกรนของเขา ได้แต่คิดว่าเสียงหัวใจของเธอต่างหากที่เต้นอย่างหวาดกลัวและเสียงดังกว่าเสียงกรนนั่นเสียอีก
“ฉันเพิ่งฆ่าคนมา” พัดชานึกในใจอย่างตื่นตะหนก เธอหันไปมองผู้โดยสารที่อยู่ในรถคนคงไม่มีใครรับรู้ในสิ่งที่เธอคิดนะ ใช่เธอเพิ่งฆ่าคนมา อีกเพียงชั่วโมงเดียวแค่ชั่วโมงเดียวเธอก็จะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น
ย้อนไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนที่เธอจะมาโบกรถตู้ประจำทาง เป็นช่วงเวลาสองทุ่มครึ่งที่ออกจะมีผู้คนมากอยู่ ตามถนนทางเดินแต่เธอเลือกที่จะเดินเข้าซอยเล็กๆที่สามารถตัดผ่านไปยังถนนอีกฝากหนึ่งที่เธอจะไปรอรถทางกลับบ้าน ทางนี้ทำให้เธอไม่ต้องเดินไกล เธอไม่เคยเดินเข้ามาในซอยนี่หรอก แต่วันนี้เธอเหนื่อยและทุกข์ใจเป็นที่สุด เธอยากจะเดินร้องให้คนเดียวโดยไม่ให้ใครเห็น
“พัดผมว่าเราไปด้วยกันไม่ได้แล้วล่ะ คุณกับผมเราเลิกกันเถอะ” เสียงผู้เป็นสามีบอกกับเธอแบบนี้ดังก้องอยู่ในหัวของเธอ
“ไม่ค่ะ พัดไม่เลิกยังไงก็ไม่เลิก พัดรักพี่นะค่ะ” เธอพูดกับผู้เป็นสามีด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน น้ำตาไหลรินเป็นสายอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอ
“ผมมีคนใหม่แล้ว คุณก็รู้ดีจะยื้อไว้ทำไม เสียเวลาน่า” เขาพูดแล้วสะบัดหน้าหนีเธออย่างเบื่อหน่าย
“แล้วลูกล่ะ พี่จะทำยังไงกับลูก พี่ไม่รักลูกหรือไง” เธอพูดเสียงดังใส่เขาด้วยความโกรธแค้น ใช่แล้วเธอรู้มานานพอสมควรเรื่องที่สามีเธอมีผู้หญิงคนใหม่แต่เธอก็ทำเป็นไม่รู้เพราะเธอยังรักเขาไม่อยากให้เขาจากไป และเป็นห่วงลูกสาวตัวน้อยของเธอที่อายุได้เพียงสามขวบแต่ต้องมารับรู้เรื่องทุกข์ทรมานของแม่ เธอพยายามแล้วที่ จะไม่ร้องให้ให้ลูกเห็นแต่ทุกครั้งที่ลูกสาวโอบกอดเธอแล้วพูดว่า แม่ไม่เป็นไรนะค่ะหนูจะอยู่กับแม่เอง หนูรักแม่นะค่ะ แค่เท่านี้น้ำตาเธอก็ไหลออกมาอย่างสุดจะห้ามได้
“ผมรักลูก รักมากผมจะส่งเสียค่าใช้จ่ายทั้งหมดของลูกเอง แต่ผมหมดรักคุณแล้ว คุณก็รู้ดี เราควรจบกันแค่นี้ล่ะโตขึ้นลูกจะเข้าใจเอง” สามีบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่ไร้เยื่อใยโดยสิ้นเชิง
“เข้าใจว่าพ่อทิ้งเธอไปนอกใจแม่ แล้วไปมีเมียใหม่งั้นเหรอค่ะ” เธอตะโกนใส่หน้าเขาเสียงดังก้องบ้าน
“อย่าเสียงดัง เดี๋ยวลูกตื่น” สามีพูดด้วยความหงุดหงิดเต็มที
“เป็นห่วงลูกด้วยหรือค่ะ ถ้าเป็นห่วงลูกจริงทำไมพี่ทำแบบนี้” เธอยิ่งพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิมแล้วเริ่มลงมือทุบตีคนที่เป็นสามีอย่างบ้าคลั่ง
