เริ่มเลยละกันนะคะ เราอะเป็น ผญ. ธรรมดาๆ แสนธรรมดา หน้าตาก็งั้นๆ สมองนิไม่ต้องพูดถึงเลยคะ 555 ไม่ค่อยทันคนอื่น จนเพื่อนๆตั้งฉายาให้ว่า "อิมึน" เป็นเด็กใหม่คะ เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนในเมือง แล้วเรื่องก็เกิดคะ เราย้ายเข้ามาตอน ม.4 ก็โตไประดับหนึ่งละ ก็มีการเลือกน้องรหัสกันตามประเพณีแหละคะ ทีแรกก็ไม่อะไรหรอกคะ เพราะเค้าทำแบบต่อๆกันมา มันก็ทำให้เราได้เห็นรุ่นพี่ ม.6 ที่แผนเดียวกับเรา แต่ก็เจอไม่ทุกคนหรอกนะคะ เรามีเพื่อนสนิทเป็นตุ๊ด 5555 แล้วเพื่อนชะนีอีกเล็กน้อย จนวันนึงได้เจอกับพี่คนนึง พี่แก ก็ไม่หล่ออะไรมากหรอกคะ (แค่น่ารักมากๆแค่นั้นเอง อิอิ ) ทีแรกก็ไม่อะไรหรอกคะ เพราะ ร.ร. ที่เราเรียนเป็น ร.ร. ใหญ่ มีคนมากหน้าหลายตาเลยไม่อะไร (อีกอย่างเราก็มีแฟนแล้ว) แต่พอเวลาผ่านไป จนมีกิจกรรม กิจกรรมนึง ทำให้ได้เจอพี่แกอีก ก็ไม่อะไร จนพี่แกมา @ เฟส 5555 ตามสเต็บเลย เราก็โคตรจะอยากรับแต่ แฟนเราก็ลบ (แต่เราก็แอบส่งเรื่อยๆนะ 5555) หว้าาา!! พี่แกก็มีแฟนแล้วนะสิ แห้วไปพักเหมือนกัน แล้วก็มาาส่องต่อ (เพราะพี่แกเป็นคนนิสัยดีคะ เราก็เพิ่งเจอคนแบบนี้เหมือนกัน ) อาจเป็นเพราะห้องพี่แก เป็นสายรหัสเราละมั้ง เจอ
โคตรบ่อย เจอเรื่อยๆ แล้วดันเป็นพี่รหัสเพื่อสนิทเราอีก 55555 บังเอิญเนาะ ก็เลยมีพี่แกมาตลอดเลยยยย จนเราขึ้น ม.5 ก็ยังติดตามพี่แก ยุเรื่อยๆแหละ ได้ย้ายมาอยู่ตึกเดวกัน (แต่ก็ไม่ได้เจอกันบ่อย เหมือน ม.4) ก็มีกิจกรรมอีกคราวนี้หนักเลย ได้ขึ้นหอประชุมพร้อม ม.6 คิดในใจ เจออีกชัว 555
เกินคาด พี่แกได้มานั่งแถวข้างๆเลยสิคะ เราอะนั่งคนที่ 2 ของแถวแล้วพี่แก นั่งคนแรก แล้วยุดีๆพี่แกก็สลับที่ อร๊ายยย!! ข้างๆเลยสิคะ แล้วทางพี่ๆคณะการแสดงก็ให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ เพราะเด็กเยอะมาก สถานที่มีจำกัด จนเข่าชนกัน ก็ยังไม่พอ จนพี่แกสั่งให้น้องๆนั่งยังไงก็ได้ให้ไม่มีที่ว่างข้างๆ พี่แกเลยเอาเข่ามาซ้อนกับเรา (เฮ้ย! อยากหยุดเวลาได้ว่ะ) ไม่เป็นตาดูละครกันเลยทีเดียวเชียว จนละครจบ 555 เศร้าเลยอ่าาา ธรรมดาแหละคะที่แอบไปส่อง เฮ้ย!! พี่แกโสดว่ะ แล้วเราก็โสด (อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นว่ะ) เราเลย@พี่แกไป พี่แกก็ไม่รับ จนเราเริ่มท้อ อยู่ดีๆ เพื่อนทักมา บอกว่า "@ไปใหม่ พี่แกรับแน่ " เฮ้ยคราวนี้จริง พอพี่แกรับ กรี๊ดสิคะ 5555 แล้วก็มาโพสหน้าวอล "ขอโทษนะครับ รับช้า พี่ไม่เห็นจริงๆ " เขิลสาสสสส ใครจะไปโกธรลงว่ะ 5555 คราวนี้หนักกว่าเดิมค้าาา ค้นหาทุกวัน ทุกครั้งที่เล่น จนวันนึงตัดสินใจทักพี่แกไป เตรียมใจไว้เลยคะ ผิดหวังชัวววว 555 ไม่ใช่อะ พี่แกน่ารักมากเลยอะ คุยกับเราเหมือนเคยรู้จักกันมา เราก็ทักพี่แกไปเรื่อยๆ 55555 พี่แกตลกมากๆอะ เวลาคุยด้วยแล้วท้องแข็งอะ บางทีก็ไม่ตอบ บางทีก็คุยกันนาน 555 หลายๆฟิลลิ่ง ยอมรับเลยว่าชอบพี่แกมากๆ คุยกันเรื่อยๆ เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง มากมายย เล่นมุขบ้าง หยอดกันบ้างงง จนทำให้เราคิดว่า ไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าของของกันและกันก็ได้ 5555 แต่พอวันนึงมันไม่ใช่แล้วว่ะพอคุยมาเรื่อยๆ ก็ทำให้เราเริ่มรู้แหละ ว่ามันไม่ใช่ เราจะอยู่ในสถานะแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะ มันแบบอธิบายยากจังง
มันเริ่มไปต่อไม่ไหว จนพี่แกตัดสินใจบอกมาว่า "พี่คิดไปมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆ" เงิบสิครับ นั่งนิ่งไปประมาน 2 ชั่วโมง พี่แกพยายามอธิบาย ว่า พี่อยากคุยกับเรานะ แต่กลัวเหมือนจะไปให้หวัง พี่ก็รู้สึกผิด (อยากจะบอกพี่แกไปนะว่า พี่ไม่ได้ผิดอะไรหรอกคะ ไม่ได้ให้ความหวังอะไรหนูเลย หนูต่างหาก หวังมากไปเอง) แต่เราก็พยายามลืมเรื่องนี้ไป จนวันนึง เราตัดสินใจที่จะพูดด้วยตัวเอง (เพราะที่แกรู้ว่าเราชอบ มีคนไปบอกแกอีกที) เราก็พูดแบบแถๆไป แล้วยิงประเด็นตรงเลย จนพี่แกนัดคุย แล้วพี่แกก็เล่าทุกอย่างให้เราฟัง ว่า "พี่รู้หมดแล้วนะ" เอาแล้วสิครับ ไปต่อไงดี พี่แกพยายามซักเราเยอะมาก พยายามพูดให้เราไม่คิดอะไร พูดไปอ้อมโลกอะ แล้วมาจบที่คำว่า "เราไม่โกธรพี่นะ" คือรู้เลยอะ ว่ามันคืออะไร ตอนนั้นคือแบบ ไปไม่เป็นอะ เดินไม่ตรงทาง อยากทิ้งทุงอย่างลงไป แล้วเดินไปแบบชาๆ เจ็บคะ แบบพูดไม่ออก มันจุก หูไม่ได้ยินอะไรเลย เพื่อนก็มาถาม มาปลอบ คือ เราเหมือนไม่ใช่เรา มันจุก จนทำอะไรไม่ได้เลยอะ ตอบคำถามใครไม่ได้สักอย่าง ไม่อยากพูดกับใคร ความรู้สึกตอนนั้นคือแบบ ต้องการกลับบ้านนนน สถานเดียว พอถึงบ้านก็นิ่งเลยคะ มาถึงเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็นอนนิ่งไปพักใหญ่ๆ แล้วก็ลุกมาเปิดคอม แล้วก็นั่งมองจอคอม โดยที่ไม่ได้เล่นอะไร มองจนน้ำตาไหล จากนั้นยกใหญ่เลย 555 ขำตัวเองจุงงง มันทำให้เรารู้ว่า การอกหักมันเป็นยังไง มันเหมือนจบลงทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มเดินทาง เหมือนหลงทาง เหมือนมันมืดไปหมด แต่พี่แกไม่ได้ผิดอะไรเลยนะ เราเคยคิดนะ ว่าจะแอบชอบไปเรื่อยๆ ช่วยเหลือในเรื่องที่พอช่วยได้ พอพี่แกอยู่ ม.6 แล้ว เดวแกก็ไปเรียนต่อที่อื่นแล้ว เดวพี่แกก็ก็ไปเจอโลกใบใหม่ เจอคนใหม่ๆ แล้วสักวันพี่แกคงเจอคนที่แกรัก คนที่เหมาะสมกับแก ส่วนเราก็เดินตามทางของเรา โดยมองพี่แกอยู่ห่างๆ ดูพี่แกไปเรื่อยๆ จนเริ่มมองไม่เห็นกัน แล้วต่างคนก็ต่างไปมีชีวิตของตัวเอง...
