ถ้าคนที่คุณชอบคิดว่าคุณเป็นพวกโรคจิตจะทำยังไง?

เมื่อสองเดือนก่อน ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นคนที่ดูร่าเริงเป็นมิตร กับทุกคน ผมก็มีโอกาสได้รู้จักและพูดคุยกับเธอ เราเหมือนจะเริ่มสนิทกันเรื่อยๆ ผมก็เริ่มสนใจเธอ ก็เลยชวนเธอคุยทุกๆวันเธอก็ดูจะไม่ได้รำคาญและก็คุยเฮฮากับผม จนเราได้โทรคุยกันบ้างอะไรบ้าง เธอเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าได้ไม่นานนัก เหมือนว่าเรื่องแฟนเก่าเธอจะทำให้เธอไม่อยากจะคิดจริงจังกับคนที่เข้ามาในชีวิตเท่าไหร่ ไม่ว่าจะมีใครเข้ามาจีบเธอ ถ้าเธอเห็นว่าน่าสนใจเธอก็จะคุยด้วย ถ้าไม่ผ่านบางทีเธอก็จะแคปมาให้ผมดู ผมอายุมากกว่าเธอ แต่เราก็คุยกันจนเป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่า เธอคงจะคิดว่าผมเป็นเพื่อน แต่ยิ่งผ่านไป ผมก็ยิ่งชอบเธอขึ้น ไม่รู้ทำไม ผมพยายามหาเหตุผลหลายๆอย่างแต่ก็หาไม่ได้ กลายเป้นเหมือนวันๆ คิดถึงแต่เรื่องของเธอไปซะแล้ว แทบไม่เป้นอันทำอะไรเลย แต่ก็อนิจจัง ยิ่งชอบ ก็เหมือนยิ่งหลงจนบางครั้งก็เหมือนขาดสติหรือไม่คิดก่อนทำไปเลย ผมได้ไปเที่ยวกับเธอวันหนึ่งเรา ไปกินข้าว กินไอติม ดูหนังด้วยกัน เธอก็ยังคงไว้ตัวแบบเพื่อน ผมเองก็รู้สึกแบบนั้น แต่เป็นครั้งแรกที่ผมกับเธอได้ใกล้กันขนาดนี้ ตอนเราไปดูหนังผีด้วยกัน แล้วแถวที่เรานั่งมันไม่มีใครเลย มีแค่เราสองคน เธอยืมเสื้อคลุมผมไปปิดหน้า ผมก็เนียนซุกเสื้อไปกับเธอด้วย ไม่ใช่ว่ากลัวผีแต่แค่อยากอยู่ใกล้ๆ จนเราดูหนังจบ ก็ไปเดินเล่นกันนิดหน่อย แล้วเธอก็ บอกจะไปที่อื่นต่อ ผมก็เลยอาสาจะไปส่งเธอด้วย เธอก็พูดกับผมตรงๆว่าจะไปหาพี่ผู้ชายคนหนึ่ง ในใจผมตอนนั้นรู้สึกเจ็บ แน่นอนเราไม่ใช่แฟนกัน มันก็สิทธิ์ของเธอ ผมก็ยืนยันคำเดิมจะไปส่งเธอ เพราะเธอก็นั่งรถเมล์ไม่ค่อยเป็น จะนั่งแต่แท๊กซี่มันก็เปลือง แล้วผมก็ไปส่งเธอ เธอก็บอกให้ผมกลับไปได้เลย ใจจริงก็อยากกลับ แต่หอเธออยู่ไกลและเธอต้องกลับคนเดียวดึกๆ ผมก็เลยบอกกับเธอว่ายังไงก็จะรอ เสร็จแล้วก็ ทักเฟสมาแล้วกัน เธอก็ไม่ให้รอบอกถ้ารอเธอจะโกรธ ผมก็ไม่ยอมบอกจะรอๆ จนเธอยอมใจอ่อน ผมก็รอไปประมาณ 2-3 ชม. ที่ป้ายรถเมล์นั้น วันนั้นเป็นวันที่ 1 กรก ที่ผ่านมาพอดี เป้นวันที่เพลง ทิ้งไว้กลางทางออกพอดี ผมก็ไม่มีอะไรทำเลยเปิดฟังไป ครึ่งเพลง ก็หิวน้ำเลยเดินไปซื้อน้ำที่เซเว่น ก็บังเอิญเห็นเธอเดิมมากับผู้ชายคนหนึ่ง ผมก็มองพวกเขาคุยกัน เหมือนพวกเขาจะไม่เห็นผม มองจนพวกเขาเดินเข้าไปในซอยด้วยกัน สักแปปเธอก็ส่งข้อความมาบอกว่า กลับก่อนเลยมีคนไปส่งแล้ว
เท่านั้นล่ะผมช๊อคสุดๆเลย คือไม่ใช่ว่าเดาไม่ได้แต่ ผมรู้สึกชายังไงไม่รู้ ตอนนั้นในหัวมันโล่งไปหมด...แต่รู้สึกเจ็บแปลกๆ แค่เธอไม่มากับเรา? ผมถามตัวเองแบบนี้แต่ก็ด้วยอารมณ์ตอนนั้น ไม่ได้โกรธที่เธอให้ผมรอฟรีแต่มันเสียใจยังไงไม่รู้...ผมก็เลยตอบเธอไปว่า รู้แล้ว แล้วก็ลบเธอออกจากเพื่อนในเฟส แล้วก็ บอกเธอไปว่าลาก่อน ปล่อยเราไปเถอะ ตอนนั้นผมนึกถึงที่เธอชอบแคปความสนุกที่ได้แกล้งผู้ชายมาให้ผมดู แล้วก็เผลอคิดไปว่า กูคงโดนแกล้งเข้าจริงๆ แต่เจ็บจริง เธอก็ตอบมา ว่า ไปรั่งไว้ตอนไหน เท่านั้นล่ะ ผมทรุดเลย