“พอได้แล้ว” เขาตะโกนใส่เธอแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอพลัดเธอจนล้มลงไปกองที่พื้น พัดชาได้แต่นั่งร้องไห้ฟูมฟายด่าทอสามีสารพัด น้ำตาเธอหลั่งริปานสายฝนที่เทกระหน่ำ หัวใจของเธอแตกสลายปวดร้าวแทบจะขาดใจ เขาหันหลังให้เธออย่างไม่สนใจใยดี ส่วนเธอได้แต่ตะโกนอ้อนวอนให้เขากับคืนมา ความรักความหวังดีที่เธอมีต่อเขาถูกทำลายลงด้วยความไม่รู้จักพอของผู้ชาย เธอเกลียดเขาเธอบอกกับตัวเองอย่างนั้น เธอนั่งจมอยู่กับกองน้ำตามือทั้งสองข้างของเธอไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือเช็ดมันออก
“แม่จ๋า” เสียงใสแจ๋วของลูกสาวตัวน้อยเรียกหาแม่ ผู้เป็นแม่เงยหน้ามองลูกด้วยน้ำตาที่เอ่อนองท่วมดวงตาทั้งสองข้าง
“พ่อไปแล้วใช่มั้ยค่ะ” น้ำเสียงของลูกสาวที่แฝงไปด้วยความเศร้าใจบีบรักหัวใจผู้เป็นแม่ เธอได้แต่พยักหน้าให้ลูกแล้วดึงตัวลูกสาวมาสวมกอดไว้แน่น
“หนูเป็นเด็กไม่ดีใช่มั้ยค่ะพ่อถึงไม่อยากอยู่กับหนู” เธอถามแม่สะอื้นไห้
“ถ้าหนูเป็นเด็กดีพ่อจะกลับมาหาหนูมั้ยค่ะแม่” ไร้เสียงตอบใดๆจากแม่ทั้งสองต่างกอดกันสะอื้นไห้
พัดชาเดินร้องไห้จนไม่รู้ว่าชีวิตนี้เธอจะมีความสุขได้อีกไหม น้ำตาเธอไหลออกมาจนสุดจะหยุดได้ เธอเซ็นใบหย่าให้เขาตามที่เขาต้องการ นั่นยิ่งทำให้เธอทุกข์ทรมานมากขึ้นคนที่เธอรักทรยศต่อเธอ มีหลายครั้งที่เธออยากฆ่าตัวตายแต่เมื่อนึกถึงหน้านิชาลูกสาวตัวน้อยเธอก็ล้มเลิกความคิดนั้น และเริ่มต้นที่จะใช้ชีวิตใหม่จะเข้มแข็งและอยู่ดูแลลูกอย่างดีที่สุด เธอหยุดเดินตรงจุดที่มืดสนิทไร้แสงไฟห่างไกลจะปากซอยที่เธอเดินเข้ามาไร้เสียงผู้คน เธอปาดน้ำตาจนแห้งสนิทและยิ้มให้กับตัวเองและวันข้างหน้าที่เธอต้องเผชิญ บอกกับตัวเองว่าต่อไปนี้เธอจะไม่มีวันร้องไห้ให้ผู้ชายคนนั้นอีก เธอสลัดความคิดทุกอย่างทิ้งแล้วออกก้าวเดินต่อเธออยากถึงบ้านโดยเร็วเพื่อกอดลูกสาวตัวน้อยของเธอ
“จะไปไหน” น้ำเสียงดุดันของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลังของเธอ เธอหันไปดูด้วยความตกใจและต้องผงะถอยหลัง เมื่อเขาถือมีดสั้นอยู่ในมือ
“มงอย่าตะโกน ไม่งั้นกูแทงมงไส้ขาดแน่” เขาขู่เธอแล้วก้าวเดินเข้ามาหาเธอ
พัดชาเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัวจะวิ่งหนีหรือจะทำอย่างไรดี เธอก้าวถอยหลังตัดสินใจจะวิ่งหนี แต่ช้าไปเขาจับแขนเธอดึงกลับมาแล้วชกไปที่ท้องเธอเต็มแรง พัดชางอตัวลงด้วยความเจ็บปวด ปากตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ เขาลากตัวเธอเข้าไปในอีกซอกเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆ เธอตะเกียดตะกายสู้กับเขาแต่ครั้งที่สองแล้วที่เธอถูกชกเข้าที่ท้อง เธอหมดแรงและรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะหมดสติเต็มที่ เขาพลัดเธอให้นอนหงายดึงกระชากเสื้อของเธอจนขาดเผยให้เห็นเนินหน้าอกสีขาวนวลที่หลบซ่อนอยู่ใต้ผ้า เธอพยายามต่อสู้เขาสุดกำลังที่มี ดิ้นทุรนทุรายเพื่อที่จะหลุดพ้นจากตัวเขา
