"น่าเสียดาย อายุมากกว่าหนูอีกนะ" เสียงแม่พูดออกมาขณะได้ยินเสียงเลื่อยยนต์แผดเสียงดังกังวาน ก่อนจะตามด้วยเสียงใบเลื่อยคมกริบวิ่งผ่านเนื้อไม้
"เขาเริ่มตัดแล้วหรอแม่?" ผมถามแม่แบบไม่รอคำตอบ ในมือคว้าโทรศัพท์คู่กายพร้อมออกเดินไปยังปากซอย ไปยังจุดต้นกำเนิดเสียง


ภาพที่ผมเห็นคือต้นก้ามปูที่คุ้นเคยกำลังโดนหั่นกิ่งก้านออกทีละกิ่งด้วยคนตัดไม้ที่ชำนาญ
ผมยกมือถือขึ้นถ่ายรูปขั้นตอนการตัด แต่ในใจก็รู้สึกใจหายระคนขอบคุณต้นก้ามปูที่อยู่ตรงหน้า
ต้นก้ามปูต้นนี้อายุมากกว่าผมแน่นอนเพราะโตมาผมก็เห็นแล้วและมีหลายต้น ปากซอย กลางซอย ท้ายซอย
เมื่อตอนเล็กผมกับเพื่อนๆปั่นจักรยานแข่งกันก็อาศัยต้นก้ามปูเป็นเครื่องชี้วัดว่าใครจะถึงท้ายซอยก่อนกัน
มีการทำถนนหลายครั้งต้นก้ามปูต้นอื่นๆก็ค่อยๆทยอยโดนตัดหายไปทีละต้น
สุดท้ายเหลือรอดอยู่ต้นเดียวต้นหน้าปากซอย และไม่มีการทำถนนเพิ่มเติมแล้วจึงไม่โดนตัด
แต่ก็ถึงวันที่ทางราชการมีแผนขยายถนน และซ่อมแซมถนน ต้นก้ามปูต้นสุดท้ายจึงไม่รอด
ต้นไม้ต้องพ่ายแพ้ให้แก่ถนน เป็นการแพ้อย่างราบคาบ และหมดหนทางสู้.........


กิ่งเล็ก กิ่งใหญ่ร่วงลงมากระทบลงพื้นตามแรงโน้มถ่วง เสียงเลื่อยยนต์ยังคงแผดเสียงดังต่อไป
กิ่งก้านเหล่านี้เคยให้ร่มเงาผมหลบแดดตอนรอรถเมล์ไปโรงเรียนในตอนเช้า
เคยให้ร่มเงาแม่ผม และคนในหมู่บ้านรอรถเมล์ไปตลาด หรือไปทำงาน
เคยให้ร่มเงาคนหาบเร่ขายของ ที่มักจะเดินเอาสินค้าต่างๆมาขายในหมู่บ้าน
เคยให้ร่มเงาคนขับรถที่มาจอดพักนอนในช่วงเที่ยง
เคยให้ร่มเงาเด็กๆที่เล่นกันเป็นกลุ่ม
เคยให้ร่มเงารถยนต์ รถมอเตอร์ไซค์ ที่มีคนมาจอดฝากไว้ หรือจอดรอรับคนกลับบ้าน
ผมรู้สึกขอบคุณ และเชื่อว่าทุกคนในหมู่บ้านก็รู้สึกขอบคุณ


คนตัดไม้ใช้เวลาไม่นานก็จัดการกิ่งก้านที่เหลือจนหมด
มองดูแล้วไม่เหลือเค้าเดิมของต้นไม้ที่เคยร่มรื่น และแผ่ขยายพุ่มสวยงามอีกแล้ว
ในช่วงฤดูฝนด้วยลักษณะเนื้อไม้ที่อ่อน ถ้ามีลมฝนกรรโชกรุนแรงก็จะมีกิ่งก้านหล่นร่วงมาขวางทางสัญจรบ้าง
คนในหมู่บ่านก็จะเก็บทิ้งไป โดยไม่คิดว่าลำบากหรือสร้างความเดือดร้อนใดๆ
แม้ในช่วงน้ำท่วมต้นก้ามปูนี้ก็ได้เป็นที่อาศัยของสรรพสัตว์ต่างๆ ทำให้ไม่มีสัตว์ไปอาศัยบ้านคนอยู่
เพราะมาอาศัยบนต้นไม้หมดแล้ว


"ไม่มีอะไรเกินความสามารถของมนุษย์" ต้นไม้อายุหลายสิบปีใช้เวลาแค่ไม่ถึงสิบชั่วโมง
ก็เหลือเพียงแค่ตอ และความทรงจำ......


อดีตต้นไม้ที่สง่างามลำต้นตั้งตรงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า บัดนี้เป็นอดีตไปแล้วดั่งสัจจะธรรม
" เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป "


สอบถามคนตัดว่าไม้ที่ตัดแล้วจะนำไปทำอะไร ได้ความว่ากิ่งก้านที่ขนาดและความยาวได้สเป็ค
ก็จะจัดส่งขายเข้าโรงไม้ อันไหนขนาดไม่โตความยาวน้อยคดงอ ก็จะนำไปทำฟืน


เมื่อตอนอยู่ก็ยังประโยชน์ให้ผู้อื่น แม้นตอนตายซากก็ยังมีประโยชน์ทั้งหมดทั้งสิ้น
หวนให้นึกถึงตัวเราวันนี้ให้ประโยขน์แก่ผู้อื่นมากเพียงใด หรือเรามัวเมาหลับตากอบโกยทุกสิ่งอย่างให้แก่ตัวเอง
โดยหมายมั่นว่าสิ่งนั้นจะเป็นของเราตลอดไป
ก่อนตายก็มีสิทธิแค่แบ่งสิ่งที่หามาได้ให้แก่ผู้อื่น ไม่มีสิทธิเอาไปด้วยหรือยกให้ตัวเอง น่าขำแต่นี่คือเรื่องจริง
ครั้นตายลง อันที่มีมูลค่าคนอื่นเขาก็ยึดครอง อันด้อยค่าเขาก็ทิ้งขวางไม่สนใจว่าใครคือเจ้าของเก่า
ดั่งคำพระท่านว่า " เจ้าเกิดมามีอะไรมาด้วยเล่า เจ้าจะเอาแต่สุขสนุกไฉน เจ้ามาเปล่าแล้วเจ้าจะเอาอะไร เจ้าก็ไปตัวเปล่าเหมือนเจ้ามา "


จบแล้วครับ ฝากภาพต้นก้ามปูที่เคยถ่ายภาพเก็บไว้เพื่อเตือนใจครับ

"การสร้างสรรค์ที่แท้จริง คือการสร้างสรรค์ที่ไม่เบียดเบียนสิ่งอื่น"

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาและอ่านจนถึงตอนจบนี้

หมายเหตุ หากใครไม่รู้จักต้นก้ามปูเชิญด้านล่างครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%88%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%B5