กรุณาอ่านทั้งหมดเเละ เเนะนำผมด้วยน่ะครับ _/\_
พอดีผมได้โง่มากๆ ที่ได้มาพบจิตเเพทย์ นักจิตวิทยา ช้ามากๆ น่าจะมา เเละบอกพ่อเเม่ กับเรื่องทั้งหมด T_T
ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็น โรคอะไร เเละ เป็นทำไม... คือผมรู้สึกเเบบ เวลาผมจะออกนอกบ้าน รู้สึกว่าต้องมีใครซักคน ที่เราผ่านสายตา มองเราอยู่ เเละนั้นก็ทำให้ผมเกรงมากๆ ทั้งตัว เเละคิดไปเอง กลัวเขาจะจับผิดเรา ว่าเเปลกๆ ทำไมท่ายืนเเปลกๆ เดินแปลกๆ เวลาผมไปนั่ง หรือเดิน ผมจะไม่กล้าที่จะกิน ดื่มน้ำ หรืออะไรๆ ที่มันเป็นการกระทำเลย ... เวลาพูด เเล้วปากจะรู้สึกเเบบไม่กล้าเอ่ย คำนั้นออกมา รู้สึกว่าจะเป็น หนักๆ เเบบนี้ ตั้งเเต่ ม.1 - ม.3 / ป.5 - ป.6 ผมเป็นอยู่เเต่ไม่ขนาดนี้ ม.3 ผมก็ได้หนีเรียน เพราะกลัวเพื่อนๆ จะจับผิดเรา เลยไม่กล้าเข้าห้อง เเล้วผมก็ไปหลบที่มืดๆ ไม่มีใครผ่านมา หรือเดินมา ผมนั่งเเละเดิน ตรงนั้น ตั้งเเต่ 8 โมงเช้า ถึง 4 โมงเย็น โดยไม่กินข้าวไม่กินน้ำเลย เพราะอาการนี่ล่ะครับ ทำให้ผมต้องหลอกพ่อกับเเม่ T_T ทั้งๆที่เขารักเรามากๆ เดินไปที่ไหนก็รู้สึกว่า เขามอง ท่าทางเรา พถติกรรมเรา ทำให้เรานั้นเกิดพถติกรรม ที่เกรงๆ มาจริงๆ เเล้วผมก็มองเขาไปอีกที คราวนี้เขาก็จ้องเราเเล้ว T_T
ตั้งเเต่ผมไป ร . ร. ตั้งเเต่ อนุบาล 1 อยู่ที่บ้าน ผมจะกล้าทำทุกอย่าง ถอดกลางกางเกง เดิน นอกบ้าน ปากดีพูดมาก เเต่พอไป ร . ร ผมกลับไม่พูด เเละเงียบมากๆ นั่งนอน เฉยๆ เเละอ่อนเเอ..โดนเพื่อนว่า ก็เฉยๆ โดนเเกล้งก็เฉยๆ T_T ตั้งเเต่ อนุบาล 1 - ม.3 ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความเป็นอิสระ จะเงียบ คอยโดนเพื่อนเเกล้ง โดยที่ไม่ทำคืน หรืออะไรเขา
ทำให้ผมไม่มี เพื่อน เยอะๆ เพราะผมไม่ค่อยพูดกับใคร เเต่จริงๆ อยู่ที่บ้านกับพ่อเเม่ ปากดีมากๆ T_T
[สิ่งที่ผมอยากให้มากๆ ตอนนี้คือ เรียนหนังสือ อยากมีเพื่อน อยากให้พ่อเเม่ไม่ต้องกังวลกับผม] เพราะพ่อแม่ ท่านตอนนี้ไม่หวังอะไรกับผมเเล้ว...