“มงได้เป็นเมียกูล่ะคืนนี้” เขาบอกเธอย่างหึมเหิม แล้วเขาก็ลงมือปดขยี้ริมฝีปากเธออย่างดุดันสร้างความเจ็บปวดให้เธอถึงที่สุด มือของเขาไล่ต่ำมาบีบกดหน้าอกทั้งสองอย่างรุนแรงไร้ความปราณี หัวใจเธอร่ำไห้หมดหนทางต่อสู้
แม่รีบกลับมาหนูนะค่ะ หนูคิดถึงแม่ค่ะ เสียงของลูกสาวสะท้อนก้องในหัวของเธอ ฉันจะต้องกลับบ้าน นี่คือสิ่งที่เธอคิด เธอกัดริมฝีปากเขาสุดกำลัง เขาผละตัวออกจากเธอแล้วร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดก่อนจะใช้ฝ่ามือฟาดมาอย่างแรงที่หน้าของเธอสามครั้งติดกัน เลือดสีแดงสดไหลออกมาที่มุมปากของเธอ พัดชารู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังจะมืดลง เธอมึนงงและเจ็บปวดหมดซึ่งเรี่ยวแรงที่จะสู้กับเขา
“มงชอบความรุนแรงเดี๋ยวกูจัดให้” เขาเคลื่อนตัวต่ำลงมาดูดดื่มกับทรวงอกที่อวบอิ่มของเธอ เธอได้แต่นิ่งให้เขาสำราญกับสิ่งนั่นด้วยหัวใจที่ทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส พัดชาเริ่มมองเห็นความหวังเมื่อมีดสั้นนั่นได้ตกอยู่ข้างมือเธอนี่เอง เธอรีบจับมีดนั่นไว้มั่นแล้วแทงไปที่สีข้างของเขา เลือดสีแดงไหลกระเด็นสาดใส่ผู้ที่ถูกแทง เข้าส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดไม่รอช้า เธอก็แทงไปที่หน้าท้องของเขาอย่างสุดกำลังที่มี ก่อนจะรีบผละออกมาจากตัวเขา เขามองเธอย่างโกรธแค้นและเจ็บปวดกับรอยบาดแผลที่ได้รับ
“กูจะฆ่ามงอีตัวแสบ” เขาตะโกนก้อง ตะเกียดตะกายที่จะลุกขึ้นต่อสู้
เธอถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว ฆ่ามันก่อนที่มันจะฆ่าเธอ เสียงหนึ่งบอกกับเธอในหัว พัดชาจับได้แทงเหล็กที่อยู่ใกล้ๆมือ แล้วฟาดมันลงไปที่หัวของเขา หนึ่งที สองที และสามที เลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากศีรษะของเขาอาบทั่วหน้าใบ ไหลบ่ามาจนถึงคอ ร่างที่ไร้วิญญาณล้มตึงลงจมกองเลือดที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน
เธอมองดูเขาที่นอนอาบไปด้วยเลือดอย่างหวาดกลัวสุดหัวใจ ร่างกายเธอสั่นเทาน้ำตาเหือดแห้งสนิท เธออยากจะร้องไห้หรือกรีดร้องให้สุดเสียงแต่ร่างกายกับไม่ตอบสนองกับสิ่งที่เธออยากจะทำ เธอได้แต่ยืนแข็งทื่อมองดูศพที่ไร้วิญญาณนั่น
“ฉันฆ่าคนตาย” เธอกระซิบบอกตัวเอง ทำอะไรต่อไปไม่ถูกหมดสิ้นแล้วชีวิตเธอ
แม่รีบกลับมาหนูนะค่ะ หนูคิดถึงแม่ค่ะ เสียงของลูกสาวสะท้อนก้องในหัวของเธอ ฉันจะต้องกลับบ้าน นี่คือสิ่งที่เธอคิด เดี๋ยวนี้!!!! ฉันต้องกลับบ้าน เธอทิ้งแท่งเหล็กที่อยู่ในมือคว้ากระเป๋าที่วางอยู่ข้างศพแล้ววิ่งอย่างรวดเร็วตรงสู่ป้ายรถประจำทางเพื่อกลับบ้าน
พัดชานั่งอยู่บนรถตู้ประจำทางด้วยอาการที่สั่นเทาอยู่ตลอดเวลา เธอไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีอะไรรอเธออยู่ แต่เธอต้องกลับให้ถึงบ้านเพื่อกอดลูกสาวตัวน้อยของเธอ…..
