วันนี้ได้นั่งฟังเรื่องเล่าการเจอผีใน Youtube คิดไปคิดมาก็อยากแชร์เรื่องของเราบ้าง แต่มาแชร์ในนี้แล้วกัน ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้ที่มั่นใจและเจ๋งเป้งสุดๆมีสองรอบ แต่ที่สะพรึงในความทรงจำที่สุดคือเรื่องเจอเปรต
ย้อนไปตอนสมัยเรียนมอต้นที่โรงเรียนโพธิสัมพันธ์พิทยาคาร ตอนนั้นที่บ้านทำะุรกิจอพาร์ทเมนต์ 4 ชั้นชั้น 5 เป็นดาดฟ้า + ห้องพระที่มีบันไดเฉพาะคนใน ครอบครัวเดินขึ้นไปได้ก่อนหน้านี้นอนห้องเดียวกะพ่อกะแม่ตลอด จนขึ้นชั้นมัธยมพ่อก็อัปเปหิให้ไปนอนห้องพระ T_T ซึ่งก็อยู่แบบนั้นมาตั้งแต่มอหนึ่ง จนกระทั่งขึ้นมอสาม ก็ใช้ชีวิตตามปกติ
แต่มีคืนนึงเด็ดสระตี่ นอนๆอยู่กลางดึก อยู่ดีๆขวดน้ำที่ตั้งไว้ดืมตอนกลางคืนก็หกใส่หัวซะงั้น ทั้งๆที่จำได้แม่นว่าปิดฝาแล้วและวางไว้ริมหัวเตียงเลย หัวเปียกไม่ใช่ประเด็น หมอนนี่โชกเลย หนุนต่อไม่ได้ มองนาฬิกาก็ตีสามกว่าแล้ว เลยหอบผ้าห่มเดินลงมาจากดาดฟ้าไปหาห้องแม่ที่ชั้นสอง ซึ่งบันไดเป็นแบบเดินวนแต่ละชั้นๆลงมา และทุกชั้นก็จะมีหน้าต่างบานเกล็ด มองไปเห็นลานต้นมะขามใหญ่หลังบ้าน ซึ่งสูงมาก ทุกวันนี้ก็ยังอยู่
ตอนเดินลงมาก็มองออกไปนอกหน้าต่าง คุณพระ! คนอะไรหนอนั่งแล้วตัวยังสูงเท่าต้นมะขาม และแถมหูดันดีขึ้นมาเลยได้ยินเสียง "วี้ด....วี๊ด....." เบาๆ ลอยมาตามลม จ้ำเลยจ้าจนถึงห้องแม่ ผ่านหน้าต่างหลายบานเชีย พอถึงหน้าห้องแม่ เราก็เคาะเบาๆ ไม่ได้เกรงใจพ่อกะแม่นะ เกรงใจคนที่นั่งอยู่ตรงต้นมะขามน่ะ ว่าเค้าจะได้ยิน พอคุณแม่ที่รักตื่นแทนที่จะมาเปิดประตู ดันตะโดนถามอีกว่า
"จะเอาอะไร ดึกแล้วไปนอน!"
นั่นไง เราก็เงียบและบรรจงเคาะประตูเบาๆต่อไป แทนที่คุณแม่จะมาเปิดก็ยังคง continue ถามต่อไปว่าจะเอาอะไร เลยตัดสินใจเฮือกสุดท้ายตะโกนคืนว่า "แม่ขอนอนด้วยหน่อย" เอาสั้นๆพอไม่ต้องอธิบายอะไรมากมาย เดชะบุญหนุนส่ง เสียงคงกังวาลไปต้องหูคนนอกบ้าน พ่อคุณแม่คุณเร่งเสียง วี๊ดดังลั่นเลยทีนี้ หันหลังให้หน้าต่างทันที ประเด็นคือคุณแม่คงงัวเงีย เลยเดินไม่ถึงประตูซะที ยืนเหงื่อแตกเลยจ้า
พอแม่เปิดประตูแค่นั้นแหล่ะ งดการสนทนาทุกชนิด เดินพรวดเข้าห้องนอนคลุมโปง เลย แม่ก็งงๆเลยปิดประตูแล้วไปนอนต่อ ไอเรานีตอนอยู่นอกห้องไม่เท่าไร พอเข้ามาอยู่ในห้องมืดๆ นอนคลุมโปงโผล่แต่หัวมองประตูห้องกลัวกว่าเดิม แถมเจ้าพะคุณรุนช่อง อยู่ดีๆประตูเปิดเอง! โอยกลั้นใจแทบตายว่าอะไรจะโผล่เข้ามามั้ย พอมั่นใจแล้วว่าไม่มีแน่ๆ คลานไปปิดประตูล็อกทุกชั้นที่มี เอาตัวยูคล้อง เอาสิเปิดได้อีกกูยอม
ตืนเช้ามาเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็กึ่งเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง แล้วก็ปล่อยผ่านเลยไป คืนต่อมาเด็ดกว่าจ้าแม่มาเล่าให้ฟังเช้าอีกวันนึง พ่อกับแม้เป็นคนต้องสวดมนต์ที่ห้องพระก่อนนอนทุกคืน คืนนี้แม่ดูละคนจบช้าแล้วเผลอหลับไป เลยไม่ได้ขึ้นไปสวดตอนหัวค่ำ ตื่นมาก็จะเที่ยงคืนแล้ว เลยเดินขึ้นไปจะไปสวดมนต์ ส่วนข้าพเจ้านอนหลับอยู่ห้องแม่นั่นแหล่ะ (ตอนเช้าขึ้นไปหอบทุกอย่างที่ใช้นอนลงมากองห้องแม่หมดแล้ว)
