สวัสดีครับ เพื่อนทุกคน
ก่อนอื่นของแนะนำตัวเองหน่อยครับ ผมชื่อน๊อต เป็นพนักงานออฟฟิตที่ทำเกี่ยวกับโฆษณาใน กทม. อายุก็ปลายๆๆ 27 ครับ ผมเป็นประเภท ช+ช ครับ
หน้าไม่หล่อ พ่อไม่รวย ขยันทำงาน พูดก็มากยุนะครับถ้าสนิทๆ โกรธง่ายๆ หายเร็ว โสด (ดู๊ววว จะพูดไปไหนเนี่ย เรามาเข้าเรื่องดีกว่าครับ)
ที่ผมตั้งชื่อเรื่องว่าโลกกลม พรหมลิขิต เพราะคิดว่ามันคงเป็นเพราะสองทฤษฎีนี้ครับเลยทำให้เราได้มาเจอกัน
ผมติดตามน้องคนหนึ่งครับ เค้าเป็นเด็กนักเรียนชั้นมอปลาย น่ารักมากกกก เป็นคนเก่ง เพราะเหตุนี้จึงมีคนชอบเค้า ติดตามเค้าหลายคน ทั้งIG Facebook Line (ซึ่งผมก็คิดว่าน่าจะเยอะยุม๊างง555 ประมาณพวกเน๊ตไอเดล)และผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ติดตามเค้าทาง facebook and IG เท่านั้น แต่เชื่อไหมครับ
ว่านอกจากเราจะอยู่จังหวัดเดียวกันแล้วเรายังยุใกล้กัน ผมเห็นเค้าบ่อยครั้ง เราเคยเดินผ่านกันเหมือนหนทางเส้นขนาน ตั้งแต่ระยะไกล ใกล้ เพียงเอื้อม และเพียง 20 เซนเท่านั้น(เค้าก็มองผมยุนะ คิคิ)
และที่สำคัญอยู่มาวันหนึ่ง เรื่องที่ทำให้ผมตกใจสั่นคือ เค้ามาที่ทำงานผมครับ เค้าเป็นลูกค้ารายเล็กๆในบริษัทผมให้ช่วยทำโฆษณาประชาสัมพันธ์ของโรงเรียน ผมติดตามเฟสเค้าครับ นานแล้วนานเล่า แต่ก็ไม่ได้การตอบรับเป็นเพื่อน ทำทุกทาง ทักแชทก็แล้ว ก็ดุเหมือนเค้าไม่อยากตอบ กดไลท์กระหน่ำก็แล้วก็ไม่ได้รับการตอบรับเพื่อน ผมคงเป็นเศษเสี้ยวชีวิตเค้ามั้งครับ จน นานเข้า นานเข้าทุกที นับแรมปีครับ จนสุดท้ายผมตัดเลิกติดตามเค้าเพราะ ผมเองก็มีแฟนแล้ว ผมว่าหลายคนคงรู้ว่าการที่เราไปชอบคนอื่นมากๆๆ แบ่งใจให้เค้ามากๆๆ มันก็คงจะมีผลกลับชีวิตคู่
เวลาผ่านไปเกือบแรมปีครับ อยู่วันหนึ่งผมกำลังนั่งทำงานยุ อยู่ดีดีพี่พนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์เค้าก็เข้ามาหาผมบอกว่า
: พรุ่งนี้จะมีพนักงานคนใหม่มานะ
: ใครเหรอครับพี่ ?