จบบริบูรณ์
เรื่องสั้นที่ชื่อว่า ฆ่า
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเปิดอ่านค่ะ^^ (เจอแบบนี้อย่างงนะค่ะ "มง"ติดsensorค่ะ)..
พัดชาโบกรถตู้ประจำทางอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นรถกำลังแล่นตรงมาที่เธอยืนอยู่เธอคอยรถอยู่ตรงนี่นานเกือบครึ่งชั่วโมงหัวใจของเธอแทบจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ ร่างกายของเธอสั่นรั่วด้วยความหวาดกลัวมันเป็นครั้งแรกของเธอที่ทำแบบนี้เป็นครั้งแรกที่เธอตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วโดยไม่รั้งรอสิ่งอื่นใด แต่การตัดสินใจครั้งนี้กลับทำให้เธอต้องเป็นทุกข์ทรมานที่สุด เธออยากลับบ้านให้เร็วที่สุด บ้านที่เธอคิดว่ามันเคยเป็นที่ที่อบอุ่นสำหรับเธอ แต่ตอนนี้ที่นั่นทิ้งแต่ความปวดร้าวหัวใจความทรงจำที่เจ็บไว้ให้เธอ แต่เธอก็แสนจะดีใจที่จะกลับที่ๆเดียวที่เธอนึกอยากหลบไปให้ไกลจากที่เธอยืนอยู่ตรงนี้
พัดชาเปิดประตูรถตู้ประจำทางอย่างรวดเร็วแล้วเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับประตูชิดกลับหน้าต่าง ในรถตู้มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วสามคนแถวหลังสุดเป็นคู่รักหนุ่มสาววัยรุ่นที่นั่งจู๋จี้กันและถ่ายรูปคู่ลงโทรศัพท์แบบไม่สนใครและอีกคนที่นั่งอยู่หลังเธอเป็นชายสูงอายุที่หน้าตาดูจะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานเป็นอย่างมากเขาหลับไปพร้อมกับเสียงกรน เธอรู้สึกดีใจที่ผู้โดยสารในรถมีไม่มากอาจเป็นเพราะดึกมากแล้วเธอจึงไม่วุ่นวายที่จะต้องคุยกับคนแปลกหน้าที่มักจะชวนเธอคุยอยู่เสมอและคงไม่มีใครสังเกตเห็นอาการตัวสั่นของเธอ พัดชานั่งอยู่เก้าอี้ด้านหน้าชายสูงอายุคนนั้นแต่เธอไม่สนใจเสียงกรนของเขา ได้แต่คิดว่าเสียงหัวใจของเธอต่างหากที่เต้นอย่างหวาดกลัวและเสียงดังกว่าเสียงกรนนั่นเสียอีก
“ฉันเพิ่งฆ่าคนมา” พัดชานึกในใจอย่างตื่นตะหนก เธอหันไปมองผู้โดยสารที่อยู่ในรถคนคงไม่มีใครรับรู้ในสิ่งที่เธอคิดนะ ใช่เธอเพิ่งฆ่าคนมา อีกเพียงชั่วโมงเดียวแค่ชั่วโมงเดียวเธอก็จะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น
ย้อนไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนที่เธอจะมาโบกรถตู้ประจำทาง เป็นช่วงเวลาสองทุ่มครึ่งที่ออกจะมีผู้คนมากอยู่ ตามถนนทางเดินแต่เธอเลือกที่จะเดินเข้าซอยเล็กๆที่สามารถตัดผ่านไปยังถนนอีกฝากหนึ่งที่เธอจะไปรอรถทางกลับบ้าน ทางนี้ทำให้เธอไม่ต้องเดินไกล เธอไม่เคยเดินเข้ามาในซอยนี่หรอก แต่วันนี้เธอเหนื่อยและทุกข์ใจเป็นที่สุด เธอยากจะเดินร้องให้คนเดียวโดยไม่ให้ใครเห็น