สรุป คือผมกลัว กังวล ว่าเขาจะดูพถติกรรม หรืออะไรที่เป็นการกระทำของเรา พอผมนึกเเบบนี้ ทำให้ผม เป็นจริงๆ เกรง เดินเหมือนหุ่นยนต์ [ผมต้องมาซ้อมเดินให้บ้าน มันเป็นอะไรที่ไม่สบายใจมากๆ] ผมคิดว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่น เเบบ ท่าเดินเราเเปลกๆ ยืนเเปลกๆ ท่ากินน้ำแปลกๆ
ตอนนี้ก็กินยา 3 ตัวอยู่ครับ นักจิตวิทยา เขาก็บอกผมว่า ให้คิดเเบบว่า มองเเล้วทำไมอ่ะ ซึ่งผมทำไม่ได้จริงๆ
ปัญหานี้ ทำให้ผมรู้สึกกังวล เเละเครียดมากๆ เลยครับ T_T
พอดีผมได้โง่มากๆ ที่ได้มาพบจิตเเพทย์ นักจิตวิทยา ช้ามากๆ น่าจะมา เเละบอกพ่อเเม่ กับเรื่องทั้งหมด T_T
ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็น โรคอะไร เเละ เป็นทำไม... คือผมรู้สึกเเบบ เวลาผมจะออกนอกบ้าน รู้สึกว่าต้องมีใครซักคน ที่เราผ่านสายตา มองเราอยู่ เเละนั้นก็ทำให้ผมเกรงมากๆ ทั้งตัว เเละคิดไปเอง กลัวเขาจะจับผิดเรา ว่าเเปลกๆ ทำไมท่ายืนเเปลกๆ เดินแปลกๆ เวลาผมไปนั่ง หรือเดิน ผมจะไม่กล้าที่จะกิน ดื่มน้ำ หรืออะไรๆ ที่มันเป็นการกระทำเลย ... เวลาพูด เเล้วปากจะรู้สึกเเบบไม่กล้าเอ่ย คำนั้นออกมา รู้สึกว่าจะเป็น หนักๆ เเบบนี้ ตั้งเเต่ ม.1 - ม.3 / ป.5 - ป.6 ผมเป็นอยู่เเต่ไม่ขนาดนี้ ม.3 ผมก็ได้หนีเรียน เพราะกลัวเพื่อนๆ จะจับผิดเรา เลยไม่กล้าเข้าห้อง เเล้วผมก็ไปหลบที่มืดๆ ไม่มีใครผ่านมา หรือเดินมา ผมนั่งเเละเดิน ตรงนั้น ตั้งเเต่ 8 โมงเช้า ถึง 4 โมงเย็น โดยไม่กินข้าวไม่กินน้ำเลย เพราะอาการนี่ล่ะครับ ทำให้ผมต้องหลอกพ่อกับเเม่ T_T ทั้งๆที่เขารักเรามากๆ เดินไปที่ไหนก็รู้สึกว่า เขามอง ท่าทางเรา พถติกรรมเรา ทำให้เรานั้นเกิดพถติกรรม ที่เกรงๆ มาจริงๆ เเล้วผมก็มองเขาไปอีกที คราวนี้เขาก็จ้องเราเเล้ว T_T
ตั้งเเต่ผมไป ร . ร. ตั้งเเต่ อนุบาล 1 อยู่ที่บ้าน ผมจะกล้าทำทุกอย่าง ถอดกลางกางเกง เดิน นอกบ้าน ปากดีพูดมาก เเต่พอไป ร . ร ผมกลับไม่พูด เเละเงียบมากๆ นั่งนอน เฉยๆ เเละอ่อนเเอ..โดนเพื่อนว่า ก็เฉยๆ โดนเเกล้งก็เฉยๆ T_T ตั้งเเต่ อนุบาล 1 - ม.3 ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความเป็นอิสระ จะเงียบ คอยโดนเพื่อนเเกล้ง โดยที่ไม่ทำคืน หรืออะไรเขา
ทำให้ผมไม่มี เพื่อน เยอะๆ เพราะผมไม่ค่อยพูดกับใคร เเต่จริงๆ อยู่ที่บ้านกับพ่อเเม่ ปากดีมากๆ T_T
[สิ่งที่ผมอยากให้มากๆ ตอนนี้คือ เรียนหนังสือ อยากมีเพื่อน อยากให้พ่อเเม่ไม่ต้องกังวลกับผม] เพราะพ่อแม่ ท่านตอนนี้ไม่หวังอะไรกับผมเเล้ว...
สรุป คือผมกลัว กังวล ว่าเขาจะดูพถติกรรม หรืออะไรที่เป็นการกระทำของเรา พอผมนึกเเบบนี้ ทำให้ผม เป็นจริงๆ เกรง เดินเหมือนหุ่นยนต์ [ผมต้องมาซ้อมเดินให้บ้าน มันเป็นอะไรที่ไม่สบายใจมากๆ] ผมคิดว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่น เเบบ ท่าเดินเราเเปลกๆ ยืนเเปลกๆ ท่ากินน้ำแปลกๆ
ตอนนี้ก็กินยา 3 ตัวอยู่ครับ นักจิตวิทยา เขาก็บอกผมว่า ให้คิดเเบบว่า มองเเล้วทำไมอ่ะ ซึ่งผมทำไม่ได้จริงๆ