แม่บอกว่าตอนเดินขึ้นไปก็เห็นอะไรแปลกๆนอกหน้าต่างแถมใกล้มาก เหมือนเสาไฟแต่มีอะไรไหลลงมาตามเสา แม่ก็ไม่คิดอะไร เดินไปจนถึงชั้น 4 แม่ถึงสังเกตุชัดๆว่า นี่มันไม่ใช่เสาซะละ มันคือขาที่มีเลือดกับหนองไหลลงมา และเด็ดสุดคือ เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังก้มลงมาเพราะแม่เห็นผมยาวค่อยๆหย่อนลงมา แถมระยะประชิดเลยจ้า แม่ไม่รอช้า ยกมือไหวขออภัยคุณพระศรีรัตนตรัย คืนนี้ของดสวดมนต์แล้วจ้ำกลับมาห้องนอนในทันที ไม่รอดูหน้าฃ ไม่อยากมีคนรู้จักเยอะ เช้ามาสองแม่ลูกมานั่งแชร์เรื่องราวกับกระจวบเหมาะวันต่อมาเป็นวันพระ
เลยแท็คทีมกันสองแม่ลูก ทำบุญกรวดน้ำและสอบถามพระที่วัด พระท่านบอกก็คงญาติพี่น้องแหล่ะ เปรตคนจะเห็นต้องมีบุญถึงกัน ถึงจะเห็นคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องมองไม่เห็นหรอก ที่เอามาเล่านี่ไม่ใช่ให้เชื่องมงาย ของแบบนี้ใครเจอใครเชื่อ ใครยังไม่เคยเจอก็คงว่าเหลวไหล แต่โดยส่วนตัวเรื่องนี้ช่วยตอกย้ำความเชื่อเรื่องหนึ่ง คือ เรื่องกฏแห่งกรรม คนทำอะไรยามตายไปก็ต้องเจอผลกรรมนั้น สาธุ คืนนี้โชคดีนะครัช ปล เจ้าของกระทู้ขอยืนยันและสาบานครัชว่าเรื่องที่เล่ามาคือเรื่องจริงครัช
แชร์ประสบการ์เจอเปรต
ย้อนไปตอนสมัยเรียนมอต้นที่โรงเรียนโพธิสัมพันธ์พิทยาคาร ตอนนั้นที่บ้านทำะุรกิจอพาร์ทเมนต์ 4 ชั้นชั้น 5 เป็นดาดฟ้า + ห้องพระที่มีบันไดเฉพาะคนใน ครอบครัวเดินขึ้นไปได้ก่อนหน้านี้นอนห้องเดียวกะพ่อกะแม่ตลอด จนขึ้นชั้นมัธยมพ่อก็อัปเปหิให้ไปนอนห้องพระ T_T ซึ่งก็อยู่แบบนั้นมาตั้งแต่มอหนึ่ง จนกระทั่งขึ้นมอสาม ก็ใช้ชีวิตตามปกติ
แต่มีคืนนึงเด็ดสระตี่ นอนๆอยู่กลางดึก อยู่ดีๆขวดน้ำที่ตั้งไว้ดืมตอนกลางคืนก็หกใส่หัวซะงั้น ทั้งๆที่จำได้แม่นว่าปิดฝาแล้วและวางไว้ริมหัวเตียงเลย หัวเปียกไม่ใช่ประเด็น หมอนนี่โชกเลย หนุนต่อไม่ได้ มองนาฬิกาก็ตีสามกว่าแล้ว เลยหอบผ้าห่มเดินลงมาจากดาดฟ้าไปหาห้องแม่ที่ชั้นสอง ซึ่งบันไดเป็นแบบเดินวนแต่ละชั้นๆลงมา และทุกชั้นก็จะมีหน้าต่างบานเกล็ด มองไปเห็นลานต้นมะขามใหญ่หลังบ้าน ซึ่งสูงมาก ทุกวันนี้ก็ยังอยู่
ตอนเดินลงมาก็มองออกไปนอกหน้าต่าง คุณพระ! คนอะไรหนอนั่งแล้วตัวยังสูงเท่าต้นมะขาม และแถมหูดันดีขึ้นมาเลยได้ยินเสียง "วี้ด....วี๊ด....." เบาๆ ลอยมาตามลม จ้ำเลยจ้าจนถึงห้องแม่ ผ่านหน้าต่างหลายบานเชีย พอถึงหน้าห้องแม่ เราก็เคาะเบาๆ ไม่ได้เกรงใจพ่อกะแม่นะ เกรงใจคนที่นั่งอยู่ตรงต้นมะขามน่ะ ว่าเค้าจะได้ยิน พอคุณแม่ที่รักตื่นแทนที่จะมาเปิดประตู ดันตะโดนถามอีกว่า
"จะเอาอะไร ดึกแล้วไปนอน!"
