แสงปลายอุโมงค์

ท่ามความมืดมนอนธการ
สองขาล้ารอนรานเริ่มสั่นไหว
ค่อยสืบเท้าก้าวคลำทางระหว่างไป
สองมือไต่เลียบผนังต่างดวงตา

กายเหน็บหนาวราวโลกไร้ไอแดดอุ่น
กลิ่นแฉะชื้นหืนทารุณหนักยิ่งกว่า
อยากยกธงลงหลับนับเวลา
จำนนฟ้าซบแผ่นดินสิ้นหนทาง

เพราะคนหลังหวังพึ่งจึงฝืนก้าว
ปลอบหัวใจแสนปวดร้าวว่าทุกอย่าง
จะผ่านไปเช่นสายลมเบาบาง
เมื่อเห็นแสงเลือนลาง...ปลายอุโมงค์