“พัดผมว่าเราไปด้วยกันไม่ได้แล้วล่ะ คุณกับผมเราเลิกกันเถอะ” เสียงผู้เป็นสามีบอกกับเธอแบบนี้ดังก้องอยู่ในหัวของเธอ
“ไม่ค่ะ พัดไม่เลิกยังไงก็ไม่เลิก พัดรักพี่นะค่ะ” เธอพูดกับผู้เป็นสามีด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน น้ำตาไหลรินเป็นสายอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอ
“ผมมีคนใหม่แล้ว คุณก็รู้ดีจะยื้อไว้ทำไม เสียเวลาน่า” เขาพูดแล้วสะบัดหน้าหนีเธออย่างเบื่อหน่าย
“แล้วลูกล่ะ พี่จะทำยังไงกับลูก พี่ไม่รักลูกหรือไง” เธอพูดเสียงดังใส่เขาด้วยความโกรธแค้น ใช่แล้วเธอรู้มานานพอสมควรเรื่องที่สามีเธอมีผู้หญิงคนใหม่แต่เธอก็ทำเป็นไม่รู้เพราะเธอยังรักเขาไม่อยากให้เขาจากไป และเป็นห่วงลูกสาวตัวน้อยของเธอที่อายุได้เพียงสามขวบแต่ต้องมารับรู้เรื่องทุกข์ทรมานของแม่ เธอพยายามแล้วที่ จะไม่ร้องให้ให้ลูกเห็นแต่ทุกครั้งที่ลูกสาวโอบกอดเธอแล้วพูดว่า แม่ไม่เป็นไรนะค่ะหนูจะอยู่กับแม่เอง หนูรักแม่นะค่ะ แค่เท่านี้น้ำตาเธอก็ไหลออกมาอย่างสุดจะห้ามได้
“ผมรักลูก รักมากผมจะส่งเสียค่าใช้จ่ายทั้งหมดของลูกเอง แต่ผมหมดรักคุณแล้ว คุณก็รู้ดี เราควรจบกันแค่นี้ล่ะโตขึ้นลูกจะเข้าใจเอง” สามีบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่ไร้เยื่อใยโดยสิ้นเชิง
“เข้าใจว่าพ่อทิ้งเธอไปนอกใจแม่ แล้วไปมีเมียใหม่งั้นเหรอค่ะ” เธอตะโกนใส่หน้าเขาเสียงดังก้องบ้าน
“อย่าเสียงดัง เดี๋ยวลูกตื่น” สามีพูดด้วยความหงุดหงิดเต็มที
“เป็นห่วงลูกด้วยหรือค่ะ ถ้าเป็นห่วงลูกจริงทำไมพี่ทำแบบนี้” เธอยิ่งพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิมแล้วเริ่มลงมือทุบตีคนที่เป็นสามีอย่างบ้าคลั่ง
“พอได้แล้ว” เขาตะโกนใส่เธอแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอพลัดเธอจนล้มลงไปกองที่พื้น พัดชาได้แต่นั่งร้องไห้ฟูมฟายด่าทอสามีสารพัด น้ำตาเธอหลั่งริปานสายฝนที่เทกระหน่ำ หัวใจของเธอแตกสลายปวดร้าวแทบจะขาดใจ เขาหันหลังให้เธออย่างไม่สนใจใยดี ส่วนเธอได้แต่ตะโกนอ้อนวอนให้เขากับคืนมา ความรักความหวังดีที่เธอมีต่อเขาถูกทำลายลงด้วยความไม่รู้จักพอของผู้ชาย เธอเกลียดเขาเธอบอกกับตัวเองอย่างนั้น เธอนั่งจมอยู่กับกองน้ำตามือทั้งสองข้างของเธอไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือเช็ดมันออก
“แม่จ๋า” เสียงใสแจ๋วของลูกสาวตัวน้อยเรียกหาแม่ ผู้เป็นแม่เงยหน้ามองลูกด้วยน้ำตาที่เอ่อนองท่วมดวงตาทั้งสองข้าง
