ก่อนอื่นเลยต้องบอกก่อนว่าเราเจอเค้าทาง hi5 (บอกอายุเลย555)
สมัยนั้นยังเรียนม.ปลายอยู่ ก็คุยกันเป็นเพื่อนกันมา 3ปี
คอยปรึกษา แนะนำ ให้กำลังใจกันมาตลอด
เราเป็นคนกวนตีน พูดจาโผงผาง ไม่ค่อยจะเป็นผญใสๆเท่าไหร่
เค้าก็เป็นผู้ชายคนนึงที่หน้าตาไม่ดีแต่คารมนี่สุดยอด !!
เราคุยกันผ่าน msn บ้าง โทรบ้าง นัดเจอกันบ้าง
ก็เฮฮากันตามประสาเพื่อนเน้าะ
เราคิดมาตลอดว่าเค้าเป็นเพื่อนที่ดีมาก
จนเราไม่กล้าคิดเกินเพื่อน และจะไม่ทำมันเด็ดขาด
"ยังไงเราก้รู้สึกกันมากกว่าเพื่อนไม่ได้"
ประโยคนี้เราจำได้ดี เราพูดกับเค้า
แต่ตลอดการคุยกันเรียกกัน "ที่รัก" ทุกคำ
ไม่ว่าเราจะมีใครเข้ามาจีบ เราจะปรึกษาเค้าเสมอ
และคำตอบที่ได้ก็เป็นด้านลบเสมอ ไม่ดีบ้างแหละ ไม่เหมาะบ้างแหละ
(มารู้ที่หลังว่าเค้าไม่อยากให้เราไปคบคนอื่น)
แต่พอเริ่มมาหลังๆเราเริ่มห่างกัน
จนเรามามีปัญหาใกล้ๆวันเกิด (เราเกิดต้นเมษา)
เราโทรหาเค้าอีกครั้งหลังจากห่างๆกันไป
เค้ามาหาเราและปลอบเราอยู่กับเราจนเราดีขึ้นมาก
หลังจากนั้นเวลาไปไหนเค้าก็จะพาเราไปด้วย
(แต่มีวันนึงเค้าพาเราไปที่บ้านรุ่นพี่ เพื่อนเค้าเต็มเลย
แต่เค้าก็
ทิ้งเราไว้กับเพื่อนเค้า แล้วเค้าไปหาเพื่อนผญ
ตอนนั้นรอนานและหงุดหงิดมากกก 55555)
จนมาวันที่ 12 เม.ย. 54 เค้าชวนเราไปบ้านเพื่อน
ก็กินเหล้า ปาร์ตี้ตามภาษาวัยรุ่นอะเน้าะ
เราก้ง่วงก้ขอตัวขึ้นไปนอน เค้าก้อาสาไปส่ง
เค้าก็เออเดี๋ยวเรานอนข้างล่างให้เรานอนบนเตียง
แต่ด้วยความที่สนิทกันมากเราก็เออไม่เป็นไรนอนเตียงได้
เอาหมอนข้างกั้นตรงกลางละกันโน้ะ เราไม่ถือ (อ่อยจุง อิอิ )
ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ไม่ได้คิดอะไรเลยมาตลอด 3 ปี
ถามว่ารู้สึกดีมั้ย ? ก็รู้สึกดีมากในระดับหนึ่งเลย
มีแต่เพื่อนเราที่รู้ว่าเค้าชอบเราชอบมานาน
(เราเคยแนะนำเพื่อนเราให้เค้าลองคุยดู แต่นางก็ไปคุยกันว่าชอบเรา - -*)
กลับมาๆ นอกเรื่องละ 55555 ต่อๆ
เราก้นอนหันหลังให้เค้า ต่างคนต่างหันหลังให้กัน
เค้าถามเราว่าหลับรึยัง ? เราก้บอกว่าหลับแล้ว (กวนตีนไง55)
เค้าก็พูดต่อว่า "เราเป็นเพื่อนกันมาก็นานแล้วเน้อะ..ลองเปลี่ยนจากเพื่อนเป็นอย่างอื่นมั้ย?"