นั่นไง เราก็เงียบและบรรจงเคาะประตูเบาๆต่อไป แทนที่คุณแม่จะมาเปิดก็ยังคง continue ถามต่อไปว่าจะเอาอะไร เลยตัดสินใจเฮือกสุดท้ายตะโกนคืนว่า "แม่ขอนอนด้วยหน่อย" เอาสั้นๆพอไม่ต้องอธิบายอะไรมากมาย เดชะบุญหนุนส่ง เสียงคงกังวาลไปต้องหูคนนอกบ้าน พ่อคุณแม่คุณเร่งเสียง วี๊ดดังลั่นเลยทีนี้ หันหลังให้หน้าต่างทันที ประเด็นคือคุณแม่คงงัวเงีย เลยเดินไม่ถึงประตูซะที ยืนเหงื่อแตกเลยจ้า
พอแม่เปิดประตูแค่นั้นแหล่ะ งดการสนทนาทุกชนิด เดินพรวดเข้าห้องนอนคลุมโปง เลย แม่ก็งงๆเลยปิดประตูแล้วไปนอนต่อ ไอเรานีตอนอยู่นอกห้องไม่เท่าไร พอเข้ามาอยู่ในห้องมืดๆ นอนคลุมโปงโผล่แต่หัวมองประตูห้องกลัวกว่าเดิม แถมเจ้าพะคุณรุนช่อง อยู่ดีๆประตูเปิดเอง! โอยกลั้นใจแทบตายว่าอะไรจะโผล่เข้ามามั้ย พอมั่นใจแล้วว่าไม่มีแน่ๆ คลานไปปิดประตูล็อกทุกชั้นที่มี เอาตัวยูคล้อง เอาสิเปิดได้อีกกูยอม
ตืนเช้ามาเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็กึ่งเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง แล้วก็ปล่อยผ่านเลยไป คืนต่อมาเด็ดกว่าจ้าแม่มาเล่าให้ฟังเช้าอีกวันนึง พ่อกับแม้เป็นคนต้องสวดมนต์ที่ห้องพระก่อนนอนทุกคืน คืนนี้แม่ดูละคนจบช้าแล้วเผลอหลับไป เลยไม่ได้ขึ้นไปสวดตอนหัวค่ำ ตื่นมาก็จะเที่ยงคืนแล้ว เลยเดินขึ้นไปจะไปสวดมนต์ ส่วนข้าพเจ้านอนหลับอยู่ห้องแม่นั่นแหล่ะ (ตอนเช้าขึ้นไปหอบทุกอย่างที่ใช้นอนลงมากองห้องแม่หมดแล้ว)
แม่บอกว่าตอนเดินขึ้นไปก็เห็นอะไรแปลกๆนอกหน้าต่างแถมใกล้มาก เหมือนเสาไฟแต่มีอะไรไหลลงมาตามเสา แม่ก็ไม่คิดอะไร เดินไปจนถึงชั้น 4 แม่ถึงสังเกตุชัดๆว่า นี่มันไม่ใช่เสาซะละ มันคือขาที่มีเลือดกับหนองไหลลงมา และเด็ดสุดคือ เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังก้มลงมาเพราะแม่เห็นผมยาวค่อยๆหย่อนลงมา แถมระยะประชิดเลยจ้า แม่ไม่รอช้า ยกมือไหวขออภัยคุณพระศรีรัตนตรัย คืนนี้ของดสวดมนต์แล้วจ้ำกลับมาห้องนอนในทันที ไม่รอดูหน้าฃ ไม่อยากมีคนรู้จักเยอะ เช้ามาสองแม่ลูกมานั่งแชร์เรื่องราวกับกระจวบเหมาะวันต่อมาเป็นวันพระ
เลยแท็คทีมกันสองแม่ลูก ทำบุญกรวดน้ำและสอบถามพระที่วัด พระท่านบอกก็คงญาติพี่น้องแหล่ะ เปรตคนจะเห็นต้องมีบุญถึงกัน ถึงจะเห็นคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องมองไม่เห็นหรอก ที่เอามาเล่านี่ไม่ใช่ให้เชื่องมงาย ของแบบนี้ใครเจอใครเชื่อ ใครยังไม่เคยเจอก็คงว่าเหลวไหล แต่โดยส่วนตัวเรื่องนี้ช่วยตอกย้ำความเชื่อเรื่องหนึ่ง คือ เรื่องกฏแห่งกรรม คนทำอะไรยามตายไปก็ต้องเจอผลกรรมนั้น สาธุ คืนนี้โชคดีนะครัช ปล เจ้าของกระทู้ขอยืนยันและสาบานครัชว่าเรื่องที่เล่ามาคือเรื่องจริงครัช