สังคมประนาม "เมียน้อย" เลว ต่ำ สกปรก น่ารังเกียจ...รู้มั้ย?ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่อยากเปน!!

ลองๆอ่านเรื่องราวของเราดูบ้างนะคะ

นานมาเเล้ว...เราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง ตอนนั้นเค้าอายุ 23 ในสายตาเราเค้าเป็นผู้ชายที่น่ารักเเละอบอุ่นมาก นอกจากจะหน้าตาหล่อเหลาเเล้ว เค้ายังดูดีมีสกุล เนื้อตัวสะอาด ฉลาดหลักเเหลม หน้าที่การงานมันทำให้เค้าดูเท่ เค้าพูดได้หลายภาษา เดินทางไปดูงานต่างประเทศบ่อยๆ (ช่วยพ่อบริหารงานที่โรงงาน) หน้าตาเหมือนพระเอกหนังจีนที่เราหลงไหล ความอ่อนโยนของเค้ามันทำให้เราหลงรักเค้าอย่างไม่มีข้อเเม้

คบหากันอยู่เก้าเดือน ตลอดเวลาเค้าอ่อนหวานเเละดูจริงใจกับเรามาก เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เเต่เราไปมาหาสู่กัน เค้ารู้จักบ้านเรา เเละเราก็รู้จักบ้านเค้าทั้งสามหลัง ทั้งน้องชายเเละน้องสาวเค้า เรารู้จักหมด เวลาที่เราทะเลาะกัน เค้าจะขับรถมาจอดหน้าบ้าน รอจนกว่าเราจะออกไปหา นานเท่าไหร่เค้าก็รอ ดึกดื่นเเค่ไหนเค้าก็ไม่ท้อ เวลาเรานัดกันไปกินข้าวนอกบ้าน เค้าจะเป็นฝ่ายไปรอเราก่อนเสมอ หลายครั้งเราขอจ่ายค่าอาหาร เค้ามักจะบอกว่า ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเค้าจ่ายเอง บ้านเค้ารวย เเล้วเค้าก็หัวเราะอารมณ์ดี

ทุกครั้งที่เค้าต้องเดินทางออกต่างประเทศ เค้าจะเอารถมาจอดที่บ้านเรา เเล้วให้เราไปส่งที่สนามบิน ถ้าพ่อเค้าบอกให้ขับรถไปดูงานทางใต้ เค้าจะใช้เวลาที่จะใช้เดินทางอยู่กับเรา เเละย่นระยะการเดินทางด้วยเครื่องบินเเทน (หลอกพ่อว่าขับรถไป)

เค้าขับรถพาเราไปทำธุระต่างจังหวัดด้วยความเต็มใจ ไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง เวลาที่เราออกเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน เค้าจะให้เรานอนหนุนตักเวลาที่เค้าขับรถ (ระยะทางไกลเราจะเหนื่อยเเละง่วงนอนมาก) มือนึงเค้าจับพวงมาลัย ส่วนอีกมือเค้าลูบผมเรา เราไปเที่ยวทะเลด้วยกัน เค้ายืนกอดเอวเราฟังเสียงคลื่นซัดหาดทราย โรเเมนติกฝังจิตฝังใจเลยนิ

เราเชื่อเสมอว่าเค้ารักเรา เเละเราก็รักเค้าไม่ต่างกัน เค้าเป็นผู้ชายคนเเรกเเละคนเดียวที่เราคิดเรื่องครอบครัวด้วย

จนกระทั่ง.......คืนนั้นกลุ่มเรา (เพื่อนสนิทเราเเละเพื่อนสนิทเค้า) ไปร่วมฉลองงานวันเกิดกันจนดึกดื่น หลังจากที่วนส่งเพื่อนทุกคนกลับถึงบ้านเเล้ว เราเป็นคนสุดท้ายที่เค้าส่งกลับบ้าน  จู่ๆก็มีรถมอเตอร์ไซร์ผ่าไฟเเดงมาประสานงากับรถเเฟนเราอย่างจัง ทันทีที่เค้าได้สติ เค้ารีบลงไปอุ้มคนบาดเจ็บส่งโรงพยาบาล เสื้อสีขาวเค้าเต็มไปด้วยเลือด น้ำใจของเค้าที่เเสดงออกมันทำให้เรารักผู้ชายคนนี้มากยิ่งๆขึ้นไป

