เริ่มเล่าเลยนะ...คือแอบชอบน้องเขามาก็นานอยู่นะ ครึ่งปีเห็นจะได้
น้องเขาก็ไม่ได้หล่อหรอกแต่มันตรงสเปคแล้วเหมือนถูกชะตา5555 น้องเขาเป็นพนักงานใหม่ในตอนแรกที่เจอนะ รู้เพราะเข้าเซเว่นบ่อย ห้าาาา
เห็นป้ายพนักงานที่คอ คือมาจากปัญญาภิวัฒน์ คิดว่าคงมาฝึกงานมั้ง
ก็แบบแอบปลื้ม ลงทุนเข้าเซเว่นทุกวัน เพื่อให้ได้เห็นหน้าน้องเขา ถึงขนาดที่ว่ารู้ว่าวันหยุดน้องเขาคือวันไหน สังเกตจากทุกๆวันนั้นจะไม่เห็นน้อง
แล้วก็เป็นความบังเอิญหรือพรหมลิขิตก็ไม่รู้ที่เราสองคนกินข้าวร้านประจำร้านเดียวกัน เป็นร้านอาหารตามสั่งแถวนั้น และนั่นแหละ เพราะเข้าเซเว่นทุกวัน และเราจะเข้าเป็นเวลาประมาณ19.00น. ทุกวัน จะเข้าไปซื้อน้ำซื้อขนมแล้วไปกินข้าว และน้องเขาก็จะไปกินข้าวเวลาประมาณนี้แทบทุกวัน คือถ้าวันไหนที่ไม่ใช่วันหยุดของน้องเขา แล้วเข้าเซเว่นไม่เจอน้องเขา ก็จะรู้เลยว่าต้องอยู่ร้านข้าวแน่ๆ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ อิอิ
ก็อยากทำความรู้จักนะ แต่เราเป็นผู้หญิงและไม่สวย เลยไม่กล้า เศร้า TT
น้องเขามาทำงานได้ประมาณ3เดือนมั้ง แล้วน้องเขาก็หายไป แบบไม่มาทำงานเลย แอบเสียใจนิดๆ และคิดว่าคงฝึกงานเสร็จแล้วมั้ง...ก็เลยเริ่มตัดใจ
แต่แล้ว...เมื่อต้นเดือนมิถุนา น้องสาวกลับจากมหาลัย มาบอกว่า ให้ทายเจอใครหน้าปากซอย
เราก็นึกยังไงก็นึกไม่ออก...และนางก็บอกว่า พนักงานเซเว่นคนนั้นอ่ะกลับมาแล้ว
เรานี่ถามใหญ่เลย ใช่หรอ พูดจริงป่ะเนี่ย ไม่แกล้งนะ น้องก็บอกพูดจริงๆ เราเลยรีบชวนน้องเราออกไปเซเว่นเลย พอไปถึงปรากฏว่า...ไม่เจอ เราเลยแอบนอยด์ แล้วแอบงอนๆน้องที่โกหกเรา และกำลังเดินออกจากเซเว่น และน้องเขาก็เดินออกมาจากประตูที่เขียนว่าเฉพาะพนักงาน เรานี่แบบเขินเลย5555 น้องดูผอมลงและดำขึ้น แต่ก็ยังน่ารักอยู่สำหรับเรา5555
และหลังจากนั้นก็กลับมาเข้าเซเว่นทุกวันอีกเช่นเคย555
เพราะเข้าเซเว่นทุกวันและชอบเดินผ่านหน้าน้องทุกวัน เราแอบคิดนะว่าน้องก็จำเราได้ เพราะกินข้าวร้านเดียวกันด้วย เราชอบแอบมองหน้าน้อง พอน้องมองมาก็จะหลบ555 จนวันหนึ่ง...เราได้ยินพนักงานคนอื่นเรียกชื่อน้อง แต่เราฟังไม่ถนัด ได้ยินว่า ชื่อ มาย,นาย,กาย,ปาย อะไรสักชื่อนี่แหละ ก็แบบเหมือนเพิ่มเลเวลขึ้นมาหนึ่งระดับ5555
และมีอยู่วันหนึ่งเราอยากกินขนมปังทาแยม แต่เราไม่ค่อยสังเกตเลยไม่รู้ว่าแยมอยู่ไหน แล้วเห็นน้องยืนว่างๆอยู่ (คือพนักงานเยอะมากแบบเยอะไปนะเราว่า) เลยแบบได้โอกาสละเว่ย เดินเข้าไปหาน้องเขา
เรา : ขอโทษนะคะ แยมอยู่ตรงไหนหรอ
น้องเขา : ตรงนู้นครับ พูดพร้อมชี้มือ
เราก็มองแบบงงๆ น้องเลยพาเราเดินไปที่แยม พอไปถึงน้องก็ยิ้มให้ เราก็บอกขอบคุณน้องไป โอ้ยยยยแบบ เราฟินมากกกกก ยิ้มไม่หุบ5555
มีเหตุการณ์ฟินๆหลายเหตุการณ์อยู่นะ เดี๋ยวมาเล่าต่อ ปวดตา5555
ปล. เราอยู่มหาลัยปี3และเห็นเขามาจากปัญญาภิวัฒน์เลยคิดว่าเขาอายุน้อยกว่า
ปล.2 ถึงตอนนี้เรารู้ชื่อน้องเขาแล้วนะ เดี๋ยวมาต่อจ้า อิอิ
ปล.3 กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก มีข้อผิดพลาดอะไรต้องขออภัยด้วยน้า ขอบคุณที่อ่านกันจ้า อยากให้น้องมาเห็นทู้นี้จัง แอบหวังห้าาา