ไอเราก็รู้สึกดีอยู่แล้ว แต่ไม่คิดจะได้ยินประโยคนี้เลยจริงๆ
เราก็ไม่ตอบ เค้าก็ถามซ้ำๆ จนเราก็ตอบตกลงไป
หลังจากนั้นมาเราก็คบกันมาเรื่อยๆ
ตอนเป็นเพื่อนเป็นยังไง ตอนเป็นแฟนก็แบบนั้น
เสมอต้นเสมอปลายจรืงๆ 555555
ตลอดการคบกัน เค้าไม่เคยมีใคร
มีแต่เราที่ชอบไปคุยกับคนอื่น
สรรหาข้อเสียต่างๆนานามาว่าเค้า
เอาแต่ใจ ขี้เหวี่ยง ขี้วีน ... แต่เค้าก็ยอมเรามาตลอด
กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เค้าจับได้ว่าเราคุยกับคนอื่น ก็ให้อภัยเสมอมา
และไม่เคยขุดคุ้ยเรื่องในอดีตมาทะเลาะกับเรา
มีแต่เราที่เอาแต่เรื่องเดิมๆปัญหาเดิมๆมาทะเลาะกับเค้า
เราผ่านอะไรด้วยกันมามากมายทั้งร้ายดี
เรายังมีเค้าอยู่ข้างๆเสมอที่หันไป
ตลอดระยะเวลาที่คบกัน 4 ปี ไม่เคยมีคำว่าเลิกออกจากปากเรา 2 คน
จะบอกว่าเราเป็นคู่ที่น่าอิจฉามากก็บอกได้นะ
เพราะเราเข้ากับเพื่อนเค้าได้ ไปกับเค้าได้ทุกที่
เค้าชอบรถมากเราก็พลอยชอบไปกับเค้า
ทำให้กิจกรรมทุกอย่างมันสนุกและมีความสุขมาก
แต่เราเองที่ผิดที่อยากจะได้คนที่ดี ไม่รู้จักพอ
คนรอบข้างมักพูดว่าอย่างเราอะหาได้ดีกว่าเค้าเยอะ
จนมาถึงต้นเมษา 58 เราทะเลาะกับเค้าและเราขอห่าง
(เค้าไม่มีเวลาให้เหมือนก่อนเพราะต้องทำงาน)
แต่ตลอดการห่างกันนั้นก็ติดต่อกันตลอด
จนเราดีกันจนมาถึงวันครบรอบ 4 ปี
ตลอดเวลาก่อนหน้านี้สักเดือนสองเดือน
เราไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเลย เราไม่รู้ว่ารักเค้าอยู่มั้ย
เพื่อนเราก็ถามว่าที่อยู่ที่รัก หรือผูกพัน
เราก็ตอบไม่ได้ จนมาถึงวันที่ 18 เม.ย.
เราไปเที่ยวข้าวสารกับเพื่อนๆสมัยมัธยม
แล้วเราไปเจอ ผช คนนึง ก็แลกไลน์กันปกติ
ก็คุยกันมาเรื่อยๆ (ยังไม่เลิกกับแฟนนะ)
จนเรารู้สึกว่าคนนี้แหละที่เราตามหา มันใช่ทุกอย่าง
หน้าตา ฐานะ มีเวลาให้ ชอบอะไรคล้ายๆกัน
แต่ที่ผ่านมาเรารู้สึกแบบนี้กับใคร สุดท้ายเราก็เลือกแฟนเรานะ
แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ ! แฟนเราจับได้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม
แฟนเราไล่เราออกจากบ้าน (เราอยู่บ้านแฟน) เราไม่ร้องไห้สักนิดเดียว
แต่เค้าให้โอกาสเรานะ รวมถึงแม่เค้าด้วย ให้เราเลือกว่าจะอยู่หรือไป
เราเลือกที่จะไป หลังจากนั้นเราก็คุยกับคนใหม่มาเรื่อยๆจนคบกัน
แต่เรารู้สึกแต่แรกแล้วว่ามันไม่ใช่ เราไม่เป็นตัวของตัวเอง
ใจตอนนั้นก็เปรียบเทียบกับแฟนเก่าเสมอ (ว่าแฟนเก่าดีกว่าไรงี้)
จนสุดท้ายไปกันไม่รอด เราก็คิดและบอกกับตัวเองมาเสมอ
"เราเดินออกมาแล้ว เราจะไม่กลับไป"
จนมาเมื่อ 2 วันก่อน 8 ก.ค. 58
เค้าเอาของมาคืนเราแล้วฝากไว้ที่บ้านเพื่อนเรา
เรารู้ว่าเค้าและเพื่อนเราต้องคุยกัน เพราะสองคนนี้ก็สนิทกันมาก
เพื่อนเราก็มาเล่าให้ฟัง เอาจริง ๆ เราสำนึกผิดมานานแล้ว
แต่ไม่คิดที่จะกลับไป แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่
เราโคตรรู้สึกผิด และโคตรอยากที่จะแก้ไข
เราขับรถไปหาเค้าที่มหาลัย เดินหาทุกห้อง แต่ก็ไม่เจอ
เดี๋ยวมาต่อนะค่ะ
เจ็บกว่าคำว่า "ไม่รัก" คือ "ยังรัก ... แต่กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้"
สมัยนั้นยังเรียนม.ปลายอยู่ ก็คุยกันเป็นเพื่อนกันมา 3ปี
คอยปรึกษา แนะนำ ให้กำลังใจกันมาตลอด
เราเป็นคนกวนตีน พูดจาโผงผาง ไม่ค่อยจะเป็นผญใสๆเท่าไหร่
เค้าก็เป็นผู้ชายคนนึงที่หน้าตาไม่ดีแต่คารมนี่สุดยอด !!