“พ่อไปแล้วใช่มั้ยค่ะ” น้ำเสียงของลูกสาวที่แฝงไปด้วยความเศร้าใจบีบรักหัวใจผู้เป็นแม่ เธอได้แต่พยักหน้าให้ลูกแล้วดึงตัวลูกสาวมาสวมกอดไว้แน่น
“หนูเป็นเด็กไม่ดีใช่มั้ยค่ะพ่อถึงไม่อยากอยู่กับหนู” เธอถามแม่สะอื้นไห้
“ถ้าหนูเป็นเด็กดีพ่อจะกลับมาหาหนูมั้ยค่ะแม่” ไร้เสียงตอบใดๆจากแม่ทั้งสองต่างกอดกันสะอื้นไห้
พัดชาเดินร้องไห้จนไม่รู้ว่าชีวิตนี้เธอจะมีความสุขได้อีกไหม น้ำตาเธอไหลออกมาจนสุดจะหยุดได้ เธอเซ็นใบหย่าให้เขาตามที่เขาต้องการ นั่นยิ่งทำให้เธอทุกข์ทรมานมากขึ้นคนที่เธอรักทรยศต่อเธอ มีหลายครั้งที่เธออยากฆ่าตัวตายแต่เมื่อนึกถึงหน้านิชาลูกสาวตัวน้อยเธอก็ล้มเลิกความคิดนั้น และเริ่มต้นที่จะใช้ชีวิตใหม่จะเข้มแข็งและอยู่ดูแลลูกอย่างดีที่สุด เธอหยุดเดินตรงจุดที่มืดสนิทไร้แสงไฟห่างไกลจะปากซอยที่เธอเดินเข้ามาไร้เสียงผู้คน เธอปาดน้ำตาจนแห้งสนิทและยิ้มให้กับตัวเองและวันข้างหน้าที่เธอต้องเผชิญ บอกกับตัวเองว่าต่อไปนี้เธอจะไม่มีวันร้องไห้ให้ผู้ชายคนนั้นอีก เธอสลัดความคิดทุกอย่างทิ้งแล้วออกก้าวเดินต่อเธออยากถึงบ้านโดยเร็วเพื่อกอดลูกสาวตัวน้อยของเธอ
“จะไปไหน” น้ำเสียงดุดันของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลังของเธอ เธอหันไปดูด้วยความตกใจและต้องผงะถอยหลัง เมื่อเขาถือมีดสั้นอยู่ในมือ
“มงอย่าตะโกน ไม่งั้นกูแทงมงไส้ขาดแน่” เขาขู่เธอแล้วก้าวเดินเข้ามาหาเธอ
พัดชาเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัวจะวิ่งหนีหรือจะทำอย่างไรดี เธอก้าวถอยหลังตัดสินใจจะวิ่งหนี แต่ช้าไปเขาจับแขนเธอดึงกลับมาแล้วชกไปที่ท้องเธอเต็มแรง พัดชางอตัวลงด้วยความเจ็บปวด ปากตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ เขาลากตัวเธอเข้าไปในอีกซอกเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆ เธอตะเกียดตะกายสู้กับเขาแต่ครั้งที่สองแล้วที่เธอถูกชกเข้าที่ท้อง เธอหมดแรงและรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะหมดสติเต็มที่ เขาพลัดเธอให้นอนหงายดึงกระชากเสื้อของเธอจนขาดเผยให้เห็นเนินหน้าอกสีขาวนวลที่หลบซ่อนอยู่ใต้ผ้า เธอพยายามต่อสู้เขาสุดกำลังที่มี ดิ้นทุรนทุรายเพื่อที่จะหลุดพ้นจากตัวเขา
“มงได้เป็นเมียกูล่ะคืนนี้” เขาบอกเธอย่างหึมเหิม แล้วเขาก็ลงมือปดขยี้ริมฝีปากเธออย่างดุดันสร้างความเจ็บปวดให้เธอถึงที่สุด มือของเขาไล่ต่ำมาบีบกดหน้าอกทั้งสองอย่างรุนแรงไร้ความปราณี หัวใจเธอร่ำไห้หมดหนทางต่อสู้