แอบชอบพนักงานเซเว่นหน้าปากซอยบ้าน
น้องเขาก็ไม่ได้หล่อหรอกแต่มันตรงสเปคแล้วเหมือนถูกชะตา5555 น้องเขาเป็นพนักงานใหม่ในตอนแรกที่เจอนะ รู้เพราะเข้าเซเว่นบ่อย ห้าาาา
เห็นป้ายพนักงานที่คอ คือมาจากปัญญาภิวัฒน์ คิดว่าคงมาฝึกงานมั้ง
ก็แบบแอบปลื้ม ลงทุนเข้าเซเว่นทุกวัน เพื่อให้ได้เห็นหน้าน้องเขา ถึงขนาดที่ว่ารู้ว่าวันหยุดน้องเขาคือวันไหน สังเกตจากทุกๆวันนั้นจะไม่เห็นน้อง
แล้วก็เป็นความบังเอิญหรือพรหมลิขิตก็ไม่รู้ที่เราสองคนกินข้าวร้านประจำร้านเดียวกัน เป็นร้านอาหารตามสั่งแถวนั้น และนั่นแหละ เพราะเข้าเซเว่นทุกวัน และเราจะเข้าเป็นเวลาประมาณ19.00น. ทุกวัน จะเข้าไปซื้อน้ำซื้อขนมแล้วไปกินข้าว และน้องเขาก็จะไปกินข้าวเวลาประมาณนี้แทบทุกวัน คือถ้าวันไหนที่ไม่ใช่วันหยุดของน้องเขา แล้วเข้าเซเว่นไม่เจอน้องเขา ก็จะรู้เลยว่าต้องอยู่ร้านข้าวแน่ๆ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ อิอิ
ก็อยากทำความรู้จักนะ แต่เราเป็นผู้หญิงและไม่สวย เลยไม่กล้า เศร้า TT
น้องเขามาทำงานได้ประมาณ3เดือนมั้ง แล้วน้องเขาก็หายไป แบบไม่มาทำงานเลย แอบเสียใจนิดๆ และคิดว่าคงฝึกงานเสร็จแล้วมั้ง...ก็เลยเริ่มตัดใจ
แต่แล้ว...เมื่อต้นเดือนมิถุนา น้องสาวกลับจากมหาลัย มาบอกว่า ให้ทายเจอใครหน้าปากซอย
เราก็นึกยังไงก็นึกไม่ออก...และนางก็บอกว่า พนักงานเซเว่นคนนั้นอ่ะกลับมาแล้ว
เรานี่ถามใหญ่เลย ใช่หรอ พูดจริงป่ะเนี่ย ไม่แกล้งนะ น้องก็บอกพูดจริงๆ เราเลยรีบชวนน้องเราออกไปเซเว่นเลย พอไปถึงปรากฏว่า...ไม่เจอ เราเลยแอบนอยด์ แล้วแอบงอนๆน้องที่โกหกเรา และกำลังเดินออกจากเซเว่น และน้องเขาก็เดินออกมาจากประตูที่เขียนว่าเฉพาะพนักงาน เรานี่แบบเขินเลย5555 น้องดูผอมลงและดำขึ้น แต่ก็ยังน่ารักอยู่สำหรับเรา5555
และหลังจากนั้นก็กลับมาเข้าเซเว่นทุกวันอีกเช่นเคย555
เพราะเข้าเซเว่นทุกวันและชอบเดินผ่านหน้าน้องทุกวัน เราแอบคิดนะว่าน้องก็จำเราได้ เพราะกินข้าวร้านเดียวกันด้วย เราชอบแอบมองหน้าน้อง พอน้องมองมาก็จะหลบ555 จนวันหนึ่ง...เราได้ยินพนักงานคนอื่นเรียกชื่อน้อง แต่เราฟังไม่ถนัด ได้ยินว่า ชื่อ มาย,นาย,กาย,ปาย อะไรสักชื่อนี่แหละ ก็แบบเหมือนเพิ่มเลเวลขึ้นมาหนึ่งระดับ5555
และมีอยู่วันหนึ่งเราอยากกินขนมปังทาแยม แต่เราไม่ค่อยสังเกตเลยไม่รู้ว่าแยมอยู่ไหน แล้วเห็นน้องยืนว่างๆอยู่ (คือพนักงานเยอะมากแบบเยอะไปนะเราว่า) เลยแบบได้โอกาสละเว่ย เดินเข้าไปหาน้องเขา
เรา : ขอโทษนะคะ แยมอยู่ตรงไหนหรอ
น้องเขา : ตรงนู้นครับ พูดพร้อมชี้มือ
เราก็มองแบบงงๆ น้องเลยพาเราเดินไปที่แยม พอไปถึงน้องก็ยิ้มให้ เราก็บอกขอบคุณน้องไป โอ้ยยยยแบบ เราฟินมากกกกก ยิ้มไม่หุบ5555
มีเหตุการณ์ฟินๆหลายเหตุการณ์อยู่นะ เดี๋ยวมาเล่าต่อ ปวดตา5555
ปล. เราอยู่มหาลัยปี3และเห็นเขามาจากปัญญาภิวัฒน์เลยคิดว่าเขาอายุน้อยกว่า
ปล.2 ถึงตอนนี้เรารู้ชื่อน้องเขาแล้วนะ เดี๋ยวมาต่อจ้า อิอิ
ปล.3 กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก มีข้อผิดพลาดอะไรต้องขออภัยด้วยน้า ขอบคุณที่อ่านกันจ้า อยากให้น้องมาเห็นทู้นี้จัง แอบหวังห้าาา