เเละเเล้ว.......
หลังจากที่ให้ปากคำตำรวจเสร็จเรียบร้อยเเล้ว เค้ากำลังจะพาเรากลับไปส่งที่บ้าน เสียงโทรศัพย์เค้าก็ดังขึ้น ความเงียบในรถทำให้เราได้ยินบทสนทนาของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน มีผู้หญิงอีกคนเป็นห่วงเป็นใยเค้าจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผู้หญิงคนนั้นรู้ข่าว เพราะตำรวจติดต่อไปที่บ้าน

เราเดินลงจากรถทันทีที่รถติดไฟเเดง เค้ารีบปิดมือถือเเละดึงมือเราเอาไว้ เค้าบอกว่า ขึ้นรถมาก่อนนะ เดี๋ยวเค้าจะอธิบายทุกอย่างให้ฟัง

เรายอมให้เค้าขับรถพาไปส่งจนถึงบ้าน เเละเช้าของอีกวัน เราก็ตัดสินใจเดินทางไปบ้านหลังที่สี่  เรารู้ว่าอยู่ที่ไหน เเต่ไม่เคยเดินเข้าไป เพราะเค้าบอกว่าเป็นที่ทำงาน (อาคารพานิชย์ที่ชั้นบนสุดเป็นห้องนอน) ทุกครั้งที่เค้าเเวะไปเราจะรออยู่ในรถ

เเละเเล้วเราก็ได้เจอเธอ....เค้าตกใจมากที่ได้เจอเราไปที่นั่น เราขอคุยกับผู้หญิงของเค้าสองต่อสอง ผู้หญิงคนนั้นเริ่มร้องไห้ เค้าบอกว่าเค้าได้เสียกับเเฟนเราเพราะความไกล้ชิด ไม่ได้เกิดจากความรัก ด้วยความที่เเฟนเราเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ ทั้งคู่จึงไปจดทะเบียนสมรสกัน เเต่ไม่เคยมีงานเเต่ง ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเค้ารู้ว่าเเฟนเรารักเรามาก เค้ารู้มาตลอดว่าสามีเค้ามีเรา เเต่เค้าพูดอะไรไม่ได้ เพราะผู้ชายไม่ได้รักเค้าเเล้วตั้งเเต่เเรก มีเเต่เค้า ที่รักสามีเค้าเหลือเกิน รักเเละยอมได้ทุกอย่าง ถึงเเม้ว่าสามีเค้าจะมองว่าเค้าไม่มีค่าอะไรเลยก็ตาม

เราบอกกับเเฟนเราให้ช่วยไปส่งที่บ้านหน่อยนะ มีเรื่องจะคุยด้วย เเฟนเราออกมาส่งเราโดยที่เมียเค้าไม่กล้าว่าอะไรเลย

ตลอดทางเราเงียบ.......เค้าก็เงียบ จนมาถึงบ้านเรา

เค้านั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น เค้าบอกว่าเค้ารักเรา เเละถามว่าเรายังรักเค้าเหมือนเดิมใช่ไหม.......

เราตบหน้าเค้าไปฉาดใหญ่ พร้อมกับบอกเค้าไปว่า ต่อไปไม่ต้องมาเจอกันอีก (เค้าเป็นลูกคนจีน หน้าขาวๆเเดงเป็นรอยห้านิ้วเต็มๆ)

กลับไปซะ ..........นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่เราได้พูดกับเค้า

หลังจากนั้นหน่ะเหรอ ...ก็เหมือนนางเอกมิวสิคดีๆนี่เเหละ สะพายเป้เดินทางท่องเที่ยวคนเดียว มืดไหนนอนนั่น ซมซานไปนานโข

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ 24 ปีผ่านมาเเล้วค่ะ เราไม่เคยได้เจอกับเค้าอีกเลย

วันนี้เราเเต่งงานเเล้วเเละมีครอบครัวที่อบอุ่น (ลูกๆโตกันหมดเเล้ว) สามีเราอาจจะไม่หวานเหมือนเเฟนเก่า เเต่เค้าก็รักเราด้วยความจริงใจ ไม่ได้ปิดบังความผิดของตนเหมือนอย่างที่เเฟนเก่าทำ

เเละเเน่นอนค่ะ สเปคเรายังคงเป็นอาตี๋เหมือนเดิม.........

ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นคิดอะไร เรารู้เเค่เพียงว่า เราจะไม่มีวันทำให้ผู้หญิงอีกคนต้องเจ็บเพราะเเย่งผู้ชายคนเดียวกัน เรามาทีหลัง เดินออกมาเองก็ถูกต้องเเล้ว เเละถ้าเค้ารักเราจริง เอาไว้เลิกกับเมียเมื่อไหร่เเล้วอาจจะได้เจอกันอีกก็ยังไม่สาย

ืทุกวันนี้เราก็ยังคุยกับเค้าทางโทรศัพย์ทุกสามถึงห้าปีครั้งค่ะ เค้าเลิกกับเมียเค้าเเล้ว เเละมีเเฟนระเกะระกะไปทั่ว ชีวิตดูเหมือนจะไม่อบอุ่นสักเท่าไหร่ อายุตอนนี้ก็น้องๆห้าสิบเเล้ว จริงๆเเล้วเราก็ยังอยากจะเจอกับเค้าอีกสักครั้งนะ ก่อนตายไม่รู้ว่าจะได้เจอกันไหม เรามั่นใจว่าเรายังเป็นเพื่อนกับเค้าได้ อายุปูนนี้กันเเล้ว ถ่านไปเก่ามอดเป็นขึ้เถ้าไปหมดเเล้ว ที่ยังเหลือก็คงจะเป็นเรื่องราวดีๆที่เคยทำร่วมกันมาก

ตัดไฟอยู่ที่ใจ ซมซานไปก่อนเเล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นอีก เชื่อเราเถอะ เราผ่านจุดนั้นมาเเล้ว ทุกวันนี้หน่ะเหรอ....ขอบคุณสวรรค์ ที่ดลจิตดลใจให้เลิกกันมันซะได้ 55+

จบเเล้ว......................  ^__^

อ่านภาษาที่ใช้
ก็รู้แล้วว่า ไม่ได้สำนึกอะไร
แถมอยากให้คนยอมรับการกระทำของตัวเองอีก
รู้ทั้งรู้นั่นแหละ แต่หลับหูหลับตา

ก็ ต้องยอมรับสภาพไปโดยปริยาย

สังคมทุกวันนี้  คนมักจะเอาเรื่องที่ผิดศีลธรรม มาพูดให้เห็นใจ
เพื่อสร้างความชอบธรรมให้กับตัวเอง
ในเชิงว่า มันทุกข์ยากมากที่จะทำใจ  แล้วก็พยายามตีแผ่  เปลือยชีวิต ให้น่าสงสาร ให้น่าเห็นใจ
ทั้งๆที่ตัวเอง รู้ว่าผิด ก็ไม่หยุดการกระทำนั้น  
แล้วบอกสังคม ว่า ฉันเลิกทำบาปไม่ได้เพราะถลำลึกไปแล้ว ถอนตัวไม่ได้  ถ้าเลิกฉันทรมานมาก

อาการแบบนี้ก็เหมือนคนติดยา ที่อยากเลิกแต่เลิกไม่ได้ เพราะมันลงแดง
ก็เลยติดยาต่อไป  ฉันจะได้ไม่ทรมาน จะผิดถูกอย่างไร ก็ขอให้ตัวฉัน  สบาย  ไม่ทุกข์ก็พอ

ใครจะเดือนร้อน ใครจะบ้านแตก ใครจะทะเลาะกัน ใครจะเป็นอย่างไร ก็ช่าง ไม่เกี่ยวกับฉัน
ขอให้ฉันมีความสุขก็พอ

ไม่รู้ซินะครับ ผมยอมเจ็บไปจนวันตาย ดีกว่าจะลดศักดิ์ศรีตัวเองไปอยู่สถานะชู้ ผมว่าคุณค่าของคนคือการไม่โลภเอาของคนอื่นมาเป็นของตนเอง ที่พุดอย่างนี้ไม่ใช่ไม่เคยทำนะครับ ผมผ่านเรื่องราวอย่างนี้มาและเลือกที่จะเดินออกมาครับ