แม่รีบกลับมาหนูนะค่ะ หนูคิดถึงแม่ค่ะ เสียงของลูกสาวสะท้อนก้องในหัวของเธอ ฉันจะต้องกลับบ้าน นี่คือสิ่งที่เธอคิด เธอกัดริมฝีปากเขาสุดกำลัง เขาผละตัวออกจากเธอแล้วร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดก่อนจะใช้ฝ่ามือฟาดมาอย่างแรงที่หน้าของเธอสามครั้งติดกัน เลือดสีแดงสดไหลออกมาที่มุมปากของเธอ พัดชารู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังจะมืดลง เธอมึนงงและเจ็บปวดหมดซึ่งเรี่ยวแรงที่จะสู้กับเขา
“มงชอบความรุนแรงเดี๋ยวกูจัดให้” เขาเคลื่อนตัวต่ำลงมาดูดดื่มกับทรวงอกที่อวบอิ่มของเธอ เธอได้แต่นิ่งให้เขาสำราญกับสิ่งนั่นด้วยหัวใจที่ทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส พัดชาเริ่มมองเห็นความหวังเมื่อมีดสั้นนั่นได้ตกอยู่ข้างมือเธอนี่เอง เธอรีบจับมีดนั่นไว้มั่นแล้วแทงไปที่สีข้างของเขา เลือดสีแดงไหลกระเด็นสาดใส่ผู้ที่ถูกแทง เข้าส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดไม่รอช้า เธอก็แทงไปที่หน้าท้องของเขาอย่างสุดกำลังที่มี ก่อนจะรีบผละออกมาจากตัวเขา เขามองเธอย่างโกรธแค้นและเจ็บปวดกับรอยบาดแผลที่ได้รับ
“กูจะฆ่ามงอีตัวแสบ” เขาตะโกนก้อง ตะเกียดตะกายที่จะลุกขึ้นต่อสู้
เธอถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว ฆ่ามันก่อนที่มันจะฆ่าเธอ เสียงหนึ่งบอกกับเธอในหัว พัดชาจับได้แทงเหล็กที่อยู่ใกล้ๆมือ แล้วฟาดมันลงไปที่หัวของเขา หนึ่งที สองที และสามที เลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากศีรษะของเขาอาบทั่วหน้าใบ ไหลบ่ามาจนถึงคอ ร่างที่ไร้วิญญาณล้มตึงลงจมกองเลือดที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน
เธอมองดูเขาที่นอนอาบไปด้วยเลือดอย่างหวาดกลัวสุดหัวใจ ร่างกายเธอสั่นเทาน้ำตาเหือดแห้งสนิท เธออยากจะร้องไห้หรือกรีดร้องให้สุดเสียงแต่ร่างกายกับไม่ตอบสนองกับสิ่งที่เธออยากจะทำ เธอได้แต่ยืนแข็งทื่อมองดูศพที่ไร้วิญญาณนั่น
“ฉันฆ่าคนตาย” เธอกระซิบบอกตัวเอง ทำอะไรต่อไปไม่ถูกหมดสิ้นแล้วชีวิตเธอ
แม่รีบกลับมาหนูนะค่ะ หนูคิดถึงแม่ค่ะ เสียงของลูกสาวสะท้อนก้องในหัวของเธอ ฉันจะต้องกลับบ้าน นี่คือสิ่งที่เธอคิด เดี๋ยวนี้!!!! ฉันต้องกลับบ้าน เธอทิ้งแท่งเหล็กที่อยู่ในมือคว้ากระเป๋าที่วางอยู่ข้างศพแล้ววิ่งอย่างรวดเร็วตรงสู่ป้ายรถประจำทางเพื่อกลับบ้าน
พัดชานั่งอยู่บนรถตู้ประจำทางด้วยอาการที่สั่นเทาอยู่ตลอดเวลา เธอไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีอะไรรอเธออยู่ แต่เธอต้องกลับให้ถึงบ้านเพื่อกอดลูกสาวตัวน้อยของเธอ…..