สวัสดีครับผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ได้ละเลยสิ่งสำคัญบางอย่างจนต้องเสียสิ่งสำคัญนั้นไปไหนที่สุด สิ่งสำคัญนั้นไม่ใช้สิ่งของหรือวัตถุอะไรที่จับต้องได้เเต่เป็นความรู้สึกที่เรียกกันว่า "ความรัก" ครับ
ผมไม่เคยคิดเลยจะต้องมานั่งเขียนกระทู้อย่างนี้เลยเคยแต่มานั่งอ่านของคนอื่นจนคิดว่ามันไร้สาระสิ้นดีจนได้มาเจอะเจอกับตัวเอง
ผมเป็นคนหนึ่งที่เคยทุ่มเทให้กับความรักมากพออกหักหรือเรามีเหตุให้ต้องเลิกกันผมนั้นมักรู้สึกเศร้าเเบบโคตร ๆ เลยที่เดียว แต่ในทุกๆครั้งผมจะกลับไปง้อเค้าตลอด
แม้ตัวเองจะถูกหรือผิดก็ตามจนมาวันหนึ่งผมได้ทำสิ่งที่ผิดกับเธอ ผมนั้นได้แอบคุยกับคนอื่นแล้วเผอิญเธอจับได้ก็เลยทำให้เราต้องเลิกกันอีกแต่ผมก็รู้ตัวว่าผมผิดผมพยายามง้อเธอให้เธอกลับมาและมันก็เป็นอย่างที่หวังครับเธอยอมกลับมาคบกับผมจริงๆเรากลับมาคบกันสักพักใหญ่ๆความรักของเราก็ถือว่าราบรื่นดีจนมากระทั้งถึงวันสงกานต์ผมนั้นได้บอกกับเค้าว่าผมทำงานคงไปเล่นสงกานต์ด้วยไม่ได้และไม่อยากให้เธอไปถึงเธอจะไปกับเพื่อนก็ตามเพราะผมห่วงเค้าเพราะเค้าพึ่งจะได้ออกไปเล่นสงกานต์เป็นครั้งเเรกเพราะเเต่ก่อนเค้าจะอยู่กับครอบครัวเเถมเค้ายังเป็นคนเซ่อๆเดินไม่ค่อยมองทางข้ามถนนไม่ค่อยจะมองรถยอมรับน่ะครับว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวแต่ที่จริงแล้วผมลางานไว้เเล้วเพื่อจะไปกับเธอแต่พอผมตื่นมาผมก็เห็นว่าเธอไปเล่นสงกานต์กับเพื่อนแล้วผมรู้สึกโกรธมากเพราะเราอุสาลางานเพื่อจะไปกับเธอด้วยแถมเธอยังกลับถึงบ้านเกือบๆเที่ยงคืนผมยิ่งโกรธเข้าไปอีกผมเลยว่าเธอและได้บอกเลิกเธอไปและเธอก็ได้มาคุยกับผมตอนหลังแต่ผมกับเล่นตัวประชดประชันเธอตลอดเวลาทุกคำพูดที่เธอพูดมาผมพูดสวนกลับด้วยการประชดทั้งหมดและเวลานั้นผมก็คุยกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งอยู่(สมมุติว่าชื่อFล่ะกัน)และผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ผมเคยชอบก่อนที่จะมาคบกับเธอเเละยังเป็นคนที่เธอจับได้ว่าผมแอบคุยอีกด้วยแต่เราตกลงเป็นเพื่อนกันนานล่ะครับและที่ผมคุยกับ(F)ก็เพราะว่าผมกำลังเชียร์ให้Fกับเพื่อนผมอยู่เพราะB(เพื่อนผู้ชายนามสมมุติ)นั้นจีบFอยู่และเธอได้มาเห็นเข้าจนทำให้เธอต้องเสียใจแถมตอนที่เราทะเลาะกันผมยังต่อว่าเธอด้วยคำที่ไม่สุภาพอีกด้วยทำให้เธอต้องเจ็บช้ำใจมากเเละในขนาดที่ผมนั้นก็ไม่ได้ง้อเธอเลยจนมันก็ผ่านมาจน2เดือนกว่าผมได้กลับไปง้อเธออีกคร้งแต่มันก็ได้สายไปแล้วแม้ผมจะพูดยังไงจะทำดีให้ตายยังไงเธอก็บอกว่ามันสายไปเเล้วเธอไม่ได้คิดไรกับผมเเล้วผมพยายามตื้อเธอทุกวิธีทางทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบมันก็จะออกมาเหมือนเดิมผมก็ไม่รู้เหมือนกันผมไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องบอกว่าทำ ทำไม? เพื่อ เพื่ออะไร? ใครอาจคิดว่าผมเห็นเเก่ตัวผมยอมรับแต่ผมหาคำตอบจากใจตัวเองไม่ได้ผมรู้แค่ว่ารักนั้นไม่มีเหตุผลนั้นเป็นเรื่องจริงและผมก็ยอมรับในการตัดสินใจของเธอแต่ผมนั้นแค่ยังไม่พร้อมที่จะยอมรับความจริงเพราะผมคงทนเห็นคนที่ตัวเองรักคนที่อยู่ข้างๆกันเเละคนที่เอื้อมมือมาจับผมให้ลุกขึ้นในวันที่ผมล้มลงไปจากผมไม่ได้หรอกทุกภาพทุกความทรงจำในเวลาที่ห่างกันไปกว่า2เดือนนั้นไม่ได้ทำให้ลืมเลยเเต่ดันกลับให้จำในทุกๆอย่างที่เคยผ่านมาด้วยกันทุกสิ่งทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะผมและมันก็จบลงเพราะผมอีกเหมือนกัน เพราะงั้นอย่าลืมน่ะครับคนที่อยู่ข้างกายคุณไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือคนที่คุณรักทำดีกับเขาให้มากๆอย่าทำให้เขาต้องมาเสียใจเพราะคุณ เพราะสุดท้ายแล้วไม่ใช่เขาหรอกที่เสียใจแต่จะเป็นตัวเราเองที่เสียใจเพราะคำว่า "สายไปแล้ว" ถึงมันจะเป็นคำสั้น ๆ แต่มันไม่มีวันที่จะกลับไปเเก้ไขสิ่งต่าง ๆ ได้เลย.
.
.
.
.
.
.
ขอบคุณครับที่มาอ่านในสิ่งที่ผมบ่น ฮา ๆ ๆ
เรื่องของ คะน้า
ผมไม่เคยคิดเลยจะต้องมานั่งเขียนกระทู้อย่างนี้เลยเคยแต่มานั่งอ่านของคนอื่นจนคิดว่ามันไร้สาระสิ้นดีจนได้มาเจอะเจอกับตัวเอง
ผมเป็นคนหนึ่งที่เคยทุ่มเทให้กับความรักมากพออกหักหรือเรามีเหตุให้ต้องเลิกกันผมนั้นมักรู้สึกเศร้าเเบบโคตร ๆ เลยที่เดียว แต่ในทุกๆครั้งผมจะกลับไปง้อเค้าตลอด
แม้ตัวเองจะถูกหรือผิดก็ตามจนมาวันหนึ่งผมได้ทำสิ่งที่ผิดกับเธอ ผมนั้นได้แอบคุยกับคนอื่นแล้วเผอิญเธอจับได้ก็เลยทำให้เราต้องเลิกกันอีกแต่ผมก็รู้ตัวว่าผมผิดผมพยายามง้อเธอให้เธอกลับมาและมันก็เป็นอย่างที่หวังครับเธอยอมกลับมาคบกับผมจริงๆเรากลับมาคบกันสักพักใหญ่ๆความรักของเราก็ถือว่าราบรื่นดีจนมากระทั้งถึงวันสงกานต์ผมนั้นได้บอกกับเค้าว่าผมทำงานคงไปเล่นสงกานต์ด้วยไม่ได้และไม่อยากให้เธอไปถึงเธอจะไปกับเพื่อนก็ตามเพราะผมห่วงเค้าเพราะเค้าพึ่งจะได้ออกไปเล่นสงกานต์เป็นครั้งเเรกเพราะเเต่ก่อนเค้าจะอยู่กับครอบครัวเเถมเค้ายังเป็นคนเซ่อๆเดินไม่ค่อยมองทางข้ามถนนไม่ค่อยจะมองรถยอมรับน่ะครับว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวแต่ที่จริงแล้วผมลางานไว้เเล้วเพื่อจะไปกับเธอแต่พอผมตื่นมาผมก็เห็นว่าเธอไปเล่นสงกานต์กับเพื่อนแล้วผมรู้สึกโกรธมากเพราะเราอุสาลางานเพื่อจะไปกับเธอด้วยแถมเธอยังกลับถึงบ้านเกือบๆเที่ยงคืนผมยิ่งโกรธเข้าไปอีกผมเลยว่าเธอและได้บอกเลิกเธอไปและเธอก็ได้มาคุยกับผมตอนหลังแต่ผมกับเล่นตัวประชดประชันเธอตลอดเวลาทุกคำพูดที่เธอพูดมาผมพูดสวนกลับด้วยการประชดทั้งหมดและเวลานั้นผมก็คุยกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งอยู่(สมมุติว่าชื่อFล่ะกัน)และผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ผมเคยชอบก่อนที่จะมาคบกับเธอเเละยังเป็นคนที่เธอจับได้ว่าผมแอบคุยอีกด้วยแต่เราตกลงเป็นเพื่อนกันนานล่ะครับและที่ผมคุยกับ(F)ก็เพราะว่าผมกำลังเชียร์ให้Fกับเพื่อนผมอยู่เพราะB(เพื่อนผู้ชายนามสมมุติ)นั้นจีบFอยู่และเธอได้มาเห็นเข้าจนทำให้เธอต้องเสียใจแถมตอนที่เราทะเลาะกันผมยังต่อว่าเธอด้วยคำที่ไม่สุภาพอีกด้วยทำให้เธอต้องเจ็บช้ำใจมากเเละในขนาดที่ผมนั้นก็ไม่ได้ง้อเธอเลยจนมันก็ผ่านมาจน2เดือนกว่าผมได้กลับไปง้อเธออีกคร้งแต่มันก็ได้สายไปแล้วแม้ผมจะพูดยังไงจะทำดีให้ตายยังไงเธอก็บอกว่ามันสายไปเเล้วเธอไม่ได้คิดไรกับผมเเล้วผมพยายามตื้อเธอทุกวิธีทางทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบมันก็จะออกมาเหมือนเดิมผมก็ไม่รู้เหมือนกันผมไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องบอกว่าทำ ทำไม? เพื่อ เพื่ออะไร? ใครอาจคิดว่าผมเห็นเเก่ตัวผมยอมรับแต่ผมหาคำตอบจากใจตัวเองไม่ได้ผมรู้แค่ว่ารักนั้นไม่มีเหตุผลนั้นเป็นเรื่องจริงและผมก็ยอมรับในการตัดสินใจของเธอแต่ผมนั้นแค่ยังไม่พร้อมที่จะยอมรับความจริงเพราะผมคงทนเห็นคนที่ตัวเองรักคนที่อยู่ข้างๆกันเเละคนที่เอื้อมมือมาจับผมให้ลุกขึ้นในวันที่ผมล้มลงไปจากผมไม่ได้หรอกทุกภาพทุกความทรงจำในเวลาที่ห่างกันไปกว่า2เดือนนั้นไม่ได้ทำให้ลืมเลยเเต่ดันกลับให้จำในทุกๆอย่างที่เคยผ่านมาด้วยกันทุกสิ่งทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะผมและมันก็จบลงเพราะผมอีกเหมือนกัน เพราะงั้นอย่าลืมน่ะครับคนที่อยู่ข้างกายคุณไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือคนที่คุณรักทำดีกับเขาให้มากๆอย่าทำให้เขาต้องมาเสียใจเพราะคุณ เพราะสุดท้ายแล้วไม่ใช่เขาหรอกที่เสียใจแต่จะเป็นตัวเราเองที่เสียใจเพราะคำว่า "สายไปแล้ว" ถึงมันจะเป็นคำสั้น ๆ แต่มันไม่มีวันที่จะกลับไปเเก้ไขสิ่งต่าง ๆ ได้เลย.
.
.
.
.
.
.
ขอบคุณครับที่มาอ่านในสิ่งที่ผมบ่น ฮา ๆ ๆ