เราคุยกันผ่าน msn บ้าง โทรบ้าง นัดเจอกันบ้าง
ก็เฮฮากันตามประสาเพื่อนเน้าะ
เราคิดมาตลอดว่าเค้าเป็นเพื่อนที่ดีมาก
จนเราไม่กล้าคิดเกินเพื่อน และจะไม่ทำมันเด็ดขาด
"ยังไงเราก้รู้สึกกันมากกว่าเพื่อนไม่ได้"
ประโยคนี้เราจำได้ดี เราพูดกับเค้า
แต่ตลอดการคุยกันเรียกกัน "ที่รัก" ทุกคำ
ไม่ว่าเราจะมีใครเข้ามาจีบ เราจะปรึกษาเค้าเสมอ
และคำตอบที่ได้ก็เป็นด้านลบเสมอ ไม่ดีบ้างแหละ ไม่เหมาะบ้างแหละ
(มารู้ที่หลังว่าเค้าไม่อยากให้เราไปคบคนอื่น)
แต่พอเริ่มมาหลังๆเราเริ่มห่างกัน
จนเรามามีปัญหาใกล้ๆวันเกิด (เราเกิดต้นเมษา)
เราโทรหาเค้าอีกครั้งหลังจากห่างๆกันไป
เค้ามาหาเราและปลอบเราอยู่กับเราจนเราดีขึ้นมาก
หลังจากนั้นเวลาไปไหนเค้าก็จะพาเราไปด้วย
(แต่มีวันนึงเค้าพาเราไปที่บ้านรุ่นพี่ เพื่อนเค้าเต็มเลย
แต่เค้าก็
ตอนนั้นรอนานและหงุดหงิดมากกก 55555)
จนมาวันที่ 12 เม.ย. 54 เค้าชวนเราไปบ้านเพื่อน
ก็กินเหล้า ปาร์ตี้ตามภาษาวัยรุ่นอะเน้าะ
เราก้ง่วงก้ขอตัวขึ้นไปนอน เค้าก้อาสาไปส่ง
เค้าก็เออเดี๋ยวเรานอนข้างล่างให้เรานอนบนเตียง
แต่ด้วยความที่สนิทกันมากเราก็เออไม่เป็นไรนอนเตียงได้
เอาหมอนข้างกั้นตรงกลางละกันโน้ะ เราไม่ถือ (อ่อยจุง อิอิ )
ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ไม่ได้คิดอะไรเลยมาตลอด 3 ปี
ถามว่ารู้สึกดีมั้ย ? ก็รู้สึกดีมากในระดับหนึ่งเลย
มีแต่เพื่อนเราที่รู้ว่าเค้าชอบเราชอบมานาน
(เราเคยแนะนำเพื่อนเราให้เค้าลองคุยดู แต่นางก็ไปคุยกันว่าชอบเรา - -*)
กลับมาๆ นอกเรื่องละ 55555 ต่อๆ
เราก้นอนหันหลังให้เค้า ต่างคนต่างหันหลังให้กัน
เค้าถามเราว่าหลับรึยัง ? เราก้บอกว่าหลับแล้ว (กวนตีนไง55)
เค้าก็พูดต่อว่า "เราเป็นเพื่อนกันมาก็นานแล้วเน้อะ..ลองเปลี่ยนจากเพื่อนเป็นอย่างอื่นมั้ย?"