วันนึงเราก็คุยกันปกติแหละคะ (แต่พี่แกก็รู้เรื่องแล้วนะ) แล้วจู่ๆพี่แกก็บอกเราว่า "น้องน่าจะมาให้เร็วกว่านี้เนาะ ไม่งั้นวันนี้คงไม่เป็นแบบนี้ " อมยิ้ม19 แต่เราว่ามันไม่เกี่ยวหรอก พี่แกคงพยายามพูดให้มันจบแบบสวยๆอะ พี่แกจะชอบสาวที่อายุมากกว่า อะไรประมานนี้ เราอายุน้อยกว่าแก อิอิ เราคิดว่า เราคงไม่ใช่สำหรับพี่แกหรอก ไม่ว่าจะเจอกัน เร็วกว่านี้ หรือ คุยกันนานกว่านี้ ก็คง จบแบบเดิมอยู่ดี แต่เราก็โอเคนะ เราเสียใจเพราะ ไม่เคยจีบใครมาก่อน ไม่เคยหวังมากขนาดนี้ แต่เราก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าจริงๆแล้วต้องการอะไรกันแน่ 55555 งงกับตัวเองเหมือนกัน แล้วทำไมชอบพี่แกมาได้นานขนาดนี้ พอโดนแบบจังๆแบบนี้มันเลยไปไม่เป็น (เหมือนสอบเรื่องที่ไม่เคยเรียนมาก่อนอะ ประมานนั้น) แต่เราก็ไม่เคยคิดนะ ว่าถ้าวันนึงพี่ตกลงชอบเรา มาคบกับเรา มันจะเป็นยังไง มันจะเดินไปด้วยกันยังไง มันมีอะไรที่แตกต่างกันในหลายๆอย่าง เราจะรับได้มั้ย พี่แกจะรับได้มั้ย เราจะคุยกันเหมือนวันนี้มั้ย มันมีคำถามมากมายขึ้นมาในหัว แต่เราก็เศร้านะที่ถูกปฏิเสธ ร้องไห้ขนาดหนัก ฟูมฟาย แต่พอผ่านไป มันก็โอเค เราก็กลับมานับ 1 ใหม่ 5555 ขำตัวเอง คงเพราะพี่แกเป็นคนดีมั้ง คิคิ (เราชอบแอบมองพี่แก ชอบเวลาแกยิ้ม ชอบเวลาแกหัวเราะ ชอบเวลาที่พี่แกเล่นกับเพื่อนๆ แต่ก็ไม่เคยกล้าสบตาสักที 5555) พอมา ร.ร. เราก็ไม่ค่อยโอหรอกนะ (ใครมันจะทำใจได้เร็วขนาดนั้นหว้าาาา 5555 ) พี่แกก็เหมือนจะหาเราเหมือนกันนะ พยายามจะทักทาย จะคุยด้วย แต่เราไม่พร้อมจริงๆอะ เราไม่รุ้ว่าจะเริ่มแบบไหนดี 5555 ชาาาาาาาอยู่เลย เดวสักวันเราคงกลับมาเหมือนเดิม ใช้เวลาเนาะ (แต่คงไม่นาน) 5555
แต่สุดท้าย ก็คือ น้องสาวที่แสนดี ของพี่ชาย อิอิ หัวเราะ แต่เราโอเคนะ ขอแค่ไม่กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน ไม่มองหน้า ไม่ทักทาย เราคงไม่โอเคถ้ามันต้องจบแบบนั้น แต่พี่แกก็ยังน่ารักเหมือนเดิม และเรา ก็คง "ชอบพี่แกแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ" จะตามไปอยู่ใกล้ๆ แม้เป็นได้แค่พี่น้องก็ตาม ... อยากจะขอบคุณพี่แกจริงๆ เพราะ มันเป็นความทรงจำที่เราคงจำไปตลอดชีวิต 5555 จีบหนุ่มครั้งแรก ผิดหวังครั้งแรก 555