สักพักผมเริ่มรู้สึกดีขึ้น เลยส่งข้อความไปขอโทษที่ พิมอะไรแปลกๆ ถ้าอยากฟังนิทานก่อนนอนอีก ก็มาบอกเราได้นะ(คือเธอบอกให้ผมโทรไปเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังบ่อยๆ) เธฮก็บอกแค่ว่า เอาที่สบายใจ แล้วก็ตัดจบไปแค่นั้น ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกแล้วผมรู้สึกแบบนั้นทันที ผมเข้าใจดีเลยว่าตัวเองงี่เง่าแค่ไหน ผมเลือกจะรอเอง หวังเอง? แล้วผมหวังอะไร? อยากให้เธอกลับบ้านดีๆ หรืออยากฟันเธอกันแน่ ผมถามตัวเองวนไปวนมา รู้สึกตัวเองมันแย่มากแต่ผมก็กล้าบอกเลยว่า ผมไม่ได้อยากจะฟันเธอ แค่อยากไปส่งจริงๆ แต่สำหรับเธอที่มองมาคงคิดว่าผมหวังฟันจริงๆ เราเริ่มไม่ได้คุยกัน ไม่มีการส่งรูปอาหารที่เธอกินมาให้ผมดู ไม่มี ส่งรูปทำหน้าแปลกๆมาให้ดูอีก ผมรู้สึกแย่มากจริงๆ
จนวันที่ 7/7 เป็นวัน ทานาบาตะของญี่ปุ่น ที่คนจะขอพรกัน ผมก็ไม่ค่อยจะรู้หรอก แต่ก็รวบรวมความกล้าไปทักเธอ แล้วบอกว่าวันนี้ ผมขอพรข้อหนึ่งได้ไหม? เธอก็ถามว่าอะไร ผมก็บอกไปว่า ขอเป็นเพื่อนได้ไหม? เธอก็ 555ได้ดิ มาตอนนั้นผมดีใจมาก แม้ว่าเราจะไม่ได้คุยกันเหมือนเดิมแล้วก็ตาม เราจะไม่ได้ แซวอะไรกันอีกหรือคุยกันแบบเฮฮาอีก แต่มันก็ดูคุยกันง่ายขึ้นกว่าเดิม ผมก็พยายามชวนเธอคุยอีก แต่ครั้งนี้เธอแสดงความรำคาญออกมาชัดเจนมาก ผมก็เลยถอยออกมา ก็พยายามหาของที่เธอชอบ เธอชอบ ตัวละครจากการ์ตูนตัวหนึ่งมากๆ ผมก็หลอกถามเธอว่า เธอมีของอะไรเกี่ยวกับตัวละครนั้นบ้าง เธอก็ส่งมาให้ดู ผมก็รีบ จำๆ แล้วก็จะไปหาซื้ออันที่เธอไม่มี ก็เดินทางไปสะพานเหล็ก แต่เช้าๆ รอร้านเปิด เดินหาที่คิดว่าเข้าท่าที่สุด แต่ผมก็ไม่ใช่คนมีเงินอะไรมากมาย ก่อนมาก็พยายามรับงานพิเศษ อะไรก็ว่าไป จนมีเงินอยู่นิดหน่อยคิดว่าน่าจะพอ ก็พยายามเดินหาไป จนเจอตัวที่คิดว่าใช่ แน่นอนราคาก็ไม่ธรรมดาจริงๆ ผมก็ ซื้อมา แล้วก็ห่อของขวัญด้วยกระดาษสีที่เธอชอบ แล้วสุดท้ายก็วันนี้ วันที่ผมจะเอาไปให้เธอ เพราะเธอไปดูหนังวันนี้พอดี
ผมก็บอกเธอว่า ดูจบแล้ว บอกเราด้วยนะมีเรื่องจะคุยด้วย เธอก็ปฏืเสธท่าเดียวจริงๆ บอกมีอะไรมาคุยกันในนี่ เรากลัว....
ผมก็เลยแบบว่า ไม่รู้ดิมันเจ็บจริงๆอะนะ ก็เข้าใจว่าผมอาจจะเหมือนโรคจิต แต่ในห้างคนก็เยอะแยะ เธอ คงไม่อยากเจอผมจริงๆ ผมก็เลยบอกเธอว่าจะฝากไว้ที่คนตรวจตั๋วนะ....แล้วสุดท้ายเราก็ไม่ได้เจอกัน พอเธอได้รับของแล้วก็ส่งข้อความมาถามผมว่า
ต้องการอะไร?
มันเป็นประโยคคำถามที่....ทำให้รู้สึกเสียใจจริงๆ ผมก็ได้แต่คิดว่า อย่างน้อยถ้าเธอชอบก็คงดี(ของขวัญนะ) ให้เราจากกันด้วยรอยยิ้มดีกว่าเนอะ ก็เลยบอกเธอไปว่า
HDB ย้อนหลังขอให้ปีนี้ เป้นปีที่มีความสุข บาย...
เธออ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไร ผมปิดเฟสแล้วมานั่งคิดทบทวนกับตัวเอง สุดท้ายก็ทนความกดดันที่ตัวเองสร้างขึ้นไม่ไหวเลยขอ ระบายลงพันทิป ครับ ถ้าใครอ่านจนจบผมขอขอบคุณจริงๆ