อยากรู้ความรู้สึกของคนที่กำลังเปลื่ยนสถานะเป็น single mom หน่อยค่ะ

ช่วงนี้ความรักกำลังอ่อนแอ เพราะคนรักไม่ค่อยใส่ใจ บวกกับความไม่พร้อมของแฟน ที่ไม่กล้าบอกคนอื่นว่ามีลูกแล้ว เพราะเรามีน้องตอนยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย แต่เขาจบปีนั่นพอดี ถ้ามองย้อนไปถึงเรื่องราวที่เขาเคยทำไว้กับเราตอนนี้เกิดเรื่องแรกๆ (หรือช่วงที่มีน้อง) มันยังคงเจ็บใจ และเสียใจไม่หายกับสิ่งที่เขาทำไว้กับเรา แต่เมื่อเวลาผ่านไป เหมือนอะไรหลายๆอย่างกำลังจะดีขึ้น ก็มีเรื่องให้เราลำบากใจบวกน้อยมาก คือการที่เขาคอยปิดเรื่องลูกกับคนอื่น เขาให้เหตุผลว่ากลัวสังคมไม่ยอมรับ??? เฮ้ยยยง คนที่ไม่รับเรื่องแบบนี้มากกว่าป่ะว่ะ ที่สังคมเค้าจะไม่ยอมรับ คนไม่มีความรับผิดชอบแบบไม่ใช่หรอว่ะ ที่คนเค้าควรที่จะไม่ยอมรับ??
เมื่อก่อนเราคิดถึงลูกเสมอ กว่าลูกจะมีปมด้อยที่เป็นลูกไม่มีพ่อ และตอนนั้นเราก็ยังรักเขาอยู่ เราเลยยอมเขาทุกอย่าง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว มันไม่มีความรู้แบบนั้นแล้ว เรากล้าที่จะพูดกับลูกว่าเราจะเป็นทั้งพ่อและแม่ที่ดีให้กับเค้า เรารู้สึกว่าการที่ยืดเขาไว้ตอนนี้เป็นฉันเองที่เหนื่อย และเสียใจอยู่คนเดียว เราคือที่จะปล่อยเขาไปดีมั้ย??  เราไม่อยากให้ลูกที่โตขึ้นเรื่อยๆ เริ่มรู้ประสาขึ้นเรื่อยๆ ต้องมารับรู้สิ่งที่มันบั่นทอนจิตใจเค้าไปอย่างนี้ เราตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ย??

แนะนำเราทีนะ