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ
แอบชอบต่อไป
มันเริ่มไปต่อไม่ไหว จนพี่แกตัดสินใจบอกมาว่า "พี่คิดไปมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆ" เงิบสิครับ นั่งนิ่งไปประมาน 2 ชั่วโมง พี่แกพยายามอธิบาย ว่า พี่อยากคุยกับเรานะ แต่กลัวเหมือนจะไปให้หวัง พี่ก็รู้สึกผิด (อยากจะบอกพี่แกไปนะว่า พี่ไม่ได้ผิดอะไรหรอกคะ ไม่ได้ให้ความหวังอะไรหนูเลย หนูต่างหาก หวังมากไปเอง) แต่เราก็พยายามลืมเรื่องนี้ไป จนวันนึง เราตัดสินใจที่จะพูดด้วยตัวเอง (เพราะที่แกรู้ว่าเราชอบ มีคนไปบอกแกอีกที) เราก็พูดแบบแถๆไป แล้วยิงประเด็นตรงเลย จนพี่แกนัดคุย แล้วพี่แกก็เล่าทุกอย่างให้เราฟัง ว่า "พี่รู้หมดแล้วนะ" เอาแล้วสิครับ ไปต่อไงดี พี่แกพยายามซักเราเยอะมาก พยายามพูดให้เราไม่คิดอะไร พูดไปอ้อมโลกอะ แล้วมาจบที่คำว่า "เราไม่โกธรพี่นะ" คือรู้เลยอะ ว่ามันคืออะไร ตอนนั้นคือแบบ ไปไม่เป็นอะ เดินไม่ตรงทาง อยากทิ้งทุงอย่างลงไป แล้วเดินไปแบบชาๆ เจ็บคะ แบบพูดไม่ออก มันจุก หูไม่ได้ยินอะไรเลย เพื่อนก็มาถาม มาปลอบ คือ เราเหมือนไม่ใช่เรา มันจุก จนทำอะไรไม่ได้เลยอะ ตอบคำถามใครไม่ได้สักอย่าง ไม่อยากพูดกับใคร ความรู้สึกตอนนั้นคือแบบ ต้องการกลับบ้านนนน สถานเดียว พอถึงบ้านก็นิ่งเลยคะ มาถึงเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็นอนนิ่งไปพักใหญ่ๆ แล้วก็ลุกมาเปิดคอม แล้วก็นั่งมองจอคอม โดยที่ไม่ได้เล่นอะไร มองจนน้ำตาไหล จากนั้นยกใหญ่เลย 555 ขำตัวเองจุงงง มันทำให้เรารู้ว่า การอกหักมันเป็นยังไง มันเหมือนจบลงทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มเดินทาง เหมือนหลงทาง เหมือนมันมืดไปหมด แต่พี่แกไม่ได้ผิดอะไรเลยนะ เราเคยคิดนะ ว่าจะแอบชอบไปเรื่อยๆ ช่วยเหลือในเรื่องที่พอช่วยได้ พอพี่แกอยู่ ม.6 แล้ว เดวแกก็ไปเรียนต่อที่อื่นแล้ว เดวพี่แกก็ก็ไปเจอโลกใบใหม่ เจอคนใหม่ๆ แล้วสักวันพี่แกคงเจอคนที่แกรัก คนที่เหมาะสมกับแก ส่วนเราก็เดินตามทางของเรา โดยมองพี่แกอยู่ห่างๆ ดูพี่แกไปเรื่อยๆ จนเริ่มมองไม่เห็นกัน แล้วต่างคนก็ต่างไปมีชีวิตของตัวเอง...