: ก็น้องนักเรียนที่มาติดต่องานบ่อยๆไงละ
ผมรู้ทันทีเลยครับว่าคือใคร และก็ตกใจมาก นับตั้งแต่นานทีนั้นหัวผมได้แต่คิดครับ คิด คิด คิด คิด คิด โอ้ยยยยย หัวจะระเบิดครับ คิดว่าเค้าจะมองเราเป็นอย่างไง แอะเราจะแต่งตัวอย่างไง แต่ก็อย่างว่าครับ รูปไม่หล่อ พ่อไม่รวย เงินไม่ดี จะทำอะไรได้ ก็เป็นตัวของตัวเอง เป็นเท่าที่เรามี นึกใจใจอย่างไงเค้าก็ไม่มองมาทางเราหรอก จนถึงวันที่น้องเค้ามาทำงาน แน่นอนครับผมนี่แหละเป็นพี่เลี้ยงเค้า วันแรกยิ่งกว่าสอบสมัครได้โควตาอีก หัวใจเต้นเป็นกุ้งเต้น หายใจไม่ออก ทำงานไม่ได้ จะเป็นอะไรขนาดนั้นต้องอาศัยในการรักษาหัวใจเป็นอาทิตย์ครับ
ผมชอบมองหน้าน้องเค้าครับ เด็กๆๆหลายๆคนก็ใสๆ น่ารัก น่าสัมผัสทั้งนั้นและครับ ยิ่งเวลาสอนน้องเค้าแล้วหน้าเราใกล้กันนะมันช่างมีความสุขเหลือเกิน ผมเองก็พยายามฉลวยโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกลับน้องเค้าครับ เราแลกไลน์กัน เพราะต้องทำงานส่งหากันคุยกัน แต่ที่สำคัญ น้องเค้าเหมือนเป็นคนไม่ชอบพุดตรงๆ เค้าส่งชื่อเค้ามาเป็นภาษาอังกฤษ ผมก็ดู แต่คิดในใจครับให้เราแอดเฟสไปรึเปล่า (เพราะเฟสเค้าเป็นชื่อจริงของเค้า) ผมก็ตอบไปว่าอะไร เค้ากะส่งเป็น IG อีกที เค้าก็พูดว่า แอดยังครับ นั้นแหละครับ มันดูเหมือนเค้าอยากให้เราแอดเค้าไปรึเปล่าอะไรอย่างไง แต่ผมก็แอดไปครับ
เค้าเข้าไปดูเฟสเค้าบ่อยมาก ทุกวัน ขนาดเราไม่ได้ยุใกล้กันแล้ว เพราะผมไม่ได้สอนเค้าแล้วครับเลยต้องนั่งแยกโต๊ะกันผมก็แอบดูเฟสเค้าบ่อยๆ แอบมองดูเค้าทำงานเวลาเค้าทำอะไร ผมคุยกับเค้าทางไลน์เพราะผมไม่กล้าที่จะคุยต่อตัว เค้าก็ชอบส่งนู้นมาถาม มาเล่น แม้ขนาดงานก็มีทำ ก็มัวคุยกลับน้องเค้า ขณะที่เรานั่งห่างกันเพียง 1 เมตร ถ้าเปรียบเทียบเค้ากับตัวละครที่กำลังเป็นกระแสในหมู่เกย์นี้ก็คงจะเป็นตัวละครชื่อ มิก ซีรีย์เรื่อง love sick s.2 เค้าน่ารักแบบนั้นเลย
เมื่อก่อนผมเคยบอกชอบคนคนหนึ่ง บอกความรู้สึกของเรา แล้วมันเจ็บครับ เพราะเค้าเองก็มีเจ้าของแล้ว และดูเหมือนน้องเค้าก็จะมีคนที่เค้ารอยุเหมือนกัน ดังนั้นผมจึงทำตัวออกห่างครับ ด้วยหลายปัยจัย ทั้งอายุ หน้าตา และความเป็นจริงเราต่างมีแฟนทั้งคู่ จนเวลาผ่านไป ถึงแม้ผมจะชอบเค้าแต่ผมก็พยายามห้ามใจ เพราะเพียงไม่กี่เดือนเค้าก็จะกลับไปเรียนต่อแล้ว และแล้วก็มาถึงจริงๆครับ น้องเค้าไปแล้วจริงๆโดยไม่ได้บอกลาต่อหน้ากัน เพราะผมอายครับ ขนาดจะชวนเค้าไปกินข้าวไปนั้นนี้ เคยชวนเค้าก็ไม่ไป (โถ่อุตสาหรวบรวมความกล้านะเนี่ย) อยากจะไปเดตดูหนังฟังเพลง 555ก็ไม่กล้า เพราะเราก็แก่แล้ว เอาเหอะครับ ปล่อยคนแก่ก็อยู่สวนคนแก่ อย่างน้อยก็คิดซะว่าหลานๆมาให้คนแก่เห็น ก็ชื่นใจแล้ว
บางทีผมเป็นคนพูดไม่เก่ง อยากน้อยถ้าเค้าได้อ่าน ก็อยากบอกให้รู้นะว่า พี่ชอบผม และชอบมานานแล้วด้วย
โลกกลม พรหมลิขิต ฉันชอบเทอ
ก่อนอื่นของแนะนำตัวเองหน่อยครับ ผมชื่อน๊อต เป็นพนักงานออฟฟิตที่ทำเกี่ยวกับโฆษณาใน กทม. อายุก็ปลายๆๆ 27 ครับ ผมเป็นประเภท ช+ช ครับ
หน้าไม่หล่อ พ่อไม่รวย ขยันทำงาน พูดก็มากยุนะครับถ้าสนิทๆ โกรธง่ายๆ หายเร็ว โสด (ดู๊ววว จะพูดไปไหนเนี่ย เรามาเข้าเรื่องดีกว่าครับ)
ที่ผมตั้งชื่อเรื่องว่าโลกกลม พรหมลิขิต เพราะคิดว่ามันคงเป็นเพราะสองทฤษฎีนี้ครับเลยทำให้เราได้มาเจอกัน
ผมติดตามน้องคนหนึ่งครับ เค้าเป็นเด็กนักเรียนชั้นมอปลาย น่ารักมากกกก เป็นคนเก่ง เพราะเหตุนี้จึงมีคนชอบเค้า ติดตามเค้าหลายคน ทั้งIG Facebook Line (ซึ่งผมก็คิดว่าน่าจะเยอะยุม๊างง555 ประมาณพวกเน๊ตไอเดล)และผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ติดตามเค้าทาง facebook and IG เท่านั้น แต่เชื่อไหมครับ
ว่านอกจากเราจะอยู่จังหวัดเดียวกันแล้วเรายังยุใกล้กัน ผมเห็นเค้าบ่อยครั้ง เราเคยเดินผ่านกันเหมือนหนทางเส้นขนาน ตั้งแต่ระยะไกล ใกล้ เพียงเอื้อม และเพียง 20 เซนเท่านั้น(เค้าก็มองผมยุนะ คิคิ)
และที่สำคัญอยู่มาวันหนึ่ง เรื่องที่ทำให้ผมตกใจสั่นคือ เค้ามาที่ทำงานผมครับ เค้าเป็นลูกค้ารายเล็กๆในบริษัทผมให้ช่วยทำโฆษณาประชาสัมพันธ์ของโรงเรียน ผมติดตามเฟสเค้าครับ นานแล้วนานเล่า แต่ก็ไม่ได้การตอบรับเป็นเพื่อน ทำทุกทาง ทักแชทก็แล้ว ก็ดุเหมือนเค้าไม่อยากตอบ กดไลท์กระหน่ำก็แล้วก็ไม่ได้รับการตอบรับเพื่อน ผมคงเป็นเศษเสี้ยวชีวิตเค้ามั้งครับ จน นานเข้า นานเข้าทุกที นับแรมปีครับ จนสุดท้ายผมตัดเลิกติดตามเค้าเพราะ ผมเองก็มีแฟนแล้ว ผมว่าหลายคนคงรู้ว่าการที่เราไปชอบคนอื่นมากๆๆ แบ่งใจให้เค้ามากๆๆ มันก็คงจะมีผลกลับชีวิตคู่
เวลาผ่านไปเกือบแรมปีครับ อยู่วันหนึ่งผมกำลังนั่งทำงานยุ อยู่ดีดีพี่พนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์เค้าก็เข้ามาหาผมบอกว่า
: พรุ่งนี้จะมีพนักงานคนใหม่มานะ
: ใครเหรอครับพี่ ?
: ก็น้องนักเรียนที่มาติดต่องานบ่อยๆไงละ
ผมรู้ทันทีเลยครับว่าคือใคร และก็ตกใจมาก นับตั้งแต่นานทีนั้นหัวผมได้แต่คิดครับ คิด คิด คิด คิด คิด โอ้ยยยยย หัวจะระเบิดครับ คิดว่าเค้าจะมองเราเป็นอย่างไง แอะเราจะแต่งตัวอย่างไง แต่ก็อย่างว่าครับ รูปไม่หล่อ พ่อไม่รวย เงินไม่ดี จะทำอะไรได้ ก็เป็นตัวของตัวเอง เป็นเท่าที่เรามี นึกใจใจอย่างไงเค้าก็ไม่มองมาทางเราหรอก จนถึงวันที่น้องเค้ามาทำงาน แน่นอนครับผมนี่แหละเป็นพี่เลี้ยงเค้า วันแรกยิ่งกว่าสอบสมัครได้โควตาอีก หัวใจเต้นเป็นกุ้งเต้น หายใจไม่ออก ทำงานไม่ได้ จะเป็นอะไรขนาดนั้นต้องอาศัยในการรักษาหัวใจเป็นอาทิตย์ครับ
ผมชอบมองหน้าน้องเค้าครับ เด็กๆๆหลายๆคนก็ใสๆ น่ารัก น่าสัมผัสทั้งนั้นและครับ ยิ่งเวลาสอนน้องเค้าแล้วหน้าเราใกล้กันนะมันช่างมีความสุขเหลือเกิน ผมเองก็พยายามฉลวยโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกลับน้องเค้าครับ เราแลกไลน์กัน เพราะต้องทำงานส่งหากันคุยกัน แต่ที่สำคัญ น้องเค้าเหมือนเป็นคนไม่ชอบพุดตรงๆ เค้าส่งชื่อเค้ามาเป็นภาษาอังกฤษ ผมก็ดู แต่คิดในใจครับให้เราแอดเฟสไปรึเปล่า (เพราะเฟสเค้าเป็นชื่อจริงของเค้า) ผมก็ตอบไปว่าอะไร เค้ากะส่งเป็น IG อีกที เค้าก็พูดว่า แอดยังครับ นั้นแหละครับ มันดูเหมือนเค้าอยากให้เราแอดเค้าไปรึเปล่าอะไรอย่างไง แต่ผมก็แอดไปครับ
เค้าเข้าไปดูเฟสเค้าบ่อยมาก ทุกวัน ขนาดเราไม่ได้ยุใกล้กันแล้ว เพราะผมไม่ได้สอนเค้าแล้วครับเลยต้องนั่งแยกโต๊ะกันผมก็แอบดูเฟสเค้าบ่อยๆ แอบมองดูเค้าทำงานเวลาเค้าทำอะไร ผมคุยกับเค้าทางไลน์เพราะผมไม่กล้าที่จะคุยต่อตัว เค้าก็ชอบส่งนู้นมาถาม มาเล่น แม้ขนาดงานก็มีทำ ก็มัวคุยกลับน้องเค้า ขณะที่เรานั่งห่างกันเพียง 1 เมตร ถ้าเปรียบเทียบเค้ากับตัวละครที่กำลังเป็นกระแสในหมู่เกย์นี้ก็คงจะเป็นตัวละครชื่อ มิก ซีรีย์เรื่อง love sick s.2 เค้าน่ารักแบบนั้นเลย
เมื่อก่อนผมเคยบอกชอบคนคนหนึ่ง บอกความรู้สึกของเรา แล้วมันเจ็บครับ เพราะเค้าเองก็มีเจ้าของแล้ว และดูเหมือนน้องเค้าก็จะมีคนที่เค้ารอยุเหมือนกัน ดังนั้นผมจึงทำตัวออกห่างครับ ด้วยหลายปัยจัย ทั้งอายุ หน้าตา และความเป็นจริงเราต่างมีแฟนทั้งคู่ จนเวลาผ่านไป ถึงแม้ผมจะชอบเค้าแต่ผมก็พยายามห้ามใจ เพราะเพียงไม่กี่เดือนเค้าก็จะกลับไปเรียนต่อแล้ว และแล้วก็มาถึงจริงๆครับ น้องเค้าไปแล้วจริงๆโดยไม่ได้บอกลาต่อหน้ากัน เพราะผมอายครับ ขนาดจะชวนเค้าไปกินข้าวไปนั้นนี้ เคยชวนเค้าก็ไม่ไป (โถ่อุตสาหรวบรวมความกล้านะเนี่ย) อยากจะไปเดตดูหนังฟังเพลง 555ก็ไม่กล้า เพราะเราก็แก่แล้ว เอาเหอะครับ ปล่อยคนแก่ก็อยู่สวนคนแก่ อย่างน้อยก็คิดซะว่าหลานๆมาให้คนแก่เห็น ก็ชื่นใจแล้ว
บางทีผมเป็นคนพูดไม่เก่ง อยากน้อยถ้าเค้าได้อ่าน ก็อยากบอกให้รู้นะว่า พี่ชอบผม และชอบมานานแล้วด้วย