ไอเราก็รู้สึกดีอยู่แล้ว แต่ไม่คิดจะได้ยินประโยคนี้เลยจริงๆ
เราก็ไม่ตอบ เค้าก็ถามซ้ำๆ จนเราก็ตอบตกลงไป
หลังจากนั้นมาเราก็คบกันมาเรื่อยๆ
ตอนเป็นเพื่อนเป็นยังไง ตอนเป็นแฟนก็แบบนั้น
ตลอดการคบกัน เค้าไม่เคยมีใคร
มีแต่เราที่ชอบไปคุยกับคนอื่น
สรรหาข้อเสียต่างๆนานามาว่าเค้า
เอาแต่ใจ ขี้เหวี่ยง ขี้วีน ... แต่เค้าก็ยอมเรามาตลอด
กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เค้าจับได้ว่าเราคุยกับคนอื่น ก็ให้อภัยเสมอมา
และไม่เคยขุดคุ้ยเรื่องในอดีตมาทะเลาะกับเรา
มีแต่เราที่เอาแต่เรื่องเดิมๆปัญหาเดิมๆมาทะเลาะกับเค้า
เราผ่านอะไรด้วยกันมามากมายทั้งร้ายดี
เรายังมีเค้าอยู่ข้างๆเสมอที่หันไป
ตลอดระยะเวลาที่คบกัน 4 ปี ไม่เคยมีคำว่าเลิกออกจากปากเรา 2 คน
จะบอกว่าเราเป็นคู่ที่น่าอิจฉามากก็บอกได้นะ
เพราะเราเข้ากับเพื่อนเค้าได้ ไปกับเค้าได้ทุกที่
เค้าชอบรถมากเราก็พลอยชอบไปกับเค้า
ทำให้กิจกรรมทุกอย่างมันสนุกและมีความสุขมาก
แต่เราเองที่ผิดที่อยากจะได้คนที่ดี ไม่รู้จักพอ
คนรอบข้างมักพูดว่าอย่างเราอะหาได้ดีกว่าเค้าเยอะ
จนมาถึงต้นเมษา 58 เราทะเลาะกับเค้าและเราขอห่าง
(เค้าไม่มีเวลาให้เหมือนก่อนเพราะต้องทำงาน)
แต่ตลอดการห่างกันนั้นก็ติดต่อกันตลอด
จนเราดีกันจนมาถึงวันครบรอบ 4 ปี
ตลอดเวลาก่อนหน้านี้สักเดือนสองเดือน
เราไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเลย เราไม่รู้ว่ารักเค้าอยู่มั้ย
เพื่อนเราก็ถามว่าที่อยู่ที่รัก หรือผูกพัน
เราก็ตอบไม่ได้ จนมาถึงวันที่ 18 เม.ย.
เราไปเที่ยวข้าวสารกับเพื่อนๆสมัยมัธยม
แล้วเราไปเจอ ผช คนนึง ก็แลกไลน์กันปกติ
ก็คุยกันมาเรื่อยๆ (ยังไม่เลิกกับแฟนนะ)
จนเรารู้สึกว่าคนนี้แหละที่เราตามหา มันใช่ทุกอย่าง
หน้าตา ฐานะ มีเวลาให้ ชอบอะไรคล้ายๆกัน
แต่ที่ผ่านมาเรารู้สึกแบบนี้กับใคร สุดท้ายเราก็เลือกแฟนเรานะ
แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ ! แฟนเราจับได้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม
แฟนเราไล่เราออกจากบ้าน (เราอยู่บ้านแฟน) เราไม่ร้องไห้สักนิดเดียว
แต่เค้าให้โอกาสเรานะ รวมถึงแม่เค้าด้วย ให้เราเลือกว่าจะอยู่หรือไป
เราเลือกที่จะไป หลังจากนั้นเราก็คุยกับคนใหม่มาเรื่อยๆจนคบกัน
แต่เรารู้สึกแต่แรกแล้วว่ามันไม่ใช่ เราไม่เป็นตัวของตัวเอง
ใจตอนนั้นก็เปรียบเทียบกับแฟนเก่าเสมอ (ว่าแฟนเก่าดีกว่าไรงี้)
จนสุดท้ายไปกันไม่รอด เราก็คิดและบอกกับตัวเองมาเสมอ
"เราเดินออกมาแล้ว เราจะไม่กลับไป"
จนมาเมื่อ 2 วันก่อน 8 ก.ค. 58
เค้าเอาของมาคืนเราแล้วฝากไว้ที่บ้านเพื่อนเรา
เรารู้ว่าเค้าและเพื่อนเราต้องคุยกัน เพราะสองคนนี้ก็สนิทกันมาก
เพื่อนเราก็มาเล่าให้ฟัง เอาจริง ๆ เราสำนึกผิดมานานแล้ว
แต่ไม่คิดที่จะกลับไป แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่
เราโคตรรู้สึกผิด และโคตรอยากที่จะแก้ไข
เราขับรถไปหาเค้าที่มหาลัย เดินหาทุกห้อง แต่ก็ไม่เจอ
เดี๋ยวมาต่อนะค่ะ