วันนึงเราก็คุยกันปกติแหละคะ (แต่พี่แกก็รู้เรื่องแล้วนะ) แล้วจู่ๆพี่แกก็บอกเราว่า "น้องน่าจะมาให้เร็วกว่านี้เนาะ ไม่งั้นวันนี้คงไม่เป็นแบบนี้ " อมยิ้ม19 แต่เราว่ามันไม่เกี่ยวหรอก พี่แกคงพยายามพูดให้มันจบแบบสวยๆอะ พี่แกจะชอบสาวที่อายุมากกว่า อะไรประมานนี้ เราอายุน้อยกว่าแก อิอิ เราคิดว่า เราคงไม่ใช่สำหรับพี่แกหรอก ไม่ว่าจะเจอกัน เร็วกว่านี้ หรือ คุยกันนานกว่านี้ ก็คง จบแบบเดิมอยู่ดี แต่เราก็โอเคนะ เราเสียใจเพราะ ไม่เคยจีบใครมาก่อน ไม่เคยหวังมากขนาดนี้ แต่เราก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าจริงๆแล้วต้องการอะไรกันแน่ 55555 งงกับตัวเองเหมือนกัน แล้วทำไมชอบพี่แกมาได้นานขนาดนี้ พอโดนแบบจังๆแบบนี้มันเลยไปไม่เป็น (เหมือนสอบเรื่องที่ไม่เคยเรียนมาก่อนอะ ประมานนั้น) แต่เราก็ไม่เคยคิดนะ ว่าถ้าวันนึงพี่ตกลงชอบเรา มาคบกับเรา มันจะเป็นยังไง มันจะเดินไปด้วยกันยังไง มันมีอะไรที่แตกต่างกันในหลายๆอย่าง เราจะรับได้มั้ย พี่แกจะรับได้มั้ย เราจะคุยกันเหมือนวันนี้มั้ย มันมีคำถามมากมายขึ้นมาในหัว แต่เราก็เศร้านะที่ถูกปฏิเสธ ร้องไห้ขนาดหนัก ฟูมฟาย แต่พอผ่านไป มันก็โอเค เราก็กลับมานับ 1 ใหม่ 5555 ขำตัวเอง คงเพราะพี่แกเป็นคนดีมั้ง คิคิ (เราชอบแอบมองพี่แก ชอบเวลาแกยิ้ม ชอบเวลาแกหัวเราะ ชอบเวลาที่พี่แกเล่นกับเพื่อนๆ แต่ก็ไม่เคยกล้าสบตาสักที 5555) พอมา ร.ร. เราก็ไม่ค่อยโอหรอกนะ (ใครมันจะทำใจได้เร็วขนาดนั้นหว้าาาา 5555 ) พี่แกก็เหมือนจะหาเราเหมือนกันนะ พยายามจะทักทาย จะคุยด้วย แต่เราไม่พร้อมจริงๆอะ เราไม่รุ้ว่าจะเริ่มแบบไหนดี 5555 ชาาาาาาาอยู่เลย เดวสักวันเราคงกลับมาเหมือนเดิม ใช้เวลาเนาะ (แต่คงไม่นาน) 5555
แต่สุดท้าย ก็คือ น้องสาวที่แสนดี ของพี่ชาย อิอิ หัวเราะ แต่เราโอเคนะ ขอแค่ไม่กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน ไม่มองหน้า ไม่ทักทาย เราคงไม่โอเคถ้ามันต้องจบแบบนั้น แต่พี่แกก็ยังน่ารักเหมือนเดิม และเรา ก็คง "ชอบพี่แกแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ" จะตามไปอยู่ใกล้ๆ แม้เป็นได้แค่พี่น้องก็ตาม ... อยากจะขอบคุณพี่แกจริงๆ เพราะ มันเป็นความทรงจำที่เราคงจำไปตลอดชีวิต 5555 จีบหนุ่มครั้งแรก ผิดหวังครั้งแรก 555
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