นี้เป็นกระทู้แรกของเรานะ ถ้าหากอ่านไม่รู้เรื่องหรือพิมพ์ตกหล่นก็ขอโทษไวก่อนเลยนะค่ะ
เราอยากมาเล่าความทรงจำหนึ่งกับ ผู้ชาย คนนึ่ง เราก็อยากให้เรารับรู้นะ เผื่อเค้าบังเอิญเห็นแล้วได้เข้ามาอ่าน (นี้แหละเป็นเหตุผลที่เรามาตั้งกระทู้ระบายในพันทิป)
เคยมีกันมั้ยคะ คนที่เข้ามาในชีวิตของคุณ แล้วคุณไม่มีวันลืมเค้าเลย มันไม่ใช้ความรู้สึกว่ายังรักอยู่เพราะก็เลิกกันมาตั้งนานแล้ว
มันจะเป็นความรู้สึกที่เรียนว่าอะไรเราเองก็ไม่รู้ เพราะเราจำได้ทุกรายละเอียดเกี่ยวกับเค้าทุกๆอย่างในทุกๆวันที่เคยผ่านมาเกี่ยวกับเราสองคน
มันเริ่มจากตอนปี 1 ก็รู้จักกันในฐานะเพื่อนในสาขาเรียนด้วยกัน เค้าเป็นคนที่ดูดีมากนะแต่อ้วนตอนนั่นเค้าหนักสัก 100 โลมั่งแต่ได้ประกวดเป็นเฟรชชี่เดือนของคณะเลยนะ คือแวปแรกที่เห็นเราไม่ได้รู้สึกไรเรยนะเฉยมากในใจเราคิดนะ (ไอ่อ้วนเนี๊ยะเป็นเดือน ?) ช่วงรับน้องหรือช่วงประกวดเฟรชชี่เราไม่ได้สนใจเลย จนมาถึงช่วงที่หมดฤดูรับน้องก็เรียนปรกติ เพื่อนๆจากที่ไม่ค่อยสนิทกันก็เริ่ม คุยเริ่มสนิทมันมากขึ้น
เค้าเป็นคนที่อารมย์ดีมากเป็นคนที่หัวเราะได้ทั้งวันแถมยังทำให้เพื่อนขำไปด้วยตลอดเวลา เอ้าง่ายๆคือกวนตีนอ่ะ แต่เราอะไม่ค่อยขำกับมันหรอก เพราะเราก็นิ่งดัดมุขกวนตีนมันเหมือนกัน จนมาวันนึ่งอาจาร์ยก็ให้จับกลุ่มทำงานเราก็ได้อยู่ด้วยกัน เราก็เลยขอ pin bb ไว ก็คุยงานกัน แต่เพื่อนสนิทเราอ่ะก็คุยๆกับเพื่อนอีกคนที่เค้าสนิท เราก็เลยได้มีโอกาศได้ไปไหนด้วยกันบ่าย ทำงานด้วยกัน
แล้วอยู่ๆจากคุยงานก็เริ่มถามเรื่องส่วนตัวแระ แล้วก็ทำเป็นมาถามว่าจะลดน้ำหนักยังไงดี ช่วยหน่อยสิ ตอนนั่นก็รู้สึกนะว่ามันมาแปลก เริ่มทักมาทุกวันจากทุกวันเริ่มเป็นตอนคุยกันตลอด เราก็รู้แหละว่าเค้าชอบเราแล้วแบบจู่โจมจีบเลยนะ เพื่อนทุกคนรู้แล้วก็เริ่มแซวเริ่มเชียร์ เราเองก็เริ่มชอบเริ่มรู้สึกเริ่มเขินผู้ชายคนนี้ เพราะเค้าเป็นคนที่นิสัยหน้ารักมากๆ
*เคยได้ยินใครๆบ่นว่า ผู้ชายดีๆยังมีอยู่ในโลกนี้มั้ย ไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ อบอุ่น เอาใจใส่ เทคแคร์ ดูแล เสมอต้นเสมอปลาย ฉลาดไม่แอค เอาใจ ทุกอย่างของคำว่าดี นี้แหละผู้ชายคนนี้เลยเพราะตั่งแต่เริ่มจนเลิกกันไป เป็นอย่างไงก็เป็นอย่างงั้น (ดีนะช่วงนั่นพิมพ์ไปยังแอบยิ้ม ^^)
มันมาถึงจุดเปลี่ยนในความรู้สึกเรา ว่าเราเริ่มตกหลุมรักเค้าแน่ๆ จากที่คุยแค่พิมพ์คุยในบีบีก็กลายเป็นเริ่มเป็นสมัครโปรโทรฟรีตอน 5 ทุ่มโทรมาหา มันเริ่มจากวันนั่น คุยกันถึงเที่ยงคืน เราบ่นหิวเค้าก็มารับแล้วพาออกไปหาอะไรกิน พอกินเสร็จเราก็กลับ นั่นคงเป็นครั่งแรกที่เราได้คุยกันยาวๆที่ไม่ใช้คุยโทรสัพ เราจอดรถคุยกันเกือบถึงตี 4 หลังจากวันนั่นเค้าก็มารับไปเรียนพร้อมกันกลับพร้อมกัน จากที่นั่งแต่เบาะหลังก็โดนบังคับมานั่งเบาะหน้าตลอดถึงจะไปกับเพื่อนเยอะๆก็เถอะ จากที่เรียนนั่งคนละที่ก็เริ่มจากวันนั้นที่เค้ามานั่งข้างๆเราแล้วไม่เคยแล้วเค้าก็ไม่เคยไปนั่งที่อื่นเลย ช่วงนั้นดีมากแต่ติดที่เรายังมีคนของเราอยู่ พอนานๆเข้าความรู้สึกของเราสองคนมันเริ่มเยอะขึ้น เริ่มไปไหนด้วยกันทุกวันไม่มีเรียนก็มาหาเริ่มจับมือ ตอนนั้นเค้าก็รู้นะ มีคำพูดนึ่งที่เค้าพูดกับเราว่า "เธออยากมีความสุขมั้ย เธอแค่เดินออกมาจากตรงนั้น เรารออยู่" (ลืมบอกว่าเรามีแฟนแต่แฟนเรามีคนอื่น) ตอนนั่นเหมือนแฟนเราก็เริ่มรู้เพราะไปไหนมาไหนเราจะไปกับเพื่อนคนนี้ตลอด
วันนึ่งแฟนเราอยู่ก็บอกเลิกเราแล้วพูดว่า อยากให้เรามีความสุขเพราะตั่งแต่เราอยู่กับผช.คนนี้เราดูมีความสุขมากแล้วเค้าเองก็เจอคนที่ทำให้เราหยุดซึ่งไม่ใช้เรา จบความสัมพันธ์ 6 ปีแบบต่างคนต่างไป
ตอนนั้นเราบอกเค้านะแต่ไม่ได้บอกว่าจะคบกัน เราก็เศร้านะ แต่ตอนเราร้องไห้เค้าก็อยู่กับเราตลอดมา เราทะเลาะกับแฟนเค้าก็รับฟังอยู่ข้างๆตลอดเรารู้นะว่าเค้าเจ็บปวดแค่ไหน ที่เหมือนเราแทบเรียกว่าแฟนแต่ก็ไม่ใช้แฟนในตลอดระยะเวลาที่ผ่าน 5 เดือนจนเราเลิกกับแฟน แต่เค้าก็ยังดูแลเราเหมือนเดิมทำเหมือนเดิมพอเราไม่มีใคร เราก็เปิดใจรับเค้าเข้ามา ในใจคิด ผช.คนนี้แหละเราต้องรักเค้าให้ได้ เราใช้ชีวิตกันปรกติคือไปไหนทำอะไรด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนตัวติดกันตลอดเวลา เราเริ่มรู้สึกว่าเราเป็นผญ.ที่โคตรโชคดีเลยว่ะที่มี ผช.คนนี้อยู่ข้างๆตลอดเวลา เราคบกันตอนไหนไม่ก็ไม่รู้ เรารักกันจริงๆตอนไหนก็ไม่รู้ แต่มันมีความสุขมาก เรามีทะเลาะกันบ่อยมากเราอารมย์ร้อน เค้าเองก็โมโหแรงขี้หึงมากมีหลายครั่งที่ถึงเหมือนจะตีกัน แต่ไม่เค้าแค่แรงเยอะแล้วเราก็ชอบรั้นไม่ยอม เราชอบเดินหนีเพื่อสงบสติอารมย์แต่เค้าไม่ชอบให้เราเดินหนีแต่ต้องเครียเดียวนี้ตอนนี้ นี้แหละต่างคนต่างงี่เง่า ใครว่ามีแต่ผญ.งี่เง่าแต่ผช.คนนี้ยิ่งรักก็ยิ่งงี่เง่า เรารับรู้ได้เลยว่าเค้ารักเรามาก (เราเป็นแฟนคนแรกของเค้าที่คบกันกับเค้าแบบจิงจัง) แต่ตอนอยู่มอ.มีผญ ชอบเค้าเยอะมากเลยนะแต่เราไม่เคยกลัวเลย เพราะเค้าไม่เจ้าชู้เลยทำให้เรารู้สึกว่าเราพิเศษมาตลอด เค้าชอบกินเราก็พากันกินเราชอบทำกับข้าวเค้ายิ่งชอบกินกับข้าวที่เราทำให้ โคตรจะมุ้งมิ้งเลย เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ เราอยู่หอแต่เค้าอยู่บ้านต้องกลับบ้านทุกวัน
ส่วนเรื่องที่เค้าลดนน.ก็ลดไม่ได้สักที ยิ่งอยู่กับเราก็ยิ่งอ้วน ก็เราห้ามเค้าไม่ได้นิ เวลาเค้าอ้อนเราก็ใจอ่อนทุกทีเพราะเราก็ชอบเราใจแฟน ต่างคนต่างอ้อนเวลาคุยกันก็เป็นภาษาอะไรไม่รู้ งุ้งงิ้งๆตลอดเวลา มันดีมากทุกๆอย่างถึงบางครั้ง ทะเลาะกันแรงเราก็จะขอโทษกันไม่ถึง 5 นาทีก็หาย (เค้าทำให้เราตกหลุมรักแฟนตัวเองได้ทุกวัน^^)
พอคบกันเราก็เริ่มรู้จักสังคมที่เค้าอยู่ ได้ไปบ้านเค้า เจอเพื่อนเก่าเค้า เราเริ่มรู้สึกน้อยใจนะ เพราะว่ามันต่างกันมากเราเป็นคนธรรมดาฐานะที่บ้านก็ปานกลางหรือไม่ก็ดูไม่มีอะไรเลยเมื่อเทียบกับฐานะทางบ้านเค้า เค้ากินแต่ของดีๆอยู่สบายมาตลอดใช้ชีวิตแบบไม่เคยรำบากเหมือนเรา ไม่ต้องทะเยอทะยานอะไรเพราะที่บ้านเค้ามีว่างแผนอนาคตไวให้เค้าหมดแล้ว ทุกอย่างมันต่างกันหมด เราเคยบอกเลิกเค้าด้วยนะเพราะเหตุผลในใจแค่ของเราที่รู้สึกว่า เราไม่คู่ควรกับเค้าเลยว่ะ แต่เค้าไม่ยอมเค้าบอกเราว่า เค้าจะทำให้ที่บ้านเห็นว่าเรารักกันแล้วเค้าเองก็จะเปลี่ยนตัวเองจากขี้เกียดก็จะช่วยที่บ้านทำงาน ตอนนั้นมันมีความสุขแต่พอเรามองอนาคตเราเองคิดว่าเราคงไปกับเค้าไม่ได้หรอกเหมื่อนเราหลอกตัวเอง เราเคยได้ยินแม่เค้าพูดว่า แม่อยากให้เค้าลองคบกับลูกเพื่อนเค้าดู ทั้งๆที่แม่เค้าก็รู้นะว่าตอนนั้นลูกชายเค้ามีแฟน เราแย่นะที่ได้ยินแต่เค้าก็บอกเราตลอดว่าเค้าไม่มีทางปล่อยมือเราหรอก เราคบกันจนปี 2
เราเป็นคนสำคัญของกันและกันจนใครๆก็อิจฉา หลายคนชอบว่าคบกันนานๆนะ หน้ารักดีชอบคู่นี้ เวลาเรามีปัญหาหรือเครียดเรื่องอะไรเค้าจะค่อยรับฟังให้คำปรึกษาตลอด เราเองก็ทำกับเค้าแบบนั้นเหมือนกัน อะไรที่เราได้รับมาทุกๆความรู้สึกจากเค้า เราก็ทำกลับไปเหมือนกัน เราต้องคุยกันก่อนนอนทุกวัน ทุกวันจริงๆไม่มีวันไหนเลยที่เค้าจะหลับก่อน เค้าจะเล่นกีต้าชอบร้องเพลงให้ฟังแล้วก็ร้องเพลงเพราะมากเราชอบมากต้องเปิดกล้องไปไหนทำไรบอกกันตลอด มันเริ่มมาถึงจุดเปลี่ยนจริงๆในชีวิตของเราสองคน คือเราเกิดอุบัตติเหตุรถชนด้วยกัน ตอนที่เค้าคุมรถไม่ได้เรารู้เลยว่าเค้ารักเรามากเค้ากระชากเราไปกอด แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันมาก รู้ตัวอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลแล้วเรา รู้สึกตัวเค้าก็จับมือเราไวตลอดอยู่ในห้องฉุกเฉินทั่งที่เค้าก็เจ็บอยู่เตียงข้างๆ เราจำตอนที่บุรุษพยายาบบาล จะเจาะสายน้ำเกลือเค้ารู้ว่าเรากลัวเข็ม เราหันไปมองหน้าเค้าแล้วจะร้องไห้ เค้าพูดกับเราว่า "เค้าอยู่ตรงนี้ไม่กลัวนะเค้าจะไม่ไปไหน" ตอนนั้นเรารู้สึกไม่กลัวอะไรแล้วขอแค่ ผช คนนี้อยู่ข้างๆ การเข้าโรงพยาบาลด้วยกันตอนนั้นทำให้ครอบครัวของเราได้มาเจอกัน เรายิ่งรู้สึกเรยว่ามันต่างกันเนอะ พอเราออกจากโรงบาลชีวิตของเราก็เปลี่ยนไปเค้าไม่ได้ขับรถเราเองกลับไปอยู่บ้านไม่ได้อยู่หอ เวลาเจอกันน้อยลง เจอกันแค่ตอนไปเรียน เริ่มงี่เง่าเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น ทำให้เราต่างคนต่างเหนื่อยเริ่มรู้สึกแย่ แต่เราก็พากันผ่านจุดนั้นมาได้เกือบ 3 เดือนเรากลับมาอยู่หอเค้ากลับมาขับรถชีวิตเราเริ่มกลับมาเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกบางอย่างมันไม่เหมือนเดิม เราทำทุกๆอย่างกันเหมือนเดิมก็จริง
แล้วมันก็มาถึงจุดจบของเราสองคน วันนั้นเค้าโทรหาเราว่าอยู่กับเพื่อนนะ ตอนสักสี่ทุ่ม เค้าบอกให้เรานอนก่อนเลยเด่วเค้าจะกลับเค้าโทรหา แต่พอเราโทรหาตอนตี 3 กลับโทรไม่ติดแล้วไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พอตอนเช้าเค้าโทรมาอธิบายแต่เราเริ่มโวยวายด้วยความงี่เง่ากลัว เพราะเรารู้ว่านี้คือคำโกหกครั่งแรงของเค้าตั้งแต่คบกันมา หลังจากนั้นเราก็เริ่มมีอาการเพราะจากโทรสัพเราจับของกันมาเล่นได้ตลอดเค้ากลับไม่เอาโทรสัพออกจากตัวเค้าเลย ล็อกรหัสเครื่องเราก็เริ่มกลัวเข้าไปใหญ่ หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น ผ่านไป 1 อาทิตย์เค้าบอกเลิกเราแล้วไม่พูดเหตุผลเราเสียใจมากใจสลายแต่บังเอิญเพื่อนเราทักมาว่าแล้วส่งรูปมา ว่าคนนี้ใช้แฟนเรามั้ย เค้าไปอยู่กับผญ.อีกคนความรู้สึกของเราตอนนั้นมันเจ็บมากเพราะไม่คิดว่าเค้าจะทำแบบนี้เราพอเราส่งรูปให้เค้าดูแล้วถามว่า ตอบมาแค่ว่าใช้หรือไม่ใช่ เราแทบไม่เชื่อ แม้แต่เพื่อนสนิทเค้า ใครก็แทบไม่เชื่อว่าคนอย่างเค้าเนี๊ยะนะที่บอกเลิกเราแล้วไปมีคนอื่น ช่วงที่เลิกกันมันทรมานมากเพราะเรายังเรียนอยู่ด้วยกัน แต่เราแย่มากเราต้องหนีเรียนเสร็จเราก็กลับเลย หรือไม่ก็ไม่ไปเรียนเลยมันอึกอัดกันทั้งคู่ เหมื่อนแย่งอากาศกันหายใจ เราเลือกที่จะไม่มองหน้าเค้าเลยหนีอย่างเดียว เพราะน้ำตาเราจะไหลตลอดเวลา เราร้องไห้ทุกวันร้องไห้เหมื่อนคนเป็นบ้าคนเดียวทุกวัน เราหาอะไรทำเพื่อประชดชีวิตตัวเอง สภาพเราแย่มาก เกือบ 4 เดือนช่วงนั่นเราไม่เจอกันเลย เพราะมอ.ปิดปรับอาเซียน 6 เดือนแต่ ช่วงนั้นก็มีคนเข้ามาเยอะมากเรามีคนคุยเยอะมากแต่เราไม่ได้คบกับใคร จนวันนึ่งเราตัดสินใจคบกับคนๆนึ่ง แต่ตอนนั้นเราเหมื่อนพึ่งเริ่มคบกันได้ไม่ถึงเดือน
พอเค้ารู้อยู่ๆเค้าก็กลับมา คืนนั้นเค้ามารับเราเลยที่บ้านตอนตี 1 เราอยู่ด้วยกันเราก็เขินเค้าก็พยายามทำทุกอย่างเหมื่อนเดิม เราจอดรถคุยกันตลอดทางเราร้องไห้ ว่าพูดว่าเรามาอยู่ตรงนี้ทำไม รู้มั้ยว่าเรารักเค้ามาก แย่มากแค่ไหน เค้าดึงเราไปกอดแล้าเค้าก็พูดว่า "เค้าไม่อยากทำร้ายผญ.คนนี้เค้ารักเรามากเค้าผิดเองที่พลาดทำผิดสัญญาเค้ารู้ว่าตอนนั้นเค้าไม่ดีเค้าทนเห็นเรากระวนกระวายใจไม่ได้รู้สึกผิดที่โกหก" แล้วเราก็พากันร้องไห้หนักมาแบบดราม่าสุดๆ ตอนนั้นเราดีใจมากเราเลือกที่จะกลับไปคุยกับเค้าแบบเราไม่คิดเลย ตอนนั้นเราก็แอบรู้นะว่าเค้าก็มีคนคุยอยู่ เรากลับมาคุยกันอาทิตย์นึ่งแต่ไม่ได้กลับไปคบกันนะ ไปกินข้าวด้วยกัน ทุกวันจนวันนึ่งวันนั้นคงเป็นวันสุดท้ายที่ได้คุยกันก็ว่าได้ เราพูดว่ารีบตัดสินใจถ้าคุณไม่พูดอะไร แค่หนึ่งวินาทีหลังจากนี้ทุกอย่างก็อาจเปลี่ยนก็ได้ พอเราลงรถไป เค้าส่งข้อความมาว่า "เค้าขอให้ทุกอย่างมันจบไวตรงนี้ดีกว่าขอโทษนะวันนึ่งเรากลับมาเป็นเพื่อนกันนะ" จากที่อยู่ได้มาเกือบ 4 เดือน เค้ากลับมาทำให้ความรู้สึกเราพังอีกรอบฉุดเราลงไปทรมานอีกรอบ พอเปิดเทอม เราไม่เคยมองหน้าเค้าเลยเราเลือกที่จะไม่หนี ไม่ค่อยคุยอะไรกันเลยถึงจะนั่งอยู่ใกล้กันทำงานกลุ่มด้วยกัน อึดอัดมาก แต่หลังจากนั้นเค้าก็คบกับ ผญ คนนึ่งพอเรารู้ว่าก็เป็นคนที่ครอบครัวเค้าเชียร์เรายิ่งรู้สึกว่าที่เราคิดมาตลอดมันถูกแล้วว่าเราไม่คู่ควรไม่เหมาะสมกันจริงๆ (เราเองก็คบคนใหม่นะคนที่คบกันก่อนที่เค้าจะกลับมาแต่เรากับแฟนคนนี้อยู่ไกลกัน)
ตั้งแต่เลิกกันตอนนี้ก็ปีกว่าแล้ว เจอกันเหมื่อนเจอเพื่อนคนอื่นปรกติแต่เราไม่เคยแม้แต่มองหน้ากันเลย เค้าเปลี่ยนไปทุกอย่าง ลดน้ำหนัก ช่วยที่บ้านขยันเรียนตื่นเช้า (เพื่อนบอกเราว่าที่เค้าเปลี่ยนตัวเองเค้าทำเพราะอยากให้เราเห็นว่าเค้าก็ทำได้) แต่เราก็มีแอบสังเกตุเค้านะ แอบดูเฟส ดูสถานะไลน์ เราไม่กล้าเพื่อนหรอกว่าเค้าเป็นไงบ้าง ได้แต่มองอยู่ห่างๆ ไม่กล้าแม้แต่พูดถึง
**เพราะเพลงทิ้งไวกลางทาง เลยนะ พิมพ์ไปฟังไป (เศร้า)
เคยลืมใครไม่ได้กันมั้ยค่ะ เหมือนมีอะไรคาใจอยู่?
เราอยากมาเล่าความทรงจำหนึ่งกับ ผู้ชาย คนนึ่ง เราก็อยากให้เรารับรู้นะ เผื่อเค้าบังเอิญเห็นแล้วได้เข้ามาอ่าน (นี้แหละเป็นเหตุผลที่เรามาตั้งกระทู้ระบายในพันทิป)
เคยมีกันมั้ยคะ คนที่เข้ามาในชีวิตของคุณ แล้วคุณไม่มีวันลืมเค้าเลย มันไม่ใช้ความรู้สึกว่ายังรักอยู่เพราะก็เลิกกันมาตั้งนานแล้ว
มันจะเป็นความรู้สึกที่เรียนว่าอะไรเราเองก็ไม่รู้ เพราะเราจำได้ทุกรายละเอียดเกี่ยวกับเค้าทุกๆอย่างในทุกๆวันที่เคยผ่านมาเกี่ยวกับเราสองคน
มันเริ่มจากตอนปี 1 ก็รู้จักกันในฐานะเพื่อนในสาขาเรียนด้วยกัน เค้าเป็นคนที่ดูดีมากนะแต่อ้วนตอนนั่นเค้าหนักสัก 100 โลมั่งแต่ได้ประกวดเป็นเฟรชชี่เดือนของคณะเลยนะ คือแวปแรกที่เห็นเราไม่ได้รู้สึกไรเรยนะเฉยมากในใจเราคิดนะ (ไอ่อ้วนเนี๊ยะเป็นเดือน ?) ช่วงรับน้องหรือช่วงประกวดเฟรชชี่เราไม่ได้สนใจเลย จนมาถึงช่วงที่หมดฤดูรับน้องก็เรียนปรกติ เพื่อนๆจากที่ไม่ค่อยสนิทกันก็เริ่ม คุยเริ่มสนิทมันมากขึ้น
เค้าเป็นคนที่อารมย์ดีมากเป็นคนที่หัวเราะได้ทั้งวันแถมยังทำให้เพื่อนขำไปด้วยตลอดเวลา เอ้าง่ายๆคือกวนตีนอ่ะ แต่เราอะไม่ค่อยขำกับมันหรอก เพราะเราก็นิ่งดัดมุขกวนตีนมันเหมือนกัน จนมาวันนึ่งอาจาร์ยก็ให้จับกลุ่มทำงานเราก็ได้อยู่ด้วยกัน เราก็เลยขอ pin bb ไว ก็คุยงานกัน แต่เพื่อนสนิทเราอ่ะก็คุยๆกับเพื่อนอีกคนที่เค้าสนิท เราก็เลยได้มีโอกาศได้ไปไหนด้วยกันบ่าย ทำงานด้วยกัน
แล้วอยู่ๆจากคุยงานก็เริ่มถามเรื่องส่วนตัวแระ แล้วก็ทำเป็นมาถามว่าจะลดน้ำหนักยังไงดี ช่วยหน่อยสิ ตอนนั่นก็รู้สึกนะว่ามันมาแปลก เริ่มทักมาทุกวันจากทุกวันเริ่มเป็นตอนคุยกันตลอด เราก็รู้แหละว่าเค้าชอบเราแล้วแบบจู่โจมจีบเลยนะ เพื่อนทุกคนรู้แล้วก็เริ่มแซวเริ่มเชียร์ เราเองก็เริ่มชอบเริ่มรู้สึกเริ่มเขินผู้ชายคนนี้ เพราะเค้าเป็นคนที่นิสัยหน้ารักมากๆ
*เคยได้ยินใครๆบ่นว่า ผู้ชายดีๆยังมีอยู่ในโลกนี้มั้ย ไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ อบอุ่น เอาใจใส่ เทคแคร์ ดูแล เสมอต้นเสมอปลาย ฉลาดไม่แอค เอาใจ ทุกอย่างของคำว่าดี นี้แหละผู้ชายคนนี้เลยเพราะตั่งแต่เริ่มจนเลิกกันไป เป็นอย่างไงก็เป็นอย่างงั้น (ดีนะช่วงนั่นพิมพ์ไปยังแอบยิ้ม ^^)
มันมาถึงจุดเปลี่ยนในความรู้สึกเรา ว่าเราเริ่มตกหลุมรักเค้าแน่ๆ จากที่คุยแค่พิมพ์คุยในบีบีก็กลายเป็นเริ่มเป็นสมัครโปรโทรฟรีตอน 5 ทุ่มโทรมาหา มันเริ่มจากวันนั่น คุยกันถึงเที่ยงคืน เราบ่นหิวเค้าก็มารับแล้วพาออกไปหาอะไรกิน พอกินเสร็จเราก็กลับ นั่นคงเป็นครั่งแรกที่เราได้คุยกันยาวๆที่ไม่ใช้คุยโทรสัพ เราจอดรถคุยกันเกือบถึงตี 4 หลังจากวันนั่นเค้าก็มารับไปเรียนพร้อมกันกลับพร้อมกัน จากที่นั่งแต่เบาะหลังก็โดนบังคับมานั่งเบาะหน้าตลอดถึงจะไปกับเพื่อนเยอะๆก็เถอะ จากที่เรียนนั่งคนละที่ก็เริ่มจากวันนั้นที่เค้ามานั่งข้างๆเราแล้วไม่เคยแล้วเค้าก็ไม่เคยไปนั่งที่อื่นเลย ช่วงนั้นดีมากแต่ติดที่เรายังมีคนของเราอยู่ พอนานๆเข้าความรู้สึกของเราสองคนมันเริ่มเยอะขึ้น เริ่มไปไหนด้วยกันทุกวันไม่มีเรียนก็มาหาเริ่มจับมือ ตอนนั้นเค้าก็รู้นะ มีคำพูดนึ่งที่เค้าพูดกับเราว่า "เธออยากมีความสุขมั้ย เธอแค่เดินออกมาจากตรงนั้น เรารออยู่" (ลืมบอกว่าเรามีแฟนแต่แฟนเรามีคนอื่น) ตอนนั่นเหมือนแฟนเราก็เริ่มรู้เพราะไปไหนมาไหนเราจะไปกับเพื่อนคนนี้ตลอด
วันนึ่งแฟนเราอยู่ก็บอกเลิกเราแล้วพูดว่า อยากให้เรามีความสุขเพราะตั่งแต่เราอยู่กับผช.คนนี้เราดูมีความสุขมากแล้วเค้าเองก็เจอคนที่ทำให้เราหยุดซึ่งไม่ใช้เรา จบความสัมพันธ์ 6 ปีแบบต่างคนต่างไป
ตอนนั้นเราบอกเค้านะแต่ไม่ได้บอกว่าจะคบกัน เราก็เศร้านะ แต่ตอนเราร้องไห้เค้าก็อยู่กับเราตลอดมา เราทะเลาะกับแฟนเค้าก็รับฟังอยู่ข้างๆตลอดเรารู้นะว่าเค้าเจ็บปวดแค่ไหน ที่เหมือนเราแทบเรียกว่าแฟนแต่ก็ไม่ใช้แฟนในตลอดระยะเวลาที่ผ่าน 5 เดือนจนเราเลิกกับแฟน แต่เค้าก็ยังดูแลเราเหมือนเดิมทำเหมือนเดิมพอเราไม่มีใคร เราก็เปิดใจรับเค้าเข้ามา ในใจคิด ผช.คนนี้แหละเราต้องรักเค้าให้ได้ เราใช้ชีวิตกันปรกติคือไปไหนทำอะไรด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนตัวติดกันตลอดเวลา เราเริ่มรู้สึกว่าเราเป็นผญ.ที่โคตรโชคดีเลยว่ะที่มี ผช.คนนี้อยู่ข้างๆตลอดเวลา เราคบกันตอนไหนไม่ก็ไม่รู้ เรารักกันจริงๆตอนไหนก็ไม่รู้ แต่มันมีความสุขมาก เรามีทะเลาะกันบ่อยมากเราอารมย์ร้อน เค้าเองก็โมโหแรงขี้หึงมากมีหลายครั่งที่ถึงเหมือนจะตีกัน แต่ไม่เค้าแค่แรงเยอะแล้วเราก็ชอบรั้นไม่ยอม เราชอบเดินหนีเพื่อสงบสติอารมย์แต่เค้าไม่ชอบให้เราเดินหนีแต่ต้องเครียเดียวนี้ตอนนี้ นี้แหละต่างคนต่างงี่เง่า ใครว่ามีแต่ผญ.งี่เง่าแต่ผช.คนนี้ยิ่งรักก็ยิ่งงี่เง่า เรารับรู้ได้เลยว่าเค้ารักเรามาก (เราเป็นแฟนคนแรกของเค้าที่คบกันกับเค้าแบบจิงจัง) แต่ตอนอยู่มอ.มีผญ ชอบเค้าเยอะมากเลยนะแต่เราไม่เคยกลัวเลย เพราะเค้าไม่เจ้าชู้เลยทำให้เรารู้สึกว่าเราพิเศษมาตลอด เค้าชอบกินเราก็พากันกินเราชอบทำกับข้าวเค้ายิ่งชอบกินกับข้าวที่เราทำให้ โคตรจะมุ้งมิ้งเลย เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ เราอยู่หอแต่เค้าอยู่บ้านต้องกลับบ้านทุกวัน
ส่วนเรื่องที่เค้าลดนน.ก็ลดไม่ได้สักที ยิ่งอยู่กับเราก็ยิ่งอ้วน ก็เราห้ามเค้าไม่ได้นิ เวลาเค้าอ้อนเราก็ใจอ่อนทุกทีเพราะเราก็ชอบเราใจแฟน ต่างคนต่างอ้อนเวลาคุยกันก็เป็นภาษาอะไรไม่รู้ งุ้งงิ้งๆตลอดเวลา มันดีมากทุกๆอย่างถึงบางครั้ง ทะเลาะกันแรงเราก็จะขอโทษกันไม่ถึง 5 นาทีก็หาย (เค้าทำให้เราตกหลุมรักแฟนตัวเองได้ทุกวัน^^)
พอคบกันเราก็เริ่มรู้จักสังคมที่เค้าอยู่ ได้ไปบ้านเค้า เจอเพื่อนเก่าเค้า เราเริ่มรู้สึกน้อยใจนะ เพราะว่ามันต่างกันมากเราเป็นคนธรรมดาฐานะที่บ้านก็ปานกลางหรือไม่ก็ดูไม่มีอะไรเลยเมื่อเทียบกับฐานะทางบ้านเค้า เค้ากินแต่ของดีๆอยู่สบายมาตลอดใช้ชีวิตแบบไม่เคยรำบากเหมือนเรา ไม่ต้องทะเยอทะยานอะไรเพราะที่บ้านเค้ามีว่างแผนอนาคตไวให้เค้าหมดแล้ว ทุกอย่างมันต่างกันหมด เราเคยบอกเลิกเค้าด้วยนะเพราะเหตุผลในใจแค่ของเราที่รู้สึกว่า เราไม่คู่ควรกับเค้าเลยว่ะ แต่เค้าไม่ยอมเค้าบอกเราว่า เค้าจะทำให้ที่บ้านเห็นว่าเรารักกันแล้วเค้าเองก็จะเปลี่ยนตัวเองจากขี้เกียดก็จะช่วยที่บ้านทำงาน ตอนนั้นมันมีความสุขแต่พอเรามองอนาคตเราเองคิดว่าเราคงไปกับเค้าไม่ได้หรอกเหมื่อนเราหลอกตัวเอง เราเคยได้ยินแม่เค้าพูดว่า แม่อยากให้เค้าลองคบกับลูกเพื่อนเค้าดู ทั้งๆที่แม่เค้าก็รู้นะว่าตอนนั้นลูกชายเค้ามีแฟน เราแย่นะที่ได้ยินแต่เค้าก็บอกเราตลอดว่าเค้าไม่มีทางปล่อยมือเราหรอก เราคบกันจนปี 2
เราเป็นคนสำคัญของกันและกันจนใครๆก็อิจฉา หลายคนชอบว่าคบกันนานๆนะ หน้ารักดีชอบคู่นี้ เวลาเรามีปัญหาหรือเครียดเรื่องอะไรเค้าจะค่อยรับฟังให้คำปรึกษาตลอด เราเองก็ทำกับเค้าแบบนั้นเหมือนกัน อะไรที่เราได้รับมาทุกๆความรู้สึกจากเค้า เราก็ทำกลับไปเหมือนกัน เราต้องคุยกันก่อนนอนทุกวัน ทุกวันจริงๆไม่มีวันไหนเลยที่เค้าจะหลับก่อน เค้าจะเล่นกีต้าชอบร้องเพลงให้ฟังแล้วก็ร้องเพลงเพราะมากเราชอบมากต้องเปิดกล้องไปไหนทำไรบอกกันตลอด มันเริ่มมาถึงจุดเปลี่ยนจริงๆในชีวิตของเราสองคน คือเราเกิดอุบัตติเหตุรถชนด้วยกัน ตอนที่เค้าคุมรถไม่ได้เรารู้เลยว่าเค้ารักเรามากเค้ากระชากเราไปกอด แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันมาก รู้ตัวอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลแล้วเรา รู้สึกตัวเค้าก็จับมือเราไวตลอดอยู่ในห้องฉุกเฉินทั่งที่เค้าก็เจ็บอยู่เตียงข้างๆ เราจำตอนที่บุรุษพยายาบบาล จะเจาะสายน้ำเกลือเค้ารู้ว่าเรากลัวเข็ม เราหันไปมองหน้าเค้าแล้วจะร้องไห้ เค้าพูดกับเราว่า "เค้าอยู่ตรงนี้ไม่กลัวนะเค้าจะไม่ไปไหน" ตอนนั้นเรารู้สึกไม่กลัวอะไรแล้วขอแค่ ผช คนนี้อยู่ข้างๆ การเข้าโรงพยาบาลด้วยกันตอนนั้นทำให้ครอบครัวของเราได้มาเจอกัน เรายิ่งรู้สึกเรยว่ามันต่างกันเนอะ พอเราออกจากโรงบาลชีวิตของเราก็เปลี่ยนไปเค้าไม่ได้ขับรถเราเองกลับไปอยู่บ้านไม่ได้อยู่หอ เวลาเจอกันน้อยลง เจอกันแค่ตอนไปเรียน เริ่มงี่เง่าเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น ทำให้เราต่างคนต่างเหนื่อยเริ่มรู้สึกแย่ แต่เราก็พากันผ่านจุดนั้นมาได้เกือบ 3 เดือนเรากลับมาอยู่หอเค้ากลับมาขับรถชีวิตเราเริ่มกลับมาเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกบางอย่างมันไม่เหมือนเดิม เราทำทุกๆอย่างกันเหมือนเดิมก็จริง
แล้วมันก็มาถึงจุดจบของเราสองคน วันนั้นเค้าโทรหาเราว่าอยู่กับเพื่อนนะ ตอนสักสี่ทุ่ม เค้าบอกให้เรานอนก่อนเลยเด่วเค้าจะกลับเค้าโทรหา แต่พอเราโทรหาตอนตี 3 กลับโทรไม่ติดแล้วไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พอตอนเช้าเค้าโทรมาอธิบายแต่เราเริ่มโวยวายด้วยความงี่เง่ากลัว เพราะเรารู้ว่านี้คือคำโกหกครั่งแรงของเค้าตั้งแต่คบกันมา หลังจากนั้นเราก็เริ่มมีอาการเพราะจากโทรสัพเราจับของกันมาเล่นได้ตลอดเค้ากลับไม่เอาโทรสัพออกจากตัวเค้าเลย ล็อกรหัสเครื่องเราก็เริ่มกลัวเข้าไปใหญ่ หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น ผ่านไป 1 อาทิตย์เค้าบอกเลิกเราแล้วไม่พูดเหตุผลเราเสียใจมากใจสลายแต่บังเอิญเพื่อนเราทักมาว่าแล้วส่งรูปมา ว่าคนนี้ใช้แฟนเรามั้ย เค้าไปอยู่กับผญ.อีกคนความรู้สึกของเราตอนนั้นมันเจ็บมากเพราะไม่คิดว่าเค้าจะทำแบบนี้เราพอเราส่งรูปให้เค้าดูแล้วถามว่า ตอบมาแค่ว่าใช้หรือไม่ใช่ เราแทบไม่เชื่อ แม้แต่เพื่อนสนิทเค้า ใครก็แทบไม่เชื่อว่าคนอย่างเค้าเนี๊ยะนะที่บอกเลิกเราแล้วไปมีคนอื่น ช่วงที่เลิกกันมันทรมานมากเพราะเรายังเรียนอยู่ด้วยกัน แต่เราแย่มากเราต้องหนีเรียนเสร็จเราก็กลับเลย หรือไม่ก็ไม่ไปเรียนเลยมันอึกอัดกันทั้งคู่ เหมื่อนแย่งอากาศกันหายใจ เราเลือกที่จะไม่มองหน้าเค้าเลยหนีอย่างเดียว เพราะน้ำตาเราจะไหลตลอดเวลา เราร้องไห้ทุกวันร้องไห้เหมื่อนคนเป็นบ้าคนเดียวทุกวัน เราหาอะไรทำเพื่อประชดชีวิตตัวเอง สภาพเราแย่มาก เกือบ 4 เดือนช่วงนั่นเราไม่เจอกันเลย เพราะมอ.ปิดปรับอาเซียน 6 เดือนแต่ ช่วงนั้นก็มีคนเข้ามาเยอะมากเรามีคนคุยเยอะมากแต่เราไม่ได้คบกับใคร จนวันนึ่งเราตัดสินใจคบกับคนๆนึ่ง แต่ตอนนั้นเราเหมื่อนพึ่งเริ่มคบกันได้ไม่ถึงเดือน
พอเค้ารู้อยู่ๆเค้าก็กลับมา คืนนั้นเค้ามารับเราเลยที่บ้านตอนตี 1 เราอยู่ด้วยกันเราก็เขินเค้าก็พยายามทำทุกอย่างเหมื่อนเดิม เราจอดรถคุยกันตลอดทางเราร้องไห้ ว่าพูดว่าเรามาอยู่ตรงนี้ทำไม รู้มั้ยว่าเรารักเค้ามาก แย่มากแค่ไหน เค้าดึงเราไปกอดแล้าเค้าก็พูดว่า "เค้าไม่อยากทำร้ายผญ.คนนี้เค้ารักเรามากเค้าผิดเองที่พลาดทำผิดสัญญาเค้ารู้ว่าตอนนั้นเค้าไม่ดีเค้าทนเห็นเรากระวนกระวายใจไม่ได้รู้สึกผิดที่โกหก" แล้วเราก็พากันร้องไห้หนักมาแบบดราม่าสุดๆ ตอนนั้นเราดีใจมากเราเลือกที่จะกลับไปคุยกับเค้าแบบเราไม่คิดเลย ตอนนั้นเราก็แอบรู้นะว่าเค้าก็มีคนคุยอยู่ เรากลับมาคุยกันอาทิตย์นึ่งแต่ไม่ได้กลับไปคบกันนะ ไปกินข้าวด้วยกัน ทุกวันจนวันนึ่งวันนั้นคงเป็นวันสุดท้ายที่ได้คุยกันก็ว่าได้ เราพูดว่ารีบตัดสินใจถ้าคุณไม่พูดอะไร แค่หนึ่งวินาทีหลังจากนี้ทุกอย่างก็อาจเปลี่ยนก็ได้ พอเราลงรถไป เค้าส่งข้อความมาว่า "เค้าขอให้ทุกอย่างมันจบไวตรงนี้ดีกว่าขอโทษนะวันนึ่งเรากลับมาเป็นเพื่อนกันนะ" จากที่อยู่ได้มาเกือบ 4 เดือน เค้ากลับมาทำให้ความรู้สึกเราพังอีกรอบฉุดเราลงไปทรมานอีกรอบ พอเปิดเทอม เราไม่เคยมองหน้าเค้าเลยเราเลือกที่จะไม่หนี ไม่ค่อยคุยอะไรกันเลยถึงจะนั่งอยู่ใกล้กันทำงานกลุ่มด้วยกัน อึดอัดมาก แต่หลังจากนั้นเค้าก็คบกับ ผญ คนนึ่งพอเรารู้ว่าก็เป็นคนที่ครอบครัวเค้าเชียร์เรายิ่งรู้สึกว่าที่เราคิดมาตลอดมันถูกแล้วว่าเราไม่คู่ควรไม่เหมาะสมกันจริงๆ (เราเองก็คบคนใหม่นะคนที่คบกันก่อนที่เค้าจะกลับมาแต่เรากับแฟนคนนี้อยู่ไกลกัน)
ตั้งแต่เลิกกันตอนนี้ก็ปีกว่าแล้ว เจอกันเหมื่อนเจอเพื่อนคนอื่นปรกติแต่เราไม่เคยแม้แต่มองหน้ากันเลย เค้าเปลี่ยนไปทุกอย่าง ลดน้ำหนัก ช่วยที่บ้านขยันเรียนตื่นเช้า (เพื่อนบอกเราว่าที่เค้าเปลี่ยนตัวเองเค้าทำเพราะอยากให้เราเห็นว่าเค้าก็ทำได้) แต่เราก็มีแอบสังเกตุเค้านะ แอบดูเฟส ดูสถานะไลน์ เราไม่กล้าเพื่อนหรอกว่าเค้าเป็นไงบ้าง ได้แต่มองอยู่ห่างๆ ไม่กล้าแม้แต่พูดถึง
**เพราะเพลงทิ้งไวกลางทาง เลยนะ พิมพ์ไปฟังไป